เจ็บนี้ฉันควรจำมั๊ย!!
2) แค้น+ความจริง?? ฉบับแก้คับ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความคือว่าลองแก้ใหม่บางจุด เราคิดว่า บางจุดเราใช้คำไม่ดี และก็บางคำก็พิมพ์ผิด ส่วนเนื้อหาเราไม่รู้ว่าดีหรือยัง ยังไงก็ช่วยติด้วยนะคับ ^^
แค้น+ความจริง
“ยัยนั้นเป็นใคร ไอ้แพร” น้ำเสียงของเจ้าของคำถามที่คุณก็รู้ว่าใคร ถามขึ้นด้วยอาการสงบ แต่เยือกเย็นอย่างที่ทำให้เพื่อนอีก2คน ถึงกลับอึ้งไปชั่วขณะ แต่แพรกับนาเองก็เข้าใจ ไม่มีใครทนได้หรอก เมื่อเห็นคนที่เรารักเป็นแบบนี้
“ยัยนั้นชื่อ ธาร ธารธารา ศษิธร ลูกสาวอธิบดีตำรวจ วงศ์เวศ ศษิธร ไม่น่าเชื่อว่าท่านอธิบดีจะกล้าส่งลูกสาวตัวเองลงสนาม แต่ก็อย่างว่าตระกูลนี้ตำรวจทั้งนั้น ปูย่าตาทวดไม่ต้องพูดถึง บอกได้คำเดียว “เส้นใหญ่ว่ะ” แพรบอก
‘ลูกสาวอธิบดีงั๊นเหรอ’ ความคิดในหัวของต้นไผ่ นาเองก็มองเพื่อนสนิทของตนอย่างเป็นห่วง ‘ไอ้ไผ่ แกคิดอะไรอยู่กันแน่’ 2 ความคิดที่ผุดขึ้นพร้อมกันของ นาและแพร ใช่ว่าพวกเค้า2คนจะไม่รู้ใจต้นไผ่แต่ในเวลาแบบนี้พวกเค้าไม่รู้จริงๆว่าต้นไผ่คิดอะไรอยู่ แต่สิ่งหนึ่งที่พวกเค้ามั่นใจคือ จะมีบางอย่างเกิดขึ้นแน่ๆ จากเหตุการณ์ครั้งนี้ คนอย่างต้นไผ่ไม่มีทางอยู่เฉยๆแน่ และพวกเธอเองก็พร้อมจะช่วยต้นไผ่เต็มที่เหมือนกัน
“ฉันจะไปจัดการยัยนั้น” เสียงของต้นไผ่เอ่ยขึ้นหลังจากที่ทุกคนต่างเงียบกันมานาน
“แกจะทำอะไร” เสียงของนา ถามขึ้น
“ยังไม่รู้ แต่ฉันไม่ปล่อยมันเอาไว้แน่” ใช่เธอไม่มีทางปล่อยยัยผู้หญิงคนนี้ไว้แน่ คนที่ทำให้วันแห่งความสุขของเธอพังลงมาไม่เป็นท่าแบบนี้ ให้ยกโทษให้นะ “ไม่มีทาง!!!!!”
“แล้วแกจะแก้แค้นใครได้ละ” เสียงจากบุคคลที่ 4 เอ่ยขึ้นหลังจากที่ประตูห้องเปิดออก พร้อมร่างของหญิงสาวหน้าตาคมเข้ม ปรากฎขึ้น
“พูดงี้ หมายความว่าไง ไอ้นิล” เสียงของต้นไผ่ถามหลังจากที่ได้ฟังคำบอกจากบุคคลที่มาใหม่
“ก็หมายความอย่างที่พูดนั่นแหละ ไอ้คนที่แกจะแก้แค้นนะ เค้าคงได้รับกรรมไปแล้วมั๊ง”
“พอทางเราได้ข่าวเรื่องพี่ไม้ เราก็รีบไปที่นั้นทันที ฉันก็ไปด้วย เห็นยัยนั้นนอนเจ็บพอตัว ฉันก็เลยคิดว่ายัยนั้นถ้ายังไม่ตายก็ต้องเข้าโรงพยาบาล ” นิลพูด
“พอฉันรู้ว่ายัยนั้นไม่ตายก็เลยสืบหาโรงพยาบาลที่ยัยนั้นไปรักษา และฉันก็ไปดูอาการยัยนั้นมาแล้ว ไม่เป็นไรมาก แค่ถูกยิงทางไหล่ซ้าย เจ็บตัวเล็กน้อยถึงปานกลาง แต่สมองได้รับความกระทบกระเทือนอย่างหนัก ความจำเสื่อม จำอะไรไม่ได้เลย พูดตรงๆ ก็ไม่ต่างอะไรกับการมาเป็นเด็กอีกครั้งมั๊งจำไม่ได้ ทั้งชื่อคน ตัวหนังสือ หรืออะไรต่างๆรอบตัว พรุ่งนี้ได้เป็นข่าวแน่ แต่ทางศษิธรคงไม่ยอมให้ข่าวออกมาได้ง่ายๆแน่ๆ” คำบอกของนิล ที่คนฟังต่างก็อึ้งไปตามๆกัน
“แต่มันยังไม่สาสมกับสิ่งที่พี่ไม้ได้รับ อย่างน้อยยัยนั้นก็ฟื้นขึ้นมาได้ แต่พี่ชายฉัน……..”สายตาที่จับจ้องไปมองพี่ชายของตนที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง เสียงที่ใครฟังก็รู้ว่าคนพูดกำลังโกรธอยู่ สำหรับต้นไผ่แล้วเธอให้อภัยไม่ได้จริงๆ ต่อให้รู้ว่าเค้าคนนั้นก็เจ็บไม่ได้ต่างกัน แต่ ให้เธออยู่เฉยๆนะเหรอ ไม่มีทางแน่!
