Angel's quest Part I Staff of angel

Angel Quest

บทที่ 4  ผมชื่อ  วายุ  อัคคีเนตร

                      ''ว้า..  Game over อีกแล้ว เบื่อจริงๆเลย  เกมไรวะ เล่นยากเป็นบ้าเลย เง้อ''

                                    เสียงบ่นของเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ บ่นถึงเกมที่กำลังเล่นอยู่เขาเล่นมันแล้วแพ้ ทำให้เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก

                       ''ไปหาไรกินก่อนดีกว่า  เผื่อมันจะทำให้ฝีมือเล่นเกมดีขึ้น โย้ว!!''

                                     เด็กหนุ่มหันหลังกลับให้จอคอมพิวเตอร์ ทำให้รู้ว่าเขาเป็นคนร่างเล็กผิวขาวผมดำ เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้หนังสีน้ำเงินอ่อน เดินไปยังประตูห้องนอน เขาเปิดประตูออกไปนอกห้อง ลงบันไดที่ต้องเดินอ้อมไปครึ่งห้องใหญ่ บ้านเขาไม่ได้ใหญ่มากหรอก มีแค่เขาเท่านั่นที่อยู่ที่นี่ พ่อกับแม่เขาไปทำงานต่างจังหวัด กลับมาปีละครั้งทำให้เขาสามารถทำอะไรที่ต้องการได้ เด็กหนุ่มแกะห่อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปลวกกับน้ำร้อนที่ต้มไว้ล่วงหน้า ก่อนหาชามมาปิดบนปากถ้วยบะหมี่ เขาหันกลับไปยังชั้นวางจาน พลางหาตะเกียบไม้คู่ใจเขา และช้อนที่เขาเพิ่งล้างไป 

                       ''เบื่อจังว่ะ ไม่มีใครโทรมาเลย ปิดเทอมทั้งที เซ็ง''

                                     สิ้นเสียงเด็กหนุ่มเสียงจากโทรศัพท์บ้านดังขึ้น เขายิ้มร่า วิ่งไปรับทันที โทรศัพท์อยู่อีกห้องหนึ่ง เขาใช้เวลาไม่ถึงนาทีมาถึงโทรศัพท์ หยิบมันขึ้นมาแนบหู

                        ''เป็นไง วายุ แกได้เล่นเกมที่ชั้นส่งไปใช้ทางเมลล์รึยัง''

                                       วายุรู้ทันทีว่าเป็นเสียงของเอกรินต์ เพื่อนรักของเขา เพื่อนคนนี้ไม่มีใครชอบคุยกับเขา เพราะเอกรินต์ เป็นคนทะลึ่ง แต่สำหรับวายุ เขาเป็นคนที่พึ่งได้

                         ''เกมบ้าอะไรของแกวะ เล่นยากเป็นบ้า บอสด่าน2 ฆ่าโคตรยากเลย ด่านแรกเจอโกเลม พอได้หน่อย''

                         '' ไม่ใช่เกมนั้น ชั้นส่งเกมไปอีกเกมแล้วโว้ย หนุกกว่าเดิมเยอะ''

                           วายุทำท่า งงๆ วันนี้เขายังไม่ได้เปิดเมลล์เลยว่ามันมีอะไรบ้าง และไม่นึกว่าเอกรินต์จะส่งเกมมาให้ด้วย

                         ''หรอ เออๆ งั้น ชั้นจะลองเล่น ว่าแต่นี่แกอยู่ไหนวะ มาบ้านชั้นหน่อยได้มั๊ย เผื่อจะช่วยกันเคลียร์บอสด่านนั้น''

                         ''ไม่ได้หรอกว่ะ พอดีชั้นอยู่เชียงรายแล้ว ชั้นลืมบอกแกว่ะ”

                            วายุยิ่งงงเข้าไปใหญ่ เขาเพิ่งจะไปเที่ยวบ้านเอกรินต์ไม่กี่วันที่ผ่านมาเอง แล้วจู่ๆก็บอกว่าอยู่เชียงรายเนี่ยนะ ใครจะตั้งตัวทัน

                         '' เออ แกไปตอนไหน ไม่เห็นบอก เออ ไปเหอะๆ  แล้วอย่าลืมของฝากชั้นนะโว้ย ไม่งั้นมีการเคืองนะ''

                         ''รู้น่ะ  เดี่ยวอีกซัก 2 เดือน แล้วชั้นจะกลับ แกรักษาตัวด้วยละ   เดี๋ยวไม่มีชั้นเพื่อนเล่นเกม ''

                         ''เจ้านี่ พูดซะ เออๆ แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวของโปรดอืดหมด''

                                       วายุ นึกขึ้นได้เรื่องบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ต้มไว้ตั้งนานแล้ว  เขาลุ้นให้เอกรินต์ วางไวๆ เดี๋ยวจะเสียของหมด

                          ''เออ อย่าลืมเล่นเกมนะเว้ย บาย''

                          ''เออ บาย''

                                     วายุวิ่งไปหาอาหารจานโปรดที่ทานประจำ  “มาแล้วจ้า”  เขาอุทานให้ถ้วยน้อยที่มีชามปิดอยู่ เขาเอาชามออก มันพองพอดี เขาก็รีบคว้ามันพาขึ้นไปบนห้องนอน แล้วกลับมาเอาน้ำผลไม้แช่เย็น รินใส่แก้วขึ้นไปด้วย   เขาไปนั่งหน้าจอโทรทัศน์ เปิดสวิตส์ให้มันทำงาน

                            ''มีไรดูมั่งวะ''

                                     วายุเปลี่ยนช่องไปมาจนเจอรายการที่ชอบ เป็นรายการตลกที่เกี่ยวกับสัตว์ เขาชอบดูมันมากและไม่ค่อยพลาดมันหรอก  วายุนั่งกินไปดูไป ในโทรทัศน์ มีหมากำลังวิ่งไปมาจนชนจ้าของมันล้ม วายุหัวเราะน้ำตาไหล จนสำลัก เขาดื่มน้ำผลไม้แก้จนอาการดีขึ้น 

                             ''ไอ้หมาบ้า  ฮ่าๆๆๆๆ''

                                      วายุตะโกนด้วยความสนุกสนาน เขาไม่อยากเชื่อว่ามันเป็นไปได้รึ ชีวิตจริง  ถ้าเป็นเขาคงบ้าไปแน่ๆ

                              ''ว้า ดูได้ แก๊กเดียวจบแล้วหรอ ของโปรดยังไม่ทันหมดเลย''

                                       วายุอุทานด้วยความสิ้นหวัง แทบไม่อยากเชื่อว่าเขามาดูมันช้าไป วายุจึงรีบทานของโปรดให้หมดชามก่อนดื่มน้ำผลไม้ที่เหลืออยู่ไม่ถึงครึ่งแก้ว  จากนั้นเขาพาชามลงไปด้านล่างแล้วรีบขึ้นมาอีกโดยไม่ได้ล้างมัน

                                        วายุ กลับมานั่งหน้าจอคอมอีกครั้ง มันเปิดรอเขาอยู่ เขาเข้าเว็ปไซต์อีเมลล์ที่เขาใช้  เอกรินต์ส่งเมลมาให้เขาจริง มันของว่า ''เกมใหม่นะน้องสาว''   ไอ้นี่มันกวนเนาะ เรียกเราว่าน้องสาว   วายุคิด เขาตัดมันออกจากความคิด รีบดาวน์โหลดมันทันที

                        “เกมไรวะโหลดเร็วชะมัด”

                                      วายุอุทาน เขาใช้เวลาโหลดไม่ถึงนาทีก็เสร็จ ปกติเกมส์อื่นมันโหลดเป็นชั่วโมงๆ   เขารีบเปิดมันขึ้นมา มันเขียนว่า

''Are you ready?''

                                      วายุเข้าใจภาษาอังกฤษอยู่บ้าง เขากดเข้าไปทันที มันขึ้นอีกครั้งว่า

''Are you sure?''

                                   “ ถามไรนักหนาว่ะ” วายุก็กดเข้าไปเลย จู่แสงสีขาวเปล่งจากหน้าจอคอม      มันจ้ามาก ทำให้ตาเขามัว  วายุร้องเสียงหลงพร้อมกับสติของเขาดับวูป เขาไม่รู้สึกตัวอีกเลย แค่รู้เพียงวาตัวเขาลอยอยู่บนอากาศที่ว่างเปล่า เขาไม่รู้เลยว่าเขามาโผล่อีกที่หนึ่งซึ่งคับแคบและอึดอัด มีเพียงร่างของเขากับร่างซีดๆอีกร่างที่ยืนมองเขาอย่างเอ็นดู