บทเพลงรักสะกิดใจ นายสุดฮอต!!

 

 

=======================

 

 

     บนชั้น 3 ของห้างสรรพสินค้า ผู้คนเดินพลุกพล่านกันไปมา ต่างรอเวลาที่จะได้ชมคอนเสิร์ตการแสดงบนเวทีแห่งนี้ ฉันและเพื่อนๆต่างก็มองหาที่ที่ดีที่สุดในการชมคอนเสิร์ตที่จะแสดงขึ้นและเหมือนโชคจะเข้าข้าง ในที่สุดฉันก็ได้นั่งที่ที่สามารถมองเห็นเวทีได้ชัดเจนเพราะลูกปลารู้จักกับพี่พนักงานที่จัดที่นั่งน่ะสิ...โฮะๆๆ เด็กเส้นก็งี้แหละ ^_^

 

 

"โฮ้ยย...โคตรโชคดีเลยว่ะ ดีนะที่มีไอ้ลูกปลาติดกระเป๋ามาด้วย >_<" คนพูดท่าทางจะกระตือรือร้นจนออกนอกหน้า

 

 

"พอเลยๆเฟิร์น ฉันว่าเรารีบไปนั่งดีกว่า เดี๋ยวพี่พนักงานเขาจะเปลี่ยนใจนะ" ฉันเตือนสติเพื่อนไปในตัว เดี๋ยวจะบ้าไปมากกว่านี้ แต่พอพวกเรากำลังจะหย่อนตูดอันงดงามลงกับเก้าอี้เสียงของพี่พนักงานคนนั้นก็ทักขึ้น

 

 

"ลูกปลาๆๆ แฮ่กๆๆ" เสียงหอบหายใจดังขึ้นเมื่อคนพูดเริ่มออกอาการเหนื่อยจนเห็นได้ชัด

 

 

"คะ!พี่แป้งมีอะไรหรือเปล่าค่ะ" คนถูกเรียกถามอย่างงุนงง

 

 

"พี่จะขอความช่วยเหลือจากพวกน้องๆได้ไหม" พี่แป้งพูดรัวจนฉันฟังแทบไม่ทัน

 

 

"เอ่อ...ได้สิค่ะ พี่แป้งมีอะไรให้พวกเราช่วยเหรอคะ" โซดาถามในขณะที่ฉันยังทำหน้าเหลอหลา

 

 

"คือ...ตอนนี้ทีมงานของพี่มีปัญหาน่ะ นักร้องที่จะมาแสดงวันนี้เกิดท้องเสียอย่างหนักตอนนี้อยู่โรงพยาบาล พี่ก็เลยอยากให้ใครคนใดคนหนึ่งช่วยขึ้นไปเป็นนักร้องจำแลงให้พี่หน่อยได้ไหม นะนะๆๆ ถือว่าแลกกับที่นั่ง V.I.P. ตรงนี้เลยอ่ะ" พี่แป้งอธิบายยืดยาวจนจับใจความได้ว่าต้องการนักร้องด่วน! งั้นเหรอ...และสิ่งที่ฉันกำลังคิดมันก็กำลังจะเป็นจริงเมื่อสายตาของพวกเพื่อนมองมาที่ฉันอย่างมีความหมาย

 

 

"รู้แล้วๆๆ...ไม่ต้องมองฉันแบบนั้นก็ได้...พี่แป้งคะเครื่องดนตรีและนักดนตรีพร้อมใช่ไหมคะ..." ฉันตอบตกลงอย่างเสียไม่ได้ ก็เพราะไอ้เพื่อนบ้าทั้งหลายน่ะสิ เฮ่อ...แต่สิ่งที่ทำให้ฉันไม่เข้าใจนั่นคือสีหน้าของพี่แป้งน่ะสิ เฮ้ออออ...

 

 

"อะ...เอ่อ...ทุกอย่างน่ะพร้อมแต่น้องแน่ใจเหรอว่า จะไม่ทำให้เวทีของพี่ล่มซะก่อนน่ะ" คำพูดของพี่แป้งเพียงสั้นๆแต่มันทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิด...นี่ดูถูกฉันเหรอเนี่ย...

