บทเพลงรักสะกิดใจ นายสุดฮอต!!

 

=========================

 

 

     วันงานนิทรรศการของโรงเรียน ทำให้ทั้งสี่สาวหัวหมุน โซดาที่ต้องขึ้นบนเวทีเพื่อเป็นพิธีกรของงาน เฟิร์นกับลูกปลาที่ต้องช่วยกันเป็นสวัสดิการในหอประชุมและยังต้องคอยต้อนรับแขกที่เข้ามาในหอประชุมอีกหลายท่านและโดยเฉพาะฉัน ที่อยู่ในชุดกระโปรงยาวสีชมพูอ่อนทับด้วยผ้าคล้องคอเข้ากับผิวขาวเนียน..เพื่อให้เข้ากับเครื่องดนตรีที่ฉันจะบรรเลง ส่วนลูกปลาอยู่ในชุดกระโปรงยาวคอกว้างสีฟ้า ซึ่งจะต้องขึ้นแสดงพร้อมกับฉันในวันนี้..ส่วนสวัสดิการสาวสวยของเราในตอนนี้อยู่ในชุดราตรีสีครีมกระโปรงยาวเลยเข่ามาเล็กน้อยจึงทำให้เฟิร์นดูน่ารักมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม(จริงหรอ) เพราะไม่ว่าหนุ่มๆทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้อง หรือรุ่นเดียวกันหันมามองตามสาวใช้ของเรากันคอแทบเคล็ดไปเลยทีเดียว ส่วนคนสุดท้ายคงหนีไม่พ้นพิธีกร(พูดมาก)ของเรา วันนี้เธออยู่ในมาดนางฟ้า(ที่อืดระยะสุดท้าย)ไม่ใช่นางยักษ์! เหอะๆๆ^_^ นี่ก็คงเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันเคยเห็นโซดาใส่ชุดกระโปรงยาวสายเดี่ยวสีเขียวอ่อนสดใส... (เห็นแล้วทำให้นึกถึกข้าวต้มมัดที่มีใบตองสีเขียวๆมาพันรอบๆ)^0^

               

 

"โอ้โห!วันนี้สาวๆห้องสี่ของเรากลายเป็นนางฟ้าไปซะแล้ว" เอ็มที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว กางเกงสีดำ ชุดของเอ็มออกแนววัยรุ่นนิดๆ เดินเข้ามาหาพวกฉันพร้อมกับเอ่ยล้อเสียงดัง

               

 

"ถ้าจะมาแซวกันละก็ ไปไกลๆเลยนะ" เฟิร์นพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดเพราะแม้ว่าเธอจะเหมาะกับชุดนี้ยังไงแต่เจ้าตัวกลับอยากจะถอดมันออกให้มันรู้แล้วรู้รอดถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่า..ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธออ่ะนะ-_-!

               

 

"อะไรว้า~~แค่นี้ทำเป็นบ่นซะแล้ว ฉันนี่สิทำงานหนักกว่าเธอตั้งเยอะ เหนื่อยแทบขาดใจยังไม่บ่นสักคำ"

               

 

"งั้นมาแลกกันเอาไหมล่ะ ฉันทำได้นะถ้าให้ไปทำงานหนักเหนื่อยสายตัวแทบขาด เพื่อแลกกับการที่ไม่ต้องมาใส่ชุดไอ้บ้าๆเนี่ย"

               

 

"เอาหน่า แกเหมาะกับชุดนี้มากเลยนะไม่เชื่อถามทุกคนที่อยู่ในงานนี้เลย ทนๆไปหน่อยเหอะ นานๆที" โซดาเดินมาตบบ่าเฟิร์นอย่างให้กำลังใจ

               

 

"เออจริงสิ..แล้วพวกเธอเห็นไอซ์มันบ้างหรือเปล่า เมื่อเช้าก็มาด้วยกันแท้ๆ แต่พอเข้ามาในนี้ ฉันยังไม่เห็นเงาของมันเลย ไม่รู้ว่าหายหัวไปไหน" เอ็มถามขึ้นพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ

               

 

"อ๋อ...ฉันเห็นไอซ์อยู่กับพวกรุ่นพี่น่ะ เมื่อกี้เห็นวิ่งวุ่นๆอยู่เลยไม่ได้ถามว่ากำลังทำอะไร...อ้าว!..นั่นไง ไอซ์เดินมาโน่นแล้ว" ลูกปลาพูดจบก็ชี้มือไปทางไอซ์ที่สวมชุดไม่แตกต่างไปจากเอ็มเท่าไหร่นัก แต่ก็ดูเท่ห์มากกก..-o-!

