หนุ่มซ่าส์กับสาวโสด

     หลังจากที่อธิปได้ออกมาจากโรงแรม ก็ได้โทรนัดเพื่อน ๆ มานั่งดื่มกันในร้านอาหารแห่งหนึ่งตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกดิน ในกลุ่มมีด้วยกันสี่คนรวมทั้งอธิปด้วย หนึ่งในนั้นมีพัชนีเพื่อนสาวที่สนิทสมัยเรียนอเมริกาด้วยกัน รวมถึงอิศเรศ วิศวกรหนุ่มไฟแรง มาดสุขุม และวิกรม นายตำรวจที่ออกแนวทะเล้น อารมณ์ดี

         "กลุ้มใจอะไรนักหนาถึงมานั่งกินเหล้าตั้งแต่หัววัน" อิศเรศถามด้วยความไม่เข้าใจในตัวเพื่อน

         "ฮ่ะ ๆ ๆ มันจะเรื่องอะไรซะอีกล่ะ คงจะโดนต่อว่าเรื่องงานของมันน่ะสิ" วิกรมสวนขึ้นมาทันที

         "วันนี้คุณน้าให้คุณไปเรียนรู้งานไม่ใช่เหรอ แล้วมานั่งดื่มแบบนี้เกรงว่าท่านจะไม่พอใจเอานะ กลับเข้าไปทำงานเถอะนะ" พัชนีขอร้อง

         "หยุดพูดซะทีได้ไหม นี่เธอทำตัวเป็นแม่ตั้งแต่เมื่อไหร่" อธิปหัวเสียเล็กน้อยที่ได้ยินพัชนีพูดอย่างนั้น

         "ช่างมันเถอะน่า ฉันก็ไม่เคยเห็นมันได้เรื่องสักอย่างนอกจากเรื่องเที่ยวกับเรื่องผู้หญิง" อิศเรศแสดงความเห็น

      ในขณะที่อธิปและเพื่อน ๆ ยังคงนั่งดื่มกันอยู่นั้น ก็มีหญิงสาวกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในร้านและนั่งโต๊ะข้าง ๆ พวกเขา

          "นั่งตรงนี้ละกัน บรรยากาศดีนะ" หญิงสาวคนหนึ่งพูดด้วยรอยยิ้ม

          "ครับ ตรงนี้บรรยากาศดีนะครับ" วิกรมพูดแทรกขึ้นหลังจากได้ยินเสียงและรอยยิ้มของเธอ

          รพีหันไปส่งยิ้มให้เพียงเล็กน้อย

     ท่ามกลางเสียงดนตรีอันไพเราะ ผู้คนในร้านต่างพากันส่งเสียงร้องตามอย่างมีความสุข เวลาเริ่มดึก ผู้คนเริ่มทยอยกลับ รวมถึงกลุ่มของอธิปและรพีที่เดินออกมาจากร้านพร้อมกัน

     หลังจากที่นั่งดื่มมาตั้งแต่หัววันจนกระทั่งจนดึก ทำให้อธิปเมาจนแทบไม่ไหว แต่ก็ฝืนเดินไปขึ้นรถตัวเองให้ได้ โดยมีพัชนีคอยประคองอยู่ใกล้ ๆ

          "โอ๊ย !" เสียงร้องของรพีดังขึ้น จนเพื่อน ๆ ถามว่าเป็นอะไร

          "ไอ้บ้านี่สิ เดินชนฉันแล้วไม่ขอโทษสักคำ"

          "คนมันเมาน่ะ คงไม่ได้ตั้งใจ" เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้น

          "เมาแล้วไม่ต้องขอโทษเหรอ" รพีย้อนเพื่อน

     ด้วยความที่โกรธและยังรู้สึกเจ็บไม่หายทำให้รพีแก้เผ็ดอธิปโดยแกล้งเดินชนอธิปเข้าอย่างจัง อธิปอยู่ในสภาพที่เมามายเดินแทบไม่ไหวอยู่แล้วนั้นล้มหน้าคะมำลงไปกับพื้นจนปากแตก อธิปรู้สึกเจ็บและไม่พอใจกับการกระทำของรพี

          "เดินยังไงวะ ไม่เห็นคนรึไง ยัยบ้าเอ๊ย"

          "ฉันก็ใช้เท้าเดินเหมือนคนอื่นนั่นแหละ รึว่าคุณใช้หัวเดินแทนล่ะ" รพีสวนขึ้นทันควัน

     อธิปรู้สึกเหมือนตัวเองถูกยิงยังไง ยังงั้น มันชาไปทั้งตัวและเจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที เพราะไม่คิดว่าจะมีใครกล้าพูดกับเขาอย่างนี้

          "คนอะไรไม่มีมารยาทเอาซะเลย เดินชนแล้วไม่ขอโทษสักคำ" พัชนีเริ่มชักสี หน้าและอาการไม่พอใจออกมา

          "แฟนคุณก็เดินชนฉันเหมือนกัน ฉันยังไม่ได้ยินคำว่าขอโทษเลย เอาเป็นว่าหายกันนะ" รพีตัดบทอยากให้เรื่องจบลง

          "คิดว่าเดินหนีแล้วเรื่องจะจบง่าย ๆ เหรอ แล้วที่ฉันเจ็บต้องปากแตกนี่ล่ะ ใครจะรับผิดชอบ"

          "แล้วที่แขนฉันเจ็บล่ะ ไม่เห็นมีใครมารับผิดชอบเลย"

          "ก็แค่แขนเจ็บ เดี๋ยวก็หาย"

          "โธ่เอ๊ย ! ปากแตกนิดเดียว โวยวายจะเป็นจะตายให้ได้ ที่แท้ก็เรียกร้องค่าเสียหายนี่เอง อยากได้เท่าไหร่ล่ะ"

          "เธอคิดว่าคนอย่างฉันอยากได้แค่เศษเงินของเธออย่างงั้นเหรอ วันนี้พกเงินติดตัวมากี่บาท ค่าอาหารที่จ่ายไปน่ะแชร์กับเพื่อน หรือเสี่ยที่ไหนจ่ายให้เธอล่ะ"

     พัชนีอมยิ้มและสะใจที่อธิปไม่ไว้หน้ารพีเลย ในขณะที่รพีรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าอย่างแรง

และเจ็บใจไม่น้อยที่ถูกหยาม

                "เพี๊ยะ! " รพีเงื้อมือตบหน้าอธิปจนเสียงดังลั่น

     อธิปโกรธมากวิ่งเข้ามาจะทำร้ายรพี แต่วิกรมได้ห้ามและดึงตัวอธิปไว้ ในขณะที่เพื่อน ๆของรพีพากันลากตัวรพีขึ้นรถ เพราะกลัวว่าเรื่องจะบานปลายไปมากกว่านี้ ส่วนอธิปนั้น พัชนีได้ขับรถไปส่งที่บ้าน