หนุ่มซ่าส์กับสาวโสด

     พัชนีค่อย ๆ ประคองอธิปลงจากรถเพื่อที่จะเข้าในบ้านแต่ก็เห็นอัจจิมายืนรออยู่หน้าประตู

     "เมามาอีกล่ะสิ"

           "ก็นิดหน่อยค่ะคุณป้า พัชนีกำลังจะพาอธิปเข้าไปส่งข้างในอยู่พอดีเลยค่ะ"

    "ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวป้าพาเข้างในเข้าเอง นี่ก็ดึกมากแล้ว หนูกลับบ้านก่อนเถอะ เดี๋ยวคนที่บ้านเป็นห่วง"
    "ค่ะ" พัชนีรับคำทั้ง ๆ ที่ยังไม่อยากกลับ

     อัจจิมากำลังจะเอ่ยปากถามอธิปถึงหน้าตาของเขาว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ได้ถูกอธิปปฏิเสธ

    "เอ่อ...หน้าของลูก...?
    "ไว้คุยกันพรุ่งนี้นะครับแม่ ผมอยากพักผ่อน"

     อธิปล้มตัวลงนอนทั้ง ๆ ที่ยังรู้สึกเจ็นจนหลับและชาที่ใบหน้าไม่หาย ในใจก็ครุ่นคิดอยู่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนหลับไป
     อัจจิมาเตรียมตัวจะไปทำงาน แต่ยังไม่เห็นหน้าอธิปที่จะไปทำงานด้วย

    "ตะวันสายโด่งแล้ว อธิปยังไม่ตื่นอีกเหรอ" อัจจิมาถามแม่บ้าน
    "คุณอธิปออกไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ"
    "ออกไป...ออกไปไหนแต่เช้า คงไม่ได้ไปทำงานหรอกนะ"
    "เห็นบอกว่าจะไปข้างนอก ไม่ทราบว่าไปไหนเหมือนกันค่ะ"
อธิปบึ่งรถออกไปวิกรมที่บ้านแต่เช้าเพื่อให้สืบประวัติของรพี
    "เฮ่ย! แกมาได้ไงวะ แล้วมานี่ทำไมแต่เช้าเนี่ย"
วิกรมอุทานออกมา เมื่อเห็นอธิปมานั่งรอที่บ้านแต่เช้า
    "ฉันอยากให้แกช่วยอะไรหน่อย"
    "อย่างแกมีเรื่องอะไรให้ช่วย เห็นทำเก่งไปซะทุกเรื่องนี่หว่า"
    "ช่วยสืบอะไรให้ฉันหน่อยได้ไหม๊"
    "สืบหาลูกหนี้เหรอ"
    "เปล่า ช่วยสืบประวัติของยัยบ้าเมื่อคืนให้ทีสิ"
วิกรมทำหน้างง ๆ และรู้สึกแปลกใจ
    "ยายบ้าที่ไหนวะ เมื่อคืนแกเจอคนบ้าด้วยเหรอ ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย"
    "เฮ่ย! ฉันหมายถึงผู้หญิงที่ตบหน้าฉันเมื่อคืนนี้"
    "แกจะอยากรู้ไปทำไม ให้มันจบ ๆ ไปเถอะน่า"
    "ตกลงแกจะช่วยฉันไหม๊ ถ้าไม่ช่วยฉันจะจ้างนักสืบเอง"
    "เออ...แต่แกห้ามทำร้ายเธอนะเว้ย"
    "ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ทำอะไรยัยนั่นหรอก"

     วิกรมรู้สึกเป็นห่วงและกังวลใจไม่น้อยกับท่าทีของอธิปเพราะกลัวว่าอธิปจะไปทำร้ายหรือกลั่นแกล้งรพี
      อัจจิมามาถึงโรงแรมแล้วเดินไปยังห้องทำงานของเธอ และก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นอธิปนั่งรออยู่ในห้องก่อนแล้ว

    "วันนี้แม่สายกว่าทุกวันนะครับ"
    "แต่ลูกไม่ได้มาถึงนี่เช้าเพราะเรื่องงานหรอกนะ แล้วไปไหนมาแต่เช้าล่ะ"
    "ก็มาทำงานนี่ไงครับ"
    "เออ...แต่ว่าแม่บ้านบอกว่าลูกออกมาข้างนอก"
    "ข้างนอก ก็..ที่ทำงานไงครับแม่ สงสัอะไรครับแม่"
    "เปล่าจ้ะ...ก็แค่รู้สึกแปลกๆ เท่านั้นเอง"

     อัจจิมารู้สึกได้ว่าอธิปกำลังปิดบังอะไรอยู่ แต่ก็ไม่กล้าที่จะถามมากนัก เกรงว่าอธิปจะไม่พอใจแล้วเดินออกไปจากห้องโดยไม่สนใจงานอีก

    "หวังว่าวันนี้ลูกคงพร้อมกับการทำงานนะ"
    "ครับแม่"

     อธิปรับคำและเริ่มทำงานตามที่อัจจิมาสั่งทันที