               

 

"ไงจ๊ะสาวๆ สวยกันเป็นพิเศษเลยนะครับงานนี้" ไอซ์เอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้น นียาหัวเราะเบาๆกับท่าทางของไอซ์ก่อนจะสังเกตเห็นว่ามีใครเดินตามไอซ์มา..เต็งหนึ่ง ในชุดสูทสีดำผูกเน็กไทด์ดูสง่างามกว่าทุกครั้ง เธอพึ่งจะยอมรับก็ครั้งแรกแหละว่าเต็งหนึ่งป๊อบมากจริงๆเพราะเขาเท่บาดใจสาวๆสมกับตำแหน่งหนุ่มฮอตประจำโรงเรียน ในทางกลับกัน เต็งหนึ่งก็มองนียาอย่างอึ้งค้าง...ชุดที่มีผ้าคล้องอยู่ที่แขนทำให้ขับผิวที่ขาวของเธอ ผมที่เคยได้แต่มัดรวบไว้ถูกปล่อยยาวสลวยพร้องกับดัดเป็นลอนบางๆ ดูสวยสมกับวัย ซึ่งเป็นหญิงสาวที่สวยราวกับนางฟ้าก็ไม่ปาน...

               

 

"โห ให้ตายสิ!นี่พี่เต็งหนึ่งตัวเป็นๆใช่ไหมเนี่ย"โซดาพึมพำเสียงเหมือนละเมอ เต็งหนึ่งจึงหันไปยิ้มให้เพื่อเป็นการทักทาย และยิ้มนั่นเองที่ทำให้หัวใจของหญิงสาวอีกสองคน...เต้นแรงจนรู้สึกได้

               

 

"หล่อมากเลยค่ะพี่ นี่เป็นครั้งแรกที่โซดาได้เห็นเทพบุตรในร่างมนุษย์ โอ้~~ช่างสง่างามนัก" โซดายังไม่หยุดเพ้อฝัน

               

 

"เฮ้ยๆๆ เก็บอาการหน่อยสิว่ะโซดา และช่วยเช็ดน้ำลายที่ไหลออกมาด้วย" เฟิร์นเอ่ยแซวขึ้น

               

 

"เออๆๆ..งั้นรีบแยกย้ายกันเถอะใกล้ถึงเวลาขึ้นเวทีแล้ว ไว้เจอกันนะ" โซดาชิงพูดตัดบทไปเสียก่อน..หลังจากที่เก็บหลักฐานบนใบหน้าเรียบร้อยแล้ว จากนั้นทุกคนก็ได้แยกย้ายไปประจำหน้าที่ของตัวเอง

               

 

"เราไปเตรียมตัวกันที่หลังเวทีเถอะ เพราะเราต้องขึ้นแสดงเป็นชุดแรก แต่เราน่าจะไปซ้อมกันก่อนนะจะได้ไม่มีอะไรผิดพลาด" ลูกปลาหันหน้ามาพูดพลางยิ้มแย้มอย่างสดใส

               

 

"เอ่อ...อืม ไปสิ" ฉันพยักหน้าอย่างงงๆกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของลูกปลา แต่เมื่อฉันสบตากับชายอีกคนก็ต้องเข้าใจ...เพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถทำให้ลูกปลาเปลี่ยนไป...จากที่เคยเฉยเมยกลับยิ้มแย้มสดใสในเวลาเดียวกัน... เต็งหนึ่ง หันมายิ้มบางๆให้กับฉันก่อนที่จะเดินตามร่างบางของลูกปลาไป...ไม่นาน ทั้งสามคนก็เดินเข้าไปในห้องเตรียมตัวนักแสดง...

               

 

"ค่ะ แล้วต่อไปนี้เราจะได้ชมการแสดงชุดแรก ซึ่งเป็นของนักเรียนมัธยมปลาย และทุกคนก็รู้จักพวกเขาดี...และขอเชิญทุกท่านพบกับการแสดงชุดแรกของเราได้เลยค่ะ" ทันทีที่สิ้นเสียงปะกาศของโซดา เสียงเครื่องดนตรีทั้งสองชนิดก็เริ่มผสมผสานเสียงกัน แสงไฟจากสปอร์ตไรท์ได้ส่องไปที่ร่างทั้งสองร่างของหญิงสาวที่อยู่บนเวที หนึ่งคนนั่งอย่างโดดเด่นสง่าเข้ากับเปียโนหลังสีขาว...กับอีกคน ที่ยืนอย่างสง่างามอยู่ข้างๆเปียโนหลังนั่น ที่บ่ายังมีไวโอลีนสีขาวซึ่งทำให้เธอดูไม่ด้อยไปกว่าคนแรกเลย...ต่อมาร่างของชายหนุ่มอีกคน ก็เดินมายังกลางเวทีพร้องทั้งเริ่มขับร้องบทเพลงรัก..ได้เป็นอย่างดี....

