all about us

          ภาพหนุ่มหล่อผมยาวสูง188  หน้าละม้ายคล้ายดาราสักคน  ...ดวงตาแดงก่ำ  ลมหายใจมีกลิ่นละมุดเน่ากำจาย  กระดุมเสื้อติดไม่ครบเม็ดเผยให้เห็นหน้าอกขาวนวลผ่อง(กว่าของเราซะอีก)  ยืนกึ่งงงๆกึ่งง่วงๆหน้าเคาท์เตอร์ตอนบ่ายสองสี่สิบนาที

        "เออ...ผมมาหาคนที่ชื่อ.........ที่ทำงานอยู่แผนกนี้ฮะ..."    (..กรี๊ดๆๆ..เสียงจากเพื่อนสาวที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์เมื่อคืน  ส่งบอกทางสายตามาที่เราอย่างอิจฉา...  เหอๆ..ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยย...ชะนีเอ๋ย!  เราอยากว่าแบบนั้นจัง )   ..จากสายตาที่เพื่อนร่วมงานสองคนส่งมาทางเรา  พี่แกเลยมองตามมามั่ง  เรายิ้มอย่างเปิดเผย  พี่แกตะลึงในความงามของเรานิดนึง...55..  (มารู้ที่หลังว่า  แกตะลึงเพราะผิดหวัง  นึกว่าเป็นผู้ชายล่ะ  ชื่อเหมือนผู้ชาย  แกว่างั้น)  " เชิญนั่งรอทางโน้นก่อนค่ะ เดี๋ยวจันจะไปหยิบของมาให้ค่ะ"  เราบอกพลางเดินเข้าห้องด้านหลังเพื่อเปิดเซพนิรภัย  สำหรับฝากของลูกค้า 

           ..เมื่อเรานั่งกันอยู่สองคนตามลำพัง  แต่ไม่รอดจากสายตาสอดรู้สอดเห็นของเพื่อนที่ทำงาน  เราพูดกับพี่เขาพลางยืนซองสีน้ำตาลให้และถามถึงเรื่องต่างๆ  แบบชวนคุยไปด้วย  ซึ่งแกก็คุยกับเราดีค่ะแถมคำพูดคำจาก็แสนนุ๊มนุ่ม ทำมือทำไม้กรีดกรายให้เรามองเพลินๆไปด้วย   เลยได้รู้ว่า เมื่อคืนพี่แกมาเที่ยวคนเดียวที่สีลมและเดินเข้าร้านโน้นออกร้านนี้จนเขาปิดหมดแล้ว  เลยเดินมาจนถึงโรงแรมที่เราทำงานอยู่และรู้ว่ามีที่นั่งได้ยันเช้า  เลยแถเข้ามา กะนั่งดื่มต่อจนสาแก่ใจแล้วค่อยกลับบ้าน  โดยที่สภาพสังขารไม่อำนวย  ไม่ได้แก่นะคะ  แกเมาจนแทบจะคลานอยู่แล้วต่างหากล่ะ  แล้วแกก็น้อตหลุดดังภาพที่เราเห็นเข้านั่นล่ะค่ะ  เราก็คุยกันไปและพี่เค้าก็บอกว่าชื่อ...แพท..ซิล่าฯ..ตามแบบหุ่นโชว์เสื้อที่แกช้อบชอบเพราะแกชอบล่าไล่ (ผู้ชายอย่างเดียว  มาตอนหลังที่สนิทกันมากๆ  เราแอบเรียก  ก๊อดซิล่าบ้างตามวาระอันสอดคล้อง  ฮา..) แนะนำตัวเองเสร็จ พี่เค้าก็จ่ายค่าเครื่องดื่มที่แกติดไว้แถมสั่งข้าวต้มหมูสับมาทานด้วย  เพราะแฮงค์มากตามด้วยน้ำส้มอีกสองแก้วใหญ่ๆ  เน้นค่ะ  ว่าใหญ่จริงๆ  ที่โรงแรมเราน้ำส้มคั้นแก้วสวยๆมีดอกกล้วยไม้หนีบดอกมาด้วยดอกนึงก็อยู่ที่ราคา90บาทยังไม่รวมVATแกบอกเด็กที่มารับออเดอร์ว่า  "เอาสองแก้วเทรวมกันมาเลยนะฮ้า"  น่าน  ผีเริ่มโผล่แล้วสิ.. เราเลยเลี่ยงมาทำงานต่อ จนแกทานอะไรเสร็จโน่นล่ะค่ะ   เลยเดินมาลาเราที่เคาท์เตอร์  แถมทิ้งท้ายไว้ว่า "น้องจันจ๊ะ  ไว้พี่จะมาตอบแทนน้องจันนะ  ที่ดูแลพี่อย่างดี.. ขอบคุณมากๆเลย  หากเป็นคนอื่น  เค้าคงรูดพี่หมดหมดตัวแล้วล่ะ..  ครั้งแรกเลยนะที่พี่มาเที่ยวแล้วเหลือข้าวของติดตัวกลับบ้าน!.."  แล้วแกก็เดินนวยนาดออกไป   ลืมบอกว่า  แกจะให้เงินเราพันนึงแน่ะค่ะ  แต่เราไม่รับ  เราบอกว่าเราทำงานที่นี่  และมันเป็นหน้าที่ของเราที่ต้องดูแลลูกค้า

