นายปีศาจวายร้ายสะกดหัวใจยัยมือปราบ

อื้อหือเจ้านี่ตัวใหญ่ใช้ได้เลยสงสัยงานนี้ท่าทางจะยาวแฮะ--* ฉันวิ่งเข้าไป

 

แล้วฉุดมนุษย์คนนั้นมาซ่อนไว้ที่พุ่มไม้ให้เขามาเสี่ยงไม่ได้ เอาล่ะนะ!

 

 

เปรี้ยง!เปรี้ยง!กระสุนไฟลูกแล้วลูกเล่าที่ฉันใช้สกัดมันกลับไม่เป็นผลแม้แต่รอย

 

ข่วน ท่าจะไม่กินหมูแล้วงานนี้ฉันวิ่งออกไปประจัญหน้ากับมันแล้ววิ่งเข้าหาทันที

 

อย่างน้อยก็ให้มันอยู่นิ่งๆสักพักล่ะนะ ฉันกระโจนขึ้นไปแล้วใช้คทาฟาดลงไป

 

เต็มๆที่หัวของมันจนมันร้องออกมาร่างของมันร่วงลงกระแทกกับพื้น แล้วค่อยๆ

 

สลายหายไปO_O หายไปไหนอ่ะ?ไม่ใช่แค่จิ้งจอกที่หายไปมนุษย์ที่ฉันช่วยไว้

 

ก็หายไปด้วย"ยังเชื้องช้าอยู่นะ" เรย์เดินมาจากทางด้านหลังทำให้ฉันหันไป

 

ทันที"หมายความว่ายังไง?"

 

 

"ทั้งปีศาจและมนุษย์นั้น ฉันสร้างขึ้นมาเองเพื่อดูพลังของเธอนั้นแหละ"

 

 

"หมายความว่าให้ฉันเหนื่อยฟรีงั้นสิ-0-!"

 

 

"ถึงแม้ว่าจะเชื้องช้าอยู่บ้าง แต่ก็ตัดสินใจช่วยมนุษย์ไว้ก่อนข้อนี้ถือว่าไม่

เลว"เรย์ไม่ได้สนใจที่ฉันพูดเลยสักนิด เขาเดินจ้ำต่อไปไม่หยุดจนค่อยๆคืนร่างเป็นอีกาอีกครั้ง จะหนีแล้วสินะ --*!

 

 

"เดี๋ยวเรย์!แล้วที่คุย.."ฉันกำลังจะบอกว่าที่คุยค้างไว้ล่ะ แต่เรย์ก็บินหายไป

 

แล้วสักวันเถอะจะเอาหนังสติ๊กสอยให้ร่วงเลย--*! ฉันยกมือขึ้นปล่อยมวยผม

 

ที่รุงรังสีดำให้ลงมาปรกหน้าก่อนจะขยี้มันจนฟู อีแบบนี้คงต้องกลับศาลเจ้าแล้ว

 

ล่ะแต่ดูหมอนั่นไม่เหนื่อยเลยแฮะ ปีศาจที่มีพลังสูงขนาดนั้นทำไมยอมมาอยู่กับ

 

ปู่ได้นะ=_= ฉันพยายามไม่ใส่ใจเรื่องเรย์อีกแล้วหันหลังเดินกลับศาลเจ้า

 

 

โดยไม่ทันสังเกตุเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมาที่ฉัน.

 

 

__________________

 

 

ใต้เงาดำของพุ่มไม้ที่โซระเพิ่งจากไปเมื่อครู่ ริมฝีปากบางเฉียบเอ่ยชื่อโซระเขา

 

รอเธอมานานมาก ไม่คิดว่าผ่านไปขนาดนี้แล้วความสามารถก็ยังไม่เคยเปลี่ยน

 

และเชื่อว่าอีกไม่นานต้องได้พบกันแน่"โซระ"

19:21.

 

 

หลังจากกลับมาถึงบ้านก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเรย์ ลองเดินไปดูที่ต้นบ๊วยในสวนก็

 

ไม่มี สงสัยจะไปบินเล่นละมั้งฉันไม่ได้เป็นห่วงเขานะ!-0- เพราะปู่ให้ออกมา

 

ตามหรอกน่าลองไปดูในสวนชั้นในดีมั๊ยน้า ฉันลองเดินไปดูในสวนชั้นในก็ตาม

 

คาดผมสีขาวสะท้อนแสงมาแต่ไกล แล้วทำไมขึ้นไปนอนบนต้นไม้ล่ะนั้น

 

 

"นี่เรย์คุณปู่เรียกแน่ะ"ไม่มีการโต้ตอบ

 

 

"..."

