Pain ขอแค่นี้ก็พอแล้ว

      “หา ไม่เรียนอีกแล้วหรอ” ชายผมดำอุทาน ออกมาหลังจากที่เพื่อนสาวของเขาบอก “มีอะไรอีกล่ะเนี่ย”       “ก็วันนี้เค้าจะเอา Freshy ของแต่ละคณะมาประกวดทั้ง มหา’ลัย หาดาวมหา’ลัยไปเลยไง” อัญ ตอบด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่า นายไม่รู้หรอ “ไม่มีชั้นแล้วแกรู้ไรบ้างเนี่ย”

     “แล้วเค้าประกวดที่ไหนล่ะ” 3 เอ่ยถามอย่างไม่รู้อะไรเลย

      “หอประชุมใหญ่ เริ่ม 10 โมง” สาวผมขาวตอบ “แต่ถึงจะบอกว่าใหญ่ก็เถอะนะ แต่จุเด็กได้ไม่ถึง 2 คณะหรอก”

      “แล้วคนที่เหลือจะดูยังไงล่ะนั่น”

      “เค้า ถ่ายทอดผ่านจอTV ในที่ต่างๆ โรงอาหาร ไม่เห็นเลยหรือไง” อัญ เหน็บ 3 เหมือนอย่างเคย

      “ทำไมรู้เรื่องไปหมดเลย”

      “ในคู่มือ นักศึกษาก็มีบอก นี่นายเคยอ่านมั่งหรือเปล่าเนี่ย” อัญ เหนื่อยใจแทน “แต่ลายละเอียดการประกวดชั้นไม่รู้หรอกนะ คงต้องดูผ่าน TV ในโรงอาหารแทน”

ที่โรงอาหาร

      การประกวด Freshy มหาวิทยาลัยได้เริ่มขึ้นแล้ว เกือบทั้งโรงอาหาร ต่างให้ความสนใจกับการประกวดผ่าน TV ซึ่งไม่ได้มีแค่ในโรงอาหาร ที่หอสมุดห้องกลาง ที่ห้องพยาบาล ที่หอประชุมอื่นๆ ก็มี หน้าตา Freshy แต่ละคณะช่างน่า...เสียเหลือเกิน ฝ่ายชายมีทั้งหล่อ เข้ม น่ารัก ฝ่ายหญิงยิ่งแล้วใหญ่ทั้ง หวาน สวย น่ารัก อย่างน้อยๆก็แทบจะสะกดทุกสายตาในมหาวิทยาลัยไว้ได้

      “ของคณะนายน่ารักดีนะ” อัญ เอ่ยขึ้นขณะที่นั่งดูการประกวดไปพลางวาดรูปไปพลาง “ดูเรีบยร้อยยังไงไม่รู้”

      “ของคณะครุดูดีกว่ามั้ง” 3 เอ่ยโต้ตอบ “คณะเทคโนฯอุตฯ ก็แหล่ม”

      ทั้งคู่นั่งวิจารณ์กันไปมา ทั้งช่วงShow ตัว ตอบคำถาม ซึ่งมันกินเวลาพอสมควรจนกระทั้งเที่ยงพอดี ทางคณกรรมการจึงให้ผู้ประกวดไปพักทางข้าว แล้วขั้นรายการด้วยการแสดงต่างๆ จนบ่ายถึงจะเริ่มแสดงความสามารถ ตามกำหนดการว่าไว้อย่างนั้น

      “เธอว่าคณะไหนจะได้” 3 เอ่ยถามในขณะกำลังทานอาหารกลางวัน

      “คณะวิทย์นะ” อัญ ตอบ “สาวแว่นจะดูเด่นกว่าคนปกติเล็กน้อย ยิ่งถ้าใส่แล้วเค้าเนี่ย สุดๆ” เธอบรรยายลักษณะโดยประมาณให้เพื่อของเธอฟัง “ฝ่ายชายน่าจะ ของ เทคโนฯอุตฯนะ”

