Angel's quest Part I Staff of angel

Angel Fantasy

บทที่12 ครูอลิซ

                       ''ชั้นรู้นะว่าแกกำลังทำอะไรอยู่ อาทีน่า''

                               ครูอาทีน่าหันขวับ เธอกำลังจะเดินพ้นหน้าหอสมุดของสถานบันสอนผู้วิเศษณ์ดีเชโน่ เจ้าของเสียงยืนอยู่ที่ประตูทางเข้าหอสมุด เป็นหญิงผมดำหยักสก เธอสวมชุดเรียบง่ายแบบไพริเวนเดอร์

                       ''โอ้ อลิซ  ชั้นทำอะไรรึ''

                       ''แกมันนางมารจอมปลอม ชั้นรู้นะ นั่นแผนของแก อาทีน่า''

                                ครูอลิซขึ้นเสียงใหญ่ ส่วนครูอาทีน่ายิ้นเยาะ เธอแสร้งทำหน้าตาซื่อๆตรงไปตรงมา โดยที่ครูอลิซรู้ทัน

                       ''แผนอะไรหรอจ๊ะ อลิซ''

                       ''อย่าคิดว่าชั้นไม่รู้นะ แกมันไม่ใช่เผ่าเมจตามที่แกแนะนำตัว แล้วที่เด็กๆโดนทำร้าย เป็นเพราะฝีมือแก''

                       ''เธอพูดเรื่องอะไร ชั้น งง ไปหมดแล้ว''

                                  ครูอลิซกระทืบเท้าด้วยความโกรธ เธอรู้ว่าอาทีน่าตั้งใจจะยั่วโทสะเธอ แต่ครั้งนี้เธอรู้สึกเหลืออดจริงๆ

                       ''แก อาทีน่า แกมันพวกดาร์ก''

                                  ครูอาทีน่าหยุดกึก เธอหันมองครูอลิซ นัยตาของความแค้นปรากฎบนตัวเธอ เธอรู้สึกอยากฆ่าอลิซจริงๆ    ครูอาทีน่าเดินเข้าหาครูอลิซ มีพลังที่มองไม่เห็นจับครูอลิซลอยขึ้นค้างบนอากาศ เธอรู้สึกเหมือนถูกบีบคอ

                        ''แกทำอะไรชั้น ปล่อยนะ!''

                        ''ถ้าแกยังแส่ไม่เข้าเรื่องแบบนี้อีก อลิซ ศพในสถาบันรายต่อไปคงเป็นแก''

                                  ครูอลิซหล่นลงพื้น เธอยกมือสัมผัสต้นคอ เธอมองครูอาทีน่า นัยตาของครูอาทีน่ามองเธออย่างดูหมิ่นเหยียดหยาม

                          ''ครั้งนี้ชั้นจะไว้ชีวิตของแกนะ อลิซ ถ้าแกยังยุ่งเรื่องนี้ แกจะเจอกับสิ่งที่ชั้นเพิ่งบอก''

                                  ครูอาทีน่าเดินจากไปปล่อยให้ครูอลิซมองตามหลังอย่างคับแค้นใจ เธอไม่เคยถูกใครข่มขู่ขนาดนี้

                           ''อลิซ มาทำอะไรตรงนี้ ลุกขึ้นๆๆ''

                                   เสียงครูมิเชลดังจากอีกฝากที่ครูอาทีน่าเพิ่งจะเดินจากไป วายุเดินชนหลังเธอมิเชล เขามัวแต่มองของประหลาดตาเพลินไปหน่อย

                            ''เดินระวังๆ หน่อยสิเจ้าหนู''

                            ''ขอโทษครับ''

                                    ครูมิเชลช่วยพยุงครูอลิซให้ลุกขึ้น พร้อมเอ่ยถามเหตุผลที่เธอต้องมานอนอยู่ตรงนี้   ครูอลิซต้องปิดบังครูมิเชลเพราะว่าครูอาทีน่าป็นเพื่อนรักของเธอมาตั้งแต่เรียนที่นี่ปีแรก ตอนนี้พวกเธอทั้งสองเป็นครูแล้วจึงเข้าใจอะไรมากขึ้น

                            ''ชั้นสลบไปค่ะอาจารย์ ไม่มีอะไรหรอก''

                            ''อ้อ งั้นเธอต้องพักผ่อนให้มากๆแล้วล่ะ นี่อลิซ ครูใหญ่สั่งให้เธอดูแลเด็กคนนี้ด้วย หางานให้เขาทำด้วยนะ เดี๋ยวชั้นจะไปช่วยอาทีน่าดูแลเด็กๆหน่อยจ๊ะ''

                            ''เอ่อ.....''

                            ''มีอะไรรึ อลิซ''

                            ''เปล่าคะ เดี๋ยวชั้นจะดูแลให้นะค่ะ''

                              ครูมิเชลจากไป วายุเห็นท่าทางครูอลิซไม่ค่อยสู้ดีนัก เขาเข้าไปช่วยพยุงเธอเมื่อท่าทีเธอจะล้ม

                            ''ขอบใจจ๊ะ ชื่ออะไรหรอ''

                            ''วายุ เนตรอัคคี ครับ''

                            ''อืม...ชื่อแปลกดีนะ งั้นช่วยพาชั้นไปที่เก้าอี้บรรณารักษ์หน่อยสิจ๊ะ วายุ''

                                วายุถึงกับอึ้ง สาวสวยใช้ให้เขาช่วยพยุงเธอ เสียแต่ว่า ทำไมมาว่าชื่อตูว่า ชื่อตูแปลกด้วยวะ มาช่วยแม่ผมตั้งรึไงเจ๊

                                วายุยืนจ้องครูอลิซ เขาไม่รู้จะทำอะไรต่อดี งานที่จะทำเขายังไม่รู้เลย แล้วเจีคนนี้ก็ดันจะมาสลบสไลแถวนี้อีก

                               ''วันนี้ให้เธอทำอะไรตามที่ใจเธอเหอะ พรุ่งนี้ค่อยเริ่มงานก็ได้ ว่าแต่เธอมาจากที่ไหนกันจ๊ะ''

                               ''เอ่อ.....''

                                 วายุพยายามที่จะปกปิดครูอลิซ มันอาจจะไม่ดีก็ได้ถ้าบอกความจริงจะเขาโดนจอคอมดูมา แล้วยังเจอผียายแก่ด้วย แล้วเรื่องภารกิจบ้าๆบอๆนั่นอีก

                                ''ว่าไงจ๊ะ วายุ''

                                ''มาจากแม็กซิโก เหอๆ''

                                 ครูอลิซทำทีเอียงคอประหลาดใจ เธอไม่รู้จักเมืองแม็กซิโก หมู่บ้านแม็กซิโก เขาคงมาไกลมากแต่หัดพูดภาษานี้ได้ เก่งมากๆเลย เธอคิด

                                ''แล้วหัดพูดภาษานี้นานไหมจ๊ะ''

                                ''เอ่อ 2 นาที เหอะๆ''

                                ''โอ้ พระเจ้า เธอทำได้ไง''

                                ''ทำไปยังงั้นแหละคับ''

                                 วายุนึกถึงตอนที่ผียายแก่เสกคาถาใส่เขาให้สามารถพูดภาษาคนพวกนี้ได้ แต่เจ๊อลิซนี่สิ ถามอะไรนักหนา ความลับแตกหมดอะดิ ถามซะตรงประเด็นเลย

                                ''งั้นเธอไปทำตามใจชอบเหอะ ที่นี่มีหนังสือมากมาย เธออาจจะหยิบอ่านก็ได้ ชั้นไม่วาหรอก''

                                ''ขอบคุณครับ''

                                  วายุเดินออกมาจากห้องสมุด สิ่งแรกที่เขาต้องทำคือ   "กิน"