บทเพลงรักสะกิดใจ นายสุดฮอต!!

    

     แสงแดดยามเย็นดูอ่อนลงแต่ก็ยังคงส่องกระทบหน้าของหญิงสาวที่สลบไม่ได้สติอยู่บนเตียงของห้องพยาบาล เจ้าตัวยังคงหลับตาพริ้มไม่ได้สติ ถึงแม้จะมีใครหลายๆคนนั่งเฝ้าด้วยความเป็นห่วง

               

 

"อาจารย์คะ เพื่อนของหนูเป็นยังไงบ้างคะ"โซดาถามด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย

               

 

"ไม่เป็นไรแล้วล่ะจ๊ะ แค่เป็นลมเท่านั้นเองสงสัยคงยังไม่ได้ทานข้าวตั้งแต่เช้าใช่ไหมจ๊ะ ครูให้น้ำเกลือไปแล้วดูแลเพื่อนด้วยล่ะ"อาจารย์ประจำห้องพยาบาลเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน

               

 

"ใช่ค่ะ..เห็นนียาบอกอย่างนั้น  ขอบคุณนะคะอาจารย์" โซดายกมือไหว้อาจารย์ เพราะอาจารย์ขอตัวไปประชุม 

               

 

"เอ่อ...พี่เต็งหนึ่งคะ..ต้องขอบคุณพี่ด้วยนะคะที่ช่วยเพื่อนของฉัน...ขอบใจนายด้วยนะโพทส์...." เฟิร์นหันไปพูดกับรุ่นพี่ โดยที่ไม่ลืมเอ่ยคำขอบคุณ และหันไปพูดกับโพทส์เช่นเดียวกัน

               

 

"ไม่เป็นไรหรอกครับ..พี่ก็ตกใจเหมือนกัน  สรุปว่าเพื่อนน้องเป็นลมเพราะอดข้าวงั้นเหรอ" เต็งหนึ่งมองอย่างไม่น่าเชื่อ  อดข้าวตั้งแต่เช้าเนี่ยนะ...เหอะๆๆ

               

 

"เปล่าหรอกค่ะ...นียาเขาไม่ได้ตั้งใจจะอด แต่เธอต้องรีบมาโรงเรียนเพราะตื่นสาย..ข้าวเที่ยงก็กินไม่ทันเพราะห่วงเล่นเกมส์ในฐานที่ 5 ข้าวที่โรงอาหารจึงหมดก่อนค่ะ"เสียงของลูกปลาตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ ถึงจะตอบไปอย่างนั้น แต่ภายในใจกลับคิดอีกอย่าง.......

               

 

"อืม...งั้นพี่ขอตัว" พูดจบเต็งหนึ่งก็เดินออกจากห้องไปซะเฉยๆ ลูกปลาได้แต่ยืนมองตามออกไป...จะหันมามองสักนิดก็ไม่เคย....

               

 

"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันไปล่ะ" นี่ก็อีกคน พูดจบก็เดินออกไปเลย ส่งผลให้คนที่เหลือมองหน้ากันอย่างงงๆ

               

 

"น้ำ.....น้ำ.....ขอน้ำหน่อย" ร่างบางบนเตียงเอ่ยขึ้น

               

 

"เฮ้ย! นียาฟื้นแล้วโว๊ย อะไรนะ น้ำเหรอ แปบนึงนะ" ร่างตุ้ยนุ้ยเดินไปเอาน้ำใส่แก้วอย่างรีบเร่งระคนดีใจ

               

 

"อ่ะ...น้ำ ดื่มซะ แล้วก็รีบๆตื่นได้แล้ว พวกฉันจะได้กลับบ้านกันสักที นี่มันก็เย็นมากแล้วด้วย จะนอนอะไรกันนักหนา" เสียงโวยวายเป็นชุดแบบนี้ คงเป็นเฟิร์นอย่าแน่นอน

 

 

                ก๊อกๆๆๆ...แอ๊ดดดด

 

               

"นียา...นียา   แกเป็นไงมั่ง ฉันห่วงแกแทบตาย แล้วเป็นอะไรมากไหม กินอะไรหรือยังแล้ว....."

               

 

"เดี๋ยว! หยุดเลยเป้ย แกจะให้ฉันตอบคำถามไหนก่อนล่ะ " ฉันต้องรีบโวยขึ้นก่อนทีเป้ยจะถามไปมากกว่านี้ ก็รู้อยู่หรอกนะ ว่าเป็นห่วง แต่อย่าเว่อร์ให้มันมากนักดิ!

               

 

"ฉันไม่เป็นไรแล้ว....ขอบใจพวกแกมากๆเลยนะ มาๆ ของจุ๊บทีนึง" ฉันยิ้มให้เพื่อนๆด้วยความจริงใจแล้วทำปากจู๋เตรียมให้รางวัลแทนคำขอบคุณ

               

 

"อย่าเลย ฉันกลัวกลากขึ้นหน้าอ่ะ แกชอบแพร่เชื้อแปลกๆอยู่ด้วย"

               

 

"เออ!จำไว้เลยนะไอ้เฟิร์น เชอะ! กลับบ้านกันเถอะ ^0^" ฉันพูดขึ้นอย่างร่าเริง

               

 

"แกเนี่ย ดวงเทพโซฟีอุปถัมภ์ชัดๆเลยนะ นียา" ในขณะที่กำลังเดิน เฟิร์นก็พูดขึ้นมาทำเอาฉันนึกแปลกใจ

               

 

"ทำไมเหรอ...แกพูดเรื่องอะไรน่ะ เฟิร์น"

               

 

"ก็ที่......"

