บทเพลงรักสะกิดใจ นายสุดฮอต!!

    
     และแล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึง นักเรียนทั้งชายและหญิงต่างก็เดินไปเดินมาหาเพื่อนของตัวเอง เสียงคุยกันดังขึ้นเป็นระยะๆ เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นเป็นบางกลุ่ม วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกก็เป็นเรื่องธรรมดาที่ทุกคนจะมีเรื่องเล่าในช่วงปิดเทอมมาเล่าสู่กันฟังอย่างสนุกสนาน.....ฉันเดินเข้าไปโรงเรียนพร้อมกับเป้ย วันนี้เป้ยก็ไปรับฉันเหมือนเดิม ตอนแรกที่เห็นเป้ยยืนอยู่หน้าบ้านฉันก็ต้องอึ้ง...ในความน่ารักสดใสของเธอ...เป้ยดูเข้ากับชุดเด็กม.ปลายมาก ดูเป็นสาวน้อยน่าตาดีขึ้นมาทันตา(พูดอย่างกับว่ามันไม่สวยอย่างนั้นแหละ)ผิดกับฉันที่ดูอึดอัดยังไงก็ไม่รู้ที่ต้องมาใส่ชุดคล้ายๆชุดเนตรนารีแบบนี้......0_0!!
 
               
"แกจะทำหน้าบึ้งไปทำไมว่ะ!นียา ฉันเห็นแล้วไม่อยากเดินด้วยเลย"
               
 
"ก็ฉันไม่ชอบใส่ชุดนักเรียนแบบนี้นิ..มันอึดอัดจะแย่อยู่แล้ว กินอะไรก็ไม่ค่อยอิ่ม ยังมีสายรัดนิรภัยมารัดพุงน้อยๆของฉันอีก...เซ็งโว๊ยยย!" ฉันตะโกนอย่างสุดจะทน
               
 
"เขาเรียกว่าเข็มขัดย่ะ แล้วก็ทำๆไปเหอะ อีกหน่อยก็ชินเองแหละ ไปเร็ว ไปดูที่บอร์ดกันดีกว่าว่าห้องแกอยู่ตึกไหน" เป้ยบอกพลางชี้มือไปทางบอร์ดขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่หน้าเสาธง
               
 
"ก็ใช่ดิ...แกมันใส่แล้วดูดีนี่หว่า...เชอะ!" พูดได้แค่นั้นก็ต้องเดินตามงกๆๆๆไป
               
 
" ม.4/4 อืมม....อยู่ไหนว่ะ... เอ๋!!นี่ไงๆ เจอแล้ว อยู่ตึก5...ดีใจด้วยนะ อิอิ" เป้ยพูดขึ้นอย่างดีอกดีใจ
               
 
"มันน่าดีใจตรงไหน...อยู่ตึก5 ก็ไม่เห็นจะมีอะไรนิ"
               
 
"ก็ดีไม่ใช่เหรอ...อย่างน้อยตึกนี้ก็ไม่ได้อยู่ไกลกับโรงอาหาร..เวลาพักเที่ยงปุ๊บ...แกก็ลงมามากินข้าวได้เลย ไม่ต้องรอเข้าแถวยาวๆๆเหมือนฉัน  เหอะๆๆ" พูดจบก็ทำสีน้ากวนบาทาเบอร์38
               
 
"เออ....แกเห็นฉันตะกละขนาดนั้นหรือไงว่า ฉันไม่ใช่ไอ้โซดานะโว๊ยยยย.." ฉันพูดขึ้นอย่างทนไม่ได้..แต่พอหันหน้าไปอีกทาง...โอ้วววๆๆๆ ตายยากแหะ ช้างตกมันกำลังวิ่งมาทางนี้ พร้องกับนางฟ้าทั้งสอง(นางฟ้าตกถังถ่าน)^0^
               
 
"หวัดดีนียา หวัดดีเป้ย...มานานหรือยัง" เสียงนี้คงเป็นใครไม่ได้นอกจากคนที่ตัวโต...มากที่สุด
               
