สะบัดรักหนีร้ายให้หัวใจได้เจอรัก

หลังจากที่ฉันออกมาอยู่หน้าโรงพยาบาล สองคนนั้นก็ตามมาแล้วบอกว่า จะพาไปหาอะไรกิน เรานั้งอยู่บนรถ ต่างคนต่างเงียบ และสายตาของฉันได้มองไปเห็นดวงตาสีควันจ้องมองอยู่เป็นระยะๆ

"พี่ไลน์ค่ะ พี่จะพาเราไปกินอะไรที่ไหนหรอค่ะ?" ยัยไวน์เปิดประเด็น เออใช้ฉันยังไม่รู้เลยว่า สองคนนี้เป็นอะไรกัน และเมื่อฉันจะเอ่ยปากถามไลน์ ยัยมารร้ายก็พูดก่อน "อ่อ! จริงสิค่ะ ไวน์เตอร์ยังไม่ได้บอกพี่เรดซี่เลยว่า ไวน์เป็นแฟนของพี่ไลน์น่ะค่ะ คิคิ ไวน์เตอร์ดีใจมากๆเลยนะค่ะ พี่คิดว่าไวน์กับพี่ไลน์เหมาะกันมั๊ยค่ะ?"

"ฉันจะรู้ไปด้วยกับพวกเธอมั๊ย ถามอะไรแปลกๆ" ทำไมนะ ใจฉัน ทำไมมันเจ็บอย่างนี้ มันเจ็บเมื่อรู้ว่าสองคนนั้นเป็นอะไรกัน ฉันไม่สนใจอะไร รีบหยิบหูฟังมาเสียเข้าหูตัวเอง เพราะไม่อยากฟังเสียงสองคนนั้นจู๋จี๋กัน

ดนตรีเริ่มอย่างไพเราะ...และตามด้วยเนื้อเพลงที่ตรงกับใจของฉันดังขึ้นเรื่อยๆ...ฉันจึงปล่อยใจตัวเองไปกับเพลง เพลงนี้

ได้ชิดเพียงลมหายใจ
แค่ได้ใช้เวลาร่วมกัน
แค่เพื่อนเท่านั้น แต่มันเกินห้ามใจ
ที่ค้างในความรู้สึก ว่าลึกๆเธอคิดยังไง
รักเธอเท่าไร แต่ไม่เคยพูดกัน

อะไรที่อยู่ในใจก็เก็บเอาไว้
มันมีความสุขแค่นี้ก็ดีมากมาย

เธอจะมีใจหรือเปล่า
เธอเคยมองมาที่ฉันหรือเปล่า
ที่เราเป็นอยู่นั้นคืออะไร
เธอจะมีใจหรือเปล่า
มันคือความจริงที่ฉันอยากรู้ติดอยู่ในใจ
แต่ไม่อยากถาม
(กลัวว่าเธอเปลี่ยนไป/กลัวรับมันไม่ไหว)

ไม่ถามยังดีซะกว่า
เพราะฉันรู้ถ้าเราถามกัน
กลัวคำๆนั้น อาจทำร้ายหัวใจ

อะไรที่อยู่ในใจก็เก็บเอาไว้
มันมีความสุขแค่นี้ก็ดีมากมาย

เธอจะมีใจหรือเปล่า
เธอเคยมองมาที่ฉันหรือเปล่า
ที่เราเป็นอยู่นั้นคืออะไร
เธอจะมีใจหรือเปล่า
มันคือความจริงที่ฉันอยากรู้ติดอยู่ในใจ
แต่ไม่อยากถาม
(กลัวว่าเธอเปลี่ยนไป/กลัวรับมันไม่ไหว)

เธอจะมีใจหรือเปล่า
มันคือความจริงที่ฉันอยากรู้ติดอยู่ในใจ
แต่ไม่อยากถาม กลัวรับมันไม่ไหว

>เพลง อยากรู้...แต่ไม่อยากถาม แคลอรี่ บลาบลา<

กึก!

