ยมทูตสีขาว ภาคการปฏิวัติของโมโมะ

    ท้องฟ้าที่ถูกเมฆปกคลุม

    มองไม่เห็นดวงดาว

    ทุกอย่างมืดมิด

    ยิ่งทำให้หัวใจใครบางคนหดหู่

    ทว่าหัวใจบางคนกลับโกรธแค้น

  

    ที่บ้านหลังหนึ่ง กลิ่นธูปอบอวนไปทั่ว

    มีแขกจำนวนมากมายกำลังนั่งพูดคุยกันบนเก้าอี้ ที่เจ้าบ้านเตรียมมารองรับ

    ส่วนใหญ่เป็นเพื่อนบ้าน และคนที่คุ้นเคย

    ทุกคนที่อยู่ในชุดดำ

   ดอกไม้สีขาวกำลังร่ายรำ

   ใครบางคนกำลังหลับใหล

    ทุกคนรู้ดีว่า เด็กชายคนนั้นไม่มีทางจะลุกขึ้นมาได้อีก

  

    สันติ จันทร์มาลา ซาตะ 13/5/37 มรณะ 6/12/52

  

   เขาถูกสังหารในคืนหนึ่ง ขณะที่พาน้องชายไปดูลิเก  เนื่องด้วยคืนนั้นมีงานเทศกาลฉลองวันพ่อ ซึ่งปกติแล้ว หลังงานเลิกจะมีกลุ่มวัยรุ่นที่ไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน ยึดพื้นที่ในงานเป็นสมรภูมิ แต่คราวนี้มีสิ่งที่ต่างไปจากปกติ ภายหลังที่เหตุการณ์เริ่มไม่เข้าท่า สองพี่น้องเริ่มตั้งท่าจะกลับ ทว่า ในตอนนั้นเอง กระสุนปริศนพุ่งทะลงกลางอกเด็กหนุ่มอย่างจัง 

    ร่างของเด็กหนุ่มถูกหามส่งโรงพยาบาลใกล้ๆ กลางดึก

    ทว่าสายเกินไป

    หลังจากที่คนในครอบครัวทราบข่าว ก็พากันมาหาเด็กหนุ่ม

    สันติมีโอกาสมองหน้าครอบครัวที่เขารักมากที่สุดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตาย แล้วจากไปอย่างสบง

 

    กรงนกที่ถูกเปิดออก เพื่อเจ้านกน้อยจะได้โบยบิน

    ทว่า มันไม่สามารถกลับไปหาฝูงของกันได้

    ความผูกพันที่ถูกความตายมาพรากจาก

    ทว่า เด็กสาวถูกบางสิ่งเผาผลาน 

 

    ภายในห้องรับแขก

    เจ้าบ้านและคนเฒ่าคนแก่อื่นๆ กำลังจัดเตรียมพื้นที่สำหรับรองรับพระภิกษุที่จะมาถึงในอีกไม่ช้า

    กล่องขนาดใหญ่ถูกปะดับประดาด้วยดอกไม้

    บรรยากาศเงียบกริบ ราวกับว่ามีบางอย่างมาอุดปากเอาไว้ ซึ่งก็ไม่แปลกอะไร ขณะนี้ทุกคนที่อยู่ที่นี้กำลังรับรู้สิ่งที่เจ็บปวดกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ไม่เว้นแม่แต่ผู้เป็นน้องชาย

    เด็กผู้ชายคนหนึ่งขังตัวเองอยู่ในห้องมืดทึบ

    เขาไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตา

 

    กริ๊ง....

    “เอ๊อ...”

    เสียงกระดิ่งดั่งขึ้น ปลุกเด็กหนุ่มให้ตื่นจากความมืดมนต์

    เขาลุกขึ้นเปิดไฟในห้องให้สว่างก่อนที่จะเดินไปเลื่อนม่านหน้าต่างออก แล้วพยายามมองหาต้นเสียง

    ทว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เขาเห็นใครบางคน เขาจำคนๆนั้นได้

    นั้นคือ ปีศาจ

 ...................................................................................................................................................

    กริ๊ง...

    เด็กสาวเมธิกากำลังเตรียมตัวสำหรับเข้าร่วมพิธี

    งานศพของ สันติ

    แฟนหนุ่มของเธอเอง

 

   “เอาหละเน่อ”

 

    จะทุกข์ทรมานขนาดไหนก็ตาม  แต่เราจะค่อยหลบหน้าคนอื่นไม่ได้ ฉะนั้นตอนนี้ ฉันต้องข่มอารมณ์ให้มิดชิดที่สุดเท่าที่จะทำได้

    ไม่มีน้ำตา สิ่งที่เธอนำมาด้วยมีแค่พวงหลีก ที่นักเรียนในชั้นเธอช่วยกันทำ ไม่มีปัญหาอะไร

     เราร้องไห้มากแล้ว

    จะไม่ร้องอีกเด็ดขาด

 

    เด็กสาวผู้ที่จิตใจเต็มไปด้วยรอยแผลรวบรวมสมาธิ เพื่อจะขึ้นเรือนรับแขก

    คืนนี้ฉันเอาของมามอบให้เธอ

     พอเสร็จแล้วก็หมดธุระ แล้วค่อยกลับบ้าน อะไรกับของกล้วยๆนี้นา

 

    ทันใดนั้นเอง

    พลื้ด...!!!

