ยมทูตสีขาว ภาคการปฏิวัติของโมโมะ

    ท้องฟ้าที่ถูกเมฆปกคลุม
    มองไม่เห็นดวงดาว
    ทุกอย่างมืดมิด
    ยิ่งทำให้หัวใจใครบางคนหดหู่
    ทว่าหัวใจบางคนกลับโกรธแค้น
  
    ที่บ้านหลังหนึ่ง กลิ่นธูปอบอวนไปทั่ว
    มีแขกจำนวนมากมายกำลังนั่งพูดคุยกันบนเก้าอี้ ที่เจ้าบ้านเตรียมมารองรับ
    ส่วนใหญ่เป็นเพื่อนบ้าน และคนที่คุ้นเคย
    ทุกคนที่อยู่ในชุดดำ
   ดอกไม้สีขาวกำลังร่ายรำ
   ใครบางคนกำลังหลับใหล
    ทุกคนรู้ดีว่า เด็กชายคนนั้นไม่มีทางจะลุกขึ้นมาได้อีก
  
    สันติ จันทร์มาลา ซาตะ 13/5/37 มรณะ 6/12/52
  
   เขาถูกสังหารในคืนหนึ่ง ขณะที่พาน้องชายไปดูลิเก  เนื่องด้วยคืนนั้นมีงานเทศกาลฉลองวันพ่อ ซึ่งปกติแล้ว หลังงานเลิกจะมีกลุ่มวัยรุ่นที่ไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน ยึดพื้นที่ในงานเป็นสมรภูมิ แต่คราวนี้มีสิ่งที่ต่างไปจากปกติ ภายหลังที่เหตุการณ์เริ่มไม่เข้าท่า สองพี่น้องเริ่มตั้งท่าจะกลับ ทว่า ในตอนนั้นเอง กระสุนปริศนพุ่งทะลงกลางอกเด็กหนุ่มอย่างจัง 
    ร่างของเด็กหนุ่มถูกหามส่งโรงพยาบาลใกล้ๆ กลางดึก
    ทว่าสายเกินไป
    หลังจากที่คนในครอบครัวทราบข่าว ก็พากันมาหาเด็กหนุ่ม
    สันติมีโอกาสมองหน้าครอบครัวที่เขารักมากที่สุดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตาย แล้วจากไปอย่างสบง
 
    กรงนกที่ถูกเปิดออก เพื่อเจ้านกน้อยจะได้โบยบิน
    ทว่า มันไม่สามารถกลับไปหาฝูงของกันได้
    ความผูกพันที่ถูกความตายมาพรากจาก
    ทว่า เด็กสาวถูกบางสิ่งเผาผลาน 
 
    ภายในห้องรับแขก
    เจ้าบ้านและคนเฒ่าคนแก่อื่นๆ กำลังจัดเตรียมพื้นที่สำหรับรองรับพระภิกษุที่จะมาถึงในอีกไม่ช้า
    กล่องขนาดใหญ่ถูกปะดับประดาด้วยดอกไม้
    บรรยากาศเงียบกริบ ราวกับว่ามีบางอย่างมาอุดปากเอาไว้ ซึ่งก็ไม่แปลกอะไร ขณะนี้ทุกคนที่อยู่ที่นี้กำลังรับรู้สิ่งที่เจ็บปวดกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ไม่เว้นแม่แต่ผู้เป็นน้องชาย
    เด็กผู้ชายคนหนึ่งขังตัวเองอยู่ในห้องมืดทึบ
    เขาไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตา
 
    กริ๊ง....
    “เอ๊อ...”
    เสียงกระดิ่งดั่งขึ้น ปลุกเด็กหนุ่มให้ตื่นจากความมืดมนต์
    เขาลุกขึ้นเปิดไฟในห้องให้สว่างก่อนที่จะเดินไปเลื่อนม่านหน้าต่างออก แล้วพยายามมองหาต้นเสียง
    ทว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เขาเห็นใครบางคน เขาจำคนๆนั้นได้
    นั้นคือ ปีศาจ
 ...................................................................................................................................................
    กริ๊ง...
    เด็กสาวเมธิกากำลังเตรียมตัวสำหรับเข้าร่วมพิธี
    งานศพของ สันติ
    แฟนหนุ่มของเธอเอง
 
