บทเพลงรักสะกิดใจ นายสุดฮอต!!

    

     โรงอาหารตอนนี้คนเริ่มบางตาแล้ว เพราะแต่ละคนได้เสวยกันเรียบร้อยแล้วน่ะสิ ก็เหลือแต่นียาน้อยผู้น่าสงสารคนนี้ที่ยังไม่ได้กินอะไรเลย! เชอะ...เดี๋ยวฉันก็ได้กินแล้ว จะมาพร่ำเพ้อ พรรณนาอยู่ทำไม จริงมั๊ย^0^.... ฉันเดินเข้าไปในโรงอาหารแบบไม่ทันคาดคิด เมื่อฉันกวาดสายตาอันกลมโตของตัวเองมองไปร้านอาหารทุกร้าน

 

 

>0< (อึ้งง)

 

>>0<<  (ตกใจ)

 

..TT0TT..  (โอ้ววว ม่ายยนะ ข้าวผัดกระเพราของช้านนน)

 

 

     ทำไม   ทำไม  ทำม้ายยยย  สวรรค์ต้องกลั่นแกล้งฉันด้วย ฉันยังไม่ได้ไปผิดลูกผิดสามีกับใครเลยนะ ชั่งกล้าทำกันได้ลงคอ ก็ร้านข้าวน่ะสิ ดันใจตรงกัน ติดป้ายคำว่า"หมด"ไว้หน้าร้าน ทุกร้าน แล้วช้านนนจะแดร๊กข้าวที่หนายยยยย  ฮืออออ..........

 

               

"นี่เธอมานั่งทำหน้าจิ้งจก ทำไมตรงนี้ รุ่นพี่ประกาศให้เข้าสีแล้วนะ"

               

"มีอะให้เราช่วยไหม"

               

"ไม่มีอะไรหรอก...ฉันแค่....เฮ้ออออ  ชั่งมันเถอะ"

           

    

     ในขณะที่ฉันกำลังนั่งมองร้านข้าว ด้วยความโหยหา (หิวโหย) ก็ได้มีบุคคลที่ไม่ได้รับเชิญเข้ามาในรายการ (เข้าเรื่องเหอะ) ก็มีผู้หญิงหน้าตาดี(น้อยกว่าฉัน)สองคนเดินเข้ามาทักฉันด้วยความเป็นห่วง....(หรือสมเพชว่ะ)ไอ้คนที่สองน่ะไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่ยัยคนแรกเนี่ยดิ ทักได้เป็นมิตรภาพมากกกก  เหอะๆๆๆๆ  เราทั้งสามคนได้แนะนำตัวกันด้วยความเป็นมิตร ซึ่งทั้งสองได้บอกกับฉันว่า เป็นเด็กเก่าของที่นี่ ยัยคนแรกที่บอกฉันทำหน้าจิ้งจกอ่ะ(ไม่อยากจะเอ่ยให้ขุ่นเคือง)ชื่อ เฟื่องเฟิร์น หน้าตาน่ารักมากก รูปร่างก็ใช้ได้ ถึงแม้จะมีสีผิวดำ เอ้ย! คล้ำไปไปหน่อย แต่ปากพี่แกใช่ย่อยซะที่ไหนล่ะ  เหอะๆๆๆ คงเลี้ยงไว้เยอะสินะเฟิร์น หุหุ  ส่วนคนต่อมาที่พูดจามีน้ำใจอ่ะนะ แค่เห็นแว๊บบบแรก ฉันก็อึ้งในความน่ารักและความบ๊องแบ๊วของหล่อน นางฟ้าตนนี้มีนามว่า ลูกปลา  ฉันขอมอบรางวัล ซุปเปอร์โมเดลให้เจ๊เลย  หุ่นดีฉิบหาย! สูง สง่า แต่ก็คอนเซ็ปเดียวกับไอ้คนแรก  ผิว.....>0

 

 

"โซดาๆๆๆ  โซดาอยู่ไหน...อ่าา...เจอแล้ว"  ฉันรีบวิ่งไปหาตุ่ม เฮ้ย! ไม่ใช่   วิ่งไปหาโซดาด้วยความรวดเร็ว โดยที่ไม่ลืมยัยสอง ช็อค...ไปด้วย

 

 

       ~~~ช็อคโกแลต ถึงแฟตช้านนจะทานนต่ออ..~~~

 

               

"มีอะไร แหกปากอยู่ได้ กินข้าวเสร็จแล้วใช่ไหม รีบมาเข้าแถวเร็ว รุ่นพี่เรียกประชุมแล้ว"

               

"เออ....ข้าวหรอ ยังหรอก ฉันไปไม่ทันอ่ะ มันหมดก่อน แต่ช่างเหอะๆ ฉันมีอะไรมาเซอร์ไพร์..."

