ยมทูตสีขาว ภาคการปฏิวัติของโมโมะ

7.3

เขียนโดย อิจิโจ

วันที่ 12 ตุลาคม พ.ศ. 2553 เวลา 15.23 น.

  3 บท
  9 วิจารณ์
  9,411 อ่าน
แชร์นิยาย Share Share Share

 

2) นรกบนเส้นขอบฟ้า๒

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

    ท้องฟ้าที่ถูกเมฆปกคลุม

    มองไม่เห็นดวงดาว

    ทุกอย่างมืดมิด

    ยิ่งทำให้หัวใจใครบางคนหดหู่

    ทว่าหัวใจบางคนกลับโกรธแค้น

  

    ที่บ้านหลังหนึ่ง กลิ่นธูปอบอวนไปทั่ว

    มีแขกจำนวนมากมายกำลังนั่งพูดคุยกันบนเก้าอี้ ที่เจ้าบ้านเตรียมมารองรับ

    ส่วนใหญ่เป็นเพื่อนบ้าน และคนที่คุ้นเคย

    ทุกคนที่อยู่ในชุดดำ

   ดอกไม้สีขาวกำลังร่ายรำ

   ใครบางคนกำลังหลับใหล

    ทุกคนรู้ดีว่า เด็กชายคนนั้นไม่มีทางจะลุกขึ้นมาได้อีก

  

    สันติ จันทร์มาลา ซาตะ 13/5/37 มรณะ 6/12/52

  

   เขาถูกสังหารในคืนหนึ่ง ขณะที่พาน้องชายไปดูลิเก  เนื่องด้วยคืนนั้นมีงานเทศกาลฉลองวันพ่อ ซึ่งปกติแล้ว หลังงานเลิกจะมีกลุ่มวัยรุ่นที่ไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน ยึดพื้นที่ในงานเป็นสมรภูมิ แต่คราวนี้มีสิ่งที่ต่างไปจากปกติ ภายหลังที่เหตุการณ์เริ่มไม่เข้าท่า สองพี่น้องเริ่มตั้งท่าจะกลับ ทว่า ในตอนนั้นเอง กระสุนปริศนพุ่งทะลงกลางอกเด็กหนุ่มอย่างจัง 

    ร่างของเด็กหนุ่มถูกหามส่งโรงพยาบาลใกล้ๆ กลางดึก

    ทว่าสายเกินไป

    หลังจากที่คนในครอบครัวทราบข่าว ก็พากันมาหาเด็กหนุ่ม

    สันติมีโอกาสมองหน้าครอบครัวที่เขารักมากที่สุดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตาย แล้วจากไปอย่างสบง

 

    กรงนกที่ถูกเปิดออก เพื่อเจ้านกน้อยจะได้โบยบิน

    ทว่า มันไม่สามารถกลับไปหาฝูงของกันได้

    ความผูกพันที่ถูกความตายมาพรากจาก

    ทว่า เด็กสาวถูกบางสิ่งเผาผลาน 

 

    ภายในห้องรับแขก

    เจ้าบ้านและคนเฒ่าคนแก่อื่นๆ กำลังจัดเตรียมพื้นที่สำหรับรองรับพระภิกษุที่จะมาถึงในอีกไม่ช้า

    กล่องขนาดใหญ่ถูกปะดับประดาด้วยดอกไม้

    บรรยากาศเงียบกริบ ราวกับว่ามีบางอย่างมาอุดปากเอาไว้ ซึ่งก็ไม่แปลกอะไร ขณะนี้ทุกคนที่อยู่ที่นี้กำลังรับรู้สิ่งที่เจ็บปวดกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ไม่เว้นแม่แต่ผู้เป็นน้องชาย

    เด็กผู้ชายคนหนึ่งขังตัวเองอยู่ในห้องมืดทึบ

    เขาไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตา

 

    กริ๊ง....

    “เอ๊อ...”

    เสียงกระดิ่งดั่งขึ้น ปลุกเด็กหนุ่มให้ตื่นจากความมืดมนต์

    เขาลุกขึ้นเปิดไฟในห้องให้สว่างก่อนที่จะเดินไปเลื่อนม่านหน้าต่างออก แล้วพยายามมองหาต้นเสียง

    ทว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เขาเห็นใครบางคน เขาจำคนๆนั้นได้

    นั้นคือ ปีศาจ

 ...................................................................................................................................................