    เมธิกาพบว่าตัวเองกำลังล้มตัวลงอย่างแรกเนื่องจากเท้าซ้ายของเธอเผลอไปเหยียบวัตถุประหลาดสีเหลือง

 

    มันคือเปลือกกล้วย(อีกแล้ว)

 

    เมธิกาแทบสติแตกเมื่อรู้อารมณ์อมทุกข์เมื่อกี้กำลังแง้มช่องรอยร้าวหัวใจที่แตกออกเมื่อตอนที่เธอลื่นเปลือกกล้วย

    เย็นไว้ๆๆๆๆๆๆๆ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนี้ เราแค่ล้มลง เอาหละลุกขึ้นปัดกระโปงแล้วก็เดินขึ้นปันไดไปได้แล้ว...ชะ..!!!!!

 

    แต่เมื่อสาวมองขึ้นไปข้างบน

    ใครบางคนยืนรออยู่บนนั้น

 

    “อ๊ะ”

    เมธิกาสบตากับเด็กชายที่อายุน้อยกว่าประมาณ2-3ปีที่กำลังยืนหน้าบึ้งตึง ดูออกทันที่ว่ากำลังโกรธอย่างสุดขีดอยู่

    เด็กคนนั้นคือ อนันต์ จันทร์มาลา น้องชายของสันติ

  

    ด้วยความตกใจเมธิกาได้แต่ยืนจ้องหน้าเด็กชายด้วยความกลัวอยากไม่เคยรู้สึกมาก่อน ทั้งๆที่เสียดตายมาหลายหนแล้ว ทว่าเหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เธอได้สัมผัสกับความหดหู่อย่างแท้จริง

    จะ..จะ...ใจเย็นๆเข้าไว้นะ

    ก่อนอื่นต้องทักทายเขาก่อน ว่าแต่ทำไม่น้องเขาต้องทำหน้าโกรธด้วยหละ ที่สำคัญเราจะพูดอะไรดีหละ น้องเขาพึ่งเสียพี่ชายไป และๆๆๆๆ อ๋อใช่พวงหลีกนี้ไง

 

    “เอ๊าะ จำได้หละ นี้เป๋นน้องบ่าวของ อ้ายสันแม่นก่อ”

    “ฮ้องผมว่า อันก็ได้ปี้เมย์”

    “โห้ จำปี่ได้โตยก๋า เออ.... นี้ตี้โฮงเฮียนเปิลเยี๊ยะอันนี้มาฮื่อนะ “

    “ขอบคุณนักๆ ปี้”

 

    อนันต์ก้าวลงบันไดมารับพวงหลีกในมืออดีตพี่สะใภ้ ก่อนที่จะวางมันพิงกับขอบบันได

 

    “เออ...ปี้...เสียใจโตยเน้อ...อ้ายสันเปิ้ลเป๋นคนดี ยังไงเหีย ก็....”

    แล้วตูควรจะปลอบใจเขายังไงดีหวะ   ขนาดตัวเองยังเกือบจะปล่อยโห่ออกมาตั้งหลายหน

 

    “ปี้เมย์”

    เสียงอันแสนเยือกเย็กของอนันต์ลอยปะทะเข้ากับใบหูของเมธิกาอย่างจัง

    เธอจึงรู้ทันทีว่า มีบางสิ่งไม่ชอบมาพากล

 

    “มะ..มีอะหยั๊งก๋า”

    “ปี้แม่นก็ที่ ฆ่าอ้ายสัน”

 

    อ๊ะ

    เอ๋

    เอ๋อ

    เฮื่อก..

 

    จิตใจที่อ่อนเพียรจู่ๆก็พุ่งออกมาจากอกของเด็กสาว

    ความเงียบและความหนาวเย็นปกคลุมไปทั่วร่าง

    เมธิกาได้แค่จ้องสายตาที่เธอกลัวที่สุดจนแทบไม่สามารถขยับตัไปไหนได้อีก

    ใช่แล้ว ....ฉันฆ่าเขาเอง

......................................................................................................................

กริ๊ง.....

 

“เอ๋...แปลกจังเลยนะแดเนี้ยล”

“อะไรหรอ โมโมะ”

“ดูนกตัวนี้สิ”

สาวน้อยสีขาวกับแมวดำนั้งเล่นอยู่บนหลังคาบ้าหลังนึ่ง

ที่มือขวาของโมโมะกำลังหิ้วกรงนกกระจอกสีทองขนาดใหญ่ส่วนมืออีกข้าง กำลังยัดอะไรบางอย่างที่มีสีเหลืองเข้าปากหยับๆ มันคือกล้วยหอม(อีกแล้ว)

“นกกระจอกตัวนี้มันทำไมหรอ”

“ก็ดูสิทั้งๆที่ประตูกรงเปิดแล้วแท้ๆ แต่ไหงมันไม่ออกมาบินหละ”

“ไหนๆ เลทมีซี นี้เธอจะบ้าเหรอจับนกใส่กรงเล็กแล้วเอามาใส่ไว้ในกรงใหญ่อีกชั้นหนึ่ง แล้วก็เปิดเฉพาะกