รักพันธุ์ใหม่ระหว่างตุ๊กตากับคน

กุ๊กๆ! ตื่นได้แล้วจ้า เช้าแล้วว. ตื่นๆ~

  เสียงนาฬิกา ปลุกให้ฉันตื่นจากค่ำคืนที่แสนมหัศจรรย์ และเมื่อฉันตื่นก็พบเจ้าตุ๊กตาเจ้าปัญหา อยู่ข้างกาย มองตาใสแบ๋วเลยนะย่ะ -^-

  ฉันมองหน้ามันด้วยความหมั่นไส้แล้วก็ลงมาจากเตียง แต่ลงมาได้ไม่นานฉันก้ได้ยินเสียง...

"ตุ๊บ!" เหมือนอะไรสักอย่างตกลงมาจากเตียง

   ตุ๊กตา!!

  และแล้วโรครักตุ๊กตาเข้าไส้ก็กำเริบ ฉันวิ่งไปหยิบตุ๊กตาหนุ่มน้อยมากอดแล้วพูดว่า..

"โอ๋ๆๆ เจ็บมั๊ย? ไม่เป็นอะไรนะ อ๊ะ..."

   วูบ....!!

"ตะ...ตัวใหญ่ขึ้น" ฉันพูดขึ้นกับเจ้านั้น

"อรุณสวัสดิ์ โมเม่ ตื่นเช้าจัง ^^+"

"อยู่เงียบๆไปนะ =0=;; ฉันไปทำอาหารเช้าก่อน"

"คร้าบบ! ทำเผื่อด้วยนะ ว่าแต่...เธอปรับตัวได้เร็วจังนะ ดีแล้วล่ะ "

"เรื่องของฉันน่ะ นั้งไปเงียบๆเลยนะ"

"อื้อ!"

  จริงๆแล้วฉันไม่ได้ปรับตัวได้เร็วหรอก ใจฉันยังสั่นๆอยู่เลย บรื้ออ.. มันใช้เรื่องจริงมั๊ยเนี่ย ไม่คิดดีกว่า

__________________

"อิ่มหรือยังล่ะ ตุ๊กตาอย่างนายนี้กินเก่งชะมัด-,.-"

"แหม โมเม่ ก็อย่าบ่นให้มากนักซิ เป็นแม่ไปได้นะเนี่ย"

"ฉันอายุเท่านายนะย่ะ =0=^^"

"คร้าบๆ แล้ววันนี้ไปไหนป่ะ?"

"ว่าจะไปทำงานอ่ะ"

"ที่ไหนหรอ?"

"ร้านกาแฟหน้ามหา'ลัย อ่ะ ทำไมจะไปด้วยหรอ"

"แหมพูดถูกใจที่สุด!"

"อย่าก่อกวนล่ะ ไปได้แล้วเดี๋ยวสาย"

ว่าแล้วฉันก็ดูนาฬิกาเจ็ดโมงสี่สิบ ต๊ายตาย! ไม่ทันแล้วๆ ฉันฉุดอีกตาออรันมาด้วยแรงที่มีอยู่จนตานั้นร้องแบบแต๋วแตก"กี๊สสส" ไอ้ตุ๊ดเอ๊ย!

ณ ร้านกาแฟ หน้ามหา'ลัย

"สวัสดีค่ะ พี่ดิว"

"สวัสดีจ้า โมเม่ พาใครมาอ่ะแฟนหรอ"

"ไม่ใช้ค่ะ เค้าจะมาช่วยงานเฉยๆ"

"เอาเงินรึป่าว?" งกได้โลอ่ะ พี่ดิวเนี่ย

"ไม่เอาครับ" นายออรันตอบแล้วใช้สายตามมองไปรอบๆร้าน

"คร้าบบ เชิญนะเดี๋ยวไปเอาผ้ากันเปื้อนมาให้ ยัยเม่ไปเอาเองนะ" พี่แกงกจริงๆว่ะ

"ไม่เป็นไรครับผมเอาเองได้ นายอยู่นี้ล่ะ"

  ฉันเดินมาที่ชั้นเก็บของ ของร้านแล้วหยิบเอาผ้ากันเปื้อนมาใส่ และเมื่อหันไป...

"O/////O"<< ฉัน

"^/////^" << ออรัน

ปะ...ปากเราโดนกัน เค้าเป็นตุ๊กตานะทำไมฉันต้องหน้าแดงด้วยล่ะ บ้าไปแล้ว ฉันผลักเค้าออกไปแล้วเดินออกมา

"โมเม่เป็นอะไรไม่เสบย(สบาย พี่แต่แต่งให้กวนไปงั้น : คนเขียน)หรอหน้าแดงเชียว" พี่ดิวถามด้วยความเป็นห่วง

"ป่าวนะ! ไปทำงานซิ-/////-"

"จ้า..."

>โปรดติดตามตอนต่อไปว่าจะเป็ยังไง<

>>ฝากด้วยนะค่า<<