นายปีศาจวายร้ายสะกดหัวใจยัยมือปราบ

อื้อหือเจ้านี่ตัวใหญ่ใช้ได้เลยสงสัยงานนี้ท่าทางจะยาวแฮะ--* ฉันวิ่งเข้าไป
 
แล้วฉุดมนุษย์คนนั้นมาซ่อนไว้ที่พุ่มไม้ให้เขามาเสี่ยงไม่ได้ เอาล่ะนะ!
 
 
เปรี้ยง!เปรี้ยง!กระสุนไฟลูกแล้วลูกเล่าที่ฉันใช้สกัดมันกลับไม่เป็นผลแม้แต่รอย
 
ข่วน ท่าจะไม่กินหมูแล้วงานนี้ฉันวิ่งออกไปประจัญหน้ากับมันแล้ววิ่งเข้าหาทันที
 
อย่างน้อยก็ให้มันอยู่นิ่งๆสักพักล่ะนะ ฉันกระโจนขึ้นไปแล้วใช้คทาฟาดลงไป
 
เต็มๆที่หัวของมันจนมันร้องออกมาร่างของมันร่วงลงกระแทกกับพื้น แล้วค่อยๆ
 
สลายหายไปO_O หายไปไหนอ่ะ?ไม่ใช่แค่จิ้งจอกที่หายไปมนุษย์ที่ฉันช่วยไว้
 
ก็หายไปด้วย"ยังเชื้องช้าอยู่นะ" เรย์เดินมาจากทางด้านหลังทำให้ฉันหันไป
 
ทันที"หมายความว่ายังไง?"
 
 
"ทั้งปีศาจและมนุษย์นั้น ฉันสร้างขึ้นมาเองเพื่อดูพลังของเธอนั้นแหละ"
 
 
"หมายความว่าให้ฉันเหนื่อยฟรีงั้นสิ-0-!"
 
 
"ถึงแม้ว่าจะเชื้องช้าอยู่บ้าง แต่ก็ตัดสินใจช่วยมนุษย์ไว้ก่อนข้อนี้ถือว่าไม่
เลว"เรย์ไม่ได้สนใจที่ฉันพูดเลยสักนิด เขาเดินจ้ำต่อไปไม่หยุดจนค่อยๆคืนร่างเป็นอีกาอีกครั้ง จะหนีแล้วสินะ --*!
 
 
"เดี๋ยวเรย์!แล้วที่คุย.."ฉันกำลังจะบอกว่าที่คุยค้างไว้ล่ะ แต่เรย์ก็บินหายไป
 
แล้วสักวันเถอะจะเอาหนังสติ๊กสอยให้ร่วงเลย--*! ฉันยกมือขึ้นปล่อยมวยผม
 
ที่รุงรังสีดำให้ลงมาปรกหน้าก่อนจะขยี้มันจนฟู อีแบบนี้คงต้องกลับศาลเจ้าแล้ว
 
ล่ะแต่ดูหมอนั่นไม่เหนื่อยเลยแฮะ ปีศาจที่มีพลังสูงขนาดนั้นทำไมยอมมาอยู่กับ
 
ปู่ได้นะ=_= ฉันพยายามไม่ใส่ใจเรื่องเรย์อีกแล้วหันหลังเดินกลับศาลเจ้า
 
 
โดยไม่ทันสังเกตุเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมาที่ฉัน.
 
 
__________________
 
 
ใต้เงาดำของพุ่มไม้ที่โซระเพิ่งจากไปเมื่อครู่ ริมฝีปากบางเฉียบเอ่ยชื่อโซระเขา
 
รอเธอมานานมาก ไม่คิดว่าผ่านไปขนาดนี้แล้วความสามารถก็ยังไม่เคยเปลี่ยน
 
และเชื่อว่าอีกไม่นานต้องได้พบกันแน่"โซระ"
19:21.
 
 
หลังจากกลับมาถึงบ้านก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเรย์ ลองเดินไปดูที่ต้นบ๊วยในสวนก็
 
ไม่มี สงสัยจะไปบินเล่นละมั้งฉันไม่ได้เป็นห่วงเขานะ!-0- เพราะปู่ให้ออกมา
 
ตามหรอกน่าลองไปดูในสวนชั้นในดีมั๊ยน้า ฉันลองเดินไปดูในสวนชั้นในก็ตาม
 
คาดผมสีขาวสะท้อนแสงมาแต่ไกล แล้วทำไมขึ้นไปนอนบนต้นไม้ล่ะนั้น
 
 
"นี่เรย์คุณปู่เรียกแน่ะ"ไม่มีการโต้ตอบ
 
 
"..."
 
