Pain ขอแค่นี้ก็พอแล้ว
anatear
5) เพื่อนกับการแก้แค้น
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ไม่ต้องกลัวหรอกชั้นจะมาตอบแทนที่แกช่วยสั่งสอนน้องชั้นไว้” ชายผู้เป็นหัวหน้าของกลุ่มวัยรุ่นเดินออกมา พร้อมกับจุดบุหรี่ “ซืด แค่กๆๆ เหม็นฟะ..แค่ก เฟ้ย ไม่ชินซะที” เขาสำลักควันบุหรี่
“นาย Kendoหรือเปล่า” ชายผมยาวปิดใบหน้าเอ่ยอย่างไม่แน่ใจ
“หือ งั้นแกก็...ไอ้โอม” ชายหัวหน้ากลุ่มเอ่ยด้วยความดีใจหลังจากที่ชายผมยาวแหวกผมให้เห็นใบหน้า “เฮ้ย ไม่ได้เจอนานเลย เป็นไงมั่ง”
ทั้งคู่ทักทายกันอย่างสนิทสนม หลังจากที่ไม่ได้พบกันนานมาก ท่ามกลางความงุนงงของกลุ่มนักเลงและอัญ
“แล้วน้องคนนี้...” โด้(Kendo) ชี้พร้อมกับเอ่ยเว้นช่วง
“ผลงานของน้องแกไง” โอมตอบ “ชั้นไปหยุดไว้ได้ก่อนที่จะละเลงผมน้องเค้าน่ะ”
“คนนี้สินะที่เป็นดาวหางตาน่ะ” โด้ เอ่ยหันไปมองหน้า โอม “พี่ขอโทษแทนน้องพี่ด้วยล่ะกันนะ จริงก็ไม่อยากจะทำแบบนี้หรอก แต่กองหลังน้องเค้าใหญ่น่ะ พี่เลยขัดไม่ได้” เขายกมือขอโทษอย่างช่วยไม่ได้
“ไม่เป็นไรค่ะ” อัญตอบนิ่งๆ
“จริงๆ ก็อยากจะให้ช่วยดันสันดานหน่อยนะ ชั้นเองก็ทำไม่ได้ด้วยสิ” โด้ หันไปเอ่ยกับเพื่อนเขา
“ไว้มีโอกาสจะช่วยนะ แล้วนึกไงสูบบุหรี่ฟะ” โอมถามกลับ “เดี๋ยว ลิ้น จมูก ปอด ก็เสื่อมหรอก”
“หัวหน้า Gang ต้องดูโหดนี่นา”
“แกก็บ้าจี้ตามกระแสเนาะ”
“ไม่เจอกันนานไปตั้งวงกัน” โด้ชวน “เดี๋ยวเลี้ยง”
“เดี๋ยวไปส่งน้องคนนี้ก่อน สภาพแบบนี้ไปไม่รอดหรอก” โอมหันไปสนใจ อัญ “เดี๋ยวไปส่งห้องพยาบาล”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเพื่อนจะมารับแล้ว” อัญ ชี้ไปทางแยกข้างหน้าแบบปัดไปที แต่บังเอิญ 3 โผล่มาพอดี “เพื่อนหนูมาพอดีเลย ขอตัวก่อนนะคะ” เธอค่อยๆประคองตัวเดินออกไปหาเพื่อน
“น้องเค้าเฟี้ยวดีว่ะ” โด้ เอ่ยเบาๆหลังจากที่อัญเดินออกไปแล้ว
“หน้าตาโออยู่นะ แต่ตูมไปหน่อย...ไม่หน่อยล่ะเยอะเลย”
“แกมัน Lolicon นี่หว่า”
“อัญ โดนไรมาเนี่ย” 3 รีบวิ่งเข้ามาประกบทันทีหลังจากเห็นสภาพที่ยับเยินของเพื่อนผมขาว “พวกเมื่อกี้ทำเธอหรอ”
“เปล่า ไม่ใช่” อัญ ส่ายหน้า “เค้าช่วยชั้นไว้ต่างหาก”
3 ย่อตัวลงด้านหน้า อัญ “ขึ้นมาสิ สภาพแบบนี้คงเดินลำบาก” เขาเอ่ย
“นี่นาย กะจะหลอกจับนู่นนี่ชั้นหรอ” อัญ เอ่ยระแวงติดตลก
