บทเพลงรักสะกิดใจ นายสุดฮอต!!

 
"น้องๆทุกคนมารวมตัวกันที่หน้าอาคาร 3 ด้วยนะจ๊ะ รีบๆกันหน่อยจะถึงฐานสุดท้ายแล้วนะ เทสสส.....วัน...ทู..." เสียงของรุ่นพี่ก็ยังคงดังอยู่ในโสตประสาทของฉัน เหอะ! สักวันฉันต้องได้ฆ่าไอ้โทรโข่งนั้นแน่ๆ  หึหึหึ
               
 
"เฮ้ย ...นียา ลงมาได้แล้วรุ่นพี่เรียกแล้วนะโว๊ย...เร็วๆเลยห่วงเล่นอยู่นั่นแหละ"
               
 
"เออออ...รอด้วย ใจเย็นๆดิว่ะ" ขั้นที่1 ขั้นที่ 2 3 4 ...ใกล้จะถึงพื้นแล้วใจเย็นๆนียาเอ๋ย.....ใกล้แล้ว....แต่ความคิดก็ต้องหยุดเมื่อขาของฉันดันก้าวพลาด!!
              
 
"กรี๊ดดดด!"
            
 
     ตุ๊บบบ!!
               
 
"โอ๊ยยย...บั้นท้ายอันงอนงามของช้านนนนน"
               
 
" นียา!!เป็นอะไรหรือเปล่า..อย่าพึ่งตายนะ เราพึ่งรู้จักกันแค่วันเดียวเอง ฮือๆๆๆๆ ฉันเสียดายเวลา..."
                
 
     เออ! เอาเข้าไป แช่งซะให้ตายเลย  ไอ้บ้า....
               
 
"ฉันจะตายก็เพราะปากแกแหละเฟิร์น...พูดซะโคตรเป็นมงคลเลย"
               
 
"ง่า..โทษทีๆ ฉันตกใจนี่หว่า..แล้วลุกไหวไหม รุ่นพี่เรียกแล้วนะ"เฟิร์นพูดขึ้นอย่าเป็นห่วง
               
"ไหวๆๆๆ...ไปกันเถอะ....โอ๊ย!!" ในขณะที่กำลังจะพยุงตัวเองขึ้น ทว่าขาของฉันก็ปวดขึ้นมาซะดื้อๆส่งผลให้บั้นท้ายลงไปจ้ำเบ้ากับพื้นอีกครั้ง....แต่ทันใดนั้น
              
 
พรึ่บบ!!
               
 
     ร่างทั้งร่างของฉันถูกยกขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยลำแขนทั้งสองข้างของผู้ชายคนหนึ่ง....โพทส์!!! ตอนนี้ทั้งฉันและเพื่อนคนอื่นๆที่อยู่ในละแวกนั้นมองมาทางฉันอย่าง อึ้งๆ....พระเจ้า...ฉันฝันไปหรือเปล่า....หรือว่าฉันตายแล้วจริงๆๆๆ..
        
       
"ถ้าเธอฝืนต่อไปกว่านี้ ขาเธอจะบวม...เดี๋ยวฉันช่วย" โพทส์พูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่ยินดียินร้ายอะไร แต่หน้าของฉันนี่สิ  แดงไปหมดแล้ว...
         
      
"อะ...เอ่อออ...มะ...ไม่เป็นไร นายวางฉันลงเถอะ ฉันเดินเองได้" ฉันพูดกระตุกกระตักเหมือนเสียงของ....หัวใจ
               
"เงียบเหอะหน่า..."พูดจบโพทส์ก็อุ้มฉันเดินไปถึงหน้าอาคาร 3...รุ่นพี่ทุกคนแทบช็อก เมื่อเห็นโพทส์อุ้มร่างของฉันมา....แต่มีสายตาคู่หนึ่งมองมาอย่างยากจะคาดเดา...
       
        
"ขะ....ขอบใจนะ" ฉันเอ่ยขึ้นหลังจากที่โพทส์วางฉันลงแล้ว...เขาเดินจากไปโดยที่ไม่ยอมพูดอะไรออกมา คนอื่นอาจมองเขาว่าเป็นคนเย็นชา...แต่ความเย็นชานั้นมันช่างดูอบอุ่นในสายตาฉันเหลือเกิน.....
       