 
"อืม หวัดดีนะทุกคน ฉันมาได้สักพักแล้วล่ะ ไอ้เป้ยมันไปปลุกตั้งแต่ไก่ยังไม่ตื่นเลย" เมื่อหันไปมองคนที่ถูกพาดพิง ก็ต้องเสียวสันหลังวาบขึ้นมาทันที
               
 
"งั้น..ฉันไปก่อนนะทุกคน..เผอิญต้องรีบไปรายงานตัวฝากดูแลเพื่อน...ตาย!!ของฉันด้วยนะ นังนี่มันชอบหายไปเกาะต้นไม้อยู่เรื่อย"พูดจบเป้ยก็วิ่งแปร๊นนออกจากอาณาเขตมารของฉัน....ฝากไว้ก่อนนะไอ้เพื่อนเลวววว...
               
 
"พวกเรารีบไปรายงานตัวกันเหอะ เดี๋ยวจะไม่ทัน วันนี้อาจารย์จะโฮมรูมด้วยนะ ไปกันดีกว่า..Let's Go!!~ “เฟิร์นพูดขึ้นอย่างร่าเริงในขณะที่ฉันยังยืนเอ๋อกับคำด่าของเป้ยอยู่
               
 
"นี่..อย่าบอกนะว่าแกกับลูกปลาก็อยู่ห้อง4 น่ะ" ฉันถามขึ้นอย่างแปลกใจ
               
 
"ก็เอออ่ะดิ..ไม่ดีหรือไงที่ได้อยู่ห้องเดียวกัน"
               
 
"ดีใจสิ...มีพวกแก..ฉันก็ต้องดีใจสุดๆๆ เย้ๆๆ"
               
 
"เออ...รีบไปได้แล้ว มัวแต่เต้นแร้งเต้นกาอยู่ได้ แกเนี่ยจริงๆเล้ยยยไอ้นียา" โซดาพูดก็กระชากแขนของฉันให้วิ่งไปห้องโฮมรูมทันที
 
               
     ตอนนี้เด็กนักเรียนที่อยู่ในห้อง 524 ได้เข้ามารายงานตัวกันครบแล้ว ก็เหลือแต่พวกฉัน..ที่มาสายจนได้..(เป็นเพราะใครกันล่ะ) ฉันไม่ชอบเลยที่ต้องตกเป็นเป้าสายตาในเวลาแบบนี้(ก็แหงล่ะ ตัวเองทำผิดนิ)ฉันและเพื่อนๆถูกอาจารย์สั่งให้ไปวิ่งรอบสนาม5รอบ แงแง....อยากจะบ้าตาย ก็ดูสนามที่นี่สิ...โคตรๆๆกว้างงงงเลย.... เปิดเทอมวันแรกก็ซวยซะแล้ว..เฮ้อ~~~ พออธิบายอาจารย์ก็ไม่ยอมฟัง หาว่าพวกฉันไม่ตรงต่อเวลาบ้างล่ะ ว่าพวกฉันไม่เคารพกฎโรงเรียนบ้างล่ะ...ที่แบบนี้มันยังมีอะไรให้น่าเคารพอีกเหรอ..เชอะ!
               
 
"เอาล่ะ มากันครบแล้วใช่ไหม หวังว่าพวกเธอจะไม่ทำให้เพื่อนๆต้องเสียเวลาอีกนะ...ไปนั่งที่ได้กันได้แล้ว" อาจารย์ตักเตือนเสร็จก็ไล่ให้ไปนั่งที่..และที่นั่งที่เหลืออยู่ในตอนนี้ เหอะๆๆ ไม่อยากจะเอ่ย...มีที่ว่างอยู่สี่ที่อยู่เกือบหลังสุดของห้อง ชิดริมฝั่งหน้าต่าง เฮ้ออ...ก็ยังดีที่ติดหน้าต่างถึงจะอยู่เกือบหลังสุดก็เถอะ...
               
