เส้นขนานที่ไม่บรรจบ

ตอนที่ 4 จุดเริ่มต้นของคำว่า ฆาตกร
     ค่ำคืนนั้นเอง ทุกเตียงที่นอนอยู่ในนั้น ล้วนแต่ปิดม่านข้างๆทุกเตียง ทำให้การฆาตกรรมครั้งนี้ของรินลดา ง่ายขึ้นนัก ตอนนี้ก็เป็นเวลาร่วมๆ ตี3 แล้วด้วยทุกคนคงจะหลับหมด รินลดาค่อยๆลุกขั้นจากเตียง และหยิบไม้เท้าแขน ออกมา เธอดึงสายน้ำเกลือบนตัวเธอออก และสายระโยงระยางข้างๆตัวเธอ อย่างแผ่วเบาที่สุด เธอค่อยๆเดินออกมาพร้อมกับไม้เท้าแขน และมีดที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋ากางเกงของโรงพยาบาล เธอเดินผ่านเตียงของเธอ ผ่านเตียงที่ 2 , 3 และ4 เธอเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าเตียงที่ 4 เธอค่อยๆแหวกมาอ่อนทีละนิด เห็นว่าเป้าหมายกำลังนอนหลับอยู่
     เธอจึงค่อยๆ แหวกม่านออกพอทีตัวเธอเข้าไปได้ เมื่อรินลดาเดินเข้าไปได้ เธอก็ค่อยๆรูดม่านกลับเหมือนเดิม และยืนอยู่หน้าชายคนนั้น
     " อโหสิกรรมให้ฉันด้วยนะ คุณ " สิ้นสุดเสียงรินลดา เธอก็ล้วงมีดในกระเป๋ากางเกงออกมา จังหวะเดียวกันกับที่ชายคนนั้นตื่นขึ้นมาพอดี รินลดาตกใจมาก คว้ามีดจะแทงชายคนนั้น แต่ก็พลาดเสียทีชายคนนั้น เพราะ เขาพลิกตัวหลบพอดี
     " ช่วยด้วยครับ...ช่..ว ... " ชายคนนั้นพยายามจะพูดแต่ก็พูดไม่ค่อยไหว เพราะพึ่งผ่าตัดออกมา โดยหมอสั่ง งดน้ำ งดอาหาร เขา ทำให้ชายคนนั้นไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง แต่ก็ยังพอมีกำลังเดินอยู่บ้างเล็กน้อย
     รินลดาเห็นท่าไม่ดี เธอจะแทงเข้าอีกรอบแต่ว่าชายคนนั้นกดเหล็กกั้นเตียงออกได้ก่อน ทำให้ชายคนนั้นรอดด้วยท่าที่หลบล้มลงไปบนพื้นอย่างจัง เขาพยายามจะคลานออกไป แต่ไม่เป็นผล เขาคลานไปยังไม่ถึงผ่าม่าน 
      เงาของรินลดานอกม่าน ก็นั่งคร่อมบนร่างของชายคนนั้นอย่างจัง และรินลดาเองก็เอามีด แทงลงไปที่หลังเขา หลายๆรอบ ก่อนที่เลือดจะพุ่งขึ้นมาเหนือผ้าม่าน และมีเลือดติดกับผ้าม่านเต็มไปหมด รินลดาพลิกร่างที่โดนแทงอย่างจัง ให้พลิกมาทางด้านหน้า ก่อนที่จะเอามีดเสียบเขาไปตรงหัวใจ ตาของชายคนนั้นเบิกโพลงขึ้น เป็นสัญญาณที่บอกว่า ชายคนนั้นตายแล้ว !!!!  