“ขอบใจพวกแกมานะ ที่ช่วยฉัน พวกแกกลับไปก่อนเถอะ นี่ก็ข้ามวันแล้ว พวกแกไปพักผ่อนบ้างเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันทั้งคืนแล้ว เดี๋ยวฉันเฝ้าพี่ไม้เอง” ต้นไผ่พูดด้วยความเป็นห่วงเพื่อนๆ
“ก็ดีเหมือนกัน แต่ไอ้ไผ่แกต้องไปกับพวกเราด้วย แกก็เหนื่อยเหมือนกัน กลับไปพักผ่อนก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที” เสียงของแพรบอกเพื่อนสาวของตนอย่างเป็นห่วง
“ไม่ได้หรอก ฉันทิ้งพี่ไม้ไว้คนเดียวไม่ได้” ต้นไผ่หันกลับไปบอกเพื่อนหลังจากที่หันหน้าไปมองพี่ชายของตนเอง
ทั้งๆที่รู้ว่าคำตอบของเพื่อนจะเป็นแบบนี้แต่แพรเองก็ยังคงถาม เพราะเธอเองก็เป็นห่วงเพื่อนด้วยเหมือนกัน
“แกจะกลัวอะไร นี่ก็โรงพยาบาลขององค์การเรา พยาบาลเอย หมอเอย ก็แทบจะเป็นคนรู้จักของเราทั้งนั้น คงไม่มีอะไรหรอก” เสียงของนาเอ่ยขึ้น
“แล้วที่สำคัญ ถ้าแกเป็นอะไรอีกคนคงจะยุ่งแน่ ทีนี้แหละแย่ พี่ก็ป่วยน้องป่วย แล้วใครจะดูแลใครละเนี่ย หัดดูแลตัวเองซะบ้าง คิดซะว่าเพื่อความสบายใจของพี่แกละกันนะไอ้ไผ่” เสียงของบุคคลที่นิ่งมานานหลังจากที่ได้มาบอกข่าวกับเพื่อนให้รู้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงประตูดังขึ้นพร้อมกับหมอนัดที่เดินเข้ามา ในชุดกราวสีขาวของหมอ
“ไผ่กลับไปพักผ่อนเถอะ ไอ้ไม้เดี๋ยวพี่ดูแลเอง” หมอนัดพูดขึ้น ชายหนุ่มผู้เป็นเพื่อนสนิทกับต้นไม้ ถึงต้นไผ่จะไม่ได้สนิทกับนัดมากเท่าที่ควรแต่ เธอก็มั่นใจได้ว่า คนๆนี้เป็นคนที่ไว้ใจได้
สายตาของต้นไผ่ที่มองไปยังร่างอันไร้สติของพี่ชาย เธอควรจะอยู่หรือไปดีละ ถ้าพี่ชายเธอฟื้นขึ้นมาจะทำยังไง แต่ถ้าเธอไม่กลับไปพัก เธอเองก็อาจจะป่วยไปอีกคนอย่างที่นิลพูดแน่ๆ ไหนจะงานที่เธอต้องรับผิดชอบอีก ใช่!เธอต้องพักผ่อน ไม่ใช่เธอกลัวตัวเองจะป่วยอย่างเดียวแต่เธอต้องออมแรงไว้ เพื่อที่จะแก้แค้นแทนพี่ชายตัวเอง เธอจะเป็นอะไรไปตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาด
“ตกลง ไผ่จะกลับไปพักผ่อน ยังไงไผ่ฝากพี่หมอดูแลพี่ไม้ด้วยนะ” เสียงของต้นไผ่พูดขึ้นหลังจากที่ความคิดต่างๆยุติลง เธอเดินเข้าไปหาพี่ชายแล้วกระซิบเพียงข้างหูเบาว่า “พี่ชาย ไผ่กลับก่อนนะ ไผ่รักพี่ชายที่สุด” จากนั้นไม่นานหญิงสาวทั้ง 4 คน ก็ลาหมอนัดแล้วเดินออกมาจากโรงพยาบาล และตรงดิ่งกลับไปที่องค์กรของพวกเธอทันที!!
ปล.เราอยากทำให้ดีที่สุด ช่วยติด้วยนะ ไม่ว่ากัน ขอบคุณคับ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