Highschool เปิดใจรัก นักเรียนตัวยุ่ง

~เพล้ง!~ เสียงช้อนหล่นดังลั่นร้านไอติม ฉันไม่รู้ ว่าทำไมฉันถึงยังไม่ลืมเค้า นี่มันก็1ปีเต็มแล้ว ฉันควรที่จะลืมเค้าไปตั้งนานแล้ว เพราะฉันก็รู้ ว่าเค้าไม่มีวันที่จะมาหาฉัน แต่วันนี้ ฉันเจอเค้า เค้าคนนั้น คนที่สัญญาว่าจะรักฉัน แต่ทิ้งฉันไป มันเจ็บ เจ็บ เกินกว่าจะทน ฉันทำได้เพียงแต่จ้องมองหน้าเค้า อย่างเจ็บปวดที่สุด
 
 
 
"น้องดวง เป็นไรครับ"พี่แน๊คถามฉันด้วยความเป็นห่วง "อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ พอดีมันหนาว มือเลยสั่น"ฉันรีบตอบปัดๆไปแล้วเอามือเช็ดน้ำตา เพื่อนๆฉันพอจะรู้ว่าฉันเป็นอะไรไป จึงส่งสายตาไปทางพี่แน๊คเพื่อบอกว่า ไม่ต้องถามไรดวงแล้ว
 
 
 
 
"เอ่อ...ขอบคุณพี่แน๊คสำหรับมื้อนี้นะคะ ดวงอิ่มแล้วขอตัวก่อนนะคะ"ฉันตอบเสร็จแล้วรีบเดินออกจากร้าน พอก้าวออกมาจากร้าน ฉันก็รีบวิ่งไปทันที แล้วดูเหมือนเค้า จะเห็นฉันแล้ววิ่งตามฉันมา ฉันวิ่งหนี ใจบอกให้หยุด แต่ทำไมนะ ทำไมขาของฉันถึงไม่หยุด น้ำตาไหลออกมาอย่างตลอด มันเจ็บเกินกว่าที่จะอธิบายได้
 
 
 
 
"ดวง...ดวง...ดวงเดี๋ยวก่อน"เค้าเรียกฉันพลางวิ่งตามมาแบบไม่ยอมหยุด ฉันไม่ไหวแล้ว เหมือนฉันยืนอยู่บนโลกมืดคนเดียว มองไปทางไหนก็มีแต่ความมืด ฉันเริ่มหมดแรง และทรุดตัวนั่งลงไป บริเวณหลังอาคาร6 เค้ายังวิ่งตามฉันมาอย่างไม่ยอมหยุด
 
 
 
 
"ดวง...แซมบอกให้หยุดรอ ทำไมถึงไม่หยุดรอแซม"เค้านั่งลง แล้วมองหน้าฉัน"แซมทิ้งดวงไป...แซมไม่เคยติดต่อดวงเลย แล้ววันนี้แซมมา มาพร้อมกับเค้า....." ฉันยังไม่ทันพูดจบ ผู้หญิงน่าตาน่ารัก ในชุดโรงเรียนเอกชนที่เดียวกับแซม เดินมาข้างหลังของแซม แล้วยืนดูเหตุการณ์
 
 
 
 
"แซมจะมาที่นี่ทำไม แซมไม่สงสารดวงเลยหรอ แซมไม่ยอมทำตามสัญญา แล้วยังพาเค้ามาให้ดวงเจ็บอีก จิตใจของแซมทำด้วยอะไร ทำไมถึงทำแบบนี้" พอฉันพูดจบ ด้วยแรงที่โกรธและเจ็บที่สุด ฉันตบหน้าแซมอย่างแรง แล้ววิ่งหนีขึ้นอาคาร แล้วไม่หันกลับมา ว่าเค้าคนนั้นจะรู้สึกยังไง ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้น เค้าทำฉันเจ็บมาก ทำไมฉันต้องไปคิดถึงเค้าด้วย ว่าเค้าจะเจ็บรึเปล่า แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ
 
 
 