“ห่วงแผลเธอก่อนเถอะ” 3 ไม่ได้ตลกด้วย สีหน้าที่จริงจังกับห่วงใยแสดงออกมาโดยไม่รู้ตัวทำให้ อัญ ต้องยอมขึ้นขี่หลังของเขา “เจ็บหรืออะไรก็บอกล่ะ” เสียงของ 3 จริงจังขึ้นมาทันที
อัญ พูดไม่ออกได้แต่นอนกอดคอบนหลังของ 3 ทั้งคู่เงียบมาตลอดทางจนถึงบ้านของ 3
“อ๊ะ!” อัญ ร้องเบาๆหลังจากถูกสำลีชุบ แอลกอฮอล์ แต้มที่แผล
“ตายจริง ไปโดนอะไรมาจ๊ะเนี่ย” แม่ของ 3 อุทานอย่างประหลาดใจ “เหมือนไปกัดกับหมามาอย่างนั้นแหละ”
“หนูแค่ตกบันไดค่ะ” อัญ ยิ้มตอบ
“3 ทำแผลไปนะลูก เดี๋ยวแม่ทำอาหารรอก่อน”
3 รู้อยู่แก่ใจ นี่ไม่ใช่แผลตกบันได ทั้งรอยฟกช้ำ แผลแตกที่หัว ยังมันก็คือแผลจากการถูกทำร้าย แต่เมื่อเจ้าตัวไม่ยอมบอก เขาเองก็ไม่อยากจะฝืนให้บอก “แว่นล่ะ พังแล้วหรอ” เขาเอ่ยไม่ให้บรรยากาศเงียบ
“อือ เดี๋ยวซื้อใหม่” อัญ ตอบหร้อทกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้ม
“ทำแผลเสร็จแล้วล่ะ เดี๋ยวรอกินข้าวพร้อมกันนะ” 3 เอ่ยบอกแล้วลุกไป
“....”
“คืนนี้นอนที่นะ อาการหนักอย่างนั้นอยู่คนเดียวคงทำอะไรลำบาก” แม่ของ 3 เอ่ยรั้งไว้ ด้วยความเป็นห่วง “ถ้าเกิดจะเอาอะไร ก็บอก 3ได้นะลูก”
“ไม่เป็นไรค่ะ รบกวนเปล่าๆ”
“ไม่เป็นไร” 3 ตอบทันที
“....”
ประมาณ 5 ทุ่ม คนในบ้านเข้านอนหมดแล้ว อัญ แอบย่องออกมาจากห้องของ 3 อย่างเงียบ เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนคนอื่น มือหนึ่งหอบผ้าเล็กออกมาพร้อมกับท่าทางที่ระแวดระวังอย่างสุดความสามารถ
“จะไปไหนหรอ” เสียงของเพื่อนเธอทักทันทีที่เธอก้าวออกจากห้อง ทำเอา อัญ สะดุ้งสุดตัวก่อนจะหันไปหาต้นเสียง
“ชั้นจะไปอาบน้ำน่ะ” เธอตอบอย่างโล่งอกเมื่อรู่ว่าเจ้าของเสียงเป็นเพื่อนเธอเอง “ขอยืมเสื้อผ้าหน่อยนะ”
“อือ เดี๋ยวพาไปก็ได้ จะได้สะดวก” 3 อาสา แต่ดูท่าทาง อัญ ไม่ยอมเท่าไหร่ “ชั้นไม่แอบดูเธอหรอกน่า” เขาพาเธอลงไป ห้องน้ำแล้วนั่งรอ ที่ห้องนั่งเล่นซึ่งห่างกันไม่มากนัก
“3 ทำไมยังไม่นอนล่ะ” อัญ เอ่ยออกมาขณะอาบน้ำอยู่
“ปกติชั้นน่ะ นอนเที่ยงคืนอยู่แล้ว พอเธอมาเลยต้องเข้านอนเร็วหน่อย” 3 ตอบกลับเสียงไม่ดังมากแต่ก็พอที่จะโต้ตอบกันได้
“หรอ” เสียงอาบน้ำเงียบลง ตามด้วยเสียงเปิดประตูห้องน้ำ ส่งสัญญาณว่า เธออาบน้ำเสร็จแล้ว