      “ที่แกเลือกมามีแต่แว่นๆทั้งนั้นเลยนี่หว่า” 3 ตัดบททันที

      “ก็ชั้นชอบนี่ ไม่งั้นจะใส่หรอ” สีหน้ามึนๆแสดงออกทางบนใบหน้าของ อัญ

      “คนละเรื่องเลยนะเอ็ง”

      “ขอโทษนะคะ ใช่ อัญ หรือเปล่า” สาวมหาลัยคนหนึ่งเดินเข้ามาทัก ทั้ง 2 เงยหน้าขึ้นไปมอง

      “ดาว หวัดดีเป็นไงมั่ง” อัญ รีบทักทายอย่างสนิททันที “มานั่งก่อนสิ”

      สาวมหาลัยผมยาวนหน้าตาสวย สวยมากพอที่จะสะกด 3 ให้นั่งจ้องหน้าอย่างครุ่นคิดได้สักพัก เธอนั่งลงข้างๆอัญ “ไม่ได้เจอกันนานนะ ผมยังขาวเหมือนเดิมเลย ไม่ลองทำสีอื่นมั่งหรอ”

      “ไม่ล่ะ เดี๋ยวผมจะเสีย” อัญ เอ่ยตอบพลางลูบผมตัวไปพลาง

      “นั่นสินะ” ดาว เอื้อมมือไปลูบผมอัญเช่นกัน “เสียดายจัง ตัดซะแล้ว” สีหน้าของดาวแสดงอารมณ์หมองนิดๆ “ตอนไว้ยาวออกจะน่ารัก”

      “ก็อยากลองผมสั้นน่ะ เย็นหัวขึ้นเยอะเลย”

      “แต่ไว้ผมสั้น เปิดคอยิ่งดูเซ็กซี่เข้าไปอีก” ดาว แทะโลม อัญ เล็กน้อย เธอหันไปมอง 3 “แล้วนี่ แฟน ?”

      3ตกใจเล็กน้อย “ไม่ใช่ครับ” เขาตอบ “แค่เพื่อนบ้านน่ะ”

      “หรอ นี่เธอยังไม่ได้...เอ่อ...ไม่มีแฟนอีกหรอ” ดาวหันไปอัญอย่างประหลาดใจ “หน้าตาก็พวกเลือกได้ ทำไมยังไม่มีอีกล่ะ” อัญ ไม่ตอบได้แต่ยิ้มให้

      “ช้ามาก เดี๋ยว โดนแย่งไปนะ”

      “ดาว ไปหรือยัง” เพื่อนของเธอเรียกจากโต๊ะข้างๆ

      “ขอโทษนะ ชั้นต้องไปแล้ว เดี๋ยวเจอกัน” ดาวรีบรุกตามเพื่อนของเธอ

      “มีอะไรหรอ 3 เห็นจ้องหน้าซะขนาดนั้น” อัญ เอ่ยถาม “หรือว่าชอบเค้าแล้ว” เธอหลิ่วตาหยอกล้อเพื่อนของเธอ

      “เปล่าๆ หน้าตาคุ้นๆน่ะ” 3 ยังคงนั่งทำหน้าครุ่นคิด “นึกไม่ออกแฮะ”

      “ก็ Freshy ของคณะแพทย์ไง” อัญเอ่ย “นี่นายจำไม่ได้หรอ”

      “ก็มาดูของ IT กับเธอไง ไม่ได้มีวิชาแยกร่างแบ่งไปดู 2 คณะหรอกนะ” 3 ประชด “ชั้นว่าเหมือนเคยเจอมาก่อนหน้านี้”

      “ถ้าสนใจบอกนะติดต่อให้ได้”