        
"สุดยอดเลยว่ะ นียา แกโคตรโชคดีเลย ที่มีคนหล่อมาเป็นราชรถ..." โซดาพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น..แต่ฉันยังไม่ทันจะได้ตอบกลับ เสียงรุ่นพี่ก็ดังขึ้น
        
       
"เอาล่ะครับน้องๆ มากันครบทุกคนแล้วใช่ไหมครับ งั้นพี่ขอพูดเลยละกันนะ ฐานนี้คือฐานที่ 10 มีชื่อว่า ผ่อนคลายสบายอารมณ์ ฟังแค่ชื่อก็ดูง่ายๆแล้วนะครับ โหะๆๆ และมันก็ง่ายอย่างที่คิดจริงๆ เพราะฐานนี้พวกพี่จะให้น้องนั่งพักกันเฉยๆ โดยมีการแสดงชุดพิเศษที่พวกพี่คิดว่าน่าจะเซอร์ไพร์สุดๆ"
               
 
     ว้าววว....^_^ งั้นก็ดีน่ะสิ จะได้พักสักทีเหนื่อยเป็นบ้าเลย ชักจะหิวขึ้นมาแล้วสิ...โอ๊ย! ปวดท้องจัง สงสัยกรดในกระเพาะอาหารเล่นงานซะแล้ว  ฮือๆๆๆ หนูยังไม่อยากตาย (เว่อร์ซะ) โอ๊ยย!! ทำไมมันปวดขนาดนี้นะ จะทนไม่ไหวแล้ว แงแงT0T"
 
               
"นียา...แกเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมหน้าซีดจังอ่ะ"เสียงของลูกปลาทักขึ้น เมื่อเห็นหน้าที่ขาวซีดของฉัน
       
        
"เฮ้ย....แกไหวไหมเนี่ย นียา" เฟิร์นพูดเสริมในขณะที่โซดาก็มองมาทางฉันอย่างเป็นห่วงไม่แพ้กัน
       
        
"ไหวสิ....ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย..นู้น! สนใจรอดูการแสดงของรุ่นพี่ดีกว่า" ฉันแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถึงแม้ว่าท้องของฉันมันจะปวดมากแค่ไหนก็ตาม...ฉันก็ไม่อยากให้เพื่อนๆเป็นห่วง เดี๋ยวก็หมดสนุกกันพอดี....นียา แกต้องทน....ฐานนี้ฐานสุดท้ายแล้วแกต้องสู้...สู้โว๊ยยย... 
 
 
     พื้นที่หน้าอาคารตอนนี้ได้กลายเป็นเวทีกลางแจ้งไปเรียบร้อยแล้ว ซึ่งก็เป็นฝีมือของพวกรุ่นพี่นั่นเอง...อะไรมันจะเก่งปานนั้น....
 
               
"เอาล่ะครับ ทุกคนคงจะเห็นเวทีเล็กๆที่พวกพี่ได้เตรียมกันมาแล้วใช่ไหม...โอ๊ะๆ!อย่าพึ่งงงกัน พี่ไซท์สุดหล่อ กำลังจะอธิบายให้น้องๆเข้าใจ โหะๆๆๆๆ (เข้าเรื่องเหอะ)" สาบานได้ว่านั่นคือเสียงของปีศาจชัดๆ
        
       
"เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา พี่ขอเชิญ....เต็งหนึ่ง!!!"
      
         
"กรี๊ดดด!! วี๊ดดวิ้วววว!!!"
     
          
     เอาอีกแล้ว เสียงพวกนี้อีกแล้ว ฉันล่ะเบื่อจริงๆ...แต่เอ๊ะ...ตะ...เต็งหนึ่งงั้นเหรอ!!!!0_0!
      
         
"กรี๊ดดดด.....พี่เต็งหนึ่งขา..มามะ..โซดาจะยอมให้พี่เต็งหัวใจ...^0^” กรำๆๆๆๆ
        
       
     ฉันมองเพื่อนของตัวเองอย่างงงๆ เขาเป็นใครกันแน่....ทำไมทุกคนถึงรู้จัก....เต็งหนึ่ง.....ชื่อนี้มัน....
        
       
"เขาเป็นใคร....." อยู่ดีๆ ปากของฉันมันก็ขยับขึ้นมาเอง ทำให้เพื่อนๆของฉันมองมาอย่างแปลกใจ
       
        
"แก....ไม่รู้จักเขาจริงๆเหรอนียา...พี่เต็งหนึ่งเขาเป็นถึงนักร้องของโรงเรียน และเป็นนักร้องเดี่ยวอยู่ในสังกัด GMSN แกรมมัมมี่เชียวนะ ใครๆก็รู้จัก...."ฉันได้แต่พยักหน้าอย่างเงียบงั้น อันที่จริง...ฉันก็เคยได้ยินชื่อเสียงของเขาเหมือนกัน แต่ใครจะไปรู้ว่าเนื้อแท้ของนายนั่นมัน ซาตาน........ แล้วในเวลาต่อมา เต็งหนึ่งก็เอ่ยทำลายความคิดของฉัน...
 
