ปิดผนึกหัวใจซาตาน

    หลังจากที่ขับรถวนทั่วเมืองแบบไม่มีจุดหมายชูอีก็มาหยุดรถที่หน้าโรงเรียนแห่งหนึ่งเขาลงจากรถมานั่งที่ม้าหินอ่อนหน้าโรงเรียนในใจรู้สึกสับสนกับเรื่องที่ตัวเองพึ่งตัดสินใจไป "เพราะมัน เป็นเพราะมัน ไม่งั้นลุงสมคงไม่ต้องมาตายอย่างงั้น มันต้องชดใช้ครับลุง ผมสัญญา " ชูอี พร่ำบอกตัวเองเพื่อลดความรู้ผิดที่ติดอยู่ในใจ การที่เขาได้มานั่งอยู่ภายในโรงเรียนแห่งนี้มันทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นมนุษย์เหมือนกับคนอื่นๆบนโลกใบนี้              
ชูอีเป็นลูกชายคนเดียวของอำนาจผู้ที่รำรวยมาจากธุรกิจผิดกฏหมายหลายอย่าง อำนาจเลี้ยงดูชูอีมาตั้งแต่เล็กเพียงลำพังหลังจากที่ภรรยาตายจากไป นายอำนาจหวังให้ชูอีเดินตามรอยของตนเพื่อที่วันหนึ่งชูอีจะก้าวมาแทนที่ตน และมันก็เป็นอย่างที่เขาตั้งใจไว้ ชูอีในวันนี้เติบโตมาด้วยความเพียบพร้อม มีนิสัยเย็นชา เด็ดขาด อยากได้อะไรก็ต้องได้ถ้าไม่ให้ก็จะทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้มาโดยไม่สนว่าใครจะรู้สึกอย่างไร มันทำให้นายอำนาจรู้สึกภูมิใจในตัวชูอีอย่างมาก เพราะการที่ชูอีมีนิสัยอย่างนี้มันทำให้ลูกน้องทุกคนรู้สึกหวาดกลัวเขามากจนไม่มีใครกล้าขัดใจแม้แต่คนเดียว
   ยาดาเธอเป็นหญิงสาวธรรมดาๆ คนหนึ่งเธอเติบโตมาจากครอบครัวที่แสนอบอุ่นมีพ่อแม่ที่รักเธอมากมีพี่ชายที่กำลังเรียนหมอและน้องชายที่แสนน่ารักอีกคน ยาดาเธอฝันอยากเป็นครูมาตั้งแต่เด็กๆเธอจึงต้องเดินทางจากบ้านไปเรียนที่ต่างจังหวัดหลายปีจนจบ และวันนี้วันที่เธอจะกลับมาอยู่กับครอบครัวที่แสนอบอุ่นอีกครั้ง
 ยาดาลงจากรถเดินทางมองหาครอบครัวของเธอที่นัดไว้ว่าจะมารับวันนี้แต่กลับไม่เห็นใครมารับเธอแม้แต่คนเดียว ยาดารออยู่นานก็ไม่เห็นใครจึงตัดสินใจจ้างรถให้มาส่งที่บ้านด้วยความรู้สึกแปลกใจที่ไม่เห็นทุกคน
 เมื่อมาถึงบ้านยาดาเดินเข้ามายืนอยู่หน้าบ้านมองสภาพบ้านที่เคยสวยสง่ามน่าอยู่แต่ตอนนี้ภาพที่เธอเห็นมันกับตรงกันข้ามกับหลังที่เธอเคยเห็นนัก ตันไม้ตันหญ้าขึ้นเต็มไปหมดดูน่ากลัวราวกับไม่มีใครอยู่ ยาดาเปิดประตูเข้ามาในบ้านยิ่งทำให้เธอแปลกใจภาพที่เธอไม่เคยคิดว่าจะเห็นมันเลยทั้งชีวิตแต่ตอนนี้มันกับปรากฏต่อหน้าเธอ ภาพที่เห็นมันคือ ริกิ พี่ชายของเธอพี่ที่กำลังจะได้เป็นคุณหมอคนใหม่ นั่งดื่มเหล้าเหมือนคนไม่มีสติ ภาพของพ่อของเธอที่เคยดูแข็งแรงเหมือนจะอยู่กับเธอได้อีกยาวนาน นอนจมด้วยอาการป่วยข้างๆมีแม่ของเธอคอยดูแลอยู่