 
"ครูขอแนะนำตัวก่อนนะ ครูชื่อ วาชรัตน์ จะมาเป็นครูที่ปรึกษาของพวกเธอ3ปี และห้องนี้ก็จะเป็นห้องโฮมรูมของพวกเธอตลอกระยะเวลา3ปีเช่นกัน เอาเป็นว่าพวกเรายังอยู่ด้วยกันอีกนานโข ฮ่าๆๆๆฮ่าๆๆๆ" เสียงของอาจารย์วา (เรียกสั้นๆ) ดูอบอุ่น คลายเคลียดสบายๆ ดูท่าทางอาจารย์จะเป็นคนอัธยาศัยดีถึงดีมากเลยล่ะ ก็ดูจากคำพูดของอาจารย์สิ....เหอะๆๆๆ
               
 
"พวกเธอคงรู้จักครูกันทุกคนแล้ว แต่ครูยังไม่รู้จักพวกเธอเลย งั้น...แนะนำตัวกันทีละคนก็แล้วกัน เริ่มจากข้างหน้า...บอกแต่ชื่อเล่นกับชื่อโรงเรียนที่พวกเธอย้ายมา^0^"
               
 
     ท่าทางอาจารย์วา คงจะลืมอายุของตัวเองไปแล้วแน่ๆ รู้สึกว่าจะมีอารมณ์ขันเข้ากับเด็กวัยรุ่นได้เป็นอย่างดีจริงๆ การแนะนำตัวได้ดำเนินไปเรื่อยๆ ทำให้ฉันได้รู้จักเพื่อนคนอื่นๆมาขึ้น บางคนก็เป็นเด็กเก่าของที่นี่แต่บางคนก็เป็นเด็กใหม่ ...เหมือนกับฉัน และแล้วการแนะนำตัวก็ได้มาถึงเฟิร์น ที่นั่งอยู่ข้างหน้าฉัน...
               
 
" เฟิร์นค่ะ มาจาก สุขเกษตร"
               
 
"ลูกปลาค่ะ มาจาก สุขเกษตร"
               
 
"โซดาค่ะ มาจาก คลองแสนแสบคอนแวนด์นิตี้ค่ะ" สาบานได้ว่านั่นคือชื่อโรงเรียนหรือนี่...และก็มาถึงทีฉันล่ะนะ
               
 
"นียาค่ะ..มาจาก เซ้นต์แอคคอร์ดเมโลดี้คลาสสิคค่ะ"พอฉันแนะนำตัวเสร็จได้เท่านั้นแหละ ทุกคนถึงกับอึ้นไป3วิ และก็....
               
 
"55555+  ฮ่าๆๆๆๆๆ"
               
 
"โหะๆๆๆ  ฮึฮึ ฮ่าๆๆๆๆ"
               
 
     อะไรกัน ฉันว่าชื่อโรงเรียนโซดาแปลกแล้วนะ แต่ทำไมทุกคนถึงหัวเราะกับชื่อโรงเรียนของฉันล่ะ..ทำม้ายยยย! หัวเราะสิ หัวเราะกันให้พอเลย...ชิชิ ฉันหันไปค้อนควับให้กับเพื่อนในกลุ่มของฉันเพราะพวกมันหัวเราะกันอย่างออกนอกหน้า....พอเห็นทุกคนเริ่มเงียบลงฉันนั่งลงที่เดิมอย่างหงุดหงิด....
               
 
"โพทส์ครับ...มาจาก สุขเกษตร"
               
 
>0
               
 
>>0<
               
 
ห๊า!! ใครนะ.....
               
 
     เสียงกรี๊ดกร๊าดบ่งบอกถึงความโดดเด่นของพ่อเทพบุตรรูปงามที่นั่งอยู่เบื้องหลังของช้านนนน...โอ้ววว...อะไรมาจะโชคดีกันขนาดนั้น ฮุฮุ  เมื่อทุกคนแนะนำตัวกันครบแล้ว อาจารย์วา ก็ได้อธิบายเกี่ยวกับตารางเรียน คะแนนเก็บวิชาต่างๆ จนมาถึงรื่อง.....
               
