เส้นขนานที่ไม่บรรจบ
5) หนี
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ" ถ้าเองไม่รีบพูด ข้าจะไปฟังพระท่าเทศน์แล้ว เองค่อยพูดก็แล้วกัน "
" แต่...แม่คือ..ฉัน.ฉั...น "
" ฉันอะไร ห๊า อีนังนี่ "
" ฉันเป็นคนแทงน้าบุรินทร์เองจ๊ะ " รินลดารวบรวมความกล้าทั้งหมดพูดออกไป
" ว่ายังไงนะ !!! เองฆ่าบุรินทร์งั้นเองก็.... "
" เป็นฆาตกรยังไงล่ะ !! " ปั๋งเดินเข้ามา รินลดาเห็นปั๋งก็ดีใจรีบโผเข้ากอด
" อี๋ !! เอาเนื้อตัวสกปรกของแกออกไปนะ อีฆาตกร " ปั๋งทำท่ารังเกียจรินลดา
" อีริน แล้วเองทำอย่างนั้นทำไม " คนเป็นแม่ถึงแม้จะไม่ค่อยรักลูก แต่ก็น้ำตาคลอเบ้า
" น้าปั๋ง.. สั่งให้ฉันทำจ๊ะ น้าปั๋ง บอกว่า.... "
" นี่ !! อีริน แกใส่ร้ายฉันหรอ อีฆาตกร อีเด็กเปรต น้ำหน้าอย่างมึงน่ะ โง่ๆแบบนี้ใครจะไปเชื่อคำพูดเอง เองไปโรงพัก ไปมอบตัวให้ตำรวจกับข้าเดวนี้เลย !! " ปั๋งจับมือรินลดา พาเดินออกไป
" เดวก่อน !! อีปั๋ง " ผู้เป็นแม่ยังร้องไห้ไม่หาย
" อะไรอีกละ พี่!! " ปั๋งอารมณ์เสีย ทำหน้าเบ้ใส่
" ฉัน... ฉันทำไม่ได้ " รินลดามองเห็นแม่ ที่นั่งทรุดลงไปตรงม้าหินข้างๆแล้วร้องไห้ใหญ่ รินลดาร้องไห้ตามแม่ ปั๋งหงุดหงิดที่ได้ยินแต่เสียงร้องไห้
" โอ๊ย..! จะมานั่งร้องไห้อะไรกันหนัก กันหนา ฉันรำคาญ " ปั๋งแสดงท่าแบบกระเทยทำ
" ส่งอีริน มาให้ข้าอีปั๋ง .. "
" ไม่ !! ฉันจะเอามันไปมอบตัวกับตำรวจ "
" อีปั๋ง !! "
" อะไรอีกละ พี่ "
" ถ้าเองไม่ส่งอีริน มาให้ข้า เราตัดขาดกัน... !! " สิ้นสุดเสียงของการตัดขาด ฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก
" ว้ายย !! ฝนตก " ปั๋งหลุดท่ากระเทย
" เอาอีรินมาเร็วๆ อีปั๋ง " ทั้งสามยังคงยืนตากฝนอยู่
" แต่..ว่า "
" ข้าจะนับ 1-3 .... 1 "
" ฉันไม่ให้หรอก " ปั๋งลาดตัวรินลดาออกไป อย่างไม่ปราณีที่ให้แม่และลูกพรากจากกัน
" อีปั๋ง.. มึงเอาลูกกูคืนมา ฮือๆๆๆ " คนเป็นแม่ถึงแม่ไม่ค่อยจะรักลูกนัก แต่ก็นึกย้อนไปถึงตอนที่ ตั้งท้องรินลดา นั่งเล่นกับรินลดาตอนที่รินลดาเพิ่งคลอด ป้อนข้าวรินลดา อาบน้ำให้รินลดา ติดกระดุมนักเรียนเม็ดแรกให้รินลดา ร้องเพลงกล่อมนอนรินลดา ทำกับข้าวกับรินลดา