               
"ช่วยฟังพี่ก่อนนะครับ...วันนี้พี่ขึ้นมาที่นี่ในฐานะพิธีกรและนักดนตรี....."เสียงโห่ร้องอย่างไม่ค่อยปลื้มของเหล่าสาวๆ ดังขึ้น แต่เขาก็พูดแทรกขึ้นมาและเดินไปหยิบกีตาร์โปร่งที่อยู่ข้างเวที
      
         
"อย่าพึ่งโห่กันสิครับ พี่ได้เตรียมนักร้องกิตติมาศักดิ์ไว้แล้วและนักร้องคนนั้น พี่เชื่อว่าน้องๆทุกคนต้องรู้จักดีอย่างแน่นอน...." ให้ตายสิ ยิ้มนั้นมันทำให้ฉันแทบละลายไปกับอากาศ ...แต่มันก็แฝงไปด้วยกลิ่นอายแปลกประหลาด ฉันเริ่มมีลางสังหรณ์ทะแม่งๆแล้วสิ ทำไมต้องมองมาทางฉันด้วยล่ะ แถมยังกระตุกยิ้มที่มุมปากนั่นอีก ราวกับว่าเขากำลังเยอะเย้ยฉัน....หรือว่าเราคิดไปเองนะ
       
        
"ในขณะนี้ เวลานี้ ถ้าพี่จะบอกว่านักร้องนำของวง Handy Wood ได้นั่งปะปนกับพวกเราในตอนนี้ น้องจะเชื่อพี่ไหมครับ ^_^   ถ้ารู้ตัวแล้ว...ช่วยเป็นเกียรติ ออกมาร้องเพลงสักเพลงให้เพื่อนๆฟังด้วย.....น้องนียา!!..."
               
 
     ฉันกลายเป็นเป้าสายตาในทันที...รู้สึกว่าทุกคนจะให้ความสนใจฉันเป็นพิเศษ โอ๊ยยย...ทำไงดี ท้องก็ดันมาปวดตอนนี้ แล้วต้องมาเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงอีกเนี่ยนะ...ไอ้รุ่นพี่บ้า...นี่มันแกล้งกันชัดๆ ฉันสบตากับเต็งหนึ่งอย่าไม่มีใครยอมใคร...แต่แล้วแรงสะกิดข้างๆก็ทำให้ฉันตกใจ
 
               
"ออกไปสินียา...พี่เขาเรียกแกแล้วนะ..."โซดาพูดขึ้นทำให้ฉันอดสงสัยไม่ได้
               
"แกรู้? เหรอ...."
               
"อืมม...ใช่..ฉัน เฟิร์น และก็ลูกปลา รู้กันตั้งแต่แรกแล้วล่ะว่าแกเป็นใคร.." น้ำเสียงโซดาไม่มีความขี้เล่นแฝงอยู่เลย
               
"พวกแกโกรธฉันไหม...ที่ฉันไม่ได้..." ฉันเอ่ยขึ้นอย่างสำนึกผิด
               
"ถ้าแกไม่รีบออกไปตอนนี้ พวกฉันจะโกรธจริงๆ"เฟิร์นพูดขึ้นสีหน้าจริงจัง ทว่าเสียงของเต็งหนึ่งก็ดังขึ้น
               
"งั้นไม่เป็นไร....พี่เข้าใจว่าน้อง...ไม่กล้า!" พูดจบพลางส่งสายตายียวนกวนประสาทแบบสุดๆ ฉันลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางมาดมั่น แต่ก็ต้องชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่ากำลังเจ็บขาอยู่ แล้วฉันจะเดินไปได้ยังง้ายยยยย!!! แต่พอเงยหน้าขึ้นฉันก็ต้องตกใจ....ทำไมทุกคนต้องมองฉันอย่างนั้นด้วยล่ะ ก็ฉันนี่ไง ตัวจริง เสียงจริง ไม่พอใจฉันงั้นหรอ มันจะมากไปแล้วนะ!(อย่าลืมตัว) แล้วสิ่งที่ฉันไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
             
 
"กรี๊ดดดด!!!...แปะๆๆๆ สู้ๆนะ" เสียงจิ้งจก เอ้ย! จิ้งหรีดก็ดังขึ้นพร้องกับเสียงปรบมือเพื่อให้กำลังใจ...กลับกลายเป็นว่าฉัน..ต้องยืนอึ้งแทน... ฉันจึงพยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีออกแรงเดินไปทางเวที(จะเป็นอะไรที่ดีมากถ้าเปลี่ยนจากเสียงกรี๊ดมาเป็นรถเข็นอ่ะ) และดูเหมือนว่าทุกคนจะมองออกว่าฉันกำลังบาดเจ็บที่ขา...หนึ่งในนั้นคือ...โพทส์
               