      รอบ 2 ของการประกวด เป็นการแสดงความสามารถของผู้ประกวด ซึ่งสามารถแสดงได้ทุกอย่าง ผู้ประกวดเองต้องแสดงให้โดดเด่นจากคนอื่น ถือเป็นคะแนนหนึ่งที่สำคัญ แต่โดยส่วนใหญ่ก็ร้องเพลงล่ะนะไม่ค่อยเห็นอย่างอื่นนอกจากนี้หรอก

      ทั้งคู่นั่งตื่นตาตื่นใจกับความสามารถของแต่ละคน ซึ่งโดยส่วนใหญ่ก็ร้องเพลงอย่างที่บอกล่ะนะ ก็มันจะแสดงอะไรได้มั่งล่ะ

      หลังจากการแสดงความสามารถจบลง ก็จะเป็นช่วงการเดินShow ตัวครั้งสุดท้าย ช่วงนี้คนดูสามารถให้คะแนนนิยมได้ เป็นคะแนนที่ไม่มีส่วนใดๆกับของคณะกรรมการ และแล้วสิ่งที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง การประกาศผล ดาวและเดือน

ดาว(หญิง) ที่ 1 คณะการจัดการ ที่ 2 คณะแพทย์ ที่ 3 คณะInternational

เดือน(ชาย) ที่ 1 คณะครุ ที่ 2 คณะพละ ที่ 3 คณะเทคโนโลยีอุตสาหกรรม

      เสียงปรบมือที่ดังสนั่นด้วยความยินดีของหลายๆคน จนฟังอะไรไม่รู้เรื่องแม้แต่นอกห้องประชุมตามโรงอาหารก็ไม่ต่างกัน เสียงแอบดีใจหรือดีใจออกนอกหน้าดังจนอื้ออึง

      “เธอเดาถูกแฮะ” 3 ต้องปิดหูตะโกนบอก

      “ว่าแล้ว”

      “แต่ว่าเรายังไม่หมดนะครับ รางวัลขวัญใจมหาชน ได้แก่ คณะศิลปกรรม คร้าบ ขอเชิญออกมารับรางวัลหน้าเวที” จอยังถ่ายทอดสดต่อไป “และรางวัลสุดท้าย ขวัญใจช่างภาพ รางวัลนี้อาจจะให้ เซอร์ไพรซ์ กันนิดหน่อยนะครับเพราะว่าผู้ที่เข้าหมวดนี้จะเป็นคนทั่วไปที่เราไปแอบถ่ายมาแล้วทำการปรับแสง รีทัชกันแล้วนำมาตัดสิน” เสียงในห้องประชุมเงียบกลายเป็นเสียงคุยกันดังอื้ออึง “รางวัลให้กับคนที่ไม่ได้เป็น Freshy หรือก็คือใครก็สามารถรับรางวัลนี้ได้คนนั้นอาจจะเป็นคุณ หรือคนที่คุณคาดไว้หรือไม่ เราตัดสินแล้ว ได้แก่...”

      “มีรางวัลแบบนี้ด้วยหรอ” 3 หันมามอง อัญ “เธอน่าจะได้นะ หึหึ”

      “ไม่เอาน่า ชั้น....พรวด” อัญ สำลักน้ำทันทีที่เหลือบไปมองจอTV รูปของเธอปรากฏเต็มๆ “แค่ก อะไรเนี่ย” เธออุทานด้วยความตกใจ

      “โอ้ แอบส่งไปประกวดด้วยนะเธอ”

      “นางสาว อัญศร คณะ IT เอก Animation ใจดีจริงๆบอกซะหมดเลยนะครับ” พิธีกรเอ่ยติดตลก

      “.....” เสียงคนมากมายซุบซิบกันพร้อมกับมองมาที่ อัญ ซึ่งนั่งก้มหน้าอายจนหน้าที่ซีดแดงไปหมด

      “ขอเชิญทางนี้ด้วยนะครับ” นักศึกษาชาย 2 คนยื่นตรงหน้าเธอตอนไหนไม่รู้

      “คณะนี้สายเราเจอตัวแล้วนะครับ เดี๋ยวจะทำการจับกุมมาเดี๋ยวนี้” พิธีกรรายงานสถานการณ์

