Angel's quest Part I Staff of angel

Angel QUest
บทที่5 ที่ไหนกันละเนี่ย
 
                      
                        สายฝนโปรยปรายทั่วบริเวณซากวิหารนางฟ้า ร่างเด็กหนุ่มร่างเล็กผมดำคนหนึ่งนอนนิ่งอยู่ ณ จุดที่เคยเป็นห้องผนึกใจกลางวิหาร ใกล้ๆร่างเด็กน้อย มีอีกร่างที่ใสกว่า ล่องลอยอยู่ ร่างนั่นไม่มีมวลสาร ไม่มีตัวตน ไม่มีใครสัมผัสมันได้ มันคือวิญญาณของผู้เฝ้าวิหารหญิงชรา ที่สละชีวิตปกป้องสาวๆผู้ผนึก นางมองร่างเด็กหนุ่มอย่างเอ็นดูเป็นที่สุดเหมือนกับลูกแท้ๆของนาง  เด็กหนุ่มคนนั้นก็คือ นายวายุ  อัคคีเนตร ผู้ที่โดนดูดเข้ามาในจอคอมพิวเตอร์  เพราะนางใช้คาถาเรียกเขามา กาลเวลาเปลี่ยนไปทำให้สิ่งที่เป็นตัวเชื่อมมิติก็เปลี่ยนไปด้วย ถ้าเป็นสมัยก่อน สิ่งที่เป็นตัวเชื่อมมิติอาจจะเป็นน้ำเพราะคนสมัยก่อน มีวิธีดำเนินชีวิตที่ผูกพันธ์กับสายน้ำ  หรือตัวเชื่อมมิติอาจจะเป็นสิ่งที่ผู้ถูกเรียกตัวผูกพันธ์ที่สุด อย่างนายวายุ เขาผูกพันธ์กับคอมพิวเตอร์ตัวนั้นมาก จึงโดนคอมดูดนั่นเอง
                       วิญญาณหญิงชราลอยเข้ามาใกล้ๆร่างของวายุ เธอทำสีหน้าเชิงสงสัย ทำไมเขาหลับได้นานขนาดนี้ ตอนนี้ก็เที่ยงแล้ว  และแล้วหญิงชราก็ท่องคาถาเรียกคืนสติ เมื่อการอดทนรอคอย ดำเนินไปได้ไม่ไหวอีกแล้ว  สิ้นเสียงท่องคาถา เด็กหนุ่มมีปฏิกิริยาแรก คือการไอแห้งๆในลำคอ เขาพยายามลุกขึ้นนั่ง
ที่นี่ที่ไหน ความคิดเขาเริ่มทำงาน  เมื่อคืนตูฝันว่าโดนจอคอมดูดนี่หว่า  สิ่งต่อมาคือวายุหันซ้ายหันขวาไม่เห็นมีใคร เป็นเพราะวิญญาณสามารถแสดงตนให้คนเห็นได้ยามต้องการ
                        วายุเห็นบรรยากาศรอบตัวแล้วนิ่งครู่หนึ่ง  เขาเอามือขยี้ตาทั้งสองข้าง  พอเขาเอามือออกหวังว่าสถานที่ที่เขาอยู่คงเป็นห้องนอนของเขา แต่มันไม่แปรเปลี่ยนเขายังอยู่ที่เดิม  วายุเริ่มกลัว เขาเอามือดึงหูตัวเองอย่างแรง
                       ''โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆ''
                         วายุลูบคลำหูที่เขาดึงจนแดงแจ๋ มันเจ็บแสดงว่า นี่ไม่ใช่ความฝัน เขาไม่ได้ฝันไป เขาอยู่ที่นี่จริงๆ  ซวยละตู
                       ''เจ้าอย่าทำอะไรโง่ๆ อย่านั่นเลย''
                          เสียงหญิงชราพูดขึ้นพร้อมแสดงตัว วายุหันมายิ้มนึกว่าคนจะมาช่วย แม้เขาจะฟังภาษาไม่ออกก็ตาม
                      ''ว้ากกกกกกกก!!!!!!!  ผียายแก่หลอกกกกกกก!!!!!!''
                          วายุตะโกนร้องลั่น เขาออกวิ่งด้วยความเร็วสูง ลืมความแปลกใจว่าเขาอยู่ที่ไหน  ลืมไปว่าขณะนี้ฝนตก เขาลื่นหัวคะมำ นอนแผ่อ้าซ่ากลางดินแฉะ
                       ''ข้าไม่ได้มาหลอกเจ้า''
                           หญิงชราพูดพร้อมล่องลอยตามเขามา  ตอนนี้วายุเริ่มตะเกี่ยกตะกาย คลานถอยหลัง เขากลัวผีที่สุดในชีวิต รู้งี้เอาพระมาคงจะดี
                        ''อย่าเข้ามานะ นโมๆๆ ตะสะ ไปชิ่วๆ ไป๊''
                        ''เจ้านี่พูดไม่รู้เรื่อง  อ๊ะลืมไป เจ้าคงไม่รู้ภาษาพวกเรางั้นตอนี้''
                            หญิงชราท่องคาถาอีกครั้ง ปล่อยให้วายุสวดมนต์เธอไปเถอะ เธอก็ไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร เธอเพียงแค่เดาว่าเป็นสิ่งที่คนที่เหมือนวายุ ทำกันตอนเจอผี หญิงชราท่องคาถาจบ วายุก็รู้สึกว่าตนเองมีการเปลี่ยนแปลงแปลกๆ
                         ''เจ้าเข้าใจที่ข้าพูดมั๊ย''
                              วายุสะดุ้งโหยง  ผีตัวนี้พูดไทยได้ด้วยเนาะ ไมมันไม่พูดตั้งแต่แรกวะ ตูจะได้วิ่งให้ไกลกว่านี้  ซวยแระ
                         ''เข้าใจจ๊ะ อย่ามาหลอกผมเลย  ผมกลัวแล้ว แล้วผมจะทำบุญไปให้  จะเอาอะไร ข้าวแดงแกงร้อน ได้หมดจ๊ะ ยกเว้น หูฉลาม ผมไม่มีตังค์''
                          ''เจ้าเด็กบ้า ข้าไม่ได้ตั้งใจจะมาหลอกเจ้า นี่นะรึ อัศวินจากดินแดนอันห่างไกล รูปร่างงี้ ให้ยกดาบไม่รู้จะทำได้มั๊ย อุตส่าห์เรียกตัวมา อย่าทำให้ข้าผิดหวังละกัน''
                            วายุออกอาการงงๆ เขาว่าผีตัวนี้คงเป็นผีลิเกแน่นอน หรือไม่ก็ผีคนบ้า ถามหาอัศวิน ค่ายบางระจันจะแตกรึไง
                          ''อัศวง อัศวิน อะไรกัน ผมไม่ใช่ทั้งนั้น พาผมกลับบ้านเด๋วนี้ ผมไม่อยากจะต่อสู้ฆ่าแทงกับใครนะ''
                          ''ใช่เจ้าคงไม่เหมือนอัศวิน ข้าก็ว่าอย่างนั้น แต่ เอ๊ะ!''
                         หญิงชราสังเกตเห็นความกลัวของวายุเริ่มกลับมาแล้ว เขาคงจะนึกได้แล้วว่าเธอเป็นผี
                          ''ข้าบอกแล้วไง ข้าไม่ได้จะหลอกเจ้า ข้าจะช่วย''
                          ''ช่วยผมกลับบ้านน่ะหรอ''
                          วายุสวนทันควันเขาต้องการจะไปจากที่บ้าๆแห่งนี้ซักที เรื่องนี้มันบ้าบอ แล้วเธอพาเขามาได้ยังไงกันนะเขายัง งง
                           ''คุณยายพาผมมาที่นี่ยังไงคับ''
                           หญิงชราแปลกใจที่วายุพูดจากับเธอดีขึ้น เธอถอนหายใจแบบผีๆของเธอ
                           ''เวทมนตร์สิ ข้าใช้เวทมนตร์พาเจ้ามา''
                           ''โกหกน่า เวทมนตร์มีจริงที่ไหน ไหนยายลองใช้ให้ดูหน่อย''
                          วายุท้าทาย เขาไม่เชื่อเด็ดขาด เวทมนต์ หึ มีที่ไหนว่ะ ถ้ามีจริงตูยอมทุกอย่างเลย วายุเขาเป็นคนที่มีคติ คุ้มที่จะเสี่ยงอยู่แล้ว เรื่องแค่นี้เขาคิดว่าเขาคงได้เปรียบแน่นอน ไม่ว่าผียายแก่จะเล่นมายากลอะไรก็เหอะ
                           ''ก็ได้ๆ  ในเมื่อเจ้าประสงค์เช่นนั้น  ข้าก็จะแสดงให้ดู''
                           พูดจบ ผีหญิงชราก็ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า เธอร่ายคาถาบทง่ายๆ ที่เธอไม่ต้องคิดอะไรมากนัก มันเป็นคาถาที่อาจจะไม่สามารถทำให้เกิดสิ่งเหนือธรรมชาติ เช่นการหายตัวได้หรอก  เมื่อหญิงชราร่ายคาถาจบ ลมเริ่มพัดแรงขึ้น ทำเอาวายุเซจนเกือบจะล้ม ในใจเขาคิดแค่เรื่องเดียว มันบังเอิญ ยายผีบ้า
                           ''มันก็แค่ลมพัดโดยบังเอิญ  ผมไม่เชื่อร็อก''
                           ผีหญิงชราเริ่มเคือง เธออุตส่าห์ทำสิ่งไร้สาระ ให้คนไร้สาระดู มันเป็นกงการอะไรของเธอนะเนี่ย 
                            ''งั้นแบบนี้''
                          เธอร่ายคาถาอีกครั้ง มันยาวและยากกว่าครั้งที่แล้ว วายุยิ้มอย่างดูถูก เขาว่ายายคนนี้เพี้ยนแน่ๆ ที่ค่ายบางระจัน นอกจากมีพระอาจารย์ธรรมโชติแล้ว ยังมีหมอผีอีกรึเนี่ย เดี๋ยวดูจะไปบอกพวกนักประวัติศาสตร์ ว่ามีหมอผีที่หมู่บ้านบางระจัน
                          ขณะที่วายุคิดเกี่ยวกับผีหญิงชราอยู่นั้น เกิดการเปลี่ยนแปลงกับตัวเขาโดยที่เขาไม่รู้ตัว หน้าอกของวายุเริ่มขยายคับเสื้อ วายุไม่สนใจเรื่องนั่น สะโพกของวายุก็เป็นแบบเดียวกัน เขาก็ไม่ได้สนใจอีกนั่นแหละ  นั่นคือ เขาโดนหญิงชราสาปให้เป็นผู้หญิงโดยไม่รู้ตัวนั่นเอง ถ้าเขาเห็นตัวเองในกระจกตัวนี้เขาคงสติแตกและแปลกใจในความสวย น่ารักของตัวเองเลยทีเดียว
                            ''เอาละ ที่นี้เป็นยังไง''
                            ''อะไร เป็นยังไง''
                            วายุถามกลับ เขายังไม่รู้ตัว จู่ๆเขาเริ่มนึกได้ ทำไมเสียงเขาแหลมๆไปนะ วายุจับต้นคอตนเอง เย้ย คอเขานุ่มเป็นบ้า เขาเอามือคลำต่ำลงมา โดนอะไรนูนๆ วายุแปลกใจ เขาก้มลงดู อะไรวะนี่ ไอ้หนูของตูหายไปแล้ว!!
                           ''แว้กกกกกก!!!!!!! ว้ากกกก!!!!!!!!! ''
                            เขาร้องเสียงหลง เป็นไปได้อย่างไร เขาแทบจะเป็นลม เขาเป็นผู้หญิงไปแล้ว โอ้ว!พระเจ้า ยังกับโดนผีหลอก(อันที่จริงก็เชิงๆผีหลอก)
                           ''โอ้ว!!!นี่ยาย ยายทำอะไรกับผม!!!''
                            ผีหญิงชรากลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ เธอระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นแบบผีๆ เสียงแหลมๆราวกับเสียงแม่มด ทำเอาวายุตกใจวาบ
                            ''ก็เสกให้เจ้าเป็นผู้หญิงไง แม่หนูคนสวย ทีนี้เชื่อรึยัง''
                            ''เชื่อแล้วจ้า เชื่อจนวันตาย  ทีนี้ยายก็เอามา''
                            ''เอาอะไรรึ''
                            ''เอาความเป็นชายของผมคืนม้า แงๆๆ''
                             หญิงชราร่ายคาถาอีกรอบ วายุค่อยๆกลับร่างเดิม เขาสำรวจทุกส่วนของร่างกาย  เย้! ไอ้หนูของตูกลับมาแล้ว เกือบไปแล้วมั๊ยละ ยายผีบ้าเล่นแปลงเพศตู ม่ต้องผ่านมือหมอเยย
                           ''เอาละ ข้าจะบอกว่า ข้าพาเจ้ามาที่นี่ทำไง''
                            นั่นไง ประเด็นที่วายุต้องการ เขาสงสัยเรื่องนี้มากที่สุด เชาเริ่มตั้งใจฟัง ถึงมันจะเป็นเรื่องเพี้ยนก็เถอะ เขาคิดอย่างนั่น
                           ''ก่อนอื่น ที่นี่คือไพริเวนเดอร์ ดินแดนห่างไกลจากโลกของเจ้า  ที่นี่เป็นอีกโลกหนึ่ง  มันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับโลกที่เจ้าอาศัยอยู่ ที่ข้าพาเจ้ามาที่นี่ เพราะข้าเชื่อในคำทำนายที่ข้าเป็นผู้ทำนาย เจ้าจะเป็นคนกอบกู้แผ่นดินนี้ให้สงบสุข เจ้าจะเป็นคนกำจัดเผ่าดาร์กให้สูญสิ้น และจะเป็นคนเอาคทาศักดิ์ของดินแดนนี้กลับมา ซึ่งตอนนี้มันหายสาบสูญไป''
                             อันที่จริงหญิงชราได้ตั้งใจปกปิดบางอย่างกับวายุ เขาไม่ควรรู้ให้มากกว่านี้ในฐานะที่เขาเป็นคนนอก นางคิดอย่างนั้น
                            นี่ตูต้องทำขนาดนี้จึงจะได้กลับบ้านรึ แล้วตูจะได้กลับไหมเนี่ย เผื่อทำตามที่ยายผีบอก ตูไม่ตายไปเป็ยเพื่อนแกหรอ
                            ''แล้ว เมื่อไหร่ผมจะได้กลับบ้าน สมมุติ ทำงานไม่สำเร็จ แล้วผมไม่ตายแบบนี้''
                             วายุพูดเผื่อไป เขาอาจจะได้มีทางหนีบ้าง เผื่อว่าพวกดาร์ก โดร์ก อะไรนี่มา เขาจะได้ฉิ้งหนีกลับทัน
                            ''ไม่มีทางถ้าเจ้าจะหนี เพราะข้าจะเป็นคนเปิดประตูให้เจ้า และข้าก็ไม่มีวันตายอีกแล้ว นอกจากจะเบื่อเจ้า ไปเกิดก่อน''
                             วายุมองหญิงชราอย่างแค้นเคียง แสดงว่าตูต้องติดแหง็กอยู่นี่รึ ไม่จริงน่า เออแล้วถ้าตูไม่ช่วยเค้าจะทำไง ยังไงตูคงไม่ได้กลับบ้านอยู่แล้ว
                             ''สมมุติว่าผมไม่ช่วยอย่างเงี๊ยะ ยายจะทำไง''
                             ''สาปเจ้าให้เป็นผู้หญิงตลอดกาลไง''
                             ''ไม่อาว!!! ผมมะอยากเป็นผู้หญิง!!!   ผมอยากเป็นผู้ชาย!!! อย่านะ ยายอย่าทำอะไรบ้าๆนะ''
                             ''ทีนี้จะช่วยพวกเราได้ยัง''
                             ''ทำไงได้ ผมมันหมาถึงกระดูกแล้วนี่(เปรียบเทียบซะสถุนเลยตู)