   “เอาหละเน่อ”
 
    จะทุกข์ทรมานขนาดไหนก็ตาม  แต่เราจะค่อยหลบหน้าคนอื่นไม่ได้ ฉะนั้นตอนนี้ ฉันต้องข่มอารมณ์ให้มิดชิดที่สุดเท่าที่จะทำได้
    ไม่มีน้ำตา สิ่งที่เธอนำมาด้วยมีแค่พวงหลีก ที่นักเรียนในชั้นเธอช่วยกันทำ ไม่มีปัญหาอะไร
     เราร้องไห้มากแล้ว
    จะไม่ร้องอีกเด็ดขาด
 
    เด็กสาวผู้ที่จิตใจเต็มไปด้วยรอยแผลรวบรวมสมาธิ เพื่อจะขึ้นเรือนรับแขก
    คืนนี้ฉันเอาของมามอบให้เธอ
     พอเสร็จแล้วก็หมดธุระ แล้วค่อยกลับบ้าน อะไรกับของกล้วยๆนี้นา
 
    ทันใดนั้นเอง
    พลื้ด...!!!
    เมธิกาพบว่าตัวเองกำลังล้มตัวลงอย่างแรกเนื่องจากเท้าซ้ายของเธอเผลอไปเหยียบวัตถุประหลาดสีเหลือง
 
    มันคือเปลือกกล้วย(อีกแล้ว)
 
    เมธิกาแทบสติแตกเมื่อรู้อารมณ์อมทุกข์เมื่อกี้กำลังแง้มช่องรอยร้าวหัวใจที่แตกออกเมื่อตอนที่เธอลื่นเปลือกกล้วย
    เย็นไว้ๆๆๆๆๆๆๆ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนี้ เราแค่ล้มลง เอาหละลุกขึ้นปัดกระโปงแล้วก็เดินขึ้นปันไดไปได้แล้ว...ชะ..!!!!!
 
    แต่เมื่อสาวมองขึ้นไปข้างบน
    ใครบางคนยืนรออยู่บนนั้น
 
    “อ๊ะ”
    เมธิกาสบตากับเด็กชายที่อายุน้อยกว่าประมาณ2-3ปีที่กำลังยืนหน้าบึ้งตึง ดูออกทันที่ว่ากำลังโกรธอย่างสุดขีดอยู่
    เด็กคนนั้นคือ อนันต์ จันทร์มาลา น้องชายของสันติ
  
    ด้วยความตกใจเมธิกาได้แต่ยืนจ้องหน้าเด็กชายด้วยความกลัวอยากไม่เคยรู้สึกมาก่อน ทั้งๆที่เสียดตายมาหลายหนแล้ว ทว่าเหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เธอได้สัมผัสกับความหดหู่อย่างแท้จริง
    จะ..จะ...ใจเย็นๆเข้าไว้นะ
    ก่อนอื่นต้องทักทายเขาก่อน ว่าแต่ทำไม่น้องเขาต้องทำหน้าโกรธด้วยหละ ที่สำคัญเราจะพูดอะไรดีหละ น้องเขาพึ่งเสียพี่ชายไป และๆๆๆๆ อ๋อใช่พวงหลีกนี้ไง
 
    “เอ๊าะ จำได้หละ นี้เป๋นน้องบ่าวของ อ้ายสันแม่นก่อ”
    “ฮ้องผมว่า อันก็ได้ปี้เมย์”
    “โห้ จำปี่ได้โตยก๋า เออ.... นี้ตี้โฮงเฮียนเปิลเยี๊ยะอันนี้มาฮื่อนะ “
    “ขอบคุณนักๆ ปี้”
 
    อนันต์ก้าวลงบันไดมารับพวงหลีกในมืออดีตพี่สะใภ้ ก่อนที่จะวางมันพิงกับขอบบันได
 
    “เออ...ปี้...เสียใจโตยเน้อ...อ้ายสันเปิ้ลเป๋นคนดี ยังไงเหีย ก็....”
    แล้วตูควรจะปลอบใจเขายังไงดีหวะ   ขนาดตัวเองยังเกือบจะปล่อยโห่ออกมาตั้งหลายหน
 
    “ปี้เมย์”
    เสียงอันแสนเยือกเย็กของอนันต์ลอยปะทะเข้ากับใบหูของเมธิกาอย่างจัง
    เธอจึงรู้ทันทีว่า มีบางสิ่งไม่ชอบมาพากล
 
    “มะ..มีอะหยั๊งก๋า”
    “ปี้แม่นก็ที่ ฆ่าอ้ายสัน”
 
    อ๊ะ
    เอ๋
    เอ๋อ
    เฮื่อก..
 