      “เอ่อ...ไม่ไปได้มั้ยคะ” อัญเอ่ยอย่างอายๆ ทั้งที่เธอไม่ค่อยเป็นแบบนี้เท่าไหร่

      “ไปรับรางวัลเองไม่เป็นไรหรอก”

      “ไปเถอะอัญ” 3 ยุส่ง ทั้ง 3 เกลี้ยกล่อมจนอัญยอมไป

      “มาแล้วครับ ผู้ที่ได้รับรางวัลขวัญใจช่างภาพของเรา” พิธีกรประกาศจบเสียงปรบมือก็ดังทันทียิ่งทำให้ สาวผมขาวเจ้าของภาพประหม่าขึ้นไปอีก

      “เอ่อ..เดี๋ยวก่อนนะครับ จุดประสงค์รางวัลนี้จัดมาเพื่อคนที่ไม่มีโอกาสประกวด รางวัลนี้จึงมีอีกชื่อว่า ดาวหางตา” พิธีกรเอ่ยขึ้นคณะที่เธอยืนอยู่กลางเวที “เงื่อนไขแค่ตอบคำถามและแสดงความสามารถออกมา แล้วกรรมการจะตัดสินว่าผ่านหรือไม่ หากผ่านจะได้ 2 รางวัลแต่หากไม่จะได้แค่รางวัลขวัญใจช่างภาพเท่านั้น ขอเชิญ คุณ อัญศร เริ่มได้เลยครับ”

      อัญ ยื่นงงหันซ้ายขวาอย่างตื่นตระหนก ยืนคนเดียวกลางเวทีไม่มีแม้แต่คู่แข่ง มีเพียงขาไมค์ที่ตั้งอยู่ตรงหน้าเธอ ‘เค้าอยากกลับบ้านอ่า’

      “เอาล่ะครับนักศึกษา อาจารย์จะเริ่มถามคำถามแล้วนะ” คำถามก็เป็นคำถามลองความคิด เธอตอบโดยตามความเป็นจริงไม่ได้ไตร่ตรองอะไรมาก แต่เผอิญมันไม่ได้มาคำถามเดียว ยิงมาเป็นชุด

      “ต่อไปคือการแสดงความสามารถนะครับ วันนี้จะมาแสดงอะไรเอ่ย” พิธีกรเอ่ยถามด้วยคารมณ์และรอยยิ้ม

      “วันนี้ไม่ได้เตรียมตัวมา เอาแค่ร้องเพลงก็พอแล้วล่ะค่ะ” อัญ ตอบด้วยเสียงปกติ ตอนนี้เธอเลิกประหม่าไปแล้ว “ขอวงที่แสดงขั้นได้มั้ยคะ”

      ไม่นานนัก วงที่แสดงสดขั้นเวลาก็ขึ้นมาจัดแจงเครื่องดนตรี และตกลงกับเธอเรื่องเพลงเป็นอย่างสุดท้าย เมื่อทุกอย่างพร้อมเธอ เดินกลับมากลางเวที ถอดแว่นตากรอบดำออก แล้วหลับตาเตรียมสมาธิ

      เพียงเธอลืมตาขึ้นมาช้าๆ “1 2 3 4” ทันทีที่เริ่มเพลงทุกคนในหอประชุมเงียบกริบทันที ราวกับโดนคำสาปใบ้ สายตาทุกคู่ต้องหันมาจับจ้องที่เธอไม่เว้นแม้แต่คนที่ดูอยู่ทาง TV ตัวเธอกับเพลงไม่ได้เข้ากันเลยซักนิด สาวผมขาวยืนกุมไมค์ด้วย 2 มือ แผดเสียงใส่สุดอารมณ์ หรือที่รู้จักกันว่า ว้าก แต่ต่างตรงที่เธอร้องแล้วฟังรู้เรื่องกว่าต้นฉบับ เมื่อเพลงจบลงเสียงปรบมือดังก้องทั่วหอประชุมตามด้วยเสียงร้องขออีกเพลง

