Angel's quest Part I Staff of angel
imppreal
13) Staff of angel บทที่13 เธอมาจากไหนกันแน่
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความAngel Fantasy
บทที่13 เธอมาจากไหนกันแน่
''เฮ้ย!!!!!!!!''
เสียงวายุดังลั่นจากห้องสมุดจนครูอลิซชะโงกหน้าดู วายุกำลังถือหนังสือปกเขียวอ่อนที่เขียนว่า ประวัติศาสตร์ไพริเวนเดอร์ เขาอยากพิสูจน์ว่าที่นี่เป็นดินแดนที่ไม่ใช่โลกของเขาจริงหรือ เจ้าหนังสือนั่นมันมีภาพเคลื่อนไหวที่พูดได้โต้ตอบเขาได้ มันบอกถึงความเป็นมาของดินแดนนี้
''ผีหลอก!!!!!!''
ครูอลิซปรากฎตัวด้านหลังของวายุ เธอเอาหนังเล่มหนาที่สอดอยู่ใต้เขียนตีบนหัวเขาทีนึง เขาลูบหัวตัวเองแล้วหันไปมองครูสาว
''ผมเจ็บนะครับ''
''ผีเผอที่ไหนกัน นี่ห้องสมุดนะ อย่าส่งเสียงดังสิยะ''
วายุหันมองซ้ายขวา ผู้คนที่ใช้บริการห้องสมุดอยู่ต่างมองดูเขาเป็นตาเดียว เขารู้สึกเขินขึ้นมาทันที
''ขอโทษครับ!''
ป๊อก!
''โอ้ย!''
ครั้งนี้ไม่ใช่หนังสือเล่นหนาแต่เป็นตัวทับกระดาษที่ทำด้วยไม้เนื้อแข็ง วายุลูบรอยบูดอีกครั้ง เขาหันไปอ่านหนังสือผีสิงของเขาต่อ
อ๊อดดดดดดด!!!!
''วายุกริ่งดังแล้ว มาช่วยจัดหนังสือหน่อย'
วายุเร่งฝีเท้าไปตามเสียงของครูอลิซ เธอกำลังเก็บหนังสือที่พวกนักเรียนอ่านทิ้งไว้บนโต๊ะที่ทางหอสมุดจัดไว้ให้ ริมฝีปากเธอขมุบขมิบบ่นว่าเด็กพวกนั้นพลางรวบหนังสือพลางเหมือนกับคนอมทุกข์
“เร็วๆเข้าสิยะ”
วายุทำสีหน้าบึ้ง รู้แล้วน่ะเจ๊ เขาคิดล้อเลียนครูอลิซ แต่ก็ยังทำตามคำสั่งของเธอ เขาเก็บหนังสือเล่มแล้วเล่มเล่าโดยที่มีครูอลิซคอยรับหนังสือไปจัดบนชั้นวาง เธอก็เชี่ยวชาญเรื่องนี้เอามาก หลับหูหลับตาวางหนังสืออย่างสวยงามราวกับจะจัดให้บุคคลสำคัญที่มาเยี่ยมชมที่นี่ดู วายุชื่นชมความละเอียดอ่อนเธอมาก แต่อย่างไรซะเขาก็ยังอยากจะกลับบ้านไปหาคอมตัวโปรด อาหารสุดอร่อยกับบรรยากาศเดิมๆดีกว่า อยู่ที่นี่มีแต่ของแปลกๆ ไม่ใช่วิถีชีวิตเขาซักหน่อย อีกหน่อยเขาคงจะจมปลักอยู่ที่นี่เป็นแน่แท้เชียว
