ที่ตรงนี้ มีเพียงเธอ

     ตั้งแต่ไม่มีแอ๊บ ทุกๆวันของเชอร์รี่ผ่านไปอย่างเงียบเหงา หากเชอร์รี่ยังคงทำหน้าที่ผู้จัดการชมรมฟุตบอลต่อ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับยูจบลงพร้อมการจากไปของเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว ส่วนยิมคอยดูแลเชอร์รี่ให้กำลังอยู่เสมอ บางเวลาที่คิดถึงมากๆ เชอร์รี่ก็จะมานั่งร้องไห้คนเดียว

     "พี่รู้ว่าเชอร์รี่เสียใจ พี่เองก็รู้สึกเสียใจไม่ต่างกัน แต่เราคือคนที่ยังมีชีวิตอยู่ ถ้าแอ๊บยังอยู่ก็คงไม่ต้องการเห็นเชอร์รี่นั่งร้องไห้ คงอยากให้ยิ้มแย้ม และที่สำคัญที่สุดคงอยากเห็นทุกๆคนมีความสุข" ยิมพูดขณะโอบเชอร์รี่แนบกาย

     "พี่ยิมค่ะ เชอร์รี่คิดถึงแอ๊บมากเลย" เธอร้องไห้ซบอกของชายหนุ่ม ยิมกอดตอบ รับรู้ถึงความเสียใจของเธอ เขาเองก็ทำได้เพียงคอยให้กำลังใจ หวังว่าวันเวลาจะทำให้เธอสามารถกลับมายิ้มแย้มได้อีกครั้ง

     ทางด้านยูเอง เขาเองเข้าใจถึงความรู้สึกของเชอร์รี่ดี จึงไม่เคยโกรธเคีองที่เชอร์รี่หมางเมิน และมักชักสีหน้าเสมอเมื่อพบเจอ ยิมเองก็คอยมาพูดคุยเพื่อไม่ให้เขาคิดมาก จนอาจทำร้ายตัวเอง ยิมรู้สึกเห็นใจน้องชายคนเดียว แต่ยูก็เว้นช่องว่างจนบางครั้งเขาเองก็ไม่สามารถเข้าไปได้ ทำได้เพียงเฝ้ามองภาพน้องชาย สีหน้าหม่น ฉายแววรู้สึกผิดตลอดเวลา แต่ความเป็นพี่น้องทำให้ยิมอดจะพูดคุยกับน้องชายไม่ได้

     "ยู พี่รู้ น้องเสียใจกับการจากไปของแอ๊บมาก แม้จะไม่ได้เจอกันอีกแต่แอ๊บยังอยู่ในใจไม่ใช่หรา" ยูหันมองพี่ชายรู้ดีว่าพี่ชายต้องการสื่ออะไร หากแต่เขาเองรู้สึกผิดมากมายเหลือเกิน หากเป็นไปได้เขายินดีจะตายแทนเธอ ให้เธอได้ใช้ชีวิตกับเพื่อนกับครอบครัวอย่างที่ควรจะเป็น ยิมมองสีหน้าขอน้องชายก็ทำได้เพียงถอนหายใจ เขาตบบ่าน้องชายเบาๆ

     "พี่คิดว่าถ้าแอ๊บเห็นสภาพยูในตอนนี้คงจะเสียใจมาก เพราะด้วยนิสัยของแอ๊บแล้วย่อมอยากเห็นคนที่เธอรักมีความสุข ยูก็รู้ใช่ไหมว่าแอ๊บให้ความสำคัญกับยูขนาดไหน"

     "เพราะอย่างนั้นสิพี่ ผมถึงได้เจ็บปวดเหลือเกิน ผมไม่สมควรได้ความรักจากแอ๊บเลย" ยูร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะกลั้น ไม่มีวันไหนที่ภาพวันนั้นจะจางหายไปจากความทรงจำของเขาเลย