      “โอโห สุดยอดมากครับ ไม่น่าเชื่อว่า จะร้องเพลงแนวนี้” พิธีกรเดินขึ้นมาประกบข้างๆ “นี่เป็นอีกข้อพิสูจน์นะครับว่า Rocker ก็เรียบร้อยเป็นนะครับ มีอะไรจะพูดมั้ยครับ”

      อัญ ส่ายหัวเล็กน้อย บ่งบอกว่าไม่มี

      “ทางคณะกรรมการ ล่ะครับ”

      หลังจากประกาศผลเธอรีบลงมาหลังเวทีโดยไม่ให้ใครรู้ อัญ เท้ากำแพงเดินออกมา

      “ไหวหรือเปล่า” 3 ยืนอยู่ต่อหน้าเธอ ทันทีที่ทั้งคู่เจอกัน อัญทิ้งตัวพิงกำแพงไหลลงไปนอนกับพื้น นอนขดตัวอย่างกับกุ้ง

      “เฮ้ยๆ เป็นอะไร” 3 รีบเข้าไปประคบประหงมทันที แต่กลับไม่ได้รับคำตอบจากเธอ

      อัญ นอนกุมหัวพลางชี้ไปที่คออย่างทุรนทุราย สีหน้ายับยู่ยี้แสดงออกมาอย่างชัดเจนเธอกำลังทรมานเพราะอะไรซักอย่าง 3 เห็นท่าไม่ดีจึงรีบช้อนตัวเธอแล้วรีบไปห้องพยาบาล

      “อ๋อ สงสัยจะใช้เสียงมากไปน่ะ ดูจากสภาพแล้วไม่น่าจะเป็นอะไรนะ ร้องเพลงแค่นั้นบางทีเส้นประสาทเสียงอาจจะบอบบางก็ได้เลยเจ็บง่ายหน่อย” อ.ที่ประจำในห้องพยาบาลตอบ “พักแล้วทานยาบรรเทาอาการก็น่าจะดีขึ้น หากไม่ดีขึ้นให้ไปหาหมดี่โรงพยาบาลซะล่ะ” อ.เอ่ยพร้อมกับส่งยาให้ ทำไมถึงรู้สึกเหมือนฟังแทบที่อัดไว้ยังไงก็ไม่รู้

      “ไหวหรือเปล่า” 3 หันไปถามเพื่อนสาวของเค้า

      “ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็คงหา” เสียงขอเธอเบามากจนต้องเงี่ยหูฟังเสียงกระซิบถึงจะได้ยิน

ช่วงเย็นหลังเลิกเรียน

      ‘กลับไปแล้วมั้ง เห็นสภาพแบบนั้น’ 3 คิดก่อนจะกับบ้าน เขาพลัดหลงกับ อัญ

อีกด้านหนึ่งในที่ลับตาคน

      “โครม!!” เสียงข้าวของที่ถูกชนจนกระจัดกระจายดังขึ้น ไม่เพียงแค่นั้นเสียงลงไม้ลงมือดังออกมาไม่เป็นจังหวะ

      “หน่อยกล้ามากนะ ขึ้นไปประกวดทำเกินหน้าเกินตาได้ไงยะ” เสียงของนาที่กำลังโมโหร้ายจนเกือบจะสติแตกตะคอกใส่เธอ พร้อมๆกับลงมือทั้งตบทั้งเตะ “ทำตัวเด่นนักนะ” นาจับแว่นของอัญขึ้นมาแล้วหักครึ่ง ปล่อยลงพื้นแล้วเหยียบทิ้ง “หงุดหงิด หงุดหงิด หงุดหงิด” เธอกระชากผมอัญกระแทกกับกำแพงใส่อารมณ์ทั้งหมดที่มี อัญเองก็ไม่ได้ตอบโต้แต่อย่างใดได้แต่นิ่งเงียบรับมือกับเท้าของนา จนสะบักสะบอมไปทั้งตัว “ต้องตัดผมแกถึงจะหายแค้น” นาควักกรรไกรออกมาเตรียมจะตัดผมอัญ