               

 

"เฟิร์นรถมาแล้วรีบไปเหอะ" เสียงของลูกปลาดังขึ้นทำให้เฟิร์นหุบปากลงทันที

               

 

"งั้นฉันกลับก่อนล่ะ เปิดเทอมเจอกันนะ บ๊าย บายยย~~~" เฟิร์นหันมาโบกมือลาแล้วก็วิ่งขึ้นรถประจำทางทันที   ส่วนคนอื่นๆก็ทยอยแยกย้ายกันกลับบ้าน สงสัยแต่ละคนคงจะเหนื่อยมากเลย ทำให้ไม่มีใครเอ่ยปากถามเรื่องของฉัน.....แต่ก็ช่างเหอะ ดีแล้วล่ะ ฉันยังไม่พร้อมที่จะพูดอะไรในตอนนี้....และคนที่เข้าใจความรู้สึกของฉันดีที่สุดในตอนนี้ก็คงเป็นใครไม่ได้นอกจากเพื่อนที่เดินกลับบ้านพร้อมฉันทุกวัน.....

 

 

 

                ปังๆๆๆ!!ปังงงงง!!!

               

 

"พี่! ตื่นมากินข้าวได้แล้ว" เสียงตะโกนโวกเวกโวยวายในตอนเช้าทำให้ฉันต้องแหกขี้ตาตื่นมาจนได้

               

 

"เออๆๆๆ ขอเวลาสินนาที เดี๋ยวลงไป" ปากตอบไปอย่างนั้น แต่ขากลับเดินขึ้นเตียงอันแสนอบอุ่น

 

 

                ปัง! ปังง!!

 

               

"ถ้าพี่กำลังเดินกลับไปนอนนะ แม่ต้องฆ่าพี่แน่ เพราะตอนนี้แม่นั่งรอพี่อยู่..."  หา! ว่าไงนะ วันนี้แม่ไม่ไปทำงานเหรอ  โอ้วววว....ไม่อยากจะเชื่อ....

               

 

"งั้นห้านาที  โอป่ะ?"

               

 

     เงียบ....ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก  ตู๊ดด...ตู๊ดดดดดด... แปลกแหะ วันนี้แพทพูดกับเรามากผิดปกติ แต่ก็แล้วไม่ใช่เหรอ  หุหุ^0^ รีบไปอาบน้ำดีกว่า ชักจะหิวขึ้นมาตะหงิดๆแล้วสิ

               

 

     บรรณยากาศบนโต๊ะอาหารมันช่าง..มาคุๆๆอะไรเยี่ยงนี่ สาบานได้ว่าแม้กระทั่งเสียงตดของมด..ยังไม่ได้ยิน = =

               

 

"แม่ดีใจนะที่ลูกสอบเข้าที่นั้นได้..แม่ภูมิใจในตัวลูกจริงๆถึงคะแนนมันจะ....ไม่ค่อยดี"แม่เอ่ยขึ้นในขณะที่ฉันกำลังนั่งนับลมหายใจเข้า-ออกของตัวเอง

               

 

"ค่ะ.....แม่" จะตอบอะไรได้อีกล่ะก็ในเมื่อฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกนี่หน่า

               

 

"เป็นยังไงบ้าง แม่ว่าโรงเรียนนี้ใหญ่มากเลยนะ บรรณยากาศก็ดี แถมยังอยู่ติดถนนใหญ่อีกด้วย เวลาไปกลับก็สบายนะ ลูกว่าไหม" น้ำเสียงที่เอาอกเอาใจ มันไม่ได้ทำให้ฉันเปลี่ยนความคิดเลย   ยังไงๆฉันก็ต้องพูดในสิ่งที่ฉันต้องการให้ได้

               

 

"เอ่อ...แม่คะ...คือนียามีเรื่องอยากจะบอกแม่ค่ะ"

               

 

"ก็ว่ามาสิลูก แม่ฟังอยู่"

               

 

"แม่ค่ะ...นียา จะไม่เรียนที่นั่นค่ะและนียาจะขอกลับไปเรียนที่ต่างจังหวัดนะคะ..แม่ให้นียาไปนะคะ" ฉันอ้อนวอนแม่ด้วยความตั้งใจ ยังไงๆ ฉันก็ไม่เอาหรอก โรงเรียนพันธุ์นั้น....แต่ทำไมแม่ถึงนิ่งล่ะ...อย่าบอกนะว่าแม่กำลังโกรธฉัน แม่กำลังจะฆ่าฉันใช่ไหม ไม่เอานะ ฉันยังไม่ได้แต่งงานเลย  ฮือๆๆๆ แต่เมื่อได้เงยหน้าสบตากับผู้เป็นแม่...น้ำตาที่ไหลรินลงมาอาบแก้มขาวนวลของแม่นั้น ทำให้ฉันรับรู้ถึงความรู้สึกของแม่ในตอนนี้ได้อย่างชัดเจน...ทำไมแม่ต้องเสียใจขนาดนั้นด้วยล่ะ ทำไมแม่ถึงไม่โกรธฉัน ไม่ด่าฉันเหมือนที่เคยทำ...ทำไม....