ละออลืมคิดไปว่า รินลดาเป็นเด็กกำพร้าพ่อตั้งแต่เด็ก ความรู้สึกของรินลดาเอง ก็คงจะเจ็บปวดเมื่อเห็นคนอื่นมีพ่อ ผิดกับตัวเองที่มีแค่แม่ แต่แม่ก็ไม่เคยแสดงความรู้สึกที่บ่งบอกว่ารักเลย
" ฮือๆๆๆๆๆ...... อีปั๋ง เอาลูกกูคืนมา !!! " เสียงของผู้เป็นแม่ ก้องไปทั้งวัด ฝนตกลงมาต่ออย่างหนัก เธอร้องไห้ท่ามกลางสายฝน และความเห็นใจจาก พระพุทธรูปในวัดที่เหมือน กับมองลงมาหาเธอ
.... รินลดารู้สึกตัวอีกที ก็เห็นว่าพื้นที่รอบๆตัวเธอนั้น ไม่ใช่โรงพยาบาล หรืออดีตอีกต่อไป แต่เธอเห็นตำรวจมากมายคุมตัวเธออยู่ เธอมองไปข้างๆก็เห็นคนไข้ในห้องนั้น ต่างถูกตำรวจควบคุมตัวทั้งสิ้น
" ขอโทษทุกๆท่านด้วยนะครับ เดวสักครู่ผลจากกล้องวงจรปิดภายในห้องออก เราก็จะได้รู้กัน .. ว่าใครเป็นฆาตกร ที่ฆ่า คุณ สมวิทย์ "
รินลดาเหลือบตาหันไปมอง การเคลื่อนย้ายศพคนที่เธอฆ่าเมื่อคืนนี้ รินลดาเห็น ญาตพี่น้องมากมายของ คุณสมวิทย์ ร้องไห้กันใหญ่ ก่อนที่ศพจะถูกเคลื่อนย้ายออกไปข้างนอก พร้อมกับเจ้าหน้าที่ตำรวจชุดหนึ่ง
" เทปกล้องวงจรปิดได้แล้วครับ ผู้กอง !! " จ่าเดินเข้ามา
" ดี !! เปิดเลยจ่า " ผู้กองสั่ง พลางเบื้อนหน้าไปทางทีวี
" เดวก่อนค่ะ ผู้กอง !!! " รินลดาตะโกนลั่น
" มีอะไรครับ "
" คือ..เอ่อ.. ฉันปวดท้องเข้าห้องน้ำค่ะ "
" อ๋อ..! ครับ เดวผมเรียกพยาบาลให้ครับ "
" ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันไปเองได้ "
" อะ .. ครับ " รินลดารีบถือไม้เท้าแขนเดินออกไปนอกห้องพักผู้ป่วยรวม เธอเดินมาเข้าห้องน้ำของอีกตึกนึง ในโรงพยาบาล
" เองไงดีวะกู ! " รินลดาพูดกับตัวเอง
ส่วนที่ห้องผู้ป่วยรวม เจ้าหน้าที่ตำรวจเปิดกล้องวงจรปิด เห็นคนในนั้นเป็นรินลดา จึงสั่งให้งดทางเข้า- ออก ภายในโรงพยาบาลทุกทาง ท่ามกลางความตกใจของผู้ป่วยในห้องพักฟื้นรวมนั้น
รินลดาเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่ยังคงใส่ชุดโรงพยาบาลอยู่ เธอเดินผ่านตำรวจคนหนึ่งก่อนจะได้ยินคำว่า " ว.4 ปิดเส้นทางเข้าออกทุกช่อง ภายในโรงพยาบาลให้หมด เปลี่ยน "
รินลดาตกใจมาก รีบเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง ก่อนที่จะเข้าไปหลบในห้องส้วม ....
" ชาติหนี ยังไงกูก็จะไม่มีวันยอมติดคุก กูจะหนี !!!! "
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