    จิตใจที่อ่อนเพียรจู่ๆก็พุ่งออกมาจากอกของเด็กสาว
    ความเงียบและความหนาวเย็นปกคลุมไปทั่วร่าง
    เมธิกาได้แค่จ้องสายตาที่เธอกลัวที่สุดจนแทบไม่สามารถขยับตัไปไหนได้อีก
    ใช่แล้ว ....ฉันฆ่าเขาเอง
......................................................................................................................
กริ๊ง.....
 
“เอ๋...แปลกจังเลยนะแดเนี้ยล”
“อะไรหรอ โมโมะ”
“ดูนกตัวนี้สิ”
สาวน้อยสีขาวกับแมวดำนั้งเล่นอยู่บนหลังคาบ้าหลังนึ่ง
ที่มือขวาของโมโมะกำลังหิ้วกรงนกกระจอกสีทองขนาดใหญ่ส่วนมืออีกข้าง กำลังยัดอะไรบางอย่างที่มีสีเหลืองเข้าปากหยับๆ มันคือกล้วยหอม(อีกแล้ว)
“นกกระจอกตัวนี้มันทำไมหรอ”
“ก็ดูสิทั้งๆที่ประตูกรงเปิดแล้วแท้ๆ แต่ไหงมันไม่ออกมาบินหละ”
“ไหนๆ เลทมีซี นี้เธอจะบ้าเหรอจับนกใส่กรงเล็กแล้วเอามาใส่ไว้ในกรงใหญ่อีกชั้นหนึ่ง แล้วก็เปิดเฉพาะกรงข้างในแล้วมันจะบินยังไงเหล่า”
“ชะอ่าว จริงด้วยแฮะ อ้ำ...หยับๆๆ”
โมโมะยังคงปลอกกล้วยเข้าปากอันแล้วอันเหล่า
“มันจะบินได้ยังไงกันเหล่า ถึงแม้ว่าประตูกรงจะเปิด ทว่าเมื่อออกมาก็ยังมีกรงอีกชั้นอยู่
เธอคนนั้นก็เหมือนกัน คิดว่าเมื่อไม่มีเขาคนนั้นแล้วก็คิดว่าตัวเองเป็นอิสระ
แต่ความจริงแล้วเธอไม่สามารถโบยบิดได้  เพราะมีสิ่งที่ขังเธอไว้โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว
หรือผู้ให้ถูกคือเธอลืมห่วงสิ้นสุดท้ายที่เด็กหนุ่มมอบมันไว้ไงหละ
เนอะ แดเนี้ยล”
                “อื่ม....ก็เกือบจะเก็ตแล้วหละ ว่าแต่โมโมะ”
“อ้ำ...หยับๆๆๆ ฮีฮะไฮเฮอ?”
                “เวลาเธอกินกล้วยนะหัดทิ้งเปลือกให้มั้นเป็นที่เป็นทางหน่อยได้ไหมหา รู้ทั้งรู้ว่ามุขลื่นเปลือกกล้วยมันไม่ฮาแล้วยังจะเล่นอีก”
                “อ้ำ...หยับๆๆๆๆ อาหย่อยจัง”
                “เฮ่อ ไม่พูดด้วยแล้วไปดีกว่า”
และทันทีที่เจ้าแมวพูดไห้กำลังจะลุกขึ้นยืนของขาอยู่นั้น
“เมี้ยว!!!!”
แดเนียลลื่นเปลือกกล้วย
“ฮะๆๆๆ หัวขมำ ไปเลยแฮะ อ้ำ.....หยับๆๆๆ