                  พรึบ!!!ฟุบบบ
              
     พระเจ้า!!!โพทส์กำลังอุ้มฉันเป็นรอบที่สองของวัน อะไรมันจะโชคดีขนาดนั้น  เขาอุ้มฉันเดินขึ้นไปบนเวที ท่ามกลางสายตาของคนเกือบร้อย! ทุกคนมองการกระทำของโพทส์อย่างอึ้งๆ บางคนอ้าปากค้างก็ยังมี...เขาวางฉันลงกับเก้าอี้ที่อยู่ตรงกลางบนเวทีอย่างนุ่มนวล...แล้วก็เดินลงจากเวทีอย่างรวดเร็ว...
               
"อะ....เอ่ออ..."ฉันกำลังจะเรียบเรียงคำพูดที่ดูดีแต่ทว่าความอายได้ทำให้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้น
              
 
"นี่เธอ!จะนั่งเบ๊อะอยู่อีกนานไหม กีตาร์มันไม่ได้หนักแค่ขีดสองขีดนะ" อึ้งครับผม เสียงของซาตานตนเดิมเอ่ยขึ้น... ใจร้าย คนกำลังเพ้อได้ที่ มาขัดจะหวะหัวใจฉันทำไมย่ะ ชิชิ
            
   
"เธอจะร้องเพลงอะไรก็รีบๆบอกเพื่อนๆเธอซะ! เหนื่อยนะโว๊ยย!!" เต็งหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ คิดว่าเบาที่สุดให้ฉันได้ยิน...ไปหงุดหงิดมาจากไหนนะ ลงมาที่ฉันมันไม่ถูกนะ ไอ้บ้าๆๆๆ......ฮึ้ย! คอยดูเถอะ อย่าให้ถึงทีฉันบ้างก็แล้วกัน... อืมม...แล้วจะร้องเพลงอะไรดีล่ะ  อ๋อ....เพลงนี้แหละ.....
        
       
"เอ่อออ.....^0^ สวัสดีนะค่ะ คือวันนี้มันกะทันหันไปหน่อย แหะๆ งั้นนียา...ไม่ใช่สิ แฮนดี้จะร้องเพลง คนลงเอย...แล้วกันนะค่ะ" ฉันสวมวิญญาณนักร้องมืออาชีพได้อย่างลงตัว...ก็ฉันมันมืออาชีพอยู่แล้ว หุหุ ... เสียงปรบมือดังขึ้นอย่างเซ็งแซ่ ฉันหลับตาใช้สมาธิ เพื่อที่จะตัดความเจ็บที่ท้องและขาออกไปให้หมด...ท่วงทำนองคอร์ดกีตาร์ได้เริ่มขึ้นอย่างน่าทึ่ง....ว้าววว! ~ นายนี่ฝีมือใช้ได้แหะ...พอเสียงกีตาร์หยุดลง ปากอันเรียวบางก็ต้องขยับขึ้น.....
 
 
....ใช้ชีวิตเพื่อรักใครซักคน   ก็มีแต่ผิดหวัง     สุดท้าย
 
แล้วใจก็ช้ำ มาตลอด เพียงคนเดียวที่ฝันที่เฝ้ารอ    และอยู่
 
เสมอให้กอด    ไม่รู้เมื่อไหร่จะเจอ ซักครั้ง 
 
  
* มันเจ็บจนพอแล้ว รับอีกไม่ไหว  ถ้าหากจะมี คนต่อไปที่หัวใจจะต้องรัก
 

** แค่อยากจะขอคนดีๆ  ที่จะรักกันจริงๆ ฉันพร้อมจะแลกทุกสิ่ง
 
กับรักที่แท้จริงใจยังมีอยู่ไหมคนดีๆ
 
ที่จะรักกันจนตาย เธออยู่ที่ไหน  ช่วยบอกฉันที ...
 
 
ขอให้ฉันได้พบคนลงเอย ที่เกิดมาเพื่อฉัน  ไม่ทิ้งกันไปไม่เหมือนที่แล้วมา
 
คนที่พร้อมให้ฉันอิงซบไหล่ คือคนที่ใช้หัวใจ   
 
ปิดล็อกประตูแห่งการค้นหา...

 
 
 
     เมื่อร้องท่อนสุดท้ายจบ เสียงที่มีพลังก็แหบพร่า ฉันเริ่มรู้สึกเวียนหัวและหน้ามืดล้มลง....ยึดเวที(จำลอง)เป็นที่นอนอย่างไม่ได้ตั้งใจ
 
 
===============