      " ฉันขอโทษนะ " รินลดาค่อยๆแหวกม่านออกแล้วเดินกลับมาที่ซิ่งล้างมือ คราบเลือดจำนวนมากติดอยู่บนมือเธอ เธอล้างคราบเลือดออก แล้วก็ร้องไห้ไป 
      "  ทำไม ชีวิตฉันต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไม ฮือ..ฮื..อ " รินลดารำพันกับตัวเองแล้วก็ร้องไห้ไป ทำให้เธอนึกถึงความหลังเก่าๆขึ้นมา
      .... เมื่อ 20 ปีที่แล้ว ตอนที่รินลดายังคงเป็นเด็กอายุ 10 ขวบ     
        "  คุณน้าปั๋ง สวัสดีค่ะ " รินลดายกมือไหว้น้าชายของเขาที่ นานๆกลับมาเยี่ยมบ้านที
     "  หวัดดีค่ะ แหม่ ! ไม่ได้เห็นตั้งนานโตขึ้นนะเราเนี่ย สวยขึ้นด้วย "
     " ขอบคุณค่ะ "
     "   นี่ ! พี่ปั๋งอย่าไปชมเด็กมันมากนักเลย เด๋วมันก็เหลิงไปใหญ่ อีรินเนี่ย โง่ก็โง่จะตาย เรียนหนังสือ หนังหา ก็สอบได้แต่ที่โหล่ของห้อง ฉันละจะเอามันออกจากโรงเรียนอยู่แล้ว เดี๋ยว ป.5 เองก็ไม่ต้องเรียนหนังสือ มาช่วยข้าห่อถุงกระดาษ ไปส่งให้อีร้านกล้วยแขกโน่น เข้าใจไหม ห๊า อีริน !! "  ละออ แม่ของรินลดาบ่นยกใหญ่ รินลดาเสียใจร้องไห้เดินออกจากบ้านไป
     " นี่ ! แม่ละออ ไปว่าลูกยังงั้นได้ยังไง ห๊า "
     "  พี่ปั๋ง ก็ ... "
     "   ละออหวยออกแล้วเว้น อีละออ มึงได้ยินที่กูเรียกเปล่าวะ " บุรินทร์ เพื่อนบ้านสาวประเภท 2 เป็นเพื่อนสนิทกับละออ ทั้งสองชอบเเทงหวยเหมือนกัน
     "  เออ นี่ พี่ปั๋งฉันฝากบ้านหน่อยนะ เดวจะไปดูหน่อยนะเพื่องวดนี้จะได้บินไปญี่ปุ่นกับเขาสักที โว้ยยย  " ละออเดินลงจากบ้านไปพร้อมกับบุรินทร์
     ปั๋งเดินออกตามหารินลดา จนพบว่าเธอนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่หลังบ้านของเธอเอง ปั๋งเดินเข้ามาหารินลดา เด็กสาวร้องไห้กอดลุง
     "  รินเอ๋ย เองอยากจะเรียนต่อรึเปล่าละ "
     "   ค่ะ ลุง รินอยากเรียนต่อ ถึงรินจะเรียนแย่ แต่รินก็ไม่เคยท้อค่ะ " รินลดาร้องไห้ใหญ่
     " ถ้าเองอยากเรียน เดวลุงจะช่วยให้เองได้เรียน แต่ต้องมีเงื่อนไขอะไรนิดๆ หน่อยๆ เองทำได้รึเปล่าล่ะ "
      "   เงื่อนไขอะไรจ๊ะลุง รินทำได้ ขอแค่รินได้เรียนหนังสือ ก็พอแล้วจ๊ะลุง "
      ปั๋งกระซิบข้างหูรินลดา เธอฟังรับอย่างเข้าใจ เช้าวันต่อมารินลดาหยิบมีดในครัวออกมา เดินไปหาบุรินทร์ที่บ้านของเขา
     "  อ้าว ต๊าย ตาย อีริน เองมาหาข้ามธุระอะไรยะ หรือว่าแม่เองชวนข้าไปแทงหวยอีก "
     "  เปล่าหรอกจ๊ะ เอ่อน้าบุรินทร์ฉันเห็น หลังน้าอะเลอะ เอ่อ คราบเลือดอะจ๊ะ "
     "  ว้าย !! ตายแล้ว เลือดไหนเองชี้ซิว่าอยู่ตรงไหน "  บุรินทร์หันหลังให้รินลดา จังหวะนั้นเองรินลดาหยิบมีดที่ซ่อนไว้จิ้มเข้าไปในหลัง ของบุรินทร์ทันที
     "  อีริน มึง... " บุรินทร์ทำท่าจะดึงมีดออกแต่เผลอลื่นน้ำที่รินลดาแอบแกล้งทำหกไว้ ทำให้บุรินทร์ล้มลงไปมีดแทงลึกเข้าไปอีก จนบุรินทร์นอนแน่นิ่งไป รินลดางง แกล้งทำไปเรียกบุรินทร์ แต่เห็นว่าบุรินทร์ไม่ตอบรับกลับ จึงกลับบ้านไปบอกปั๋ง
     " ดีมากริน หลานรัก มันนอนแน่นิ่งเลยใช่ไหม "
     "  ค่ะ น้า  "
     " หึ หึ มึงอยากทิ้งกูก่อนดีนัก อีบุรินทร์ อีเมียแพศยา "
      ปั๋งย้อนไปถึงความหลังตอนที่เขาเป็นเกย์คบกับบุรินทร์ ปั๋งกับบุรินทร์ไปมาหาสู่กัน จนได้เสียกันหลายต่อหลายครั้งนัก แต่เมื่อคืนหนึ่ง ...
