บทเพลงรักสะกิดใจ นายสุดฮอต!!

 
 "โหยยย...นียา สุดยอดเลยว่ะ ฉันล่ะทึ่งในตัวแกจริงๆ" เฟิร์นกระโดดเข้ากอดฉันอย่างดีใจหลังจากที่ฉันเปลี่ยนชุดและออกมาจากหลังเวที
               
 
"แกทำได้ไงเนี่ย ฉันไม่เคยเห็นใครร้องเพลงได้อินเหมือนแกมาก่อน ตอนแรกที่แกไม่ยอมร้องอ่ะนะ ฉันนึกว่าจะไม่รอดซะอีก แต่ที่ไหนได้  แกกลับทำเอาคนในนี้นับร้อยคนอึ้งไปตามๆกัน ฉันล่ะโคตรปลื้มเลยที่มีเพื่อนอย่างแกเนี่ย   เออ แล้วทำไมตอนนั้นถึงไม่  ยอมร้องล่ะจ้ะ” โซดาพูดรัวออกมาอย่างตื่นเต้นโดยไม่ได้สังเกตแววตาของฉัน
 
 
“เอ่อ...คือฉันตื่นเต้นไปหน่อยก็เลยลืมเนื้อเพลง...เฮ้ย! นี่มันจะสองทุ่มแล้วนี่ รีบกลับบ้านกันเถอะ” ฉันตอบเบาๆและเฉไฉไปเรื่องอื่น
 
 
“จริงด้วย ไปกันเถอะ” ลูกปลาเสริม
 
 
“นียา!” พี่แป้งเรียกฉันอย่างร้อนรน
 
 
“นี่จ้ะ สิ่งตอบแทนที่น้องควรจะได้รับ...ถือว่าเป็นรางวัล น้ำใจจากพี่แล้วกันนะ พี่ต้องขอบใจนียามากเลย รู้ตัวหรือเปล่าว่าตัวเองน่ะสามารถออกอัลบั้มได้เลยนะ เสียงดีมากๆมีผู้ใหญ่ฝากมาชมด้วยนะ ถ้าสนใจมาบอกพี่ได้” พี่แป้งวิ่งเข้ามาหาฉันและยื่นซองจดหมายสีขาวมาให้ พร้อมกับพูดรัวจนฉันฟังแทบไม่ทัน
 
 
“เอ่อ...งั้นขอบคุณมากนะคะพี่แป้ง นียากับเพื่อนต้องรีบกลับแล้ว ไปก่อนนะคะพี่แป้ง” ฉันยิ้มให้พี่แป้ง ก่อนที่จะยกมือไหว้ล่ำลา... ฉันเปิดดูในซองนั้นก็พบว่ามีเงินจำนวนหนึ่งที่พี่แป้งให้มา...สำหรับคนอื่นอาจจะดีใจ แต่สำหรับฉันแล้วมันเทียบไม่ได้กับความรู้สึกที่เกิดขึ้น...ความรู้สึกที่เจ็บปวดเหมือนกับมีเข็มนับร้อยมาทิ่มแทงหัวใจ...
 
 
     ฉันพยายามสะบัดความคิดนั้นออกแต่สิ่งที่ทำให้มันไม่สามารถลืมได้ ภาพของสองคนนั้นเดินเข้ามาพร้อมกับมือที่ประสานกันแนบแน่น มันทำให้ฉันรู้สึกว่า...ฉันไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดให้ตัวเองเข้าไปอยู่ในสายตาของโพทส์...แม้แต่นิดเดียว
 
 
    สามอาทิตย์ที่ผ่านมา กับการเรียนอยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้ทำให้ฉันรู้ว่าข้อบกพร่องของโรงเรียนมีมากน้อยแค่ไหน แต่สิ่งที่ทำให้ฉันคิดได้ก็คือทุกๆโรงเรียนมีข้อดีข้อเสียด้วยกันทั้งนั้น ไม่มีโรงเรียนใดดีเลิศซะทุกอย่าง ตรงกันข้ามก็ไม่มีโรงเรียนใดเสื่อมเสียไปซะทุกอย่าง ทุกสิ่งล้วนแต่เป็นสิ่งที่ยึดมั่นค้ำจุนกันไม่สามารถขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปได้... จากที่เคยมองโรงเรียนนี้ไม่ดี แต่ในสายตาฉันในตอนนี้โรงเรียนนี้ก็ดีเหมือนโรงเรียนทั่วๆไปนั่นแหละ ฉันไม่น่าตัดสินจากภายนอกเล้ยยย... ^O^
 
 
ฮ้าววว... โอ๊ยย... เที่ยงซักที ฉันทั้งหิวทั้งง่วงอยู่แล้วเนี่ย อาจารย์ปรัชญาจะสั่งงานอะไรกันนักหนา งานเก่าของฉันก็ยังไม่เสร็จเลย นี่งานใหม่มาอีกและ เฮ้อออ” เสียงบ่นของโซดาทำให้คนในระแวกนั้นอดหัวเราะไม่ได้
               
 
“ก็เป็นอย่างนี้แหละนะ หุ่นมันถึงได้เป็นแบบนี้ ฉันล่ะสงสารชุดนักเรียนเหลือเกิ้นกลัวมันจะขาดอยู่มะรอมมะร่อ นี่ก็ปริจนไม่รู้จะปริยังไงแล้วนะ ฮ่าๆๆๆ” เฟิร์นพูดขัดคอขึ้น ทำให้ฉันกับลูกปลาที่พึ่งเดินมาได้ยินพอดี
 
 
“เออ! ฉันเห็นด้วยวะ แกว่าไงลูกปลา” ฉันเสริมทัพเฟิร์นและหันไปถามคนข้างๆ
 
 
“คงงั้น...” คำตอบสั้นๆได้ใจความของลูกปลาทำให้โซดาสะบัดเหลี่ยม เอ้ย! สะบัดหน้าเชิดไปโรงอาหาร โดยไม่หันมามองฉันกับเฟิร์นที่ยืนหัวเราะเป็นบ้าอยู่
 
 
นี่! อย่าลืมนะ เลิกเรียนเสร็จอาจารย์วานัดประชุมที่ห้อง” ลูกปลาเอ่ยนำในขณะที่เรากำลังจะไปเรียนคาบแรกของช่วงบ่าย
 
 
“อ่ะจ้ะ! แม่คนช่างจำ” เฟิร์นกระโดดกอดคอเพื่อนรักและเดินต่อไป...
 
