วันวานกับความฝัน

 

                                         บทที่4

                             รักฉันเรียกว่า..........ใคร?

    "น้ำ..ฉันขอโทษ"

    "ขอโทษเหรอ?เเกทำได้แค่ขอโทษงั้นเหรอ?"

    "แต่น้ำฉันไม่รู้เรื่องจริงๆ"

    "ไม่รู้แต่เป็นแฟนกับเค้าเนี่ยนะ"

    "ฉันไม่รู้จริงๆน้ำ แกเชื่อฉันมั่งดิ"

    "........."

    "พอเถอะมอร์..น้ำมันคงไม่อยากฟังแกอธิบายแล้วละ"<<เค้ก

  ทำไมกันน่ะเรื่องอะไรฉันต้องมารับผิดมันไม่ใช่ฉันที่ผิดไม่ใช่เหรอ?เรื่องนี้มันผิดที่เขานะ

   ทุกคนพาน้ำปั่นเดินหนีไปจากฉัน ฉันก็คงทำได้แค่นี้สินะมิตรภาพของพวกเราคงเหมือนเส้นด้าย 

       13:24AM

      ฉันนั่งแทกซี่กลับบ้านคนเดียว ปกติต้องมีเพื่อนๆนั่งด้วยและชวนกันคุยตลอดทางแต่วันนี้คงไม่มีอีกแล้ว 

       บ้านตั้งประภาพร

     "กลับมาแล้วเหรอมอร์นิงค์?"

     "ค่ะ"

     ฉันตอบคำถามของแม่แล้วโยนกระเป๋าลงบนโซฟา

     "แล้วเพื่อนๆล่ะ"

     "เค้าคงไม่สนใจมอร์แล้วล่ะค่ะ"

     "....."

     ฉันรีบวิ่งขึ้นห้องโดยไม่สนใจคนที่ยืนงงอยู่เบื้องหลัง

   แคล่ก!ปัง!ฟุ่บ!

    ฉันกลิ้งตัวลงนอนบนเตียงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว 

     ฉันนอนร้องไห้อยู่อย่างนั้นตลอดจนแม่ของฉันเดินมาเคาะประตู

     "มอร์นิงค์..มอร์นิงค์ลูกเป็นอะไรรึปล่าว"

     "ปล่าวค่ะแม่มอร์สบายดีค่ะ"

 ฉันตอบแม่ทั้งๆที่ยังร้องไห้อยู่

                  มอร์นิงค์จะทำยังไงต่อติดตามตอนต่อไป