               

 

"เอ่อ..มะ..แม่ครับ" แพทพยามยามจะเข้าไปปลอบแม่  แต่...

               

 

"ไม่ต้องหรอก...แม่ไม่เป็นไร" แม่พูดขึ้นในขณะที่เช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสาย สายตาเฉยชาของแม่ในตอนนี้มันทำให้ฉันสะท้านไปทั้งตัว...

               

 

"ตามใจลูกเถอะ..." พูดได้แค่นั่นและก็ลุกพรวดออกจากโต๊ะอาหารไป..ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ ฉันไม่สามารถเอ่ยอะไรออกมาได้แม้แต่คำเดียว ตอนนี้ฉันกำลังรู้สึกผิด...ผิดที่ทำให้แม่ร้องไห้....จะไปสนทำไมล่ะ ...แต่ฉันกำลังทำผิดอยู่นะ....ความรู้สึกสับสนประดังเข้ามาในความคิดของฉัน  แล้วฉันจะทำยังไงต่อไปล่ะ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว โว๊ยยยย!!....

               

 

"พี่ไม่รู้จริงๆเหรอ ว่าแม่ต้องการอะไร...." แพทเอ่ยทำลายความเงียบ ฉันหันไปมองหน้าน้องอย่างไม่เข้าใจ

               

 

"ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าเรื่องมันเป็นมายังไง...แต่ที่แน่ๆพี่..ต้องทำให้โรงเรียนนั้นผ่านการประเมินจากกระทรวงให้ได้..."

      

         

"ว่าไงนะ ...อย่ามาพูดเล่นนะแพท!...”ฉันพูดขึ้นอย่างตกใจ

               

 

"ผมไม่ได้พูดเล่น!!....โรงเรียนนั้น ตระกูลของเราสร้างมากับมือ  แม่ให้ความสำคัญกับมันมาก... แต่ถ้าไม่ผ่านการประเมิน..โรงเรียนนั้นต้องถูกสั่งปิดอย่างถาวร..." แพทพูดขึ้นทำให้ฉันแทบจะเป็นลม นี่มันเรื่องจริงเหรอ....

               

 

"แล้วจะให้พี่ทำยังไง ฮึ...พี่ตัวคนเดียวจะไปทำอะไรได้ ห๊า!" ฉันเริ่มขึ้นเสียงอย่างหงุดหงิด แต่แพทก็ยังคงความเฉยชาไว้เหมือนเดิม

               

 

"พิสูจน์สิ....พิสูจน์ความสามารถที่พี่มีอยู่....เมื่อถึงเวลานั้น...พี่ต้องทำได้แน่นอน ผมเชื่อ....แต่ถ้าพี่ยังคงยืนยันความคิดเดิม....ก็ตามใจ..." พูดจบแพทก็วิ่งขึ้นห้องไป...ทิ้งให้ฉันนั่งจมกับความคิดของตนเอง.... นี่มันอะไรกัน ฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย....ความสับสมถาโถมครอบงำจิตใจ ความรู้สึกผิดที่เห็นแก่ตัวได้เริ่มก่อตัวขึ้น  พิสูจน์...อย่างนั้นเหรอ....

               

 

     ย้อนไปเหตุการณ์ในวันนั้น...มันยังคงตามหลอกหลอนฉัน...คนที่ฉันรักได้ทำในสิ่งที่ฉันไม่คาดคิด...ความเชื่อใจและไว้ใจได้มลายหายไปจนหมดสิ้น...พี่กีตาร์...เขาทรยศฉัน!! เขาผิดคำพูด!!...ฉันยังคงจำมันได้ดี ยังคงจำมาโดยตลอด..ก็เพราะเขานั่นแหละ ที่ทำให้ฉันเลือกที่จะก้าวออกจากวงนั่น...Handy Wood วงที่มีแต่ความทรยศ หักหลัง วงที่มีพี่กีตาร์และผู้หญิงคนนั้น.....

               

 

     เฮ้ออออ.....ชีวิตอันสงบสุขของฉันจะต้องมาวุ่นวายกับไอ้เรื่องบ้าๆๆพวกนี้อีกหรือเนี่ย...แต่ฉันจะเห็นแก่ตัวก็ไม่ได้สินะ...เอาว่ะ!เป็นไงเป็นกัน ลองดูสักตั้งก็ไม่เสียหาย...งั้นฉันก็จะเลือก....เลือกที่จะเรียนที่นั่นก็แล้วกัน!...โรงเรียนสุขเกษตร...ขอให้มันสุขสมชื่อเถิ้ดดดดด...เพี้ยงงงง......

 

 

===============