 
     เสียงโหวกเหวกโวยวายดังมาจากหน้าห้องเรียน ขณะที่ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว ซึ่งวิชาที่ฉันเรียนเป็นคาบสุดท้ายนั้นมันก็อยู่ไกลจากห้องประจำของฉันน่ะสิ เดินไกลอีกและ! น่าเบื่อ!
 
 
“อ่ะ! โซดา ลูกปลา เดินกันไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวฉันแวะเข้าห้องน้ำแปป” สีหน้าของฉันตอนนี้เหมือนคนอมทุกข์มากๆ
 
 
“จะมาขี้อะไรตอนนี้วะ! เฮ้อ...ไปด้วยกันหมดเนี่ยแหละ ป่ะ” ฉันล่ะอยากจะกระโดดถีบโอ่งจริงๆ ไม่เห็นใจกันบ้างเลย
 
 
“ไม่ต้องหรอกฉันไปเองได้ แกกับลูกปลาต้องเอางานไปส่งอาจารย์วรรณากร...รีบไปเถอะแล้วเจอกันที่ห้องนะ ฉันไม่ไหวแล้ววว” พอพูดจบ ฉันก็ติดจรวดอะพอลโล1 ทันทีโดยไม่ทันได้รู้สึกตัวเลยว่าวิ่งชนไหล่ของคนๆหนึ่ง...
 
 
“ยัยบ้าเอ้ย! วิ่งไม่มองคนเลยหรือไง” เขาพูดเบาๆ แต่สายตาไม่อาจละจากร่างบางที่วิ่งชนไหล่เขาไปได้
 
 
     ฉันวิ่งด้วยความเร็วเท่าไหร่ก็ไม่มีใครรู้ ที่รู้ๆตอนนี้ตึกสี่อยู่หนายยยยวะ! จะไม่ไหวแล้วนะโว้ย...ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น...แต่มันน่าสมเพชเนอะดันมาพยายามเรื่องไม่เป็นเรื่อง แย่จริงๆ -O-!
 
 
“เฮ้ออ...โล่งจัง” ฉันยิ้มอย่างสดใสเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่แล้วสายตาก็ได้ไปปะทะกับร่างของชายคนหนึ่ง มองแค่แวบแรกฉันก็รู้เลยว่าเขาเป็นใคร ใช่สินะ! ก็เขาอยู่ในสายตาของฉันตลอดเวลา...
 
 
     อ๊อดด... อ๊อดด... 
 
 
     เสียงอ๊อดของโรงเรียนทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ ฉันจึงตัดสินใจเดินไปหาเขาที่ซุ้มรจสุคนธ์ แต่ยิ่งพอเดินเข้าไปใกล้ ฉันกลับรู้สึกว่าเรายิ่งห่างไกลกัน นั่นสิ...ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะคิดกับเขาแบบนั้น...แต่ดูเหมือนว่าเขาจะมีเรื่องไม่สบายใจฉันจึงเดินถอยหลังและหันกลับทันที แต่แล้ว...
 
 
“มีธุระอะไร...” โพทส์เงยหน้าขึ้นมาหลังจากที่เขาก้มหน้าฟุบลงหับโต๊ะหินอ่อน
 
 
“อ่ะ! คือ...ขอโทษนะ ฉันกำลังจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ... เอ่อ นายทำไมไม่ขึ้นห้องไม่รู้หรือไงว่าอาจารย์นัดประชุม" น้ำเสียงตะกุกตะกักทำให้ฉันรู้สึกประหม่า
               
 
"หึ!แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ อย่ามายุ่งเรื่องของคนอื่นหน่อยเลย" โพทส์เลี่ยงที่จะตอบคำถามฉัน แต่น้ำเสียงและคำพูด...ต่างจากวันนั้นโดยสิ้นเชิง
               
 
"ฉันก็แค่.....หวังดี..นึกว่านายไม่รู้ก็เลยจะเดินเข้ามาบอก  แต่ถ้ารู้ว่านายจะพูดแบบนี้ฉันก็ไม่อยากเข้ามายุ่งหรอกนะ" ปากตอบออกไปอย่างนั้นแต่ความรู้สึกข้างในมัน.....
               
 
"เก็บความหวังดีของเธอไว้เถอะ ฉันไม่ต้องการ...." พูดจบเจ้าตัวก็เดินออกจากที่ตรงนั้นทันที.... ไม่ต้องการ....งั้นเหรอ...ประโยคนี้ยังคงดังกึกก้องซ้ำไปซ้ำมาในความคิดของฉัน ร่างกายมันชาไปทั้งตัว ถึงแม้ว่าเขาจะเดินจากไปแล้ว แต่ทำไม...คำพูดของเขามันยังไม่หายไป..... 
 
 
     เมื่อสักครู่ทั้งหมดได้อยู่ในสายตาของเต็งหนึ่ง....ทุกคำพูด ทุกความรู้สึก เขาสัมผัสได้ถึงแววตาที่เศร้า...ของผู้หญิงคนนั้น  คนที่เขารัก...
 
 
===============