     "ถ้าน้องเข้าใจแอ๊บ น้องก็ต้องใช้ชีวิตต่อไปในส่วนของแอ๊บด้วยพี่พูดถูกไหม" ยูหันมองพี่ชายรู้สึกได้ถึงความห่วงใยที่พี่ชายมอบให้เสมอมา และนึกถึงรอยยิ้มสดใสของแอ๊บที่คอยส่งมาให้เขาเสมอ เขารู้แล้วว่าต้องใช้ชีวิตที่เหลือบนโลกที่ไม่มีเธอแล้วอย่างไร

     "ขอบคุณมากครับพี่" พอยิมได้ยินแบบนั้นก็โล่งอก น้องชายเขาคงคิดได้แล้ว หวังว่าจะไม่จมอยู่กับฝันร้าย 

     "ยินดีด้วยนะคะพี่ยิม" เชอร์รี่ส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม

     "ขอบคุณครับ" ยิมส่งยิ้มละมุนตอบ

     "มัวแต่ยืนสวีทไปถ่ายรูปจบการศึกษากัน" เพื่อนคนหนึ่งคว้าตัวยิมไปถ่ายรูปเชอร์รี่มองตามอย่างขำๆ เธอมองดูรุ่นพี่ที่จบการศึกษาในปีนี้ถ่ายรูป พลันก็นึกถึงแอ๊บ อยากให้เธอได้เห็นภาพเหล่านี้ จึงวิ่งไปยังกลุ่มพี่ยิมอาสาถ่ายรูปให้

     ทางด้านหนึ่งของสุสาน

     ยูยื่นช่อดอกไม้ วงหน้าป้ายหลุมศพของแอ๊บ ค่อยๆนั่งลงมองภาพถ่ายหน้าป้ายหลุม มือข้างซ้ายค่อยๆยื่นไปจับรูปของหญิงสาวพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลริน ภาพของแอ๊บค่อยๆฉายในความทรงจำ รอยยิ้มสดใสที่หญิงสาวมอบให้ เขายังคงคิดถึงไม่มีวันลืม

     "พี่คิดถึงแอ๊บเสมอนะ" ยูเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา ก่อนค่อยๆเดินจากไป

     หลังจากจบการศึกษา ยิมไปเรียนต่อด้านการบริหาร โดยที่ชายหนุ่มยังคบอยู่กับเชอร์รี่ เขาคอยดูแลเธอเสมอต้นเสมอปลาย หลังจากเรียนจบบริหารยิมก็เซอร์ไพรส์ด้วยการขอเชอร์รี่แต่งงาน เธอตกลงโดยไม่ลังเล

     วันแต่งงาน เพื่อนพ้องต่างพากันรวมตัวเพื่อร่วมแสดงความยินดี เจ้าบ่าวเจ้าสาวต้อนรับแขกต่างยิ้มอย่างมีความสุข ทุกๆคนพากันอวยพร ยูยื่นมองภาพพี่ชายและพี่สะใภ้ เอาซองยื่นใส่ตู้ก่อนจะเดินออกมาจากงาน

     หลังจากส่งแขกเรียบร้อย เจ้าบ่าวเจ้าสาวก็พากันเข้าห้องพักผ่อน ยิมยืนมองเชอร์รี่ไม่วางตา จนเชอร์รี่เองประหม่า เดินมานั่งหน้ากระจก ค่อยๆถอดเครื่องประดับ ยิมเห็นจึงเดินเข้ามาช่วยถอด

     "พี่ยิม" เชอร์รี่เอ่ยเรียกเสียงเครือ

     "ครับ" ขานรับอย่างอบอุ่น

     "ถ้าแอ๊บอยู่ วันนี้แอ๊บต้องเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้เชอร์รี่แน่"

