เจ็บนี้ฉันควรจำมั๊ย!!

“
สิ่งที่ข้าพเจ้ากำลังจะเขียนขึ้นนี้เกิดจากจินตนาการ และความรู้สึกส่วนตัวของข้าพเจ้าทั้งนั้น  ไม่คิดว่ามันจะออกมาดีเท่าไรแต่ ข้าพเจ้าก็ตั้งใจอยากจะถ่ายทอดออกมา     “แด่สิ่งที่ฉันคิด”…………… “แค่สิ่งที่ไม่มีตัวตน        
”
 
 
 
“ฉันจะทำอะไรได้ 
ก็ในเมื่อทางที่ฉันต้องเลือก  
ไม่อาจมีนายอยู่ข้างๆกันได้”
บทนำ
“พี่ไม้   พี่ไม้ “ เสียงของหญิงคนหนึ่งดังขึ้น มันเป็นเสียงที่ทั้งเจ็บปวดและเสียใจ  อย่างที่ใครหลายคนไม่เคยคิดจะได้ยินจากคนๆนี้เลย  เสียงนั้นเกิดขึ้นที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง  ในค่ำคืนที่เธอเองก็น่าจะมีความสุขที่สุด  ใช่ มันเป็นวันเกิดเธอ   แต่ข่าวที่เธอได้มันกลับทำให้เธอถึงกับแทบช็อคเลยละ
ใช่ที่เราพูดถึงคือ   “ต้นไผ่”  หญิงสาวอายุ20ปี ร่างสูงเพียว นัยตาสีน้ำตาล ผมยาวเป็นลอน   ผู้กำลังร้องเรียกพี่ชายคนเดียวของเค้า “ต้นไม้” พี่ชายที่เป็นทั้งพ่อ   แม่  พี่ชาย และเพื่อนให้กับเค้าตั้งแต่เล็กจนโต  ไม่ใช่ว่าเค้าจะไม่มีพ่อ แม่ นะ  แต่มีก็เหมือนไม่มี  พ่อแม่ของพวกเค้าไม่คิดจะมาดูดำดูดีพวกเค้าต่างหาก  และวันนี้เค้ากำลังจะเสียงสิ่งที่เป็นทุกอย่างไป……
“ไอ้ไผ่ พี่ไม้เป็นไงบ้างว่ะ” เสียงของ นา หญิงสาวเพื่อนสนิทของต้นไผ่ตั้งแต่เด็ก  หญิงสาวร่างสูง นัยต์ตาสีน้ำตาล ผมยาวที่ถูกรวบไว้ข้างหลังอย่างพอดีกลับใบหน้า     นาเองก็ผูกพันกับต้นไม้ไม่แพ้กับต้นไผ่เองเหมือนกัน
“พี่ไม้อยู่ใน ไอซียู  หมอยังไม่ออกมาเลย  นา ชั้นกลัว  กลัวว่าต้องเสียงพี่ไม้ไป ฉันกลัว”  ต้นไผ่พูดด้วยเสียงสั่นพร้อมกลับโผลกอดนา เพื่อนของตัวเอง ขอบตาร้อนผาว ราวกับจะร้องไห้
“พี่ไม้ต้องไม่เป็นไร แกไม่ต้องเครียด ส่วนเรื่องนี้ ไอ้แพรกำลังสืบต้นต่อทั้งหมดอยู่  แกก็ไม่ต้องกังวลละกัน” เสียงของนาพูด  ทันใดนั้นเองประตูห้อง ไอซียูก็เปิดออก
“พี่หมอ พี่ไม้เป็นไงบ้าง” เสียงของต้นไผ่ถามขึ้นทันที
“ไอ้ไม้ไม่เป็นไรแล้ว…..”   ทันทีที่เสียงของหมอพูดจบ รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าหวานของต้นไผ่ทันที
“แต่….. ไม่รู้ว่ามันจะฟื้นเมื่อไร”   เสียงของหมอนัด หมอที่รักษาพี่ชายของตนพูด
“หมายความว่าไงค่ะ  ที่พี่นัดบอกว่า ไม่รู้ว่าพี่ชายไผ่จะฟื้นเมื่อไร” ต้นไผรีบถามทันที  ก็เมื่อเธอกำลังจะได้ดีใจอยู่แล้วถ้าไม่ติดคำว่า”แต่” นี่   
“ไอ้ไม้ได้รับบาดเจ็บทางร่างกายนะไม่เท่าไร  แต่ทางสมองนี่สิ  พี่ไม่แน่ใจเหมือนกัน  ผลการเอ็กสเรย์ทางสมองของไอ้ไม้ เหมือนมันจะได้รับความกระทบกระเทือนทางสมองอย่างหนัก” เสียงของหมอนัดพูด  หมอนัดเองก็เป็นเพื่อนกับพี่ไม้  เขาเองก็ห่วงไม้ไม่แพ้เหมือนกัน