    กริ๊ง...

    เด็กสาวเมธิกากำลังเตรียมตัวสำหรับเข้าร่วมพิธี

    งานศพของ สันติ

    แฟนหนุ่มของเธอเอง

 

   “เอาหละเน่อ”

 

    จะทุกข์ทรมานขนาดไหนก็ตาม  แต่เราจะค่อยหลบหน้าคนอื่นไม่ได้ ฉะนั้นตอนนี้ ฉันต้องข่มอารมณ์ให้มิดชิดที่สุดเท่าที่จะทำได้

    ไม่มีน้ำตา สิ่งที่เธอนำมาด้วยมีแค่พวงหลีก ที่นักเรียนในชั้นเธอช่วยกันทำ ไม่มีปัญหาอะไร

     เราร้องไห้มากแล้ว

    จะไม่ร้องอีกเด็ดขาด

 

    เด็กสาวผู้ที่จิตใจเต็มไปด้วยรอยแผลรวบรวมสมาธิ เพื่อจะขึ้นเรือนรับแขก

    คืนนี้ฉันเอาของมามอบให้เธอ

     พอเสร็จแล้วก็หมดธุระ แล้วค่อยกลับบ้าน อะไรกับของกล้วยๆนี้นา

 

    ทันใดนั้นเอง

    พลื้ด...!!!

    เมธิกาพบว่าตัวเองกำลังล้มตัวลงอย่างแรกเนื่องจากเท้าซ้ายของเธอเผลอไปเหยียบวัตถุประหลาดสีเหลือง

 

    มันคือเปลือกกล้วย(อีกแล้ว)

 

    เมธิกาแทบสติแตกเมื่อรู้อารมณ์อมทุกข์เมื่อกี้กำลังแง้มช่องรอยร้าวหัวใจที่แตกออกเมื่อตอนที่เธอลื่นเปลือกกล้วย

    เย็นไว้ๆๆๆๆๆๆๆ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนี้ เราแค่ล้มลง เอาหละลุกขึ้นปัดกระโปงแล้วก็เดินขึ้นปันไดไปได้แล้ว...ชะ..!!!!!

 

    แต่เมื่อสาวมองขึ้นไปข้างบน

    ใครบางคนยืนรออยู่บนนั้น

 

    “อ๊ะ”

    เมธิกาสบตากับเด็กชายที่อายุน้อยกว่าประมาณ2-3ปีที่กำลังยืนหน้าบึ้งตึง ดูออกทันที่ว่ากำลังโกรธอย่างสุดขีดอยู่

    เด็กคนนั้นคือ อนันต์ จันทร์มาลา น้องชายของสันติ

  

    ด้วยความตกใจเมธิกาได้แต่ยืนจ้องหน้าเด็กชายด้วยความกลัวอยากไม่เคยรู้สึกมาก่อน ทั้งๆที่เสียดตายมาหลายหนแล้ว ทว่าเหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เธอได้สัมผัสกับความหดหู่อย่างแท้จริง

    จะ..จะ...ใจเย็นๆเข้าไว้นะ

    ก่อนอื่นต้องทักทายเขาก่อน ว่าแต่ทำไม่น้องเขาต้องทำหน้าโกรธด้วยหละ ที่สำคัญเราจะพูดอะไรดีหละ น้องเขาพึ่งเสียพี่ชายไป และๆๆๆๆ อ๋อใช่พวงหลีกนี้ไง

 

    “เอ๊าะ จำได้หละ นี้เป๋นน้องบ่าวของ อ้ายสันแม่นก่อ”

    “ฮ้องผมว่า อันก็ได้ปี้เมย์”

    “โห้ จำปี่ได้โตยก๋า เออ.... นี้ตี้โฮงเฮียนเปิลเยี๊ยะอันนี้มาฮื่อนะ “

    “ขอบคุณนักๆ ปี้”

 

    อนันต์ก้าวลงบันไดมารับพวงหลีกในมืออดีตพี่สะใภ้ ก่อนที่จะวางมันพิงกับขอบบันได

 

    “เออ...ปี้...เสียใจโตยเน้อ...อ้ายสันเปิ้ลเป๋นคนดี ยังไงเหีย ก็....”