              หลังจากนั้นมาอีกสี่วัน  จนเราเองก็ลืมๆเรื่องนี้ไปบ้างแล้ว..  คืนหนึ่งขณะที่เรากำลังทำงานต้อนรับลูกค้าอยู่แบบยุ่งๆ  ก็มีน้องเวทเทอร์คนหนึ่ง  เดินมาสะกิดบอกว่า  "พี่จันมีหนุ่มหล่อมาหา  เค้าถามหาพี่ล่ะ  เมามาด้วย  ไปดูหน่อยพี่"  ไอ้เราก็ใจเต้น  เอ..ใครหว่า??..ที่มาตกเหวของเรา  กำลังกระหยิ่มใจด้วยสำคัญผิดในความงามของตัวเอง   ก็มีเสียงที่ห้าวและดังมาก  "จั๊น  พี่มาแล้วววว...เธออยู่หนายยย..?  "  จนกลบเสียงนักร้องบนเวทีที่ดังและฮอตสุดๆ  คนที่ชอบบอกว่าตัวเป็นเสี่ยน่ะค่ะ  หากคนอายุสามสิบปีขึ้นไปคงทราบดี  อดีตเป็นสมาชิก18กระรัตหรืออะไรนี่ล่ะค่ะ  จนพี่แกหยุดร้องเพลง  หันไป"เล่น"กับผู้มาใหม่ทันที่ว่า  "ยินดีต้อนรับคร้าบหนุ่มหล่อในจริตสาว!...  ฮากันตรึมเลยค่ะ แถมสาดไฟไปที่แกอีก   ความที่แกตัวสูงมากและไซต์ใหญ่  ทำให้โดดและเด่นมาก  จนเราแอบนิดๆ  ก่อนจะกล้าเข้าไปไหว้สวัสดีก่อนพามานั่งโต๊ะที่ว่าง  เป็นเรื่อง!   "ไม่เอ๊า..ชั๊นจานั่งใกล้ๆนักร้อง..แหมๆ  ตาถึงนะยะหล่อน  ..เดี๋ยวเอาไปเลี้ยงที่บ้านซะเลย"

พี่นักร้องดังตัวเรียกแขกแขกของทางโรงแรมก็ไม่ยอม  "  ฮ่าๆ..  ของแปลกผมชอบทานครับ  แต่คนแปลกผมไม่อาวววว..555" มีการโต้วาทีแบบสนุกๆเกิดขึ้นค่ะ  เรียกทั้งเสียงฮาและเสียงที่ไม่ค่อยรู้เรื่องดังตามเป็นพรวน!!!.  สรุปคือพี่แพทซิล่าได้นั่งโต๊ะวีไอพีที่ดีที่สุดแบบไม่มีใครกล้านั่ง!  คือ  ได้ขอบเวทีที่ยกพื้นสูงจากพื้นปกติแค่ฟุตเดียว  และมีโต๊ะญี่ปุ่นเอาไว้วางแก้วกับขวดเหล้ากับจานเม็ดมะม่วงหิมพานต์หนึ่งตัว  จากการจัดการ"จัดให้"ของเราเองและการเที่ยวแบบหลุดโลกของพี่แพทซิล่าก็ดำเนินไปเรื่อยๆ  ท่ามกลางเสียงหยอกล้อบ้าง  ชนแก้วกับบรรดาแขกคนอื่นที่มาเที่ยวแล้วโฉบไปทักแกบ้างหรือแกโฉบไปทักเขาบ้างหากโต๊ะนั้นมีคนหล่ออยู่ด้วย  แต่มิไยที่แกจะไปรวมโต๊ะกับใครยังคงSTANDไว้อย่างนั้นแม้จะมีคนคนชวนแกมากมายเหลือเกิน   ส่วนเราก็ทำหน้าที่ตัวเองบ้าง  เดินไปถามแกบ้างเป็นระยะๆ  ไม่ให้คลาดสายตา  เพราะ  เกรงว่าพี่แกจะ"นอนยาวเหยียดอีกรอบ!"  ซึ่งมันไม่งามนักกับทางโรงแรมเรา  และเราอาจโดนไล่ออกได้  เพราะแกกลายมาเป็นคนที่เรารู้จักไปแล้ว  จากคำที่แกเรียกเราว่า  "อีนังจัน  เธอเดินช้าๆก็ได้  ชั๊นกลัวว่าเธอจะล้ม"ด้วยเสียงอันดังในคราวที่เราเดินกระฉับกระเฉงต่อการก้าวผ่านหน้าพี่เขา  เราเลยกลายเป็นคนที่น่าจับตามองที่สุด ... งานเข้าค่ะ  แต่เรากลับรู้สึกดีใจและสุขใจแทนที่จะนึกอายคนอื่นๆ    ...

          *   เรื่องนี้ต่อจากเรื่อง " เพื่อนฉันคนนี้ ดีที่สุดเลย  ตอน ไอซียู "ค่ะ  ผู้เขียนลงผิดไป  หากอ่านไม่ต่อเนื่องด้วยที่เรื่องที่ลงไม่ต่อกันลองหาอ่านดูนะคะ....   ได้โปรด.....

                            ขอบคุณด้วยความจริงใจค่ะ.

                              Jundee.