ที่ตรงนี้ มีเพียงเธอ

     ยู มองซ้ายทีขวาที เขาไม่รู้ว่าควรจะตัดสินใจยังไง กำลังคิดเพลินๆ สายตาก็เหลือบไปเห็นหญิงสาว ชายหนุ่มรีบเร่งฝีเท้าตามหญิงสาวไปทันที

    "เสียดายจังบินจะกลับแล้ว" เสียงแอ๊บอ่อยในตอนท้าย เมื่อเพื่อนชายสมัยเด็กบอกจะกลับ

    "อย่าห่วงเลย บินว่างเมื่อไหร่จะมาเที่ยวอีก" บินยิ้มอ่อนโยน

    "จริงนะบิน อย่าลืมเพื่อนที่นี่นะ" แอ๊บพูดอย่างลิงโลด ไม่ได้สังเกตเพื่อนหนุ่มเลยว่าสีหน้าเศร้าลง เมื่อได้ยิน ชายหนุ่มรู้สึกใจสลาย นี่เขายังไม่ทันบอกรัก ก็อกหักเสียแล้ว

    "แอ๊บ" บินเรียกแอ๊บด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

    "ว่าไงจ๊ะ" หญิงสาวหันมาถามหน้าตาบ๊องแบ๊ว ยิ้มน้อยๆ รอยยิ้มหวานๆนั้นทำให้หัวใจชายหนุ่มหวั่นไหว

    "ขอบินกอดหน่อยได้ไหม" ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจที่จะพูดนัก แต่คนฟังก็สามารถได้ยินอย่างชัดเจน

    "ได้สิ เราเพื่อนกันนี่หน่า" หญิงสาวตอบโดยไม่คิดอะไร เข้าไปกอดชายหนุ่มอย่างสนิทสนม ชายหนุ่มใจแป่วที่ได้ยินคำตอบแต่ก็รู้สึกดีใจที่มีโอกาสๆได้กอดผู้หญิงคนที่เขารักที่สุดสักครั้ง แม้จะรู้ว่าเป็นได้แค่เพื่อนของหญิงสาวก็ตาม

    ยูที่ตามมาติดๆ เห็นภาพทั้งคู่ยืนกอดแนบชิดกัน เท้าไวกว่าความคิด ชายหนุ่มรีบกระชากบินออกจากหญิงสาวทันที เพราะแรงหึงที่ตัวเองไม่รู้ ทั้งคู่ตกใจ บินหันมามองยูสายตาบ่งบอกว่าไม่พอใจในการกระทำของยูเป็นอย่างมาก

    "นายทำอะไร" ยูถามบินเสียงแข็งไม่สนใจสายตาของฝ่ายตรงข้าม

    "ผมกอดแอ๊บอยู่ทำไมเหรอครับ" บินตอบน้ำเสียงยียวน สองหนุ่มเผชิญหน้ากันสายตาทั้งคู่ต่างไม่ยอมให้กันและกัน แอ๊บเห็นท่าไม่ดีรีบเข้าไปห้ามทางด้านยู แต่ยูกำลังอารมณ์ร้อน สบัดมือหญิงสาวอย่างแรง จนทำให้หญิงสาวเซ เสื้อคลุมที่พาดอยู่ที่ไหล่หล่นไปตกอยู่บนถนน แอ๊บเห็นรีบไปเก็บทันที

    "เอี๊ยดดดดดดดดดด โครม"

    อนิจจา ชายหนุ่มสองคนมั่วแต่ยืนทะเลาะกัน ไม่มีใครหันมามองเลย จนกระทั่งได้ยินเสียงนั้น ทั้งคู่หันมองตามเสียง ผู้คนแถวนั้นพากันกรู่เข้ามา ยูมองไปเบื้องหน้า เห็นร่างของแอ๊บนอนบนถนน เลือดไหลนองเต็มพื้น รีบเข้ามาหาหญิงสาวทันที

    "ช่วยด้วยครับมีคนบาดเจ็บ" ยูตะโกนน้ำเสียงสั่น

    "ช่วยเรียกรถพยาบาลให้หน่อยครับ" บินยืนงง เขาทำอะไรไม่ถูก พลางคิดว่าเขาฝันไปหรือเปล่า ปากก็ร้องขอความช่วยเหลือคนที่พากันเข้ามาดู

    "เสื้อ ค่ะ พี่ ยู" แอ๊บสะลืมสะลือ ยื่นเสื้อคลุมตัวที่เก็บส่งให้ชายหนุ่ม ชายหนุ่มรับมา เห็นหญิงสาวยิ้มให้ รอยยิ้มเดิมเหมือนทุกครั้งที่เขาเคยเห็น ก่อนจะหมดสติไปในอ้อมกอดของชายหนุ่ม