 
"เรย์ ถ้านายไม่ลุกฉันจะจับนายไปย่างเป็นนกเอี้ยงเดี๋ยวนี้ล่ะ--"
 
 
"..."ก็ยังเงียบ ฉันคิดอะไรออกแล้วล่ะ+.+ต้องใช้ความพยายามอย่างสูงปีน
 
ขึ้นไปบนต้นไม้ให้ได้นายเป็นนกมันก็ง่ายน่ะสิ ทำไมไม่นอนต่ำๆนะฉันจะได้
 
แกล้งง่ายๆตาบ้า=[]= (เกี่ยว--?) ฮึบ!ในที่สุดก็ถึงดีแล้วล่ะที่ไม่กลิ้งตกลง
 
ไปตั้งแต่แรก หือ?คงจะเหนื่อยสินะใช้พลังไปขนาดนั้น"เรย์~" ฉันเด็ดใบไม้
 
แถวนั้นมาแล้วเขี่ยที่จมูกของเรย์ หึหึขำชะมัดแต่เอ๋!เพิ่งสังเกตุนะว่าเรย์หน้าตาดี
 
เลยทีเดียวผมก็สีขาวเสื้อก็ขาวกางเกงก็ขาว ขาวลงตับเลยแฮะหมอนี่แต่ที่เห็น
 
จะสะดุดตาอยู่ก็คือสร้อยเส้นนึงที่คอของเรย์มันรูปร่างคล้ายๆกับโซ่นะ ท่าทาง
 
เก่ามากเลยขอดูใกล้ๆหน่อยน้า เปรี๊ยะ! หือเสียงอะไรน่ะยะ..อย่าบอกนะว่า
 
 
โครม! "กรี๊ดดดดดดดด"ล่วงแล้วกิ่งไม้มันหักลงมาแล้วสูงไม่ใช่เล่นด้วย ศพ
 
ไม่สวยแน่งานนี้!! แต่ไม่รู้สึกอะไรเลยแฮะแล้วทำไมพื้นมันนิ่มๆละเนี่ย--?ฉัน
 
ค่อยๆลืมตาขึ้นก็ชัดเลยฉันนั่งทับเรย์อยู่!เขาสะลึมสะลืออยู่สักพักก็มองมาทาง
 
ฉัน"นี่เธอเป็นสตอกเกอร์รึไงห่ะ--"
 
 
"เรย์..ฉันขอโทษคุณปู่.."อะไรกันเรย์อยู่ใกล้แค่นี้เองลมหายใจรดใบหน้า
 
ด้วย ซู้ดดดดด!เสียงเรย์สูดลมหายใจเขาฟอดใหญ่แล้วก็ยิ้มมาให้ฉัน มันเป็น
 
รอยยิ้มที่อ่อนโยนมากเลยล่ะ><~ "หอม..เหมือนกันไม่มีผิดฉันชักสนใจเธอจริงๆแล้วสิ"
 
 
"บะ..บ้านายมัน.."ฉันยันตัวลุกขึ้นแล้ววิ่งไปทันทีได้ยินเสียงขันน้อยๆมาจาก
 
ข้างหลัง ทำไมเราถึง..ใจเต้นไปกับปีศาจได้นะ ตามอารมณ์ของเรย์ไม่ทันเลย
 
จริงๆบางทีก็เย็นชาจนดูน่ากลัว บางทีก็กวนประสาทที่สุด และบางทีก็..อ่อน
 
โยนจนอดหลงใหลเขาไม่ได้ แต่ไม่ได้หรอก!ไม่ได้ๆเราเป็นมือปราบนะแล้วเขา
 
ก็เป็นปีศาจมันเป็นอุปสรรคอยู่แล้ว ฮึ้ยย! ฉันวิ่งเอามือปิดใบหน้าที่ร้อนผ่าวไป
 
ทั่วก่อนจะเข้าห้องไปทำไงดี..เราหยุดคิดถึงเรื่องของเรย์ไม่ได้แล้ว
 
 
     โปรดติดตามค่ะ^^