วันวานกับความฝัน

 
                                         บทที่4


                             รักฉันเรียกว่า..........ใคร?


    "น้ำ..ฉันขอโทษ"
    "ขอโทษเหรอ?เเกทำได้แค่ขอโทษงั้นเหรอ?"
    "แต่น้ำฉันไม่รู้เรื่องจริงๆ"
    "ไม่รู้แต่เป็นแฟนกับเค้าเนี่ยนะ"
    "ฉันไม่รู้จริงๆน้ำ แกเชื่อฉันมั่งดิ"
    "........."
    "พอเถอะมอร์..น้ำมันคงไม่อยากฟังแกอธิบายแล้วละ"<<เค้ก
  ทำไมกันน่ะเรื่องอะไรฉันต้องมารับผิดมันไม่ใช่ฉันที่ผิดไม่ใช่เหรอ?เรื่องนี้มันผิดที่เขานะ
   ทุกคนพาน้ำปั่นเดินหนีไปจากฉัน ฉันก็คงทำได้แค่นี้สินะมิตรภาพของพวกเราคงเหมือนเส้นด้าย 
       13:24AM
      ฉันนั่งแทกซี่กลับบ้านคนเดียว ปกติต้องมีเพื่อนๆนั่งด้วยและชวนกันคุยตลอดทางแต่วันนี้คงไม่มีอีกแล้ว 
       บ้านตั้งประภาพร
     "กลับมาแล้วเหรอมอร์นิงค์?"
     "ค่ะ"
     ฉันตอบคำถามของแม่แล้วโยนกระเป๋าลงบนโซฟา
     "แล้วเพื่อนๆล่ะ"
     "เค้าคงไม่สนใจมอร์แล้วล่ะค่ะ"
     "....."
     ฉันรีบวิ่งขึ้นห้องโดยไม่สนใจคนที่ยืนงงอยู่เบื้องหลัง
   แคล่ก!ปัง!ฟุ่บ!
    ฉันกลิ้งตัวลงนอนบนเตียงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว 
     ฉันนอนร้องไห้อยู่อย่างนั้นตลอดจนแม่ของฉันเดินมาเคาะประตู
     "มอร์นิงค์..มอร์นิงค์ลูกเป็นอะไรรึปล่าว"
     "ปล่าวค่ะแม่มอร์สบายดีค่ะ"
 ฉันตอบแม่ทั้งๆที่ยังร้องไห้อยู่
                  มอร์นิงค์จะทำยังไงต่อติดตามตอนต่อไป