3 ที่นั่งรออยู่ ลุกขึ้นมาหาจะพากลับห้อง แต่เมื่อเห็นสภาพที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จของเพื่องสาวในชุดเสื้อเชิตแขนยาว ชายเสื้อยาวปิดต้นขา ช่วงบนจรดกระดุมไม่ได้ ทำให้เขาต้องหันหน้าออกไปทางอื่นทันที “กลับห้องได้หรือยัง” 3 ยื่นมือออกไปในท่าที่ไม่ได้หันมามอง
“อย่ามองนะ” เสียงของอัญสั่นคลอนด้วยความอาย เธอพยายามที่จะใช้มือปิดทั้งช่วงบนและล่าง
3 ไม่พูดอะไร ค่อยๆพาเธอไปส่งในห้อง อัญ นอนบนเตียงของ 3 ส่วน 3 นอนที่พื้น ความเงียบเข้ามาปกคลุมทันที หลังจากที่ทั้งคู่นอนแล้ว
3 กำลังจะเคลิ้มหลับ เขากลับรู้สึกว่ามีมือค่อยๆโอบกอดเขาอย่างช้าๆเป็นอ้อมกอดที่ไร้ความรู้สึก พร้อมกับเสียงเอ่ยเบาๆ “มาอยู่ด้วยกันสิ” เสียงคุ้นหูจนเขานึกย้อนไปว่าเคยได้ยินที่ไหน แต่ยังไม่ทันที่จะคิดออก ตัวของ 3 ถูกกระชากเข้าไปใต้เตียง
“ตึงๆๆ” เสียงการต่อสู้ดิ้นรนขัดขืนใต้เตียงดังขึ้น
“อ้ากกกกก...”
“เพี้ยะ!!” เสียงตะโกนร้องของ 3 ถูกหยุดด้วยเสียงฝ่ามือที่ปะทะกับหน้าเขาอย่างเต็มแรง ทำให้ 3 สะดุ้งตื่นทันที เหงื่อท่วมตัวจนเห็นได้ชัดแม้จะอยู่ในห้องแอร์
“ฝันร้ายหรอ” อัญ ถามในท่านั่งคร่อมตัว 3 ไว้
“แกร็ก” เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น
“เป็นอะไร....” แม่ของ 3 รีบมาดูต้นเหตุของเสียง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นภาพ อัญ นั่งคร่อม 3 อยู่ “ขอโทษที่ขัดจังหวะนะจ๊ะ เบาๆกันหน่อยล่ะเดี๋ยวรบกวนคนอื่นเค้า” แม่ของ 3 ปิดประตูก่อนที่ทั้ง 2 จะได้แก้ตัว
“ฝันเห็นอะไรล่ะ” อัญถามพลางลุกออกจากตัวของ 3
“มีเสียงผู้หญิง อยากให้ชั้นไปอยู่ด้วยน่ะ” 3 ลุกขึ้นมาเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง “มันคุ้นมาก แต่นึกหน้าเจ้าของเสียงไม่ออก”
“อืม~ มานึกตอนนี้ก็คงนึกไม่ออกหรอก ไว้พรุ่งนี้ค่อยๆนึกก็ได้นี่” อัญ เอ่ยตอบ “แล้วจะนอนที่เดิมหรอ”
“อือ ก็คงต้องอย่างนั้น”
“นายนอนข้างใต้เตียง ที่ๆมองไม่เห็นอะไรเลยนะ” อัญ เอ่ยเหมือนจะขู่ “ลองคิดดูสิ พอมองเข้าไปเจอดวงตาสีแดงฉานของอะไรก็ไม่รู้ หรือจะหันหลังนอนก็ไม่รู้ว่าจะโดนอะไรลากเข้าไปอีก”
“พอเลย ขู่แบบนี้จะให้ชั้นไปนอนไหน” 3 เอ่ยอย่างเซ็งๆ กับคำขู่
“บนเตียงไง” อัญ เอ่ยพลางตบเตียง “เดี๋ยวชั้นไปนอนล่างเอง”
“ไม่ล่ะ ให้ผู้หญิงนอนล่างมันดูเอาเปรียบไงไม่รู้” 3 ตอบทันที “จะให้นอนบนเตียงทั้งคู่ไม่ได้หรอก เตียงใหญ่ไม่พอ” เขาดักทางไว้ก่อน