 

 

"โธ่! พี่ พูดยังงี้ได้ไง พี่รู้หรือเปล่าว่านี่คือ..." เฟิร์นโพล่งออกมาหลังจากที่พี่แป้งพูดอย่างดูถูกฉัน แต่ฉันก็ต้องรีบปิดปากมันก่อนที่จะพูดอะไรไปมากกว่านี้

 

 

"แน่ใจค่ะพี่...และก็จะไม่ทำงานก็พี่ล่มแน่ๆ" ฉันตอบอย่างหนักแน่นแต่สีหน้าเรียบเฉย

 

 

"โอเคๆๆ...อ่ะนี่คือเนื้อเพลง และตอนนี้เรามีเวลาแค่ 10 นาทีเท่านั้นที่จะต้องเตรียมตัว เพลงที่น้องจะต้องร้องก็มีเพลงเดียว แต่อาจจะยากซักหน่อยนะเพราะเป็นเพลงสากล...หวังว่าน้องคงทำได้ งั้นเดี๋ยวพี่มาเรียกอีกที และให้น้องไปสแตนท์บายที่หลังเวทีนะ" พี่แป้งยื่นเนื้อเพลงที่มีชื่อเพลงว่า ‘Tattoo’ ให้กับฉันและอธิบายเกี่ยวกับขั้นตอนต่างๆที่ฉันจะต้องเผชิญในไม่กี่นาทีนี้

 

 

"นียา...แกไหวไหม...ถ้าไม่เดี๋ยวฉันไปบอกพี่แป้งให้ว่าแกไม่พร้อม" ลูกปลาพูดแต่สายตาจับจ้องอยู่ที่กระดาษในมือฉัน

 

 

"ไม่ต้องหรอก แค่นี้ถือว่าจิ๊บจ้อยน่า...^O^ เพลงเนี่ยฉันเคยร้องมาแล้วอย่าห่วงเลย พวกแกไปนั่งที่ V.I.P. ฉันอุตส่าห์ซื้อตั๋วแลกกับเสียงของฉันเลยนะ" ฉันบอกปฏิเสธลูกปลาก่อนที่จะไปพูดยียวนกับเพื่อนอีกสองคน

 

 

"เจ้าค่ะ ผู้มีพระคุณ...เชิญเสด็จได้แล้วค่ะพี่แป้งเรียกแล้วเจ้าค่ะ มัวแต่ยืนตัวเตี้ยเงอะงะอยู่ได้เดี๋ ยวก็ได้ถีบเชิญเลยนะเจ้าค่ะ หึหึ" โซดาพูดขึ้นด้วยความหมั่นไส้แกมโมโหนิดๆ โหะๆๆ

 

 

     และฉันก็เดินมาหลังเวทีพร้อมกับพี่แป้ง นานแค่ไหนแล้วนะที่ฉันไม่ได้ขึ้นเวที นานแค่ไหนแล้วนะที่ฉันไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นแบบนี้ แต่ไม่ว่าจะนานแค่ไหน วันนี้ฉันต้องทำให้ดีที่สุด... เมื่อรู้สึกตัวตอนที่พี่แป้งมาสะกิดไหล่ พี่แป้งก็รีบลากฉันไปแต่งหน้าและทำผม ตอนแรกก็จะปฏิเสธ แค่เพลงเดียวทำไมต้องแต่งด้วย แต่พอเห็นสีหน้าพี่แกแล้วฉันต้องยอมแต่โดยดี ไม่งั้นขืนปฏิเสธอีกรอบมีหวังพงเพลงไม่ต้องร้องกันแล้ว เหอะ -_-! และในบัดดล นียาภาคพิสดารก็กลายร่างมาเป็น นียาน้อยผู้ผู้เลอโฉมในพริบตา ฉันต้องยืนทึ้งกับตัวเองในกระจกไม่อยากจะเชื่อ...นี่ใช่ฉันจริงๆเหรอ... เพราะในตอนนี้ฉันอยู่ในชุดเกาะอกสีชมพูยาวปิดเข่า มีผ้าลูกไม้บางๆคล้องแขนที่ช่วยขับผิวขาวจนโดดเด่น ผมจากที่เคยมัดรวบไว้ข้างหลังได้ปล่อยยาวสยาย พร้อมกับดัดเป็นลอนเล็กน้อยที่ปลสยผม ราวกับเป็นคนละคนจากเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง...