     "แน่นอน ต้องเป็นเพื่อนเจ้าสาวที่สวยที่สุดในงาน" ยิมยิ้มอ่อนโอบกอดเชอร์รี่ไว้ รับรู้ถึงแรงสะอื้น ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอยังคงคิดถึงเพื่อนเสมอ ไม่ว่าจะทำอะไรก็นึกถึงตลอด เขาเข้าใจดีเพราะอยู่ข้างกายเธอ ไม่มีวันไหนเลยที่เชอร์รี่จะไม่คิดถึงแอ๊บ

     "เราสองคนใช้ชีวิตให้ดีเพื่อแอ๊บกันนะคะ" เชอร์รี่หันมามองชายหนุ่ม ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ยิมปาดน้ำตาให้หญิงสาว 

     "ครับ เราจะมีความสุข รักกันตลอดไป พี่สัญญา"

     "ขอบคุณนะคะพี่ยิม"

     "ด้วยความยินดีครับ ดึกแล้วพักผ่อนกันเถอะ" ยิมพูดพลางอุ้มเชอร์รี่จากหน้ากระจก ค่อยๆบรรจงวางลงบนเตียงที่โรยด้วยกลีบกุหลาบสีแดง เชอร์รี่หน้าแดง ยิมส่งรอยยิ้มละมุนก่อนจะจุมพิศหญิงสาว แล้วพากันหลับใหลในเวลาต่อมา

     อีกด้านหนึ่ง ยูกำลังนั่งเหม่อลอย บนโต๊ะมีเอกสารวางอยู่ เขาเองก็ไม่ต่างจากเชอร์รี่ที่ยังคงคิดถึงแอ๊บทุกลมหายใจ เพื่อให้ตัวเองได้แก้ไขความผิดพลาด ลดความรู้สึกผิดในใจลงไปบ้าง หลังจากเรียนจบ จึงเลือกไปเรียนแพทย์แทนการเรียนต่อโรงเรียนด้านกีฬา โชคดีที่เขาเองหัวค่อนข้างดี แม้เปลี่ยนสายก็ไม่กระทบมากหนัก เพียงแค่ต้องเน้นบางเรื่องเพิ่มขึ้นเท่านั้น จนในที่สุดตอนนี้เขาก็จบแพทย์สมความตั้งใจ ตอนนี้อยู่ในขั้นตอนเลือกโรงพยาบาลเพื่อประจำตำแหน่ง ในที่สุดเขาก็ตั้งสินใจเลือกโรงพยาบาลที่แอ๊บเคยเข้ารักษาในวันนั้้น

     หนึ่งปีผ่านไป

     "ช้าๆสิเชอร์รี่ เดี๋ยวล้มนะ" ยิมเอ่ยอย่างห่วงใยภรรยาที่รีบร้อน เพราะวันนี้เป็นอีกครั้งที่ครบรอบวันเสียชีวิตของแอ๊บ ทุกปีจะพากันมาพูดคุยที่ป้ายหลุมศพ ปีนี้ก็เช่นเดียวกัน หากต่างจากทุกปี เพราะครั้งนี้ ยูก็อยู่ที่สุสานด้วย พอเชอร์รี่เห็นก็ชักสีหน้าไม่พอใจ ทุกวันนี้เธอไม่เคยให้อภัยแก่ชายหนุ่มเลย ยังย้ำเตือนว่าเพราะชายหนุ่มทำให้เพื่อนสุดที่รักเพียงคนเดียวตาย ยิมจับแขนภรรยาไว้ ทำให้เชอร์รี่เดินเข้าไปที่หลุมศพของแอ๊บ วางดอกไม้โดยไม่สนใจยู ไม่คิดจะทัก หรือพูดคุยให้เสียอารมณ์

     "ไม่เจอกันนานสบายดีไหม" ยิมเอ่ยทักน้องชาย

     "สบายดีครับพี่" ยูตอบ

     "งานเยอะคงเหนื่อยสินะ" ยิมเอ่ยอย่างห่วงใย

     "ธรรมดาครับ"

     "อืม พี่เอาใจช่วย แล้วก็อย่าถือสาพี่สะใภ้แกเลยนะ" ยิมหันไปมองหน้าภรรยาเล็กน้อยก็เจอค้อนวงใหญ่