               

 

 

 ~~~เคยมีโอกาสบอก ไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง     แค่คำๆเดียว รักเธอสั้นๆ ฉันยังไม่กล้าเผยใจ
แล้วเขาก็มาบอกว่ารักเธอแค่ไหน    ได้เห็นว่าเขาคว้ามือเธอไป ต้องมองเธอทั้งน้ำตา 
               

 

*ยิ่งเคยสนิทใกล้ชิดเท่าไร ยิ่งหวั่น ยิ่งไหว มากกว่า    น่าเจ็บใจ เจ็บใจ ตัวเองเหลือเกิน... 

               

 

*ถ้ากล้าบอกรัก วันนี้คงไม่ต้องคอยยืนหลบตา    คิดแล้วรู้สึกชา เข้าไปในหัวใจ
อยากบอกก็สาย ต้องโทษตัวเอง ปากหนักไม่พูดไป    ทำได้แค่เจ็บ ไม่มีสิทธิ์พูดเลย...... 

               

 

ยังจำทุกฉากที่เรานั้นดีต่อกัน    ภาพเธอและเขา    ซ้อนแทนที่มันทิ่มแทงในใจทุกที
ถ้ามีโอกาสอีกสักครั้งในวันนี้    จะเผยให้รู้ทุกคำที่มี   ไม่ยอมให้เขาพูดแทน.....

               

 

ถ้ากล้าบอกรัก วันนี้คงไม่ต้องคอยยืนหลบตา    คิดแล้วรู้สึกชา เข้าไปในหัวใจ
อยากบอกก็สาย ต้องโทษตัวเอง ปากหนักไม่พูดไป    ทำได้แค่เจ็บ ไม่มีสิทธิ์พูดเลย...... 

                                               

 

 ~~~ทำได้แค่เจ็บ ก็อยากไม่พูดเอง~~~

 

               

 

     เสียงปรบมือค่อยๆเริ่มดังขึ้นจนกลายเป็นดังกระหึ่มไปทั่วหอประชุม..ฉันลุกจากที่นั่งพร้อมกับลูกปลาที่เดินเข้าไปยืนข้างๆเต็งหนึ่ง เราทั้งสามทำความเคารพอย่างพร้อมเพรียงให้แก่แขกทุกท่านที่ปรบมือ...

               

 

"โหยยย~~~สุดยอดเลยว่ะ ฉันล่ะทึ่งพวกแกจริงๆ" เฟิร์นเดินถือถาดน้ำมาให้ฉันกับคนอื่นๆที่เหลือพลางเอ่ยขึ้นอย่างชื่นชม

               

 

"ไหนๆๆไหน..ลูกปลากลับมาเล่นไวโอลินเหรอ..ทำไมฉันถึงไม่เห็นล่ะ" เสียงของประธานโจดังขึ้นท่ามกลางความงุนงงของเพื่อนๆ

               

 

"ก็เพราะว่าพวกฉันพึ่งลงมาจากเวทีน่ะสิ..นายอยากมาไม่ทันเองทำไมล่ะ มัวแต่ไปทำอะไรอยู่คะ?"ฉันตอบข้อสงสัยของโจ จึงทำให้เขาถึงกับหงอยลงไปในทันทีทันใด

               

 

"เอาหน่า...ไม่เป็นไรหรอก เรายังต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน  จริงไหม" ลูกปลาผลักอกโจเบาๆอย่างปลอบใจ

               

 

"โทษทีนะ..เพราะฉันมัวแต่ช่วยไอ้โพทส์จัดเวทีกลางแจ้งอยู่น่ะ เลยมาไม่ทันดูเพื่อนขึ้นแสดง" โจพูดอย่างสำนึกผิด แต่พอได้ยินอีกชื่อ ฉันก็ต้องถามสวนกลับทันที

               

 