 

 

"ว้าว! น้องนียา สวยมากเลยล่ะ พี่ไม่อยากจะเชื่อว่าคนเมื่อกี้นี้คือคนๆเดียวกับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพี่ตอนนี้ นางฟ้าชัดๆ" พี่แป้งเอ่ยชม เมื่อได้เห็นฉัน

 

 

"ตกลงพี่ชมนียาหรือเปล่าค่ะ -^-! แต่ก็ขอบคุณนะค่ะที่ยังเห็นว่าคนๆนั้นกับคนๆนี้เป็นคนๆเดียวกัน" ฉันพูดอย่างประชดนิดๆกับคำชมของพี่แป้ง

 

 

"ชมสิจ้ะ แหม...ก็น้องนียาน่ารักอย่างนี้จะให้พี่ไปชมใครกันล่ะ...แล้วนี่พร้อมแล้วใช่ไหม เราเสียเวลามามากแล้ว...งั้นพอดนตรีเริ่ม น้องนียาก็จากตรงนี้ขึ้นไป แล้วไปยืนอยู่ตรงนั้นตรงที่พี่ทำสัญลักษณ์ไว้จากนั้น...นียาก็เริ่มได้เลย OK!" พี่แป้งชี้มือไปทางนู้นทีทางนี้ทีทำเอาฉันตาลายไปหมด แต่เรื่องแค่นี้ไม่ต้องบอกฉันก็ทำได้...

 

 

"ค่ะ พี่แป้ง" ฉันสุดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมกับหลับตาทำสมาธิ...ดูเหมือนมันจะทำให้ฉันผ่อนคลายความตื่นเต้นได้มาก เมื่อดนตรีเริ่มคอนโทร ฉันก็ก้าวขึ้นบันไดด้วยจิตใจที่หนักแน่น แต่ใครจะล่วงรู้ได้ว่านี่จะเป็นการเริ่มต้นอีกครั้ง...ของการเดินทางกลับ ไปสู่ทางที่เคยเดินจากมา...

 

 

     แสงไฟจากสปอตไรท์ส่องกระทบกับร่างของหญิงสาวที่อยู่ในชุดเกาะอกสีชมพู ยิ่งทำให้ร่างบางดูโดดเด่นชนิดที่เรียกว่าใครเห็นเป็นต้องมองเหลียวหลังและก็เป็นอย่างนั้นจริงๆเมื่อชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาสุขุม เยือกเย็น ซึ่งถ้าใครมองก็ไม่สามารถคาดเดาความรู้สึกของเขาได้... ยกเว้นผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆเขา เธอมองตามสายตาของชายหนุ่มไปและก็ได้เห็น...หญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่บนเวที...

 

 

 

"เอ๊ะ! ตรงนั้นเขามีคอนเสิร์ตกันด้วย...โซฟีอยากไปดูจังเลย...โพทส์พาโซฟีไปนะ" เสียงของหญิงสาวออดอ้อนแฟนหนุ่มของตนอย่างน่ารักน่าชัง

 

 

"โซฟีอยากไปดูเหรอ...เดี๋ยวรถที่บ้านก็มารับแล้วนะ"

 

 

"ไม่เป็นไรหรอก...แปบเดียวเองนะ..นะ โพทส์พาโซฟีไปดูหน่อยนะคะ คนดี..." หญิงสาวเห็นทีว่าจะถูกลากกลับบ้านจึงต้องใช้ท่าไม้ตาย

 

 

"งั้น...ก็ได้ เราไปกันเถอะ" โพทส์ตอบตกลง พลางจับมือโซฟีและเดินไปที่คอนเสิร์ตที่อยู่ตรงกลางเพียงไม่กี่ก้าว....