      “ทำเกินไปแล้วมั้ง” เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นมาไม่คุ้นหูเอาซะเลย

      “นายมายุ่งอะไรด้วย” นาหันไปต่อปากต่อคำ ทั้งคู่เถียงกันอยู่นานจน นาทนไม่ไหวแทงกรรไกรไปหาชายคนนั้น จับปลายกรรไกรแล้วบิดจนนาต้องบิดตัวตาม

      “พอเถอะน่า ไม่งั้นไม่จบแค่โรง’บาลแน่” สายตาของเขาขู่นาได้จนอยู่หมัด

      “ชิ” นารีบหนีไป

      “เฮ้ เป็นไรหรือเปล่า” เขาเข้าไปปลุก อัญ ที่นอนพักฟื้นตัวที่พื้น

      อัญเหลือบตามองกลับมา แล้วลุกขึ้นปัดฝุ่นตัวเองเล็กน้อยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น “อ๊ะ! คุณเลือดออกนี่” เธอสังเกตุเห็นแผลที่นิ้วของชายที่มาช่วยเธอไว้

      “ห่วงตัวเองก่อน หนักกว่าชั้นอีกนะ” เขาซ่อนมือไว้

      “อย่าหลบสิ เดี๋ยวดูแผลให้” เธอไม่ได้สนใจที่เขาพูดเลยสักนิด กลับเดินเข้าหาเสียด้วยซ้ำ แต่แผลที่บอบช้ำทำให้เธอต้องหยุดการเคลื่อนไหวลง

      “เห็นมั้ยล่ะ” ชายคนนั้นเดินเข้ามาประคองเธอ “เดินไหวมั้ย”

      “ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่ช่วยไว้” อัญ ค่อยๆเดินไปช้าๆโดยมีชายนิรนามประคองข้างๆ “คุณชื่ออะไรหรอ” เธอถามทำให้บรรยากาศหายเงียบ

      “โอม ปี 2 เธอ อัญศร สินะ” ชายผมดำยาวปกปิดใบหน้าและกลางหลังร่างใหญ่คล้ายจะเป็นคนอ้วนเอ่ยตอบด้วยเสียงนิ่งๆ “พี่ดูเธอจากการประกวดน่ะแหละ”

      “เรียก อัญ ก็ได้ค่ะ” สาวผมขาวเอ่ย

      “เฮ้ย มันอยู่นั่นไง” กลุ่มวัยรุ่นกลุ่มใหญ่วิ่งมาร้อม ทั้ง 2 ไว้พร้อมอาวุธประจำกาย “ลูกพี่ครับเจอตัวแล้ว”

      “ไม่ต้องกลัวหรอกชั้นจะมาตอบแทนที่แกช่วยสั่งสอนน้องชั้นไว้” ชายผู้เป็นหัวหน้าของกลุ่มวัยรุ่นเดินออกมา

      “ยังไม่กลับมาหรอครับ” 3 อุทานอย่างตกใจ

      “อ้าว แม่ก็นึกว่ามาพร้อมกับลูกซะอีกนะ” แม่ของ 3 เอ่ยตอบด้วยเสียงท่ไม่ร้อนรนเท่าไหร่ “มีอะไรหรอ”

      “เปล่าครับ ผมแค่เห็นอัญป่วยเลยคิดว่ากลับมาแล้ว” 3 รีบออกไปทันที “เดี๋ยวผมกลับมา”

      “แหมวัยรุ่นนี่ใจร้อนจริงๆนะคะคุณ”

      “เอาเถอะน่า อายุก็ปูนนี้แล้วน่าจะคิดเองเป็นแล้วล่ะ” พ่อของ 3 ตอบ