all about us

           ค่ะเรารับนามบัตรมา  แล้วพลิกดูด้านหลังว่ามีอะไรสลักเอาไว้หรือเปล่า?   ปรากฎวามีค่ะ   มีแต่ "ความว่างเปล่า"  หากจะแนะงานใหม่ให้น่าจะมีสลักหลังนะเราคิดแบบนั้น  เลยหมดหวัง  กลับมาที่บ้านนอนเอามือก่ายหน้าผาก...   แล้วคิดๆๆ...ตรูจะหางานที่ไหนหว่า??
           อาการเช่นนี้ผ่านไปเกือบ5วัน  ...และแล้วมีเสียงเพจเจอร์ดังขึ้น ในวันที่25มีนาคม 2548 มีเบอร์ให้โทรฯกลับซึ่งไม่คุ้นเลย  แต่เดินไปหยอดตู้โทรล่ะ เผื่อเป็นเพื่อน  ในใจคิดแบบนั้น
           หมายเลขที่เรียกไปเป็นโรงแรมใหญ่ระดับ5ดาวแถวสยามโนโวเทล   ..คือชื่อของสถานที่นี้   และมีเสียงรับสายเป็นผู้หญิง  ...เราตื่นเต้นมาก   กรอกเสีงส่งผ่านว่า  "...ค่ะที่เรียกเพจฯค่ะดิฉันโทรฯกลับ"
 
     ..............เงียบ.......จนเราคิดว่าตัวเองกดเบอร์ผิด..........
        "ค่ะ..รอสักครู่ค่ะ...คุณ............ใช่มั๊ยคะ?"
        "ค่ะ  ดิฉันเอง"    เราตอบไป
.........................................................(อีกรอบ)..........
   อารมณ์  รอน่ะค่ะ  มันน้านนาน..  แล้วก็ได้คุยกับผู้สั่งให้เรียกเพจฯ
        สวรรค์แล้วล่ะ  เราจะได้ทำงานแล้ว  ความฝันและไฟในตัวเริ่มจุดปะทุอีกหน "วันที่ 1เมษายน  เริ่มงานได้เลยนะ  แล้วกรุณาเตรียมเอกสารต่างๆมาให้ครบด้วย."  นั่นคือคำพูดที่เราได้ยินจากโทรฯสาธารณะตู้สีแดงข้างกองขยะ แถวบ้าน
                   เราไม่อาจเก็บความดีใจเอาไว้ได้คนเดียว  เที่ยวโพนทนาว่า  หนูได้งานแล้วๆๆ...ด้วยความดีใจ  และไม่ลืมโทรฯบอกเพื่อนรุ่นพี่คนใหม่ด้วย  แถมบอกแกว่า.."ที่จันได้งานดีกว่าที่เดิมเพราะพี่จริงๆเลยค่ะ  ขอบคุณค่ะ  พี่แพทซิล่า.."         ..." อื้มจ่า  ขอให้จันโชคดีกับงานใหม่นะน้อง"  นั่นคือคำบอกของพี่แก และไม่เคยติดต่อกันอีกเลย        ...ส่วนเราก็เข้าทำงานในตำแหน่งรีเชฟชั่นประจำหน้าฟร้อนท์เหมือนเดิม  แต่ที่ดีกว่าเพราะเงินเดือนได้เพิ่มจากที่เก่าตั้ง600บาท     มันเป็นเงินเยอะนะคะ  และแถมได้ใส่ชุดไทยสวยๆด้วยสิ..
                          จนวันที่24ธันวาคมมาถึง  มีพนักงาน(พี่หน้าประตู)เอากล่องของขวัญเล็กๆแบนๆเหมือนตลับเทปคลาสเซทมาส่งให้ที่เคาท์เตอร์  พร้อมบอกว่า  "..น้องๆ  คนไหนชื่อจันน่ะมีคนส่งของขวัญมาให้..ของขวัญจากกระเทยด้วยสิ  ระเบิดป่าว  ไม่รู้นะ!"   ทำเอาคนอื่นผวากัน  แต่เรากลับรีบรับกล่องมา  แล้วขอตัวไปดู ไหลๆ  เพื่อนร่วมงาน เป็นนัยกลายๆว่า  หากเป็นระเบิด  "ตรูจะตายคนเดียว"
               ข้อความจากนี้...คือบทจบค่ะ   เพราะซาบซึ้งใจเกิดจะกล่าว
   ***   ผ้าเช็ดหน้าของจิมทอมสัน  1ผืน  พร้อมข้อความว่า  ..น้องจันพี่ยินดีมากๆที่น้องได้งานใหม่  ที่ให้น้องเป็นผ้าเช็ดหน้า  พี่คิดว่าน้อง  อาจตีความออก  หากไม่รู้  อยากแนะให้ไปอ่าน.... ....ตอนจิ๊วล่งพ่ายทัพนะ  ผ้าผืนเดียว  ทำอะไรได้บ้าง?...  ที่น้องควรหัดคิด.!"  และขอพาไปทานข้าวด้วยนะ  วันหยุดที่จะถึงนี้....ลงชื่อ  ....ค่ะ  คืนนั้นเราไปทานข้าวกันกับพี่แพทซิล่า  และพี่แกก็แนะนำให้เราได้รู้จักกับหนุ่มหล่อนิสัยดีมากๆคนหนึ่งชื่อพี่ต้น  และพี่ต้นได้กลายมาเป็นแฟนเราเองค่ะ  ณ.ปัจจุบัน