 

 

     ทุกย่างก้าวในการเดิน ฉันต้องพยายามเดินโดยที่ไม่ให้หน้าของตัวเองทิ่มลงไปยังพื้นเสียก่อน เพราะไอ้รองเท้าที่ฉันสวมอยู่เนี่ยสิ สูงเกือบสองนิ้วครึ่ง แต่ในที่สุดฉันก็ทำได้เมื่อร่างของฉันได้ออกมายืนอยู่บนเวทีแห่งนี้เรียบร้อยแล้ว

 

 

     เหมือนพระเจ้าจะกลั่นแกล้ง นรกเห็นเป็นใจ ทำไม...ทำไมต้องให้ฉันมาเห็นในสิ่งที่ไม่อยากจะเห็น.... ทันทีที่ฉันกวาดสายตาไปรอบๆก็เห็น โพทส์...และผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาสวยแต่งตัวดี ฐานะที่บ้านคงจะรวยมาก....พวกเขาเดินจับมือกันเข้ามายืนอยู่ข้างๆเวที ฉันได้แต่นิ่งเงียบ สมองว่างเปล่า โสตประสาทของหูถูกปิดกลั้น ตอนนี้ฉันรู้สึกว่า เสียงดนตรีที่กำลังคอนโทรในตอนแรกเริ่มเบาลง...เบาลง ไปเรื่อยๆ ผู้คนเริ่มส่งเสียงคุยกันอย่างงุนงง นักดนตรีได้หยุดบรรเลงตัวโน๊ตตัวต่อไป เพราะต้องมีคนร้องเนื้อเพลงขึ้นถึงจะบรรเลงต่อได้ พี่แป้งเห็นท่าจะไม่ดีเลยเดินเข้ามาสะกิดฉัน...ฉันถึงรู้สึกตัวและขยับปากเพื่อร้องท่อนเพลงแรก...โดยที่สายตาของฉันไม่สามารถละไปจากโพทส์และผู้หญิงคนนั้นได้...

 

 

~~~...hey... hey... hey... hey... Ohhh..Ohhh Ohhh
No matter what you say about love,I keep coming back for more,Keep my hand in the fire, sooner or later I get what I'm asking for no matter what you say about life,I learn every time I bleed the truth is a stranger soul is in danger I gotta let my spirit be free to.. admit that I'm wrong and then change my mind
sorry but I have to move on and leave you behind....

 

 

I can't waste time so give it a moment I realize nothing's broken No need to worry bout everything I done live every second like it was my last one don't look back got a new direction I loved you once needed protection
you're still a part of everything I do
you're on my heart just like a tattoo
just like a tattoo I'll always have you
I'll always have you
I'll always have you.....

 

 

I'm sick of playing all of these games Its not bout taking sides when I looked in the mirror,
it didn't deliver, it hurt enough to think that I could stop admit that I'm wrong and then change my mind
sorry but I got to be strong and leave you behind.......
if I live every moment,won't change any moment,there's still a part of me in u
I will never regret you still the memory of you
marks everything I do.

 

Oooh...

 

just like a tattoo....
I'll always have you....~~~

 

 

 

     ทันทีที่ฉันร้องจบ แสงไฟจากสปอตไรท์จากที่เคยสว่าง เริ่มหรี่แสงลง ฉันโค้งให้กับผู้ชมด้านล่าง ก่อนที่จะรีบสาวเท้าลงจากเวทีไป...ผู้ชมข้างล่างอินไปกับบทเพลงที่ฉันร้องแทบลืมหายใจ เสียงปรบมือค่อยๆเริ่มขึ้น จากหนึ่งเป็นสองและก็ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณชั้นสามของห้างสรรพสินค้า...

　

 

 

===============