 
"เรื่องนี้สำคัญมากนะครับ เพราะมันเกี่ยวกับนักเรียนโดยตรง นั่นก็คือ เทอมนี้นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่4/4 จะเป็นตัวแทนช่วยกันบริหารโรงเรียนสุขเกษตร ซึ่งก็หมายถึง ห้องของเราจะเป็นผู้นำในทุกๆด้าน ทั้งกิจกรรม วิชาการ และอื่นๆ ดังนั้น ครูจะขอให้นักเรียนช่วยร่วมมือกันพัฒนาโรงเรียนนี้ให้ดีที่สุด" สิ้นเสียงของอาจารย์วา นักเรียนทุกคนพากันตื่นตระหนก เสียงฮือฮา ดังขึ้นเป็นระลอก แล้วก็มีผู้ใจกล้าคนหนึ่งเอ่ยปากถามขึ้น
               
 
"อะ...อาจารย์คะ แล้วทำไมต้องเป็นห้องเราด้วยล่ะคะ โรงเรียนที่หนูเคยอยู่เขาจัดการเลือกตั้งประธานนักเรียนและคณะกรรมการนักเรียนอย่างเป็นทางการ แล้วทำไมที่นี่ถึง..." นักเรียนใจกล้าคนนั้นเอ่ยยังไม่ทันจบ เสียงของเฟิร์นก็ดังขึ้น
               
 
"ก็โรงเรียนนี้เขาให้มีการจัดตั้งประธานนักเรียนและกรรมการนักเรียนโดยให้เด็กม.4ทุกปีไม่ว่าจะเป็นห้องไหนก็แล้วแต่ จะต้องมีหนึ่งห้องเท่านั้นที่จะเป็นตัวแทน...และบังเอิญว่าปีนี้ตรงกับห้องของพวกเราที่จะต้อง...."น้ำเสียงของเฟิร์นดูจริงจัง เพื่อจะบอกให้ทุกคนได้รับรู้เรื่องราวที่จะต้องเผชิญ...เมื่อนักเรียนทุกคนต่างพยักหน้าอย่างเข้าใจ อาจารย์วา ก็พูดขึ้นว่า
               
 
"เอาล่ะ ครูว่าเรื่องนี้เรายังมีเวลาให้คิดกันอีกเยอะ ครูว่าพวกเธอทุกคนอย่าพึ่งคิดมากเลย...ไม่มีอะไรยากอย่างที่คิดหรอก...อย่างมากก็ไม่ผ่านการประเมิน....อ่ะ!ครูล้อเล่นหน่า ^_^ เข้าเรื่องต่อไปเลยและกัน ในเมื่อทุกคนทราบแล้วว่าพวกเราจะต้องอยู่ด้วยกันอีก 3 ปี และต้องอยู่ห้องนี้ 3 ปีเช่นกัน ดังนั้นครูจะต้องจัดกลุ่มเวร ทำความสะอาดห้อง ให้ทุกคนได้มีความรับผิดชอบต่อหน้าที่ของตัวเอง ทุกคนคงเข้าใจใช่ไหมครับ^_^"
               
 
"ครับ/ค่ะ" เสียงตอบรับอย่างพร้องเพรียงดังขึ้นก่อนที่จะมีนักเรียนอีกคนยกมือ
               
 
"แล้ว...อาจารย์จะคัดเลือกยังไงล่ะครับ ในห้องห้องมีคนตั้งเยอะ" เด็กหนุ่มใส่แว่นเอ่ยขึ้นอย่างต้องการคำตอบ
               
 
"อืม...นั่นน่ะสิ จะแบ่งยังไงดี....เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน แบ่งอาทิตย์ละ4คน ใน4คนนี้ เลขที่ตัวท้ายสุดจะต้องเหมือนกันเท่านั้นเข้าใจล่ะนะ ครูให้เวลา 5 นาทีในการจับกลุ่มหาสมาชิกของตัวเอง เริ่มได้"
               
 
     เหอะๆๆๆ คิดได้ไงคะอาจารย์ วิธีการแบ่งพิลึกจริงๆ  หึหึ....แล้วนี่ฉันเลขที่เท่าไหร่ล่ะเนี่ย เลขที่ตัวเองแท้ๆยังไม่รู้เลย แล้วจะรู้ไหมเนี่ยว่าอยู่กลุ่มไหน....ซื่อบื้อจริงๆเล้ยยยไอ้นียา   ในขณะที่ฉันกำลังจะก้าวเดินไปถามอาจารย์ ก็ได้มีมือปริศนา มาคว้าแขนฉันเอาไว้และออกแรงดึง(ลาก) ฉันสะบัดแขนของตัวเองเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมและเมื่อได้สบตากับเจ้าของมือปริศนานั้น...ก็ต้องตกใจตาเบิกโตอ้าปากค้าง(เว่อร์อีกและ)ยืนแข็งทื่อ เท้าและมือแนบชิดเตรียมเคารพธงชาติ(นอกเรื่องแล้วโว๊ยยย) สายตาลึกลับน่าค้นหา ท่าทางเย็นชาดูอบอุ่น  ใช่แล้วผู้ชายคนนั้น คนที่ช้านนน ถวิลหา....โฮะๆๆๆๆ
               