 
พอมาถึงห้อง เฟิร์นที่ยืนกังวลอยู่หน้าห้องรีบวิ่งมาหาฉันทันที ที่เห็นว่าสภาพฉันตอนนั้นมันแย่มาก ขอบตาที่บวมแดง กับอายไลเนอร์ที่กรีดมาอย่างบรรจงในตอนเช้า ตอนนี้มันได้ละลายไปกับน้ำตาของฉันหมดแล้ว ฉันไม่สนใจใครทั้งนั้น เฟิร์นพาฉันไปห้องน้ำ เพื่อล้างหน้าให้เรียบร้อย
 
 
 
 
"มันเกิดอะไรขึ้นดวง"เฟิร์นถามฉันขณะที่ฉันกำลังล้างหน้า ณ ตอนนั้น ฉันก็ยังไม่หยุดร้องไห้ "เฟิร์น เค้าทิ้งฉันไป เค้าไม่เคยติดต่อฉันเลย เค้าสัญญาว่าเค้าจะกลับมาหาฉัน แต่พอวันนี้ เค้ากลับทำฉันเจ็บเหมือนตายทั้งเป็น เค้าพาแฟนเค้ามาเย้ยฉัน เค้าไม่เห็นค่าของฉันเลย"ฉันตอบเฟิร์น ยิ่งพูด น้ำตาก็ยิ่งไหลมาอย่างไม่ยอมหยุด
 
 
 
 
พอฉันเดินกลับมาที่ห้องอีกที ตอนนี้ใกล้จะเข้าเรียนแล้ว เหลืออีก10นาที "ดวง เป็นอะไรหรอ ทำไมถึงร้องไห้จนตาบวมขนาดนี้ล่ะ" พลอยถามฉันด้วยความเป็นห่วง"ไม่เป็นไรหรอก ฉันมีเรื่องนิดหน่อยอ่ะ ขอบใจนะที่เป็นห่วง"ฉันตอบกลับพลอย พลางยิ้มแห้งๆไปให้ ระหว่างการเรียนอีก3คาบในภาคบ่าย ฉันเรียนไม่รู้เรื่องเลย เพราะมัวแต่คิดถึงเค้า ฉันว่าฉันทำแรงเกินไป แต่ที่เค้าทำกับฉัน เค้าทิ้งฉันไป และยังไม่ติดต่อกลับมาอีก ฉันไม่เข้าใจเลย ว่าเค้าจะกลับมาที่นี่อีกทำไม การกระทำที่เค้าทำไปทุกอย่าง มันยังทำให้ฉันเจ็บไม่พออีกหรอ
 
 
 
 
กริ๊ง กริ๊ง~~ ออดเลิกเรียนดังขึ้น ฉันก็รีบเก็บกระเป๋าวิ่งออกจากห้องเรียนทันที ฉันไม่สนใจเสียงใครทั้งนั้น ฉันรีบนั่งรถเมล์กลับบ้านทันที พอถึงบ้าน ฉันก็รีบวิ่งขึ้นไปบนห้อง โดยที่ไม่ฟังเสียงของคนผู้เป็นแม่แต่อย่างใด ฉันนั่งร้องไห้อย่างไม่ยอมหยุด วันนั้นฉันไม่ลงไปกินข้าว แล้วล๊อกห้องอยู่คนเดียว แม่ก็พอที่จะรู้เรื่องบ้างแล้ว จึงไม่อยากมายุ่งให้แนลำคาญใจ คืนนั้น ฉันออกไปนั่งบนระเบียง บนที่ที่มีฉันและเธอ ในคืนนั้น คืนที่เรานั่งดูดาวด้วยกันอย่างมีความสุข แต่วันนี้มันไม่เหลือแม้แต่เงา ฉันมองไปทุกอย่างมีแต่ความว่างเปล่า ฉันนั่งอยู่ตรงนั้นทั้งคืน จึงเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ฉันอยากหยุดเวลาไว้ตรงนั้น ตรงที่มีฉันและเธอจัง แซม....ฉันรักเธอ