“แปลว่า ถ้าเตียงใหญ่พอจะยอมนอนงั้นสิ” คำพูดติดตลกของ อัญ ทำให้ 3 ชะงักพร้อมๆกับมีสีแดงปรากฏที่หน้า “ที่จริงชั้นไม่ได้คิดเรื่องนอนคู่ไว้หรอกนะ หรือว่านายแอบหวังไว้ลึก” อัญ ใช้สายตาที่ดูเจ้าเล่ห์เสียดแทง 3 เข้าที่ใจดำอย่างจัง
“เอ่อ...ไม่ได้คิด” 3 ตะกุกตะกัก
“จริงๆ ถ้านอน เต็มตัวมันก็ได้แค่คนเดียวล่ะนะ” อัญ ทำสีหน้าครุ่นคิด “ชั้นกับนาย ก็ไม่ได้ตัวใหญ่มากล่ะนะ ถ้านอนตะแคงก็ได้อยู่หรอกมั้ง”
“นี่ อย่าหาเรื่องเปลืองเนื้อเปลืองตัวได้มั้ย” 3 ประชด “เดี๋ยวชั้นนอนข้างล่างเองแหละ กับแค่ฝัน กลัวอะไร”
“แหม เมื่อกี๊ยังร้องลั่นอยู่เลย” อัญ ล้อพร้อมกับสีหน้าที่เจ้าเล่ห์สุดๆ
“เชอะ” 3 ทำเสียงงอน แล้วนอนหันหลังให้ทันที
“งอลซะและ”
หลังจากที่ทั้งคู่เข้าสู่นิทรา 3 รู้สึกเหมือนมีมือค่อยๆเลื้อยมากอดเขาอย่างช้าๆ อ้อมแขนกอดรัดร่างของเขาแต่กลับไม่รู้สึกอึดอัดแม้แต่น้อย อ้อมกอดของใครสักคนที่รู้สึกดีจนบอกไม่ถูก ความอบอุ่นที่คุ้นเคยทำให้ 3 เคลิ้มจนยอมสยบทุกความคิดในหัวของเขาตอนนี้มันเหลือเพียงแค่ความว่างเปล่า เสียงของลมหายใจที่กระทบกับใบหูของเขาใกล้เข้ามาเรื่อยๆจน 3 รู้สึกว่าใบหน้าของเจ้าของอ้อมกอดเข้ามาใกล้มาก
“ฟันดีนะเด็กน้อย ชั้นยังรออยู่นะ” เสียงอ่อนหวานที่แผ่วเบา กระซิบข้างหูของ 3 ก่อนที่ริมฝีปากจะขบหูของเขาเบาๆ
“เฮือก!” 3 ตื่นขึ้นมาท่ามกลางแสงแดดที่สาดเข้ามาในห้องจนสว่างพอที่ไม่ต้องเปิดไฟ ในห้องตอนนี้มีเพียงแค่เขาคนเดียว ‘ฝันหรอกหรอ แต่ความรู้สึกมัน...’ 3 ลูบหูเบาๆ
ที่ห้องเรียนมหาวิทยาลัย
“แผลไปโดนอะไรมาหรอ” นิล เข้ามาดูสภาพเพื่อนของเธอ “แว่นก็ไม่มีด้วย หายไปไหนหรอ”
“แค่ตกบันไดเอง แว่นก็เลยหักไปน่ะ เดี๋ยวตอนเย็นจะไปตัดอันใหม่” อัญ ยิ้มตอบ
“อัญ มีของถึงเธอแหนะ” เพื่อนในห้องคนหนึ่งตะโกนขึ้น ทำให้ทุกคนในห้องหันไปสนใจสาวผมขาวทันที
“อะไรหรอ” เธอรับเอ่ยอย่างงงๆพร้อมกับรับของมา มันคือกล่องแว่นมีข้อความด้านหน้าว่า ‘เครติด โอม’
“จาก พี่โอม หรอ” นิล ชะโงกมองอย่างอยากรู้อยากเห็น
“ทำไมคิดว่าเค้าเป็นพี่ล่ะ” อัญหันกลับไปถามทันที
“ก็ โอม ปี 2 ใครก็รู้จัก ไว้ทรงผมแบบนั้นมีคนเดียวใน ม.เราล่ะ” นิลตอบ “แล้ว อัญ ไปรู้จักกันตอนไหนหรอ”
“เมื่อวาน ตอนเย็นน่ะ...” ยังไม่ทันที่ อัญ จะพูดจบประโยคดี มุกคนอุทานอย่างประหลาดใจแทรกทันที