 
"เอ่อ....นายมีอะไรหรือเปล่า อยู่ดีๆมา เอ่อ...."ฉันพูดขึ้นเมื่อตั้งสติได้
               
 
"ขอโทษนะ...ที่ทำให้ตกใจ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเอาเปรียบเธอหรอก...ในตัวเธออืมมม...มันไม่มี..  -_-!! และที่ฉันไปดึงเธอมาก็เพราะว่าเธออยู่กลุ่มเดียวกันกับฉัน " น้ำเสียงดูนิ่งมากแต่ความนัยมันกลับ....ฮึ่ย ...และเมื่อได้ฟังประโยคต่อไปก็...โอ๊ะ..โอ.. ฉันควรจะดีใจหรือเสียใจดีเนี่ย
               
 
"แล้วนายรู้เลขที่ของฉันได้ยังไง ตัวฉันเองฉันยังไม่รู้เลย"
               
 
"ก็เธอคงจะบื้อล่ะมั่ง..อาจารย์วาเขาเรียกตามเลขที่ให้เข้ากลุ่มตั้งนานแล้ว ฉันก็เห็นเธอเอาแต่ยืนเหม่ออยู่ได้ ฉันก็เลยต้องเดินมาหาเธอไงล่ะ" ประโยคที่ว่า “ฉันก็เห็นเธอเอาแต่ยืนเหม่ออยู่ได้”....นี่หมายความว่า...เขามองฉันตลอดเวลางั้นสิ ^0^ ...ยิ่งคิดหน้าที่ดูซีดกลับแดงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล....
               
 
     สรุปแล้วฉันและสมาชิกคนที่เหลือก็ได้มารวมกันครบ แต่ที่แย่ที่สุดก็คือ มีฉันคนเดียวที่เป็นผู้หญิงในกลุ่ม  ฮือๆๆๆ ....ช้านนนนอยากตายยยยย.....
               
 
"ตอนนี้นักเรียนอยู่ในกลุ่มของตนเองแล้วใช่ไหม อย่าลืมทำความรู้จักกันนะครับ เพราะพวกคุณยังต้องเจอกันอีกนาน...หุหุ -0- เริ่มตั้งแต่อาทิตย์นี้ เวียนจนครบอาทิตย์หน้าก็เปลี่ยนเป็นกลุ่มที่2 เวียนกันไปเรื่อยๆตามวัฎจักรนะทุกคน...เอาล่ะ เชิญปรึกษากันได้ว่าใครจะทำหน้าที่อะไรและจะแบ่งกันยังไง ปรึกษากันได้เลย"
               
 
     ดูอาจารย์พูดเข้า ทำไมไม่เห็นใจช้านนนบ้างเลย...ชาย 3 หญิง 1 อะไรมันจะเกิดขึ้น! เอ๊ะ ...ลืมตัว อิอิ....   ฉันได้ทำความรู้จักกับเพื่อนในกลุ่มแล้ว ตอนแรกคิดว่าจะไม่รอดซะอีก แต่ที่ไหนได้ ฉันและทุกคนเข้ากันได้ดีเลยทีเดียว
               
 
" นียา ฉันกับเอ็มจะเป็นคู่เกย์ เอ้ยย!! คู่เวรทำช่วงเช้ากันนะ ส่วนเธอต้องคู่กับโพทส์และทำช่วงตอนเย็น โอเค..." ไอซ์พูดขึ้นในขณะที่ฉันยังนั่งนิ่งเป็นตอไม้.. ใช่แล้วล่ะ เอ็มกับไอซ์ อยู่เวรเดียวกันกับฉัน แต่...
               