‘แล้วไผ้จะทำยังไงดี พี่ไม้ ‘  สิ่งที่ต้นไผ้คิด  ใช่เธอจะทำยังไงได้ เมื่ออยู่ดีๆ คนที่เป็นทุกอย่างของเธอจะไม่มีอีกแล้ว  เธอควรจะทำยังไงดี
“ไอ้ไผ่ พี่ไม้เป็นไงบ้างว่ะ”เสียงของบุคคลที่มาใหม่ถามขึ้น  หลังจากที่ย้ายพี่ต้นไม้มาอยู่ห้องพักพิเศษแล้ว เธอคนนั้นคือ แพร หญิงสาว ร่างเพรียว กับความสูงที่ไม่ได้มากมายแต่ก็ไม่จัดว่าเตี๊ย  เดินเข้ามา
“พี่ไม้ ปลอดภัยแล้วแต่ต้องรอต่อไป จนกว่าพี่ไม้จะฟื้น    เออ ไอ้แพร ตกลงมันเกิดได้ไงว่ะ”  เสียงของ นา ตอบกลับ แพร เพื่อนสนิทอีกคนของต้นไผ่   พร้อมกับคำถามที่ตามมา
“ คืองี้ ฉันสืบมาแล้วนะ ได้ยินว่าเหตุมันเกิดตอนที่ พี่ไม้กำลังไปซื้อของขวัญให้แกที่โรงแรม    ฟาสเตอร์ แล้วอยู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนนึงวิ่งมาตรงที่พี่แก  เหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นสายให้ตำรวจ และกำลังทำงานเป็นสายอยู่แต่บังเอิญแผนแตกซะก่อนก็เลยหนีมา แล้วก็บังเอิญอีกนั่นแหละที่ยัยนั้นกลับบอกว่าพี่ชายแกเป็นคนบงการมัน  บ้าชิบ  พี่ไม้เลยซวยไปเลย แค่นี้ยังไม่เท่าไร  พอยัยนั้นบอกพวกนั้นไปแล้วนะ พี่ไม้คงไม่ต้องพูดถึง พี่แกไม่ค่อยอยากมีเรื่องกับใครอยู่แล้ว  ก็ต้องวิ่งสิ แต่ยัยนั้นกับเกาะติดพี่ไม้ไปด้วยเลยทำให้พี่ไม้หนีไม่สะดวก  เลยมีการชกต่อยกันนิดหน่อย  ช่างเถอะ  จุดสำคัญมันอยู่ที่ว่า  พี่ไม้กับยัยนั้น หนีมาเจอทางตัน…..” คำบอกเล่าที่ถูกถ่ายทอดมาจากปากของเพื่อนสนิทที่ยังไม่ทันจบ
“ไม่น่านะ   โรงแรมนั้นนะ พี่ไม้รู้ทางดีอยู่แล้ว ไม่น่าหนีไปทางตันได้นิ”  คำบอกจากไผ่ที่ใครต่างก็ลงความเห็นตรงกันว่าใช่
“ใช่ฉันก็คิดอย่างนั้นนะ คงเป็นยัยนั้นอีกนั้นแหละ  บ้าจริง” นาเอ่ยอย่างหงุดหงิด
“แล้วไงต่อ” ไผ่เอ่ยขึ้นเหมือนกับเร่งให้แพรเล่าต่อ
“ก็พอไปถึงทางตัน  การประทะ ที่พี่แกเรี้ยงนะเรี้ยงหนาก็เกิดจนได้   ส่วนยัยนั้นนะ ก็ได้แต่ยืนเป็นตอไม้อยู่นั่นแหละ   พอดีไอ้พวกนั้นมันพลาด ทำปืนตก พี่ไม้ก็เลยให้ยัยนั้นเก็บปืนแล้วยิง  แต่…ยัยนั้นกลับยิงมาโดนพี่ไม้ล้มไป   แล้วหัวของพี่ไม้ก็น่าจะไปโดนอะไรซะอย่างนั่นแหละ”  คำบอกเล่าที่ได้ฟังจากแพรเพื่อนสนิท ทำให้ไผ่ถึงกลับกำมือแน่น  ใช่เธอแค้น  แค้นพวกที่ทำร้ายพี่เธอ และที่สำคัญเธอแค้นยัยผู้หญิงคนนั้น!!! ยัยนั้นเป็นใครกล้าดียังไงมาพาพี่ชายเธอซวยไปด้วย  บ้าชิบ!! ทำคุณบูชาโทษชัดๆ
ปล.ขอโทดนะพอดีแต่งไม่ค่อยเก่งอะ T^T