“ว้าว สุดยอด”
“ทำได้ไง”
“จริงอ่า”
“ล้อเล่นเปล่า”
“เอ่อ...ทำไมหรอ” อัญ เริ่มงงกับท่าทีที่ประหลาดใจของทุกคน
“ว่ากันว่า พี่เค้าไม่สนใจผู้หญิงน่ะสิ”
“ไม่ใช่ พี่เค้าไม่สนใจมนุษย์ ต่างหาก”
“แกก็เว่อร์ไป”
เสียงของเพื่อนในห้องเถียงกันอย่างเอาจริงเอาจังจนไม่รู้ของใครจริงกันแน่ อัญ เองก็เริ่มรู้สึกผิดที่เปิดประเด็นนี้ขึ้นมา
“ของไอ้ผมยาวนั่นน่ะหรอ” นาเอ่ยขึ้นพร้อมกับคว้ากล่องแว่นไปจากอัญเสียดื้อ แล้วปาลงพื้นจนแว่นกระเด็นออกจากกล่อง “แหลกไปซะ” นา ลงแรงเท้ากระทืบอย่างสุดแรง
“โครม” นากลับถูกกระแทกล้มชนโต๊ะหัวทิ่มหัวตำไม่เป็นท่าก่อนที่จะได้เหยียบแว่น “ใครผลักชั้นยะ” นาโวยวายคณะที่ตนกำลังลุก เพื่อนในห้องทุกคนเงียบกริบลุกขึ้นยืนมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
อัญ ค่อยเก็บแว่นเข้ากล่องตามเดิม
“แกบังอาจ...ทำ...ชั้น....” นาค่อยๆเงียบลงหลังจากที่เห็น อัญ ยกเก้าอี้เตรียมทุ่มใส่เธอ “อย่านะ ไม่งั้นชั้นจะฟ้อง อาจารย์”
“ตายจริง” อัญ รีบวางเก้าอี้ลงทันที แล้วลื้อค้นอะไรบางอย่างในกระเป๋าเรียนของเธอ “งั้นชั้นคงปล่อยให้เธอมีชีวิตต่อไปไม่ได้แล้วล่ะ” มีด Cutter ขนาดใหญ่ถูกหยิบออกมาพร้อมกับสายตาที่กะจะฆ่ากันจริงๆ “ถ้าเธอตายซะ อาจารย์ก็จะไม่รู้ ยังไงคนตายก็เก็บความลับได้ดีที่สุดอยู่แล้ว”
“ชั้นขอโทษ อย่าฆ่าชั้นเลยนะ” นา กระเสือกกระสนหนีออกจากเธอทันที เพื่อนของเธออีก 3 คนเข้ามาจับตัวไว้ ทำให้กระเป๋าของอัญล่วงหล่นลงพื้น
“ตึ้ง!” ของภายในกระเป๋าไหลออกมาจนไม่เพียงแต่ 3 คนที่เข้ามาจับ แต่เพื่อนทั้งห้องต้องผงะ กระบองเหล็ก สนับมือ สารพัดอาวุธโดยสภาพกองเต็มพื้น
“เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ” นา ถอยจนติดมุม โดยที่อัญยังเดินไล่เข้ามาเรื่อยๆ น้ำตาไหลอาบเต็มแก้มทั้งสองข้างด้วยความหวาดกลัว นั่งห่อตัวสั่นเทาอยู่มุมห้อง
“นั่นสินะ เราเป็นเพื่อนร่วมห้องกันนี่นา” อัญ ยิ้มอย่างไร้เดียงสาพร้อมกับยื่นมือไปทาง นา “โตจนปูนนี้แล้วยังร้องไห้เป็นเด็กไปได้” เพื่อนในห้องงงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างกระทันหันของอัญ “หน้าตาตอนปกติดีกว่าอย่าร้องไห้อีกล่ะ” เธอซับน้ำตาให้นา ราวกับว่าเป็นเพื่อนสนิทที่ซับน้ำตาให้กัน
“เกิดอะไรขึ้นหรอ...อัญ” นิลกล้าๆกลัวๆที่จะเข้ามาถาม “ทำไม...”