    "แอ๊บ แอ๊บ ไม่นะ" ยูตะโกนพยายามเรียก แต่หญิงสาวก็ไม่ตอบอะไรอีกเลย ภาพชายหนุ่มพยายามเรียกหญิงสาวทำให้คนที่พากันมามุงดูรู้สึกสะท้อนใจเป็นอย่างมาก

    ไม่นานรถพยาบาลก็มา ร่างของแอ๊บถูกนำขึ้นรถอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มทั้งคู่ตามขึ้นมาด้วยความห่วงใย เมื่อมาถึงโรงพยาบาลหญิงสาวถูกนำตัวส่งเข้าห้องฉุกเฉิน ยูกับบินยืนมองอยู่นอกห้องด้วยสีหน้าร้อนรน

    ตำรวจตามมาสอบปากคำและพยานที่เห็นเหตุการณ์ก็ตามมาเพื่อให้รายละเอียด จากปากคำของผู้เห็นเหตุการณ์เล่าให้ฟังว่า เห็นชายหนุ่มสองคนยืนทะเลาะกัน หญิงสาวเข้าไปห้ามแต่ถูกสบัดจนเซออกมา เสื้อตัวหนึ่งตกบนถนน หญิงสาวเห็นรีบเก็บทันที แล้วมีรถผ่าไฟแดงวิ่งมาชนหญิงสาวอย่างจัง หลังจากตำรวจสอบปากคำเสร็จแล้วก็ไป

    ยูทิ้งตัวลงกับพื้น มองเสื้อคลุมในมือ ตัวที่หญิงสาวส่งให้ ชายหนุ่มจำได้ดีว่ามันคือ เสื้อคลุมของเขาที่ให้หญิงสาวไปในวันแรกที่หญิงสาวมาทำงานที่ชมรมฟุตบอล

    "เสื้อตัวนั้นมันสำคัญอะไรนัก" บินบ่นพลางทุบกำแพงด้วยความโมโห ยูได้ยินรู้สึกหดหู่เป็นอย่างมาก เพราะมันคือเสื้อของเขา บินไม่รู้เลย ถ้าเขารู้ ชายหนุ่มคงต่อยเขาเป็นแน่ เพราะเสื้อตัวนี้เป็นสาเหตุที่ทำให้หญิงสาวอันเป็นที่รักของเขาได้รับบาดเจ็บ

    ชายหนุ่มสองคนต่างนั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินคนล่ะฝั่ง ต่างคนต่างกระวนกระวาย ต่างภาวนาขอให้หญิงสาวปลอดภัย สักพักยิมก็พาเชอร์รี่มาโรงพยาบาล

    "ทำไมล่ะบิน แอ๊บโดนรถชนได้ไง" เชอร์รี่วิ่งกรูมาถามบินทันที น้ำตานองเต็มหน้า บินเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟัง เชอร์รี่ฟังจบ เดินมาที่ยูทันที

    "ทำไมพี่ยูทำแบบนี้ล่ะคะ ทำไมมมม" หญิงสาวจับตัวชายหนุ่มเขย่าไปมาด้วยความโมโหและเสียใจ ยูไม่ตอบโต้อะไร เขารู้ตัวดีว่าเป็นคนผิด ยิมเป็นห่วงว่าเชอร์รี่จะเป็นไรไปอีกคน จึงชวนมานั่งสงบสติอารมณ์

    "คอยดูนะ พี่ยู ถ้าแอ๊บเป็นอะไรไปล่ะก็ เชอร์รี่จะไม่มีวันยกโทษให้พี่เลย" หญิงสาวพูดใส่หน้าชายหนุ่มอย่างโกรธจัด ยูไม่พูดอะไรเลย เขารู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน นาทีนี้เขาเพิ่งรู้ใจตัวเองว่าทุกอย่างที่เขาทำไป ก็เพราะรักหญิงสาวนั้นเอง ถ้าหญิงสาวเป็นอะไรไป เขาเองก็คงไม่มีวันยกโทษให้ตัวเองเช่นกัน 

    หมอคนหนึ่งเปิดประตูออกมา เชอร์รี่เห็นรีบเข้าไปถามทันที

   "หมอคะ เพื่อนหนูเป็นอย่างไงบ้างค่ะ"

   "หนูเป็นญาติหรือ" หมอมีสีหน้าเครียด เอ่ยถามเบาๆ แต่ทุกคนก็ได้ยินอย่างชัดเจน

   "เปล่าค่ะ พอดีพ่อกับแม่เพื่อนหนูไปทำงานต่างจังหวัดค่ะ" เชอร์รี่อธิบาย

   "งั้นช่วยติดต่อให้หมอด้วยนะครับ" หมอเอ่ย

   "หมอหมายความว่าไงค่ะ" เชอร์รี่ถามเสียงเครียด ยิมมายืนข้างๆกุมมือไว้

   "หมอต้องแสดงความเสียใจด้วยนะครับ คนไข้เสียเลือดมาก หมอช่วยเต็มที่แล้ว" หมอพูดจบก็เดินเลี่ยงออกไปทันที เชอร์รี่รู้สึกเหมือนจะเป็นลม ดีที่ยิมอยู่ข้างๆประคองไว้ น้ำตาไหลอาบแก้ม ยิมกอดอย่างปลอบโยน บินสีหน้าซีดพิงหน้าต่าง น้ำตาของลูกผู้ชายค่อยๆ ไหลออกมา