 

 

"เรย์ ถ้านายไม่ลุกฉันจะจับนายไปย่างเป็นนกเอี้ยงเดี๋ยวนี้ล่ะ--"

 

 

"..."ก็ยังเงียบ ฉันคิดอะไรออกแล้วล่ะ+.+ต้องใช้ความพยายามอย่างสูงปีน

 

ขึ้นไปบนต้นไม้ให้ได้นายเป็นนกมันก็ง่ายน่ะสิ ทำไมไม่นอนต่ำๆนะฉันจะได้

 

แกล้งง่ายๆตาบ้า=[]= (เกี่ยว--?) ฮึบ!ในที่สุดก็ถึงดีแล้วล่ะที่ไม่กลิ้งตกลง

 

ไปตั้งแต่แรก หือ?คงจะเหนื่อยสินะใช้พลังไปขนาดนั้น"เรย์~" ฉันเด็ดใบไม้

 

แถวนั้นมาแล้วเขี่ยที่จมูกของเรย์ หึหึขำชะมัดแต่เอ๋!เพิ่งสังเกตุนะว่าเรย์หน้าตาดี

 

เลยทีเดียวผมก็สีขาวเสื้อก็ขาวกางเกงก็ขาว ขาวลงตับเลยแฮะหมอนี่แต่ที่เห็น

 

จะสะดุดตาอยู่ก็คือสร้อยเส้นนึงที่คอของเรย์มันรูปร่างคล้ายๆกับโซ่นะ ท่าทาง

 

เก่ามากเลยขอดูใกล้ๆหน่อยน้า เปรี๊ยะ! หือเสียงอะไรน่ะยะ..อย่าบอกนะว่า

 

 

โครม! "กรี๊ดดดดดดดด"ล่วงแล้วกิ่งไม้มันหักลงมาแล้วสูงไม่ใช่เล่นด้วย ศพ

 

ไม่สวยแน่งานนี้!! แต่ไม่รู้สึกอะไรเลยแฮะแล้วทำไมพื้นมันนิ่มๆละเนี่ย--?ฉัน

 

ค่อยๆลืมตาขึ้นก็ชัดเลยฉันนั่งทับเรย์อยู่!เขาสะลึมสะลืออยู่สักพักก็มองมาทาง

 

ฉัน"นี่เธอเป็นสตอกเกอร์รึไงห่ะ--"

 

 

"เรย์..ฉันขอโทษคุณปู่.."อะไรกันเรย์อยู่ใกล้แค่นี้เองลมหายใจรดใบหน้า

 

ด้วย ซู้ดดดดด!เสียงเรย์สูดลมหายใจเขาฟอดใหญ่แล้วก็ยิ้มมาให้ฉัน มันเป็น

 

รอยยิ้มที่อ่อนโยนมากเลยล่ะ><~ "หอม..เหมือนกันไม่มีผิดฉันชักสนใจเธอจริงๆแล้วสิ"

 

 

"บะ..บ้านายมัน.."ฉันยันตัวลุกขึ้นแล้ววิ่งไปทันทีได้ยินเสียงขันน้อยๆมาจาก

 

ข้างหลัง ทำไมเราถึง..ใจเต้นไปกับปีศาจได้นะ ตามอารมณ์ของเรย์ไม่ทันเลย

 

จริงๆบางทีก็เย็นชาจนดูน่ากลัว บางทีก็กวนประสาทที่สุด และบางทีก็..อ่อน

 

โยนจนอดหลงใหลเขาไม่ได้ แต่ไม่ได้หรอก!ไม่ได้ๆเราเป็นมือปราบนะแล้วเขา

 

ก็เป็นปีศาจมันเป็นอุปสรรคอยู่แล้ว ฮึ้ยย! ฉันวิ่งเอามือปิดใบหน้าที่ร้อนผ่าวไป

 

ทั่วก่อนจะเข้าห้องไปทำไงดี..เราหยุดคิดถึงเรื่องของเรย์ไม่ได้แล้ว

 

 

     โปรดติดตามค่ะ^^