    แล้วตูควรจะปลอบใจเขายังไงดีหวะ   ขนาดตัวเองยังเกือบจะปล่อยโห่ออกมาตั้งหลายหน

 

    “ปี้เมย์”

    เสียงอันแสนเยือกเย็กของอนันต์ลอยปะทะเข้ากับใบหูของเมธิกาอย่างจัง

    เธอจึงรู้ทันทีว่า มีบางสิ่งไม่ชอบมาพากล

 

    “มะ..มีอะหยั๊งก๋า”

    “ปี้แม่นก็ที่ ฆ่าอ้ายสัน”

 

    อ๊ะ

    เอ๋

    เอ๋อ

    เฮื่อก..

 

    จิตใจที่อ่อนเพียรจู่ๆก็พุ่งออกมาจากอกของเด็กสาว

    ความเงียบและความหนาวเย็นปกคลุมไปทั่วร่าง

    เมธิกาได้แค่จ้องสายตาที่เธอกลัวที่สุดจนแทบไม่สามารถขยับตัไปไหนได้อีก

    ใช่แล้ว ....ฉันฆ่าเขาเอง

......................................................................................................................

กริ๊ง.....

 

“เอ๋...แปลกจังเลยนะแดเนี้ยล”

“อะไรหรอ โมโมะ”

“ดูนกตัวนี้สิ”

สาวน้อยสีขาวกับแมวดำนั้งเล่นอยู่บนหลังคาบ้าหลังนึ่ง

ที่มือขวาของโมโมะกำลังหิ้วกรงนกกระจอกสีทองขนาดใหญ่ส่วนมืออีกข้าง กำลังยัดอะไรบางอย่างที่มีสีเหลืองเข้าปากหยับๆ มันคือกล้วยหอม(อีกแล้ว)

“นกกระจอกตัวนี้มันทำไมหรอ”

“ก็ดูสิทั้งๆที่ประตูกรงเปิดแล้วแท้ๆ แต่ไหงมันไม่ออกมาบินหละ”

“ไหนๆ เลทมีซี นี้เธอจะบ้าเหรอจับนกใส่กรงเล็กแล้วเอามาใส่ไว้ในกรงใหญ่อีกชั้นหนึ่ง แล้วก็เปิดเฉพาะกรงข้างในแล้วมันจะบินยังไงเหล่า”

“ชะอ่าว จริงด้วยแฮะ อ้ำ...หยับๆๆ”

โมโมะยังคงปลอกกล้วยเข้าปากอันแล้วอันเหล่า

“มันจะบินได้ยังไงกันเหล่า ถึงแม้ว่าประตูกรงจะเปิด ทว่าเมื่อออกมาก็ยังมีกรงอีกชั้นอยู่

เธอคนนั้นก็เหมือนกัน คิดว่าเมื่อไม่มีเขาคนนั้นแล้วก็คิดว่าตัวเองเป็นอิสระ

แต่ความจริงแล้วเธอไม่สามารถโบยบิดได้  เพราะมีสิ่งที่ขังเธอไว้โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว

หรือผู้ให้ถูกคือเธอลืมห่วงสิ้นสุดท้ายที่เด็กหนุ่มมอบมันไว้ไงหละ

เนอะ แดเนี้ยล”

                “อื่ม....ก็เกือบจะเก็ตแล้วหละ ว่าแต่โมโมะ”

“อ้ำ...หยับๆๆๆ ฮีฮะไฮเฮอ?”

                “เวลาเธอกินกล้วยนะหัดทิ้งเปลือกให้มั้นเป็นที่เป็นทางหน่อยได้ไหมหา รู้ทั้งรู้ว่ามุขลื่นเปลือกกล้วยมันไม่ฮาแล้วยังจะเล่นอีก”

                “อ้ำ...หยับๆๆๆๆ อาหย่อยจัง”

                “เฮ่อ ไม่พูดด้วยแล้วไปดีกว่า”

และทันทีที่เจ้าแมวพูดไห้กำลังจะลุกขึ้นยืนของขาอยู่นั้น

“เมี้ยว!!!!”

แดเนียลลื่นเปลือกกล้วย

“ฮะๆๆๆ หัวขมำ ไปเลยแฮะ อ้ำ.....หยับๆๆๆ

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
6.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
6.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา