Angel's quest Part I Staff of angel

Angel Quest
บทที่5 ความเป็นมาของเจนนี่
 
                          ''เอล ตื่นได้แล้ว''
                               เสียงของเบลล่าดังขึ้นในฝันหวานของเอล เธอนึกว่าเบลล่าจะมายุ่งกับเรื่องของเธอกับเจ้าหนุ่มแปลกหน้าใจความฝัน 
                         ''เอล นี่สายแล้วนะ ตื่นๆๆๆ''
                                แค่เสียงปลุกมันไม่มีผลกับการนอนของเอล เธอแทบจะไม่กระตุกกระติกด้วยซ้ำ เบลล่าถอนหายใจ เธอเลยเขย่ำเอล ด้วยแรงที่มี
                           ''โอ้ยๆๆๆๆๆ  อะไรของเธอ  เบลล่า''
                           ''มันสายแล้วนะ เดี๋ยวก็แต่งตัวไม่ทันหรอก''
                            ''แต่งตัว... แต่งตัวทำไม จะไปไหนหรอ''
                                เบลล่า ถอนหายใจอีกรอบ  เธอไม่นึกว่าเอลจะไม่เป็นคนทันข่าวขนาดนี้
                             ''วันนี้ตอนเที่ยง อาจารย์ใหญ่จะพาไปดูโบราณสถาน วิหารนางฟ้าไง จำไม่ได้แล้วหรอ''
                             ''บอกตอนไหน ชั้นไม่เห็นรู้เรื่องเลย''
                             ''เธอเนี่ยนะ  งั้นไปๆ ไปแต่งตัว เดี๋ยวชั้นไปรอข้างล่าง''
                               เบลล่าเดินออกไปนอกห้องทิ้งให้เอลทำกิจวัตรส่วนตัวของเธอไป  ส่วนตัวเธอเองเริ่มรู้สึกว่า ท้องได้ร้องและมีการเต้นเป็นจังหวะด้วย(หมายถึงหิวจนท้องร้องปั่นป่วน)  เธอลงบันไดเดิมที่เชื่อมยังห้องแผนกต้อนรับ ที่นั่นก็มีอาจารย์คนเดิมนั่งอยู่ ครูสาวหน้าตายิ้มแย้มเมื่อเห็นเบลล่า เมื่อเบลล่าลงมาถึงหน้าแผนกต้อนรับ ก็นั่งลงที่โซฟาสำหรับแขกต่างๆ ครูสาวแผนกต้อนรับชะโงกหน้าดูเบลล่า
                               ''แล้วเพื่อนอีกคนอยู่ไหนละจ๊ะ''
                                เบลล่าเกาศีรษะก่อนหันไปยิ้มให้ครูสาวแผนกต้อนรับ  พยายามนึกคำตอบที่ดูดีสำหรับเอล
                               ''อ๋อ ยังไม่ลงมาคะ เดี๋ยวอีกหน่อยก็คงลงมาคะ''
                               ''บ้าหรอเบล!  ชั้นลงมาแล้ว!''
                                 เสียงของเอล ดังมาจากบันได รอยยิ้มของเอลเป็นสิ่งแรกที่เบลล่าได้เห็นในตอนนี้ เกลในชุดสีเขียวอ่อนตัวใหม่ อาจจะทำให้ชายหนุ่มบางคนที่เห็นเธอแล้วต้องตะลึง  ความง่วงนอนของเอลหายไปจากแววตา เธอยิ้มแย้มแจ่มใสกว่าอาจารย์สาวแผนกต้อนรับเสียอีก เอลดินเข้ามาใกล้ๆเบลล่า เธอเอียงหน้าไปให้ใกล้หูของเบล
                                 ''เบล ชั้นหิวแล้ว''
                                   เสียงหัวเราะของเบลล่าทำให้อาจารย์แผนกต้อนรับสงสัยว่าพวกเธอต้องหัวเราะทำไมกัน ตัวเธอเองก็หัวเราะตามนักเรียนด้วยเชิงสนับสนุน
                                  ''เอลเธอหิวหรอ  ชั้นก็หิว งั้นเดี๋ยวไปโรงอาหารกันก่อน ขอตัวนะคะอาจารย์''
                                   เสียง จ้า ของอาจารย์เป็นสัญญาณให้เบลล่าจูงมือเอลเดินออกไป เส้นทางไปโรงอาหารต้องเดินอ้อมอาคารหอนอนไปด้านหลัง เบลล่ากับเอลเพิ่งจะได้เดินออกจากประตูห้องรับแขก เสียงเรียกทั้งสองจากบันไดดังขึ้นมา  เบลล่าและเอลหันขวับไปตามเสียงทันที  เจนนี่ นั่นเอง
                                   ''รอชั้นด้วยสิ ชั้นก็หิวเหมือนกัน''
                                   สาวผมบอล์นวิ่งตามพวกเอลมาทัน เมื่อเจนนี่วิ่งมาถึง เธอถึงกับเหนื่อยหอบ  แฮกๆ   เจ้าบักกี้ นิมจอมซนของเธอยังหลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมกอด มันไม่ค่อยชอบอยู่นิ่งๆเวลาที่เจนนี่เผลอ มันชอบหนีออกไป เธอก็ต้องตามหามันแทบแย่ บางครั้งก็แอบไปหลับในที่ลับตาคน แล้วยังทิ้งของเสียไว้อีก แต่ยังไงเจนนี่ก็รักมัน เพราะบักกี้เป็นสัตว์เลี้ยงที่พ่อของเธอซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดที่ผ่านมา
                                     ''อาว เมื่อกิ๊ชั้นไม่เห็นเธออยู่บนเตียงนิ''
                                    เจนนี่เช็ดเหนื่อยจากหน้าผากด้วยผ้าเช็ดหน้าสีชมพูของเธอ ก่อนที่จะหายใจเข้าครั้งใหญ่เพื่อให้หายหอบ
                                      ''เจ้าบักกี้ มันแอบไปหลับใต้เตียงผู้หญิงผมแดงเผ่าดาร์กอนน่ะ ชั้นไม่กล้ามุดเข้าไปเอา เพราะยายนั่นเอาอาวุธน่ากลัวๆไว้ใต้เตียง ชั้นเลยต้องตะโกนเรียกมัน ตอนแรกๆก็ดื้อ แต่ชั้นต้องเอาขนมมาลอ กว่ามันจะออกมา''
                                      ''นิมเด็กๆก็ดื้อยังงี้แหละ อย่าคิดมากเลยนะ''
                                     เอลยิ้มให้เจนนี่ เธอยิ้มตอบด้วยมิตรภาพ ในที่สุดบทสนทนาเรื่องนิมก็จบลง พวกเธอมากันมาที่โรงอาหาร เบลล่าและเอลเป็นขาประจำร้านอาหารตามสั่งร้านหนึ่งตั้งอยู่ในมุมลึกที่สุดของโรงอาหาร พวกเธอเป็นขาประจำที่ทานอาหารร้านนี้ติดต่อกันได้ 3 ปีแล้ว  ส่วนเจนนี่เธอไปหาอาหารเช้าหวานๆทาน สิ่งที่เธอชอบที่สุดคือ พุดดิ้ง
                                       ''เอล เจนนี่ไปไหนแล้ว''
                                       ''ชั้นก็ไม่รู้เบล''
                                       ทั้งสองสนทานากันระหว่างรอทานอาหารพร้อมกับเจนนี่ เสียงเจนนี่ร้องเรียกทั้งสอง เธอถือจานพุดดิ้งมาทางพวกเธอ เจ้านิมเดินตามมาอย่างเชื่อฟัง เพื่อความหวังว่า มันจะได้อาหารจากเจนนี่บ้าง
                                        ''โทษที ร้านนั่นแถวยาวไปหน่อยน่ะ พวกเด็กผู้ชายชอบแซงกันด้วย น่าเบื่อจังเลย''
                                        ''ไม่เป็นไรหรอกเจน พวกเราชินกับพวกบ้าๆพวกนั้นแล้วล่ะ แต่เธอจะเอาอะไรให้เจ้านิมละ ที่นี่ไม่มีอาหารสำหรับสัตว์วิเศษขายนะ''
                                        “ไม่ต้องห่วง ชั้นเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วล่ะ”
                                         เจนนี่ล้วงมือเข้าไปไหนกระเป๋าย่ามแบบพกพาของเธอ คว้ากล่องกระดาษที่ไม่มีวันเบื่อยุ่ยออกมา  ข้างกล่องเขียนไว้ว่า ''เมจิกฟีส อาหารสำหรับสัตว์วิเศษณ์ทุกชนิด'' เจนนี่แกะมันเทใส่จานแบบพกพาให้กับบักกี้ อาหารสำหรับมันเป็นอาหารเม็ดสีน้ำตาลแดง กลิ่นข้าวบาร์เล่ย์ เป็นกลิ่นที่นิมทั่วไปชอบที่สุด
                                          ''อีกนานแค่ไหนมันจะโตละ หลังจากนั้นมันมีอะไรพิเศษๆเพิ่มบ้างไหม''
                                          เอลถามด้วยความสนใจในนิมของเจนนี่ มันหลบหน้าเอลอย่างอายๆเมื่อรู้ว่าเอลกำลังจ้องมันอยู่ “อย่าจ้องมันนักซิเอล มันยังไม่คุ้นเธอนะ”
                                          “เอ่อ โทษที บักกี้”
                                           เอลพูดให้เจ้านิมได้ยิน มันครางรับด้วยเสียงต่ำๆ เจนนี่แปลกใจมากกับเหตุการณ์นี้  “เอาล่ะเจน เมื่อไหร่มันจะโตละ”
                                          ''ซักเดือนนึงจะเปลี่ยนร่างสอง และอีกสามเดือนจากนั้นก็เป็นร่างสาม ถึงตอนนั้นชั้นจะขี่แทนม้าซะเลย นะเจ้าบักกี้''
                                           “แสดงว่ามันคงตัวใหญ่พอๆกับม้าหรอ”
                                           เบลล่าถามบ้างหลังจากฟังเพื่อนสาวทั้งสองคุยกันอยู่นานพอสมควร
                                            “ไม่ มันโตกว่าม้านิดหน่อย คล้ายๆกับหมาป่าสีขาว ที่บ้านเกิดชั้นนิยมมากเลย คนๆนึงอาจจับมอนเตอร์เก่งๆมาแต่ก็ไม่มองข้ามนิมหรอก เนาะ บักกี้”
                                          นิมน้อยครางตอบรับ แล้วจัดการกับอาหารเม็ดนั้นซะเลย โดยที่เอลและเบลล่ามองตากันเมื่อเจนนี่พูดอย่างงั้น
                                         ''เจน เธอเป็นเผ่าซัมม่อนหรอ''
                                         ''ใช่ ชั้นมาจากซัมมอนเนียร์''
                                          เอลกับเบลล่า ตะลึง คนเผ่าซัมม่อนอยู่ต่อหน้พวกเธอ เผ่าซัมม่อนเป็นเผ่าที่หาตัวได้ยากที่สุด ไม่ค่อยมีคนเผยตัวยกเว้นซัมม่อนที่เป็นพ่อค้าที่พบเห็นได้บ่อยเมื่อพวกเขาใช้มอนสเตอร์เป็นพาหนะขนสินค้า แทนเรือและเกรียน บ้างก็ว่าเผ่าดาร์กอนต่างหากที่หายาก อันที่จริงเผ่าดาร์กอนไม่ชอบสิงสู่กับคนเผ่าอื่นและไม่เป็นมิตรเท่าไหร่ คนเผ่าอื่นจึงไม่ชอบคบหาสมาคมนัก
                                         ''ทุกรายที่รู้เรื่องชั้น จะตกใจอะไรนักหนา ขอเถอะ พวกเธออย่าเอาด้วยคนสิ แปลดนักรึไงแค่เกิดมาเป็นเผ่าซัมม่อน''
                                         ''เปล่าๆชั้นไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น ชั้นหมายถึง เจนนี่ มันยอดเยี่ยมมากเลย ที่ได้เป็นเพื่อนกับชาวเผ่าซัมม่อน''
                                           เอลรีบตัดบท เธอรู้ดีว่าคนเผ่าซัมม่อนไม่ชอบให้ใครสนใจกับความเป็นมาของพวกเขามากนัก
                                          ''อย่างงั้นหรอ แต่ยังไงชั้นก็ไม่คิดอะไรมากหรอกนะ พวกเธอ ชั้นไม่ถือร็อก มาๆ ทานกันได้รึยัง ชั้นหิวมากแล้ว''
                                          “จริงด้วยซิ”
                                         เบลล่าและเอลนึกขึ้นได้ มีจานอาหารตั้งอยู่ตรงหน้าแท้ๆ พวกเธอลืมไปซะสนิท อีกหน่อยคงลุกขึ้นไปเฉยๆทั้งที่ยังไม่ได้ทาน