               

"เฮ้ยย!ว่าไงนะยังไม่ได้กินข้าวงั้นเหรอ...นี่นียาเราต้องลุยกันอีก5ฐานนะ ร่างกายแกมันก็ไม่ไหวหรอก เดี๋ยวฉันไปบอกรุ่นพี่ให้ดีกว่าว่าแกไม่สบาย"

               

"ฉันบอกว่าไม่เป็นไรไง...ฉันยังไหว เดี๋ยวเล่นกิจกรรมไปเรื่อยๆมันก็ลืมเรื่องหิวไปเองแหละ" พอพูดจบฉันก็ไปลากยัยสองช็อค มาด้วยความโอ้อวด

               

"นี่ ! สนใจนี่ดีกว่า ฉันหาเพื่อนมาใหม่ได้อีก2คน คนนี้ชื่อ เฟิร์น ส่วนคนนี้ชื่อลูกปลา ทั้งสองคนจะมาเป็นเพื่อนกับเรานะ โซดา"

               

 

     โซดามองหน้าเพื่อนใหม่ของฉันอย่าเฉยชา และยัยสอง ช็อคก็เงียบ...ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ ทำไม...มีอะไรกันเหรอ ทำไมต้องจ้องหน้ากันขนาดนั้นและสิ่งที่ฉันไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นในเวลาต่อมา

               

 

"55555+++  ก๊ากกๆๆๆๆ  นียา...แกพูดเหมือนยัยสองคนนี้เป็นของเล่นงั้นแหละ ก๊ากกๆๆๆ" 

               

 

"เออๆๆ.... นั่นดิ เราไม่ใช่ตุ๊กตาบาร์บี้นะโว๊ย พูดซะ เป็นเด็กสองขวบ ฮ่าๆๆๆ"  งง   งงและก็  งง ทำไมเหรอ  ฉันพูดผิดตรงไหน แค่แนะนำเพื่อนให้รู้จักกันแค่นั้นเอง (ผู้อ่านทุกคนเป็นพยานน้า~~~) และสิ่งที่แปลกก็คือ ทำไมพวกนี้คุยกันอย่าสนิทสนมล่ะ คนสวยม่ายยยเข้าจายยยย...... และนางฟ้าของฉันก็เป็นผู้เฉลยในข้อสงสัยทั้งปวง

               

 

"ฟังนะนียา... ฉันกับเฟิร์น เรารู้จักโซดากันแล้ว และตอนที่ไปกินข้าวเที่ยง โซดาก็ไปกับพวกฉันเองแหละ หายข้องใจหรือยัง"

               

 

"อ่าววว...งั้นเหรอ.... พลาดซะและ นึกว่าจะหาเพื่อนใหม่มาอวดยัยโซดาได้...ที่ไหนได้  โซดานะโซดา แกไม่เคยจะบอกกล่าวกันเล้ยยย"

               

 

"เออ! ฉันผิดเองแหละ ที่ไม่ได้แนะนำสองคนนี้ให้รู้จัก ก็เห็นว่าแกกำลังสนุกสนานกับเกมส์นรกในแต่ละฐานอยู่นี่หน่า...ใครจะไปกล้าขัดจังหวะความสุขของเพื่อนล่ะ"

               

 

"ค่ะๆๆๆ ทราบแล้วค่ะ งั้นเราทั้งหมดได้ฤกษ์เข้าแถวหรือยังคะ รุ่นพี่มองตาเขียวแล้วค่ะ เพื่อนๆ"

               

 

     เสียงรุ่นพี่ประกาศทางโทรโข่ง ดังสนั่นจนทะลุแก้วหูแล้วทะลุแก้วหูอีก จะตะโกนกันทำไมล่ะคะ พูดแบบธรรมดาพวกเราก็ได้ยินแล้ว เฮ้อออ....ฉันก็ได้แต่คิด ฮึด ฮัด อยู่ในใจแหละนะ แต่สายตาของฉันเนี่ยสิ ดันไปสบตากับรุ่นพี่โหดคนนั้น จะมองทำไมเนี่ย...ชั่งเหอะ อย่าไปสนใจเลย ....  และแล้วก็ถึงเวลาแห่งความรื่นเริง(ตรงไหนฟะ)รุ่นพี่แจน ก็ออกมาแนะนำเกี่ยวกับฐานต่อไปที่จะต้องเผชิญในเบื้องหน้า..... เสียงโฮ่จากนักเรียนหลายๆๆคนดังขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจนักกับฐานต่อไปที่จะมาถึง แต่ก็ไม่ได้มีใครขัดแย้งขึ้น..ทุกคนแค่เหนื่อยเท่านั้นเอง ^_^

               

 

"โห! อะไรกันอีกเนี่ย  ฉันไม่อยากจะเล่นแล้วอ่ะ ไอ้ฐานบ้าๆเนี่ย เหนื่อยแล้วโว๊ยยย"

               

"ทนๆไปเหอะหน่า อีกแค่ 5 ฐานสุดท้ายเองนะ เฟิร์น"

               

"ใครมันจะไปคึก แบบแกล่ะ นียา แกมันถึกนี่หว่า โห่..."