 
"อะไรนะ! ให้ฉันคู่กับนายนี่น่ะเหรอ..ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ..ฉันเป็นผู้หญิงนะ และ...." ยังไม่ทันพูดจบ เสียงของเอ็มก็ดังขึ้น
               
 
"หยุดๆๆๆเลย นียา ฉันเชื่อว่าโพทส์มันไม่ทำอะไรเธอหรอก...คิดไปได้...ฉันกับไอซ์พวกเราต่างมีเหตุผล...ฉัน เลิกเรียนต้องรีบไปทำงานพิเศษ ส่วนไอซ์ ต้องไปซ้อมบาสหลังเลิกเรียนทุกวัน...เพราะฉะนั้น จงรับบัญชา พวกเจ้าทั้งสองจงครองคู่กันเทอญ..." สิ้นเสียงฉันก็ต้องจำยอมต่อเหตุผลของเอ็ม เฮ้ออ...ให้มันได้อย่างนี้ดิ แต่ไม่เป็นไร เพื่อให้ทั้งสองจงครองคู่กัน......
               
 
     เมื่อคาบเช้าผ่านไปด้วยดี(คิดว่านะ)ฉันก็ต้องมานั่งทำหน้าเซ็งกับชีวิตอยู่ที่โรงอาหารกับก๊วนของฉัน แต่ละคนหน้าชื่นตาบานกันทั้งนั้น ทำไมนะ...ทำไมฉันต้องโคตร ซวย!!
               
 
"เป็นไรไป...ฉันเห็นแกนั่งทำหน้าแบบนี้ตั้งนานแล้วนะ" เสียงใสๆของเฟิร์นดังขึ้น
               
 
"จะไม่ให้ฉันเซ็งได้ไง ก็พวกแกอ่ะ ทิ้งฉัน....ไว้กับ ผู้ชาย!!"ฉันกระแทกเสียงกลับอย่างงอนๆ
               
 
"อ๋อ...กลุ่มเวรของแกน่ะเหรอ ฉันว่าก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนิ สามคนนั้นนิสัยดีจะตาย โดยเฉพาะโพทส์สุดหล่อ...ฉันยังอิจฉาแกเลยนะนียาและผู้หญิงคนอื่นๆก็ต้องอิจฉาแกด้วย  หุหุ" โซดาพูดขึ้นสายตาวาววับอย่างมีความสุข  เหอะๆๆๆ
 
 
" สองคนนั้นก็โออ่ะ...แต่นายโพทส์เนี่ยดิ...กวนฉิบ!" ฉันพูดขึ้นอย่างฉุนๆ
               
 
"กวนยังไงเหรอ....กวนหัวใจแกหรือเปล่า...อิอิ" เฟิร์นเอ่ยขึ้นพลางล้อเลียน
               
 
“บะ....บ้า! กวนหัวจงหัวใจอะไรกัน...ฉัน...ขะ..ขึ้นห้องก่อนล่ะ" พูดจบฉันก็ลุกขึ้นและวิ่งออกจากโรงอาหารทันที....โดยมีสายตาของใครคนหนึ่งมองตามไป...
               
 
"แกว่านียามันแปลกๆไปป่ะ"หลังจากที่เพื่อนสาวในกลุ่มวิ่งหายไปแล้ว เฟิร์นก็เอ่ยขึ้นอย่างสงสัย
               
 
"แปลก...ยังไง.." ลูกปลาเงยหน้าขึ้นจากหนังสือและถามเฟิร์นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
               
 
"ก็...อย่างเมื่อกี้ไง...พอพูดเรื่องโพทส์ นียามันชอบมีอาการแปลกๆ แบบว่า....อินเลิฟ ยังไงยังงั้นแหละ" เฟิร์นอธิบายในสิ่งที่ตนเองคิดให้เพื่อนๆฟัง
               
 
"หรือว่า...นียามันชอบโพทส์  แต่ฉันว่าคงเป็นไปไม่ได้หรอก" สีหน้าตกใจของโซดาดูจะโอเว่อร์เกินเหตุ  เสียงนุ่มของลูกปลาจึงพูดขึ้น
               
 
"ไม่ใช่เป็นไปไม่ได้....แต่มันไม่มีทางเป็นไปได้มากกว่า..."
 
 
===============