“อันนั้นมันเป็น รสนิยมส่วนตัวน่ะ” อัญ ยิ้มตอบทำเอานิลไม่กล้าเซ้าซี้มากกลัวว่าเธอจะเปลี่ยนไปอีก “แล้วพี่โอม ปี 2 ที่ว่าเค้าเรียนอยู่ที่ไหนหรอ” เธอถาม
“เอ่อ...อยู่ห้องคอมชั้น 3 น่ะ”
“ขอบใจนะ” อัญ เก็บของส่วนตัวที่หล่นแล้วจึงเดินออกไป ความตึงเครียดที่ก่อตัวตอนไหนไม่รู้ได้คลายลงจนบรรยากาศเกือบจะปกติ
ห้องคอมชั้น 3
“เฮ้ยโอม เด็กมาหา” เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยทัก ทำให้ เจ้าของชื่องงไปครู่หนึ่งก่อนจะเดินมาหาท่ามกลางเสียงที่ฮือฮา
“มีไรหรอห้อง” เขาเอ่ยถามหลังจากที่รู้แล้วว่าใคร
“เอ่อ หนูเอาของมาคืนค่ะ” อัญ ยื่นกล่องแว่นแต่เจ้าตัวยืนงงไปพักหนึ่ง “หนูคงรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ”
“ทำไมล่ะ” เขาถาม “หรือว่า คนบ้าให้เลยรับไม่ได้”
“ไม่ใช่หรอกค่ะ แต่ว่าหนูเกรงใจน่ะ แค่พี่ช่วยไว้หนูก็ไม่รู้จะตอบแทนยังไงแล้ว” อัญ อ้างเหตุผลไป
“พี่จะบอกอะไรให้นะ...” ชายผมยาวเว้นช่วงไปพักหนึ่ง ทำให้รุ่นน้องผมขาวตั้งใจฟังมากขึ้น “มันไม่ใช่ของพี่หรอก”
“เอ๋!? แล้วนี่ล่ะคะ ไม่ใช่พี่หรอกหรอ” อัญ ยื่นข้อความให้ดู
“อืม~ ถ้าพี่ให้พี่จะไม่เขียนชื่อไปหรอก” รุ่นพี่ผมตอบ “อีกอย่างพี่แค่ส่งเลนส์ที่ยังไม่แตกให้เพื่อนน้องคนเมื่อวานเนี้ย เค้าคงหมายถึงอันนั้นล่ะมั้ง” เขาตอบพลางนึกย้อนไป
“งั้นแว่นนี่ก็...”
“ของเพื่อนน้องเองน่ะแหละ ไปคืนเค้าคนนั้นเถอะ” เอ่ยจบโอมก็กลับเข้าห้องไป ปล่อยให้อัญยืนพิจารณาว่าจะทำอย่างไรดี
“ไง” 3 วิ่งเข้ามาทักหลังเลิกเรียน ซึ่งเด็กจำนวนมหาศาลกำลังทะยอยกันกลับบ้าน “โอ๊ะ! แว่นใหม่หรอ”
“อือ ดูเป็นไงมั่งล่ะ” อัญ ถามย้อนพร้อมกับมองเพื่อนของเธอผ่านแว่นกรอบเหลี่ยมสีแดง
“ก็ดูดีนี่ ดูดึงดูดมากขึ้นนะ” 3 ตอบไปพลางนึกไปพลาง มองไปนู่นทีนี่ที หลบเลี่ยงสายตาไม่กล้ามองหน้าเพื่อนสาวของเขาตรงๆ “ได้มาจากใครหรอ”
“ไม่รู้สิ ไม่ได้ระบุชื่อไว้ วิธีให้เฉยสุดๆ สีก็เด่นไปรสนิยมสีแย่ ทรงแว่นก็....” อัญ ติกระทบคนที่ส่งแว่นให้เธอ ซึ่งมันกระทบกับ 3 ชายที่เดินข้างๆเธอเต็มๆ “แต่ก็นะ รู้ละเอียดได้แม้กระทั้งเรื่องความยาวของสายตา แสดงว่าเค้าเอาใจใส่ชั้นพอสมควร อยากจะขอบคุณซักครั้ง” เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างสุขใจ
“ยิ้มดีใจขนาดนั้นเลยหรือไง”
“อือ”
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