    "บ้าที่สุด" ยูชกพื้นเอ่ยอย่างเจ็บปวด นี้เขาทำให้ผู้หญิงที่รักจากไปอย่างไม่มีวันกลับ น้ำตาไหลเป็นทาง ชายหนุ่มกอดเสื้อคลุมแน่น ไม่มีรอยยิ้มของหญิงสาวอีกแล้ว

    "เพี๊ยะ..." เสียงดังมากด้วยแรงอย่างตั้งใจ รอยนิ้วมือห้านิ้วเด่นขึ้นมาอย่างชัดเจน ยูไม่พูดอะไร ปล่อยให้เชอร์รี่ระบาย ชายหนุ่มรู้ว่าหญิงสาวเสียใจแค่ไหน ที่ทำให้เพื่อนรักที่สุดต้องมาตายจากไป

    "เชอร์รี่ เกลียดพี่ยูที่สุด" พูดเสร็จก็หันมากอดยิม ร้องไห้ปานจะขาดใจ

    ยูเดินเข้าห้องฉุกเฉิน เดินมาหาแอ๊บ ซึ่งบัดนี้มีผ้าสีขาวคลุมไว้ตั้งแต่ไหล่ไปจนถึงขา หน้าตาซีดเซียว ไม่มีลมหายใจ ชายหนุ่มค่อยๆใช้มือลูบตามแก้มเบาๆ สัมผัสผิวเนื้อที่ตอนนี้เย็นลง ภาพความหลังเก่าๆค่อยๆพุดขึ้นมาทั้งรอยยิ้ม น้ำเสียงคำพูด น้ำตาของชายหนุ่มไหลหยดลงบนหน้าของหญิงสาวเม็ดแล้วเม็ดเล่า พร้อมคำพูดที่ไม่เคยเอ่ยกับใคร

    "พี่ขอโทษ แอ๊บคงไม่ตื่นมาฟังพี่พูดอีกแล้วสินะ รู้ไหม พี่รักแอ๊บ รักมากเลยนะครับ แต่พี่ขอโทษที่เพิ่งมารู้ตัว เมื่อแอ๊บไม่อยู่แล้ว" ชายหนุ่มพูดไปมองหน้าหญิงสาวไป

    "ถ้าหากทำได้ พี่อยากย้อนเวลา พี่จะไม่ทำให้แอ๊บเสียใจ พี่จะทำให้แอ๊บมีความสุขด้วยมือคู่นี้ของพี่ แต่มันคงสายไปแล้วใช่ไหมคนดี พี่ขอโทษ แอ๊บได้ยินไหม พี่ขอโทษ" ชายหนุ่มรำพันคำขอโทษอีกหลายหน หวังให้หญิงสาวลืมตาขึ้นมา ทั้งๆที่รู้ตัวดีว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ เขาเสียใจเหลือเกิน...

    ชายหนุ่มนั่งอยู่อย่างนั้นนานเท่าไหร่ไม่รู้ จนรู้สึกตัวอีกทีเมื่อถูกเชอร์รี่ผลักอย่างแรง สีหน้าของเชอร์รี่ไม่มีความเคารพ ความชื่นชมต่อชายหนุ่มอีกแล้ว ยูจำต้องยอมถอยออกมา ยิมเข้ามาตบบ่าน้องชายพร้อมให้กำลังใจ ยูหันมองมาที่แอ๊บอย่างอาลัย แล้วจำใจค่อยๆเดินออกจากห้องไป

     ข่าวการจากไปของแอ๊บ ทำให้ทุกๆคนเศร้าใจไปตามๆกัน โดยเฉพาะคนในชมรมต่างเสียใจเป็นที่สุด เพราะระยะเวลาที่หญิงสาวอยู่สร้างความสดใสให้กับทุกคนไม่น้อย

     งานศพของหญิงสาวถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย ผู้คนมากมายพากันมาเคารพศพ พ่อแม่ของแอ๊บก็เช่นเดียวกัน หลังจากทราบข่าวก็รีบเดินทางกลับมาทันที เชอร์รี่และเพื่อนสนิทอีกสองสามคนนั่งร้องไห้อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แม้เพื่อนๆคนอื่นๆจะพากันปลอบใจแล้วก็ตาม หลังจากงานศพเสร็จสิ้น เชอร์รี่พร้อมกับครอบครัวของแอ๊บนำกระดูกของหญิงสาวไปลอยอังคาร บางส่วนถูกนำมาทำโกฏเก็บไว้ในสุสาน