"โพทส์เหรอ...แล้วจัดทำไมน่ะ เวทีกลางแจ้ง" ฉันต้องรีบถามเรื่องอื่นกลบเกลื่อนเพราะได้มีสายตา หลายคู่จ้องมองมาที่ฉันอย่างสงสัย และหนึ่งในนั้นก็มีเต็งหนึ่ง...ชายหนุ่มยืนอยู่ในเหตุการณ์อย่างเงียบๆ

               

 

"บอกไม่ได้หรอก...เดี๋ยวไม่สนุกน่ะสิ เอาเป็นว่า ช่วงบ่ายถ้าใครอยากรู้ก็ไปที่เวทีกลางแจ้งก็แล้วกัน ฉันไปก่อนล่ะ บาย" โจไม่ตอบคำถาม แถมยังมีความลับอีก เชอะ! ไม่บอกก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปดูเองก็ได้ ชิชิ

               

 

" ถ้างั้น...ฉันขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ เดี๋ยวทำมันเปื้อน..คืนพรุ่งนี้ต้องใสมันอีก"ฉันพูดขึ้น

               

 

"เอ๊ะ!คืนพรุ่งนี้ทำไมเหรอ?" เฟิร์นเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย

               

 

"ก็คืนพรุ่งนี้เขาจัดปาร์ตี้เต้นรำในระดับม.ปลายไงล่ะแม่คุณ แกไปไปอยู่หลุมไหนมาหะ!" โซดาตอบกลับอย่างกระจ่างแจ้ง

               

 

"หา!นี่...ฉันก็ต้องใส่ชุดบ้าๆนี่อีกแล้วงั้นเหรอ...ให้ตายเหอะ" เสียงโวยวายของเฟิร์นทำให้ทุกคนหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน ลูกปลาจึงเดินเข้ามาสะกิดฉันให้ไปเปลี่ยนชุด ในจังหวะที่ฉันกำลังจะเดินผ่านร่างของเต็งหนึ่ง...เขาก็ขยับริมฝีปากพูดอย่างแผ่วเบา ทำให้ฉันหัวใจหล่นวูบลงทันที

               

 

"ดูแลตัวเองด้วย..."

 

 

               

"เฮ้ยๆๆๆๆ ไปดูซุ้มตรงนั้นกันเหอะ ท่าทางของกินจะเพียบ" โซดาร้องเสียงดัง เมื่อเห็นซุ้มนิทรรศการที่เกี่ยวกับอาหาร

               

 

"ฉันเบื่อแล้วอ่ะ ไปแต่ซุ้มของกิน นั่นก็กินนี่ก็กิน...เราเดินกินกันเป็นชั่วโมงแล้วนะ ฉันยังไม่อยากเป็นศพขึ้นอืดเหมือนแก" เฟิร์นพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดพลางส่งสายตายียวนใส่โซดา

               

 

"นั่นดิ...งั้นเราไปที่ซุ้มวิทยาศาสตร์กันดีกว่านะ เขามีเกมส์ให้เล่นด้วยล่ะแถมมีรางวัลให้อีกด้วย" ลูกปลาเริ่มแผนชักจูงจิตใจ

               

 

"จะรออะไรกันอีกล่ะ  ลุยโล้ดดด!!!" ฉันเดินนำเพื่อนๆอย่างภาคภูมิใจ (มันน่าภูมิใจตรงหนายยย^0^) แต่ขาของฉันก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงที่ไม่พึงประสงค์

               

 

"กรี๊ดดดๆๆๆ  ว๊ายยยๆๆๆๆๆ  พี่โพทส์คะ!!"

               

 

"ฉันว่าเราเปลี่ยนจากซุ้มวิทย์ไปเวทีกลางแจ้งดีกว่า...ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าโพทส์จะทำอะไร" เฟิร์นออกปากชวนเมื่อเห็นว่าฉันยืนนิ่ง

               

 

"เฮ้ย...นียา...ไอ้นียา  " โซดาตะโกนใส่หูฉัน

               

 

"หะ...หา!มีอะไร...อยู่ใกล้แค่นี้ไม่เห็นต้องตะโกนเลย" ฉันอ้าปากพูดรัว

               

 

"เอาไง..จะไปไหม..เวทีกลางแจ้ง"  เฟิร์นหันมามองหน้าฉันอย่างนิ่งๆ

               

 

"อะ...อืม..ไปสิ..ไม่พลาดอยู่แล้ว" ประโยคสุดท้ายฉันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่หัวใจกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ...

 

 

===============