“มัวแต่เหม่ออยู่นั่นแหละ รีบๆส่งสิ เดี๋ยวพวกนักเรียนมากันอีก”
“ครับๆ”
และไม่นานนักโต๊ะทุกโต๊ะ ชั้นวางหนังสือทุกชั้นก็สะอาดสวยงามตามความต้องการของครูอลิซ สีหน้าเธอพอใจมากเมื่อพวกนักเรียนกลุ่มใหม่ทยอยเข้ามา สีหน้าเด็กๆต่างประทับใจกับหอสมุดที่สะอาดสวยงามเป็นระเบียบ
“นี่แหละ สิ่งที่บรรณารักษ์ทุกคนต้องการ ขอบใจนะวายุ”
“เอ่อ ครูอลิซครับ’’
"ว่าไงจ๊ะ”
“นักเรียนที่นี่เค้าเรียนอะไรกันมั่งหรอครับ ผมอยากรู้”
“อ๋อ คือเค้าพวกวิชาต่างๆที่เกี่ยวกับแต่ละเผ่าของพวกเขา บางทีก็เรียนรวมผ่าด้วยนะ’’
“แล้วเผ่า ยังไงหรอครับ ผมไม่เข้าใจ เผ่าชาวเขาแบบนี่หรอ”
ครูอลิซทำสีหน้าแปลกใจ ไม่เคยมีใครถามคำถามโง่ๆอย่างนี้กับเธอมาก่อน เขาเป็นรายแรกในชีวิต อะไรกันนี่เจ้านี่ ไม่รู้แม้กระทั่งเผ่าในแผ่นดินที่ตัวเองอยู่
“เอ่อ วายุ ครูขอถามอไรเธอหน่อยได้ไหม”
“ครับ”
“เธอมาจากไหน ทำไมไม่รู้เรื่องเผ่าผู้วิเศษณ์”
“เอ่อ...”
วายุครุ่นคิดถึงคำที่ผียายแก่บอกเขา ที่มาของเขาต้องเป็นความลับ ห้ามบอกใครเด็ดขาด
“ผมมาจากกรุงเทพ”
“หา..”
ครูอลิซทำหน้างงๆ กรุงเทพ เมืองกรุงเทพ ไม่เคยได้ยิน อยู่อีกซีกโลกรึไง เธอรู้จักแผ่นดินในโลกนี้เป็นอย่างดี ไม่เคยมีชื่อกรุงเทพให้เห็นแผนที่โลกเลย
“แล้วเธอมาจากแผ่นดินไหน แล้วกว่าจะพูดภาษานี้ได้นานไหม”
“ผมขอไม่บอกนะครับว่ามาจากแผ่นดินไหน แต่ผมพูดภาษานี้ได้ไม่เกิน 5 นาที”
“บ้าน่ะ”
ครูอลิซอุทานด้วยความแปลกใจนักท่องเที่ยวต่างแดนที่เธอเคยพบ กว่าจะพูดภาษาของเธอได้ต้องใช้เวลาเป็นเดือนๆ
“งั้นวายุ เธอคงไม่ได้มาจากโลกอื่นใช่ไหม”
“หยึย!”
