ที่ตรงนี้ มีเพียงเธอ

   สองสาวเมื่อถึงชมรมก็ทำงานตามที่ได้รับมอบหมายทันที เชอร์รี่เป็นห่วงกลัวว่าแอ๊บจะไม่ไหว แต่เมื่อเห็นเพื่อนสาวไม่พูดไม่บ่นอะไร จึงเลี่ยงไปทำงานของตัวเอง แอ๊บค่อยๆ เดินอย่างระมัดระวัง เพื่อไม่ให้ใครสังเกตเห็น แต่ก็ไม่พ้นสายตาของยู ชายหนุ่มมองด้วยความสงสัย

     "เท้าเป็นอะไร" จู่ๆ ชายหนุ่มก็เข้ามาถามหญิงสาว แอ๊บได้ยินสะดุ้งเล็กน้อย

     "เปล่านี่ค่ะ" ตอบสั้นๆ ชายหนุ่มไม่เชื่อเดินมาหยุดที่หน้าหญิงสาว พลางจับขาข้างที่เห็นว่าผิดปกติ แอ๊บขืนไว้แต่พอเห็นสายตาดุๆ ของชายหนุ่มก็ต้องยอมปล่อยให้ดูอย่างสดุดี

     "เท้าไปโดนอะไรมา" ชายหนุ่มถามอีกแต่หญิงสาวก็ไม่ตอบ ชายหนุ่มจึงถือวิสาสะแก้ผ้าพันแผลที่เห็นมีเลือดซึมออกมา แอ๊บชักเท้าด้วยความเจ็บ แต่ชายหนุ่มก็ดึงกลับมาดูอย่างค่อยๆ พลางพิจารณาเห็นเป็นรอยจุดเป็นจ้ำๆ ก็แสดงสีหน้าไม่พอใจ มองอย่างไม่สบอารมณ์ เพราะคงเดาได้ไม่ยากว่าหญิงสาวคงโดนพวกบรรดาแฟนคลับแกล้งเอา

     "รอตรงนี้ก่อน" ชายหนุ่มสั่งแล้วเดินหายไปสักครู่ก็กลับมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาลมานั่งทำแผลให้แก่หญิงสาว

   แอ๊บตื่นเต้นมากแต่ไม่ได้แสดงอาการออกไป ไม่คิดเลยว่าจะเห็นชายหนุ่มแสดงท่าทีห่วงใย รู้สึกปลื้มชายหนุ่มมากๆ แอบคิดว่าถึงจะโดนแกล้งยังไงแม้มันจะดูโชคร้ายแต่ถ้าชายหนุ่มให้ความสนใจแม้สักนิดนั่นก็คงถือเป็นความโชคดีแล้ว

     "ไม่ต้องทำงานแล้ว รออยู่ตรงนี้เดี๋ยวจะไปส่ง" หันมาบอกกับหญิงสาว แอ๊บพยักหน้า ชายหนุ่มจึงเดินไปเก็บของ

     "ไหนกระเป๋าของเพื่อนเธอล่ะ" ชายหนุ่มเดินเข้ามาเจอเชอร์รี่พอดี หญิงสาวชี้ไปที่กระเป๋าเพื่อนสาวด้วยสีหน้างงๆ

     "เดี๋ยวพี่จะไปส่งเพื่อนเธอ เท้าเจ็บนี่" บอกแล้วออกไปพร้อมกระเป๋า เชอร์รี่เข้าใจที่ชายหนุ่มบอกแต่ก็ยังยืนมองตาไม่กระพริบด้วยความรู้สึกแปลกๆ พลางบ่น

     "จู่ๆ พี่ยูเป็นไรนะ"

     "อ้าว นั่นยูไปกับน้องแอ๊บนี่ มีอะไรเหรอ" ยิมสวนทางเห็นน้องชายไปส่งหญิงสาว จึงหันมาถามเชอร์รี่ที่ยืนอยู่ 

     "พี่ยูไปส่งแอ๊บเพราะเท้าเจ็บค่ะ"

     "เท้าเจ็บเหรอ ไปโดนอะไรมา" เจอคำถามตรงๆ เชอร์รี่ก็เซอร์ไปเหมือนกัน ลังเลว่าควรจะเล่าดีไหม แต่ก็ตัดสินใจเล่าในที่สุด

     "พี่ต้องขอโทษด้วย" พอได้ฟังชายหนุ่มก็รู้สึกผิด

     "ไม่เป็นไรค่ะ พวกเราไม่โทษพี่หรอก" เชอร์รี่ยิ้มระบายไปทั่วหน้า รอยยิ้มนั้นทำให้ชายหนุ่มอดมองไม่ได้ พอรู้ตัวก็พูดกลบเกลื่อน

     "แล้วทำไมพวกน้องไม่เอาคืนล่ะ"

     "เราเกรงใจพวกพี่ๆ นะคะ" เชอร์รี่ตอบตรงๆ ชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจ

     "ไปเถอะเดี๋ยวพี่ไปส่ง" ชายหนุ่มเห็นว่าเย็นแล้วจึงอาสาไปส่งหญิงสาว เชอร์รี่อยากจะตะโกนด้วยความดีใจ แต่ต้องระงับอาการไว้ นั่งรถชายหนุ่มกลับบ้านใจเต้นไปตลอดทางจนกระทั่งถึงบ้าน

     "สาธุ ขอให้ได้กลับแบบนี้ตลอดไปทีเถ๊อะ" หญิงสาวอธิฐานอย่างมีความหวัง โบกมือลารุ่นพี่

     "ขอบคุณค่ะที่มาส่ง" ด้านแอ๊บเมื่อถึงบ้านก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณ ชายหนุ่มมองเล็กน้อยไม่ได้พูดอะไร หญิงสาวยืนมองจนกระทั่งชายหนุ่มขี่รถพ้นสายตาไป

     "โชคดีจัง" หญิงสาวบ่นคนเดียวขณะเดินเข้าบ้านไป รอยยิ้มระบายไปทั่วหน้าลืมความเจ็บปวดเลยทีเดียว