               

"ถึก งั้นหรอ... แทงใจดำฉิบ...ไอ้เพื่อนบ้ามาว่ากันได้ลงคอ  เออ!มันก็จริงของแก โหะๆๆๆ ^) (^"

               

"ใจเย็นๆกันก่อนนะครับน้องๆ พี่ยังมีบุคคลอีกคนมาเซอร์ไพร์น้องนะ และเขาคนนั้นก็เต็มใจขอย้ายมาอยู่สีของพวกเราโดยเฉพาะเลยนะเนี่ย หวังว่าคนๆนี้คงจะบรรเทาอาการเหนื่อยของน้องๆได้นะครับ งั้นพี่ขอเชิญพบกับ น้องโพทส์....ได้เลยนะคร๊าบบบบ"

               

 

"กรี๊ดดด ...ว้าววว....กรี๊ดดดด!!" 

               

 

     ยัยพวกจิ้งหรีดทั้งหลายนี่ก็ร้องกันจัง จะอะไรกันนักหนาก็แค่โพทส์.....หา! โพทส์ งั้นเหรอ หนุ่มหล่อของช้านนนนน... ดีใจจัง หรือว่าเขาตามฉันมานะ  อะจึ๋ยยย  อะจึ๋ยยย! หุหุ(ไม่ค่อยเลยนะ)

               

 

"สวัสดีนะเพื่อน...คือเรามีเหตุผลบางอย่างน่ะที่ต้องย้ายมาสีนี้...เอาเป็นว่าเราฝากตัวด้วยนะ" เสียงหล่อบาดอวัยวะหน้าอกข้างซ้ายเข้าเต็มๆ ได้อธิบายในสิ่งที่หลายคนสงสัย

               

 

     กิจกรรมในแต่ละฐานได้ดำเนินต่อไปเรื่อยๆซึ่งหลายๆคนถึงกับเป็นลมล้มพับไปตามๆกันหนึ่งในนั้นก็มีโซดากับลูกปลาด้วย....ฉันรู้หรอกนะว่าคนหุ่นผอมเพรียวอย่างลูกปลาน่ะก็ต้องอ่อนแอเป็นธรรมดา แต่ที่ฉันไม่เข้าใจนี่สิ คือโซดา....หุ่นก็ออกจะบึกบึน แต่ใจกลับเล็กยิ่งกว่าขี้มดซะอีก

               

 

"เฮ้ย.....ฉันไม่ไหวแล้วนะขอพักก่อน"เฟิร์นตะโกนเสียงดังในขณะที่ตัวเองเกาะอยู่บนต้นไม้

               

 

"เออ.....เร็วๆหน่อยนะ ไอ้พวกรุ่นพี่นี่ก็ใช้งานหนักจริงๆ คิดได้ไงให้มาหารังมดเนี่ย..อยากจะบ้าตาย" โซดาพูดขึ้นในขณะที่กำลังจะปีนลงมาจากต้นมะม่วง

               

 

"นั่นดิ...ถ้าไม่เห็นว่านี่เป็นฐานที่9แล้วนะ ฉันก็เลิกไปนานแล้ว แต่ไหนๆก็อึดมาถึงด่านนี้ จะถอยกันง่ายๆก็ไม่ใช่เรื่อง" น้ำเสียงบ่งบอกถึงผู้ที่มีเหตุมีผลมากที่สุดในกลุ่ม....ลูกปลา นั่นเอง

               

"เอาเถอะหน่า...พวกแกอย่าบ่นเลย อย่างน้อยๆพวกเราก็มีอาหารตานะ  หุหุ....ไม่ดีหรือไงล่ะ"

              

"นี่แกอย่าบอกนะว่าแกชอบ โพทส์น่ะ  หึหึ...ตัดใจเหอะว่ะนียา ฉันขอเตือน"

               

"ทำมะ......."

               

"อ๊อดดดดด!! " เสียงออดของโรงเรียนดังขึ้นเป็นสัญญานของการหมดเวลาของฐานนี้...ทำไมต้องมาหมดตอนนี้ด้วยนะ กำลังจะอ้าปากถามเลย....หึย! เอ๊ะ...แล้วฉันเป็นอะไรเนี่ย...ท่าจะบ้าไปแล้ว..เหอะๆๆๆ  แต่ไอ้เสียงโทรโข่งของรุ่นพี่นี่สิ ฉันเกียจจจชะมัด!

 

 

===============