     "ครับ ผมผิด เธอคงไม่ยกโทษให้ง่ายๆ"

     "อย่าท้อนะยู" ยิมตบบ่าน้องชายเบาๆก่อนจะพาภรรยาออกไป ชายหนุ่มโบกมือให้พี่ชาย รอส่งจนลับตา แล้วหันกลับมานั่งหน้าหลุมศพพลางมองรูปที่รู้สึกเหมือนจะยิ้มให้เสมอ

     ไม่ทราบว่านานเท่าไหร่ยูเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว เขารู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูกเหมือนเขานอนหนุนอะไรสักอย่าง มันให้ความรู้สึกที่นิ่มและอบอุ่น เมื่อเขาคิดว่าอบอุ่นก็แปลกใจ ชายหนุ่มค่อยๆลืมตา ก็พบกับใบหน้าที่คุ้นเคย รอยยิ้มอ่อนโยนที่ส่งมาเขาจำได้ดี

     "แอ๊บเหรอ พี่คิดถึงมากเลยรู้ไหมครับ" ชายหนุ่มกล่าวคล้ายละเมอ

     "แอ๊บรู้ว่าพี่คิดถึง แอ๊บก็คิดถึงพี่นะคะ" หญิงสาวเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มสดใส

     "แอ๊บ พี่ขอโทษนะครับ" ชายหนุ่มเอ่ยสีหน้าเศร้า เมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์วันนั้น ร่างกายเธอเต็มไปด้วยเลือด แต่ยังส่งรอยยิ้มมาให้เขา

     "แอ๊บไม่เคยโกรธพี่ยูเลยสักนิด แอ๊บดีใจที่ได้เจอพี่ ได้ทำอะไรเพื่อพี่"

     "แต่พี่ไม่เคยทำอะไรให้แอ๊บเลย" ยูเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

     "ไม่จริงคะ พี่ทำเพื่อแอ๊บมาตลอดจนถึงวันนี้พี่ก็ยังทำเพื่อแอ๊บ" หญิงสาวรับรู้มาโดยตลอด โดยเฉพาะเรื่องที่ชายหนุ่มเลือกเรียนแพทย์แทนมหาลัยด้านกีฬา

     "พี่อยากเจอแอ๊บมากที่สุดเลยนะ"

     "พี่ก็เจออยู่ตอนนี้ไงค่ะ" หญิงสาวยิ้มหวานส่งให้ชายหนุ่ม

     "พี่อยากมีแอ๊บอยู่ข้างกายพี่จนหมดลมหายใจ" ชายหนุ่มจบมือหญิงสาวบอกความปรารถนา

     "สักวันเราจะได้พบกันอีกแน่นอนค่ะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับรอยยิ้มสดใสทั่วใบหน้า ก่อนที่จะค่อยๆจางหายไป ชายหนุ่มพยายามร้องเรียกหญิงสาว ตะโกนตามหา แต่ก็ไม่เจอ จนกระทั่งสะดุ้งตื่น

     "เราฝันไปเหรอนี่" ชายหนุ่มรำพันกับตัวเอง มองไปรอบๆสุสานที่ตอนนี้มืดสนิท

     "ไม่ใช่ฝัน เรารับรู้ถึงความอบอุ่นนั้น" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับหันไปมองภาพถ่ายหน้าสุสาน เขาแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป แอ๊บมาหาเขาจริงๆ

     "สักวันเราจะได้พบกันอีกแน่นอนค่ะ" ชายหนุ่มนึกถึงคำพูดสุดท้ายที่หญิงสาวพูดไว้ คล้ายมีกำลังใจมากขึ้น เขายิ้มให้กับรูปหน้าสุสานก่อนจะเดินจากไป หากหันมามองอีกครั้ง ชายหนุ่มอาจได้เห็นหญิงสาวยืนโบกมือให้เขาก่อนที่จะจางหายไป