all about us

         ค่ะ  หลังจากนั้นก็เหมือนเดิมอีก  ที่แกก็เมามายเช่นเคยจนถึงตีห้ายี่สิบนาที  เราตรวจเชครายละเอียดต่างๆในเลาจ์เสร็จ พี่แพทซิล่า ก็ได้นอนทอดตัวยาวเหยียดเช่นเดิม   แต่งานนี้ เฟอร์นิเจอร์ราคาแพงต่างๆ  พี่แพทซิล่าถอดเองใส่ถุงเองแล้วอ๊วกแถมด้วย  กลายเป็นทองชุปอ้วก!เลยล่ะค่ะ..เราเองแทบทนไม่ไหวเหมือนกัน  แต่ยังใจแข็งปิดผนึกถุง  แล้ววานน้องๆกรุ๊ปเดิม  ลากแกมแบกแกเข้าห้องส่วนตัวอีกรอบ...

            แต่คราวนี้ต้องเปิดแอร์แล้วล่ะ  เพราะแกเป็นลูกค้า  ไม่ใช่  "ลูกนกหลงลังเหมือนตอนที่แล้ว"และเราเองก้อเหนื่อยเลยเอาผ้าขนหนูที่ใช้ในโรงแรมมาปูนอนข้างๆโซฟาที่พี่แพทซิล่า  นอนอยู่  หลับสนิทเหมือนตายค่ะ  จนมาได้ยินเสียงหนักๆ  คุ้นๆ  ว่า.."จันๆ  ตื่นเดี๋ยวนี้  "  ....." เออ" ตรูรู้แล้วว่าต้องทำงาน  เดี๋ยวดิ    ในใจเราคิดแบบนั้นจริงๆค่ะ  เพราะเวลาคนเราเจอเรื่องที่ไม่คาดฝันหรือเรื่องหนักๆซักอย่าง  เรามักจะพูดแบบนี้นี่ในเวลาที่เรากำลังหลับสบายๆ  "เธอออกไปเลยนะ!"...เอ๊า ..!มาไล่อีก  เราคิดกึ่งหลับกึ่งฝันค่ะ ... 

        ...แต่ภาพที่ออกมาคือ  "เราโดนไล่ออกจากงานจริงๆค่ะ"..สาเหตุคือ  ทำงานไม่ดี  ทำภาพพจน์เสื่อมเสียแก่ทางโรงแรม   และพา"คนนอก"มาพักในห้องพักพนักงานโดยไม่มีเหตุอันควร.

     เราพยายามบอกเหตุผลและเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น

กฎคือกฎ(กด)ทำให้เราโดนไล่ออกจากงานแบบไม่มีอะไรกู้ได้  ซองเงินเดือนและค่าจ้างงวดสุดท้ายอยู่ในมือ  ทั้งๆที่เช้าวันนี้เราต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวรีบทำงาน   แต่เรากลับต้องเก็บของ"ส่วนตัว"  และรู้สึกอายมากๆ...น้ำตาไหลเลยค่ะ   แล้วไม่มีอะไรในหัวเลยในตอนนั้น ...มันว่างเปล่า  เสียใจ  อาย  ..อยากตายเลยล่ะ..    ที่สำคัญ  ...  เราจะหางานใหม่ที่ไหนดี?  ที่เราได้งานที่นี่เพราะบุญคุณแม่หรอกนะ  เพราะแม่เป็นเชพอาหารไทยที่พอมีชื่อเสียงตามหน่วยงานโรงแรมบ้าง  เลย"จับยัด"ลูกสาวที่หน้าตาพอไปวัดไปวาได้มาทำงานได้เท่านั้นเอง  นึกๆไป  ก็พอเข้าใจระบบบ้านเมืองเราเน้าะ  เป็นแบบนี้ตลอดเลย  ไม่ว่าจะหน่วยเอกชนหรือภาครัฐ  ...ฮึ..แม้แต่งานเล็กๆน้อยๆ (น่าน..ยังไม่วายประชด!.)..ค่ะ  เราโดนไล่ออก...  พร้อมความอายในใจและไม่กล้าเจอใคร....  มันทรมานมากนะคะที่เรามาเจออะไรแบบนี้  แถมเรายังบอกกับเพื่อนใหม่  แปลกๆที่นอนกลิ้งอยู่กับพื้น  ให้เป็นที่ขบขันของเพื่อนร่วมงานหรือแม้แต่แขกที่มาพักด้วย  แล้วพี่แพทซิล่าก็ไม่เคยยอมใคร?...  ตอนเที่ยงวันนั้น  เราโดนผู้จัดการไล่ออกในขณะที่พี่แพทซิล่ากำลังลอยคอในสระว่ายน้ำของทางโรงแรมอยู่อย่างสบายใจ  พอเราโผล่หน้าไปให้แกเห็น  แกก็โบกมือให้อย่างสบายใจ  ..ก็แหง๋สิ  แกเปิดห้องพักแล้วนี่  ห้องธรรมดาราคาคนไทยแค่1,500เอง  แต่หากเป็นคนต่างชาติ  มันจะกลายเป็นราคา2,500บาททันที..

        .....สี่โมงครึ่ง..เราเดินมาหาพี่แพทซิล่า..ที่แกมีความสุขใจเหลือเกิน  แกจะพูดหยอกคนโน้นคนนี้ตลอด  และพูดเสมอว่า"อีนังจันเพื่อนชั้น"หลังจากดื่มไปหลายแก้ว  เราตั้งใจดื่มเองค่ะ แรกๆก้อขอเพื่อนรุ่นพี่ที่เคาท์เตอร์บาร์  แต่ข่าวกระจายเร็วเหลือเกินที่หน้าบาร์  ว่า เราโดนไล่ออก!...  ความเห็นใจมันก้อมีอยู่บ้างค่ะในตอนนั้น  แต่ไม่มีใครอยากมาใกล้เราเลย เพราะกลัวโดนจับตาไปด้วย  กลัวติดร่างแหค่ะ ส่วนเราหลังจากเก็บของส่วนตัวแล้ว  ก้อมาดูเพื่อนใหม่ที่เธอช่างสำราญอย่างว่า  ว่ายน้ำ  คุยกับหนุ่มต่างชาติบ้างไปตามเรื่อง  

       เรานั่งมองพี่เขาไปคิดในใจว่า  "ถ้าเราไม่รู้จักพี่คนนี้  เราคงไม่โดนไล่ออกจากงาน"  แต่ในสำนึกจริงๆแล้ว  ก้อคิดว่า  "ทำไมพี่แพทซิล่าแกมีความสุขจัง?"  เราเผลอนั่งมองแกจนพี่คนนึงที่เป็นผู้จัดการใหญ่มาสะกิดที่ไหล่แล้วยื่นนามบัตรของ โรงแรมดังแห่งหนึ่งให้  พร้อมบอกว่า "ถึงเวลาที่เธอต้องบินแล้ว"...

        *ตอนต่อไปคือการงานที่ดีขึ้นค่ะพร้อมกับชายหนุ่มที่เรารักเขา  พร้อมทั้งมิตรภาพระหว่างเรากับพี่แพทซิล่าได้เริ่มขึ้นอย่างจริงจัง.