   ริกิหันมาเห็นยาดาแล้วเขาก็ยิ้มออกมาราวกับได้เห็นทางออก  เขารีบตรงมาทียาดาทันที "ยาดายาดา น้องพี่ กลับมาแล้วห รือช่วยพี่ด้วยยาดาช่วยพี่ด้วย" ริกิรีบพูดเหมือนคนไม่มีสติ
ยาดามองพี่ชายด้วยความสงสาร "อะไรจ๊ะพี่ มีอะไรค่ะ แล้วน้องละค่ะไปไหน " ยาดามองไปที่แม่ของเธอเพื่อต้องการคำตอบ แม่ของเธอชี้ไปที่ริกิพร้อมร้องไห้ออกมา " เพราะมันไอ้ริกิ มันไปติดหนีพวกมัน พวกมันเลยจับน้องแกไป โถ่ มิโจลูกแม่ " นารินร้องไห้ด้วยความเสียใจ ยาดามองไปที่ริกิน้ำตาของเธอใหลออกมาด้วยความสับสนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกลับครอบครัวของเธอ "นี้มันเกิดอะไรขึ้นค่ะ พี่ " ริกิจับมือของยาดาแน่น "มีเงินให้พี่ยืมก่อนไหนจะเอาไปประกันตัวน้องแกไง ยาดา ให้พี่ยืมก่อนนะยาดา นะ " ริกิพยามอ้อนวอนยาดา "พี่ติดหนีมัน มันจะฆ่าพี่ พวกมันจับน้องแกไปไมรู้ว่าจะเป็นไงบ้าง มันให้เวลาพี่ 3 วันนี่ก็เลยมาแล้วโถ่ มิโจ" ยาดาพยามตั้งสติจากเหตุการณ์ที่ได้เจอ แล้วเธอก็หัน มาบอกริกิ "ฉันก็ไม่ได้มีเงินเก็บมากขนาดนั้นหรอกพี่ ฉันว่าเราพาพ่อไปหาหมอก่อนดีไหมพี่ส่วน เรื่องน้องฉันจะลองหาคนช่วยอีกทีดีไหมจ๊ะ "
 หลังจากที่ยาดาพาพ่อของเธอไปหาหมอประจำหมู่บ้านและได้พูดคุยเรื่องราวต่างๆกับแม่ของเธอเสร็จ เธอก็เดินออกมานั่งใช้ความคิดหาวิธีช่วยน้องของเธอที่หน้าโรงเรียน เธอสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่เธอก็พยามที่จะยอมรับมันให้ได้
ในพุ่งไม้หน้าโรงเรียนมีคนผู้หนึ่งยืนหลบมุมความมืดจ้องมองมาที่ยาดา และเมื่อเขามั่นใจว่าเป็นยาดาเขาก้มีรอยยิ้มขึ้นมาทันที เขาเดินออกมาจากพุ่มไม้วิ่งไปหาเธอทันที เมื่อยาดามองเห็นร่างของคนที่วิ่งมาหาเธอ เธอก็จำได้ทันทีว่าเขาเป็นใคร  " พี่ยาดาครับผมอยู่ตรงนี้ครับ" มิโรวิ่งเข้าหายาดาด้วยรอยยิ้ม ทันทีนั้นเอง
   ชูอีหัวเสียจากการที่ต้องสูญเสียคนเก่าคนแก่อย่างลุงสมเขานั่งทำใจอยู่นาน  แล้วเขาก็มองเห็นเงาของคนผู้หนึ่งวิ่งออกมาจากพุ่งไม้ "ทำงานกันยังไงถึงได้ปล่อยมันหลุดออกมาได้..ไม่ได้เรื่องกันสักคน"
   ชูอีขวับปืนออกมาอย่างใจเย็นมองดูให้แน่ใจว่าเป็นใครแล้วเหนี่ยวไกทันที ปัง...แค่นัดเดียวกลางศรีษะก็ทำให้เด็กหนุ่มล้มลงแล้วขาดใจทันที ยาดาร้องสุดเสียงเมื่อเห็นร่างไร้วิญญาณน้องชายนอนจมกองเลือด น้ำตาแห่งความเสียใจไหลออกมาอย่างหยุดไม่อยู่  เธอหันมองไปที่เงาดำๆที่ปริดชีวิตน้องชายของเธอมันยืนยิ้มอย่างเลือดเย็นจนเธอรู้สึกได้ว่าภายใต้เงานั้นเหมือนไม่ใช่มนุษย์ มันชี้ปลายกระบอกปืนมาที่เธอ แต่แล้วไม่รู้เพราะเหตุใดมันจึงเก็บปืนแล้วเดินจากไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
 งานศพของมิโจถูกจัดขึ้นในวัดใกล้บ้านอย่างเรียบง่ายไม่มีใครพูดถึงเรื่องแจ้งความหรือแม้แต่อยากรู้ว่าใครเป็นคนฆ่าเขาเหมือนว่าทุกคนในหมู่บ้านต่างรู้ดีว่าเป็นฝีมือของใครแล้วก็คงไม่มีใครทำอะไรมันได้ มีเพียงนายตำรวจเข้ามาถามอะไรเล็กน้อยพอปิดคดีทุกอย่างก็เหมือนจะจบลงแค่นั้น  ยาดารู้สึกเจ็บใจในเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งที่เธอก้เห็นคนร้ายและทุกคนก็รู้แต่ทำไมไม่มีใครกล้าที่จะไปจับตัวเขามาลงโทษ นี้มันเมืองอะไรกันความยุติธรรมมันอยู่ตรงไหนใครเป็นคนกำหนด  ในงานยาดาได้เจอกับดาวเพื่อนสมัยเรียนมาด้วยกันยาดาจึงกล้าที่จะเอยปากถามในสิ่งที่ข้องใจ "เขาเป็นใครนะดาว ทำไมจึงไม่มีใครกล้าทำอะไรเขาละ"  ดาวมองหน้าเพื่อนอย่างช่างใจแล้วนึกได้ว่าเธอคงจะจากที่นี้ไปนานจึงไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น "เขาชื่อ ชูอี เป็นลูกชายของท่านอำนาจ ผู้มีอิทธิพลมากในเมืองนี้ไม่มีใครทำอะไรเขาได้หรอกเพราะทุกคนต่างก็เป็นหนี้เขากันทั้งนั้นหรือไม่บ้างคนก็เป็นคนของเขาอย่างพวกตำรวจในเมืองต่างก้ต้องพึ่งเขากันทั้งนั้นแล้วจะมีใครกล้าละเธอ   เธอเองก็อยู่ให้ห่างจากเขาไว้ อย่าไปยุ่งกับเขาเลยมันไม่คุ้มหรอกนะยาดา"   ยาดามองหน้าดาวอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินเพราะแต่ก่อนดาวก็เป็นคนที่รักความยุติธรรมไม่ต่างไปจาเธอ  " ฉันไม่เชื่อหรอกว่าจะไม่มีใครทำอะไรเขาได้ ถึงตายฉันก็จะทวงความยุติธรรมให้น้องชายฉัน"   แล้วยาดาก็กำมือแน่นด้วยความเจ็บแค้นในใจ  
    เวลาเดียวกันที่คฤหาสน์ของนายอำนาจ  ชูอีนั่งดื่มเหล้าอยู่ในสวนหน้าบ้านอย่างออกรสกับจิลเพื่อนคนสนิท  "รู้ไหมจิลทำไมฉันถึงไม่ฆ่าหล่อน" จิลมองหน้าเจ้านายอย่างคุ่นคิด    " เพราะเธอร้องขอชีวิตละสิ ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอคงจะสวยหน้าดูเจ้านายจึงได้ไว้ชีวิตเธอ อิ อิ ใช่ไหมละค่ะ "  ชูอีมองหน้าจิลแล้วยิ้มกลับคำตอบที่ได้ยิน " ไม่ใช่หรอก ถ้าร้องขอชีวิตแล้วเธอคิดว่าคนอย่างฉันจะไว้ชีวิตหล่อนไหมละ "  จิลคิดตามแล้วเคาะหัวตัวเองสองทีก่อนตอบออกไป " โง่จริงเรา  ปีศาจที่ไหนจะยอมปล่อยเหยื่อง่ายๆ เมื่อมันร้อขอชีวิตละ เนอะ" ชูอี ยื่นมือไปเคาะหัวจิลเบาๆอีกที "ปากดีนี้เรา  ถ้าฉันเป็นปีศาจเธอมันก็นางมารดีๆนี้เอง "  ชูอี รู้สึกผ่อนคลายทุกครั้งเมื่ออู่กับจิล เธอเป็นคนที่เขาเชื่อใจที่สุดว่าจะไม่หักหลังเขาเป็นแน่