      "  อุ๊ย.. พี่ปั๋งอย่าพึ่งสิค่ะ เดวบุขอไปอาบน้ำก่อน แล้วเดวเราค่อยมาทำงานกันนะค่ะ "
      "  ได้จ๊ะ อย่านานนะ เดวพี่รอไม่ไหวต้องบุกไปในห้องน้ำ "
      "   ค่ะ " บุรินทร์เดินลงมายังหน้าบ้านเห็นกิ๊กใหม่ของเขามายืนรออยู่หน้าบ้าน ปั๋งแอบเดินตามมาดู
      "  พี่รอบุตั้งนาน ไม่เห็นบุลงมาเลย พี่กะจะเดินขึ้นไปหาแล้วรู้ไหม " 
      "  แหม่ !! พี่ก็บุติดธุระอยู่เลยลงมาไม่ได้นะ "
     "   แล้วเมื่อไรที่พี่จะได้กินบุละจ๊ะ พี่หิวๆ " กิ๊กของบุรินทร์ทำท่าจะมาหอมคอ แต่ก็ถูกบุรินทร์ผลัก ออกไปก่อน
      " พรุ่งนี้นะค่ะ คนดีๆๆ เดวใครมาเห็นเขามันจะไม่งาม " ปั๋งที่แอบดูอยู่กัดฟันกรอด เดินลงมา
      " บุ !! ทำไม่บุทำกับพี่แบบนี้ " ปั๋งทำท่าจะเข้าไปชกกิ๊กใหม่บุรินทร์ แต่กิ๊กใหม่ไหวตัวทันวิ่งหนีออกไปก่อน
       " อะไรกันค่ะ พี่ปั๋ง บุทำอะไร " บุรินทร์ทำหน้าซื่อๆ เหมือนไม่รู้เรื่อง
       " ก็...ไอหน้าจืดนั้นไงบุ " ปั๋งชี้ไปที่เดิมที่กิ๊กใหม่ของบุรินทร์ยืนอยู่
       " พี่บุ ถ้าพี่บุตีโพยตีพายอย่างนี้ เราก็ไม่ต้องมาเป็นแฟนกัน " บุรินทร์เดินขึ้นบ้านไป
      " บุ .. บุ เด๋วก่อนบุ " ปั๋งเรียกแต่ไม่เดินตามไป
     .... ในวันที่รินลดาฆ่าบุรินทร์นั้นเอง ต่างมีชาวบ้านมาร่วมงานศพมากมาย รินลดาก็มาร่วมด้วย ยังไม่มีใครรู้ว่ารินลดาเป็นคนฆ่าบุรินทร์ รินลดาเดินไปหาแม่ก่อนที่จะเรียกแม่มาคุย
      "  แม่ทำไม่น้าบุรินทร์ ถึงตายละจ๊ะ.. " รินลดาพูดน้ำเสียงสั่นเครือ
      "   ก็มันโดนแทง ตายจากใครก็ไม่รู้ " 
       รินลดาฟังแล้วตกใจ เหมือนโลกหยุดเดินไป10นาที
      "  แม่จ๊ะ...เอ่อ ฉัน "
      " ทำไม มีอะไรห๊า อีริน "
     " เอ่อ คือว่าฉัน ............... "