"เรดตื่นได้แล้วถึงแล้วล่ะ"

     เสียงของไลน์ดังอยู่ในหูของฉัน ฉันไม่ตอบอะไรแต่กลับเดินตามมาอย่างว่าง่าย ร้านอาหารนี้หรูชะมัด แล้วฉันจะกินลงมั๊ยเนี่ย ใช้ที่ว่าฉันเคยรวยมาก่อน แต่มันตั้งหลายปิดแล้ว ใครจะไปจำได้ล่ะ ตอนนั้นเด็กก็เด็ก

"รับอะไรดีครับ" เด็กเสริฟเดินเข้ามาถามอย่างสุภาพ

"ไวน์เตอร์ของ เสต็กหมู ไม่มัน ไม่ผิด ไม่เค็ม ไม่หวาน ไม่เปรี้ยว ไม่ไหม้ เอาแบบพอดีๆน่ะค่ะ" ไม่ต้องกินจบมั๊ยยัยคุณหนู

"ผมเอาสปาเก็ตตี้ครับ เธอล่ะเอาอะไร?" ไลน์หันมาถามฉัน หิวน่ะมันหิวนะแต่...ตูสั่งไม่เป็นเฟ้ย!! เอาว่ะ ไม่กินสักมื้อคงไม่ตายหรอก

"ฉันไม่กิน" ฉันตอบไป แต่ในใจ หิวโคตรๆ TOT!

"ตอนนั้นเธอบอกว่าหิว" ไลน์เซ้าซี้

"แต่ตอนนี้ฉันไม่หิวนี้!" ฉันเถียงกลับไปแต่ต้องหยุดเพราะ โทรศัพท์ของฉันช่วยชีวิตไว้

"~ได้แต่ตั้งคำถาม แต่ไม่กล้าถามเธอสักครั้ง~"

**โรส**

ยัยเพื่อนตัวแสบนี้เอง "ฉันขอตัว" ว่าจบฉันก็เดินออกมาจากตรงนั้น มารับโทรศพท์ข้างนอกร้าน

"ว่าไงยัยโรส" ฉันเปิดประเด็น

.."แก๊! จะกลับมามั๊ยเนี่ย ฉันจะได้ล็อกห้อง"..

"กลับๆเดี๋ยวอีกสักพักแหละ"

.."อื้อๆ มาแล้วก็ตะโกนเรียก หรือไม่ก็โทรมานะ บายย่ะ"..

"บาย" อะไรกันโทรมาแค่นี้เองหรอ ฉันนึกว่าจะได้คุยนานๆ ฉันน่ะไม่อยากเข้าไปประปนกับพวกไฮโซหรอกนะ ฉันว่าฉันกลับก่อนดีกว่า...

     ฉันเดินมานั้งแท๊กซี่ โดยทีไม่บอกใคร แค่คิดว่าเดี๋ยวเขาก็โทรมาถามเองหรือไม่ก็ ลืมกันไปแล้ว...

     ฉันตะโกนเรียกยัยโรส จากนั้นเมื่อเข้าห้องฉันก็ไปอาบน้ำ หลังจากนั้นก็อุ่นมาม่าเพื่อมากินแก้หิวซะหน่อย ไอ้อย่างฉันมันต้องระดับนี้ ฮ่าๆ

ปิ๊ง ป๊อง ๆๆๆๆ!!!!!!

โอ้ย! ใครมันมาดึกดื่นป่านนี้นะ เดี๋ยวแม่ก็จับเสียบหัวซะหรอก ฉันเดินไปเปิดประตู แล้วก็เห็นดวงตาสีควันนั้นจ้องด้วยประกายความโกรธ 

"ไลน์!"

"เธอไปไหนมา! ทำไมไม่เข้าไปหาฉัน"

"นี่นายกินเหล้ามาหรอ เหม็นหึ่งเลย" ฉันถามไลน์

"ทำไมเธอ" เขายืนหน้ามาใกล้ฉัน ใกล้ ใกล้ เข้ามาเรื่อยๆ "ทำไมเธอดื้ออย่างนี้หะ!!!! ฉันต้องสั่งสอนเธอซะแล้ว"

"หะ หะ"

จุ๊บ Oxo!!!!!!!!!!!

"เรดเสียงไรว่ะ ....O[]o!! " <<< โรส