วายุใจหล่นวูบ เธอยิงคำถามตรงประเด็นเกินไป เขาพยายามปกปิด แย่แน่ถ้ามีคนอื่นรู้ความลับของเรา
“ครูอลิซถามทำไมหรอครับ’’
“เคยมีคำพยากรว่าจะมีอัศวินที่มาจากโลกอื่นมาช่วยแผ่นดินนี้ ครูเชื่อเพราะว่าคนทุกคนในแผ่นดินนี้ได้ยินกันหมด”
“แล้วครูได้ยินไหมครับ”
“ไม่ได้ยินหรอก ครูยังไม่เกิดด้วยซ้ำ เหตุการณ์นั้นมันร้อยปีก่อนนะวายุ แล้วตกลงเธอจะบอกครูได้รึยังว่าเธอมาจากโลกอื่นหรือเปล่า”
เป็นคำถามที่วายุสะท้านไปทั้งตัว เขาอุตส่าหาคำพูดเปลี่ยนหัวข้อได้แล้ว เธอยังวกกลับมาที่เดิมอีก บ้าจริงๆเลย
''แล้วถ้าอัศวินให้ปกปิดความลับ ครูจะทำไหมล่ะครับ''
“เธอนี่ถามมากจริงๆเลย ครูก็ช่วยเขาสิ เขาจะกอบกู้แผ่นดินไพริเวนเดอร์ของเรานะ”
“แล้วถ้าอัศวินนั่นให้ครูเก็บความลับ ครูจะเก็บไหมครับ”
“เก็บสิ แล้วเธอถามทำไม”
“ก็ผมเป็นอัศวินคนนั้น คนที่มาจากโลกอื่น”
“บ้าน่ะวายุ เธอเอาที่ไหนมายืนยัน”
“ผมก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าผมกำลังเล่นเกมส์อยู่ดีๆก็มีแสงขาวๆวาบใส่หน้าจมสลบ พอตื่นก็เจอผียายแก่ในวิหารเก่าๆที่พอผมออกมาก็เจอพวกยายอาลเอลอะไรนี่แหละ แล้วครูคนนั้นก็พาผมมาหาครูอลิซ”
“งั้นเรื่องนี้ครูยังไม่เชื่อเอนะ แต่ยังไงก็เก็บเป็นความลับไว้จะดีกว่านะวายุ”
“แน่แหละครับ ผียายแก่ยังบอกให้ผมเก็บเห็นแกว่าจะเป็นอันตรายกับตัวผมเอง”
“ใช่ วายุ ถ้าพวกดาร์กรู้ อันตรายกับเธอแน่"
“แล้วพวกดาร์กคืออะไรหรอครับ แล้วมันจะทำอะไรกับผม”
“พวกดาร์กคือเผ่าที่ถูกทุกเผ่าในไพริเวนเดอร์แห่งนี้ขับไล่จนล่มสลาย ปัจจุบันนี้มีคนน้อยมากที่รู้ว่ามันยังมีตัวตน แล้วถ้พวกมันรู้ถึงเรื่องของเธอ พวกมันจะฆ่าเธอ"
“เหวย ผมไม่เอาด้วยแล้ว เรื่องบ้าบออะไรเนี่ย ผมอยากกลับบ้าน
วายุชักดิ้นชักงอ เขาเริ่มไม่สนุกกับที่นี่แล้ว อะไรวะตูเล่นเกมส์อยู่ดีๆคอมนั่นโกรธตูมากเลยรึ จับตูมาประหารในนี้ บ้าที่สุด บ้าๆๆๆๆ
“วายุเธอต้องระวังพวกดาร์กไว้ให้ดีโดยเฉพาะ....”
“อาจารย์ค่ะ”’
เสียงนักเรียนหญิงดังขัดจังหวะ เธอเป็นเด็กวัยประมาณ 12 ขวบ กำลังถือหนังสือเล่มสีชมพูเขียนปกว่า นิทานเรื่อง เจ้านิมซุกซน มีภาพนิมสีขาวกำลังเล่นลูกบอลด้ายสีเหลือง
“มีอะไรหรอค่ะ”
“หนูจะเก็บหนังสือค่ะ แต่จำไม่ได้ว่าหยิบมาจากไหน”
“วางไว้บนโต๊ะเลยจ๊ะ เดี๋ยวครูเก็บเอง”
“ค่ะ”
เด็กหญิงพูดอายๆเธอเดินไปวางหนังสือบนโต๊ะตัวที่เธอเพิ่งอ่าน ครูอลิซหันมาหาวายุ เขาไปช่วยพวกเด็กนักเรียนหญิงที่ทำหนังสือตกจากชั้นวางหลายเล่ม ครูอลิซชื่นชมในตัววายุโดยไม่ได้สังเกตว่า บริเวณด้านหลังชั้นวางหนังสือที่เธอหันหลังให้ ครูอาทีน่ากำลังยิ้มอย่างเจ้าเล่
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
