ที่ตรงนี้ มีเพียงเธอ

      ข่าวการรับสองสาวเป็นผู้จัดการทีมฟุตบอลเข้าหูพวกบรรดาแฟนคลับของสองหนุ่มอย่างรวดเร็ว ในเช้าต่อมาทุกคนพากันรวมกลุ่มมาโวยวายถึงที่ชมรม สร้างความเดือนร้อนให้แก่สมาชิกภายในชมรมเป็นอย่างมาก

     "แม่เจ้าโว้ย สาวๆ พวกนี้เหมือนชะนีร้องหาสามีจริงเชียว" เสียงใครบางคนบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด

     "พวกเราไม่ยอมนะคะรุ่นพี่ เรื่องอะไรรับสองคนนั้นได้กับพวกเราไม่ยอมรับเลยสักครั้ง" พวกหล่อนพากันบ่นอย่างไม่พอใคร เพราะเคยพากันมาสมัครหลายครั้งแต่ไม่เคยรับใครไว้เลย

     "ใช่ค่ะรุ่นพี่ อย่างนี้ลำเอียงนี่หน่า" สาวๆ ทั้งหลายพากันโวยวายเสียงดัง

     "หยุดได้แล้วทุกคน" ยิมยืนฟังอยู่นานจนหมดความอดทน สาวๆ เห็นรุ่นพี่หน้าตาเอาจริงเอาจังก็กลัวจนเงียบกันหมด

     "เราได้ตัดสินใจกันแล้ว เพราะฉะนั้นคนที่ไม่เกี่ยวข้องกรุณากลับไปได้แล้ว" ยิมใช้หน้าตาน้ำเสียงหวานหนุ่มขอร้องให้ทุกคนย่อมรับ

     "พี่ตัดสินใจไปแล้วก็เปลี่ยนได้นี่ค่ะ" เสียงของบรรดาแฟนคลับคนนึงเอ่ย

     "ไม่ได้ก็คือไม่ได้ กลับไปได้แล้ว" ยูยืนฟังอยู่นานว่าจะไม่พูดอะไรแต่เห็นว่าคงไม่ยอมรากันง่ายๆ จึงออกมาพูดเอง สาวๆ เห็นสีหน้าของยูก็พากันไม่กล้า เพราะปกติชายหนุ่มก็มักทำหน้าตาเคร่งเครียดอยู่แล้ว

     "ไปก็ได้ พวกเรากลับ" เมื่อเห็นทีท่าว่าจะไม่ได้เรื่อง ทุกคนก็พากันล่าถอย แต่ใช่ว่าจะยอมรับ เพราะความอิจฉาของผู้หญิงถ้าใครไม่เจอคงไม่รู้ว่ามันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ

     "คอยดูเถอะพวกเราไม่ยอมแค่นี้แน่" ทั้งหมดส่งสายตาอาฆาต และเมื่อทุกอย่างเงียบลง สมาชิกในชมรมก็รู้สึกผ่อนคลายกันมากขึ้น

     "ค่อยยังชั่ว"

     "ใช่ หนวกหูเป็นบ้าเลย"

     "เอาหล่ะหมดเรื่องแล้วทุกคนแยกย้ายไปเรียนเถอะ" ยิมเอ่ยชวนเพื่อนๆ ส่วนยูเดินนำออกไปก่อนแล้ว

     "เชอะ! เดินดูบ้างสิย่ะ" ตั้งแต่สองสาวไปเป็นผู้จัดการชมรมฟุตบอลก็ต้องเจอศึกกับบรรดาแฟนคลับไม่เว้นแต่ละวัน วันละหลายๆ ครั้ง แต่สองสาวก็อดทนไม่ต่อล้อต่อเถียง เพราะไม่อยากให้กระทบไปถึงรุ่นพี่ที่ชมรม จนเพื่อนๆ พากันอดห่วงไม่ได้

     "เชอร์รี่ แอ๊บ พวกเธอไม่ตอบโต้บ้างเหรอ ฝ่ายนั่นได้ใจกันใหญ่เลยนะ"

     "ใช่ๆ พวกนั้นไม่ยอมปล่อยพวกเธอแน่"

     "ขอบใจที่เป็นห่วงนะ แต่เราสองคนไม่อยากสร้างปัญหาให้รุ่นพี่" สองสาวอธิบายให้เพื่อนเข้าใจ แต่ทุกคนก็ยังเป็นห่วง

     "พวกเธอไม่ใช่ปัญหาสักหน่อย ไงก็ระวังตัวล่ะกัน"

     "จ้า ขอบใจนะ" สองสาวยิ้มให้เพื่อนๆ

     "โอ้ย!" เสียงแอ๊บร้องอุทานด้วยความเจ็บ ทำให้เชอร์รี่รีบเข้ามาดู

     "เป็นอะไรไปแอ๊บ"

     "เจ็บนะ" เชอรืรี่ได้ฟังก็รีบดูที่มาของความเจ็บที่เท้ามีเลือดซึมผ่านถุงเท้าสีขาว เชอร์รี่สีหน้าไม่ดีทันที ไม่พอใจเพราะเพื่อนถูกแกล้งใส่ตะปูไว้ในรองเท้านักเรียนหลายสิบตัว เธอรีบพาแอ็บไปทำแผลทันที

     "ขอบใจนะ" แอ๊บมองเพื่อนที่ทำแผลให้สายตาซาบซึ้ง เชอร์รี่ยิ้มตอบพลางถาม

     "เดินไหวไหม"

     "ไหวจ๊ะ" แอ๊บลองเดินรู้สึกเจ็บแต่ไม่แสดงอาการออกไป

     "งั้นก็ไปชมรมกันเถอะ" สองสาวพากันเดินมาที่ชมรม ระหว่างทางมีกระถางต้นไม้หล่นมาจากอาคาร แต่โชคดีที่ไม่โดนทั้งสองสาว

     "ชิ โชคดีได้โชคดีไป" แฟนคลับกลุ่มนึงมองอย่างเย้ยหยัน สายตาแฝงความอิจฉาริษยาเต็มที่ ดูเหมือนว่าจะไม่ยอมรามือกันง่ายๆ