Angel's quest Part I Staff of angel

Angel Quest
บทที่10  ซุ่มโจมตี
                                  ''ตกลงพวกเธอเป็นยังไงกันแน่''
                            ครูมิเชลเป็นฝ่ายสอบสวนบ้าง เธอปล่อยให้ครูอาทีน่าพูดเพ้อเจ้อในสายตาเธอมากพอแล้ว มันเป็นเรื่องใหญ่ พวกนักเรียนกลุ่มนี้ทำลายสิ่งของมีค่าทางประวัติศาสตร์ มันไม่น่าให้อภัยเลย
                       ''แหม ครูมิเชล นักเรียนพวกนี้ไม่ได้ตั้งใจซักหน่อย ใช่ไหมพวกเธอ''
                       ''ค่ะ''
                            เบลล่ากับเจนนี่ตอบพร้อมกัน โดยมีเอลที่ทั้งสองประคองอยู่ ได้แต่หลับไม่รู้สึกตัว เธอกลัวจิ้งจกเอามากๆในชีวิต
                       ''เดี๋ยวสิครับ ไม่ได้ตั้งใจยังไง ยัยนี่เล่นเอาผมเกือบไปเยี่ยมยมทูตแล้วนะ''
                             วายุพูดขึ้นมาเพื่อบอกพวกคนแปลกหน้าว่า นี่ เขาอยู่ตรงนี้นะ ครูมิเชลหันขวับไปทันที สภาพของวายุดูไม่ได้เลย ฝุ่นเปรอะไปหมด แม้ฝนจะหยุดตกไปแล้ว ไม่งั้นคงเลอะเทอะมากกว่านี้อีก
                        ''ไหนเธอลองบอกสิ เกิดอะไรขึ้น''
                        ''ก็ยัยนี่...............''
                  กรี๊ดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
                              เสียงหวีดร้องดังมาจากด้านนอก ครูมิเชลและครูอาทีน่าวิ่งนำไปที่เกิดเหตุก่อนใคร ส่วนนักเรียนบางส่วนตามไปดูด้วย
                         ''อย่านะ ชั้นกลัวแล้ว อย่า อย่า!!!''
                              เสียงเดิมดังขึ้นมาอีก ครูทั้งสองยิ่งต้องเร่งความเร็วไปจุดเกิดเหตุ เมื่อถึงที่หมายพบร่างของนักเรียนหลายคนนอนจมกองเลือด มีร่างของชายชุดคลุมสีดำยืมใจกลาง ในมือถือดาบเรียวดำสองเล่ม
                          ''แกทำอะไรกับเด็กพวกนี้!!!''
                              ครูมิเชลตะโกนถาม ชายชุดคลุมสีดำเงยหน้าขึ้นเผยให้เห็นแผลเป็นรอยของมีคมบาดกลางใบหน้าเป็นแนวเฉียง
                          ''เดสโฟร!!!!!!''
                              ครูอาทีน่าหวีดร้องอย่างตกใจ เดสโฟรหันไปทางเสียงทันที รอยยิ้มเริ่มปรากฎที่มุมปากของเขา เขาส่ายศีรษะเบาๆไปมา
                           ''เจ้า.. อ๋อ เป็นยังงี้นี่เอง งั้นข้าก็จะช่วยละกัน..''
                           ''แกจะทำอะไร!''
                               ครูอาทีน่าตะโกนถาม เธอเคยรู้จักเขามาก่อน เขาเป็นเผ่าดาร์ก เผ่าที่มีอายุยืนยาวที่สุดในเผ่าทั้งหมด เขาอายุมากกว่าร้อยปี แต่ดูยังหนุ่มอยู่เลย
                            ''ก็ฆ่า....''
                               เสียงครางต่ำๆดังจากปากของคนร้ายทำให้พวกนักเรียนหญิงต่างหวีดร้อง รวมทั้งวายุที่ตามลงมาด้วย เขาแทบไม่เชื่อสายตาตนเอง มันเป็นเรื่องที่เขาต้องแก้ไขงั้นหรอ บ้าน่า
                            ''ง้นแกก็ต้องตาย ผลักดัน!!!!''
                               คาถาของครูมิเชลยิงพลาด เดสโฟรสามารถหลบได้อย่างสวยงาม เขากระโดดถอยหลังออกมา ครูมิเชลและครูอาทีน่าช่วยกันสู้กับเดสโฟรทันที
                             ''พวกเธอรวมกลุ่มไว้''
                               ครูมิเชลตะดกนสั่งนักเรียน แล้วเธอก็ใช้คาถาโล่คุ้มครอง เขาไม่มีทางเข้ามาในโล่นี้ได้หรอก เป็นไปไม่ได้
                             ''เปล่าประโยชน์นะเนี่ย''
                               เดสโฟรกระโดดขึ้นที่สูง แทนที่เขาจะตกลงมาบนพื้น เขากลับเหยียบอากาศที่ว่างเปล่าได้โดยไม่ตกลงมา เหมือนกับมันเป็นพื้นที่แข็งๆ
                              ''เผ่าดาร์กเองหรือเนี่ย ชั้นคาดไว้แล้ว''
                               ครูมิเชลยิงคาถาอีกครั้ง มันใหญ่กว่าครั้งที่ผ่านมา ส่วนเดสโฟรได้แต่หลบอย่างรวดเร็ว สายตามนุษย์มองไม่ทันด้วยซ้ำ   
                               ''’งั้นก็เป็นตาข้าบ้างนะ แสงดาบสังหาร''
                                ตูม!!!!!!!!!!!!!
                                เสียงระเบิดดังสนั่นหลังจากแสงสีดำที่ออกจากดาบคู่ของเดสโฟรบินมากระทบโล่วิเศษณ์ของอาจารย์มิเชลที่ร่ายกำบังทุกคนไว้ 
                               ''มันยังไม่หมดแค่นี้หรอกนะ คลื่นมืด!!''
                                สำแสงคลื่นสีดำก่อตัวที่ดาบของเดสโฟร มันเป็นคลื่นยักษ์สึนามิสีดำ แต่ไม่ใช่เป็นน้ำ มันเป็นคลื่นพลังทำลายล้าง โล่วิเเศษณ์เกือบแตกกับคาถานี้ โดยบริเวณโดยรอบเป็นหลุมลึก ใจกลางซากวิหารกลายเป็นวงกว้าง    
                                'อะไรกันวะ นี่ตูต้องสู้กับอะไรแบบนี้เนี่ยนะ ให้ตายเหอะ พวกที่มีพลังแบบนั้นยังสู้เจ้าหมอนั่นไม่ได้ แล้วตูจะทำไงได้วะ'
                                 วายุคิดอย่างเคร่งเครียด ยายผีแก่นั่นนึกสนุกอะไรจึงเรียกเขามาที่นี่ เธอเก่งกว่าเขาซะด้วยซ้ำไป ทำไมไม่ทำเองวะ
                                ''เพราะข้าเชื่อคำทำนายไง''
                                 เสียงหญิงชราดังขึ้น วายุหันไปทางต้นกำเนิดเสียง เขาเห็นผีหญิงชราลอยอยู่ใกล้ๆ ผู้คนโดยรอบไม่เห็นเธอ เพราะวิญญาณสามารถปรากฏให้ใครเห็นตามใจชอบได้
                                 ''งั้นยายก็ช่วยหน่อยสิ ป้าๆสองคนนั้นจะตายกันแล้วนะ''
                                 ''ได้สิ ถ้าเจ้าต้องการอย่างนั้น''
                                 พูดจบผีหญิงชราก็ลอยไปใจกลางสนามรบทันที นางร่ายคาถาบทหนึ่ง ทุกคนเห็นแสงสีขาวก่อตัวขึ้น และกระจายวงกว้างออกไป
                                  “อะไรวะนั่น อีกแล้วหรอเนี่ย เจ้าแก่แองลี่!”
                                  เดสโฟรรีบหนีทันที ถ้าเขาโดนแสงนั่นจะโดนริบพลังอีก เหมือนที่เขาเจอมาก่อนหน้านี้ ทิ้งไว้แต่คำพูดลอยๆที่ไม่มีใครเข้าใจความหมายแม้แต่วายุเอง
                                 ''เสร็จกิจของข้าแล้ว ข้าไปก่อนนะ แล้วเราจะได้พบกันใหม่''
                                 ''ขอบคุณครับ''
                                 ผีชรายิ้มให้ก่อนที่จะทิ้งวายุ คณะครูนักเรียนและผู้บาดเจ็บไว้ แต่มีเพียงวายุเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้อย่างละเอียดเพราะพวกคนที่เหลือไม่มีใครเห็นผีชรา บางคนก็คิดว่าวายุอาจจะบ้าพูดคนเดียว แต่ครูอาทีน่าไม่ได้คิดอย่างนั้นเลย เธอกลับโกรธแค้นวายุโดยที่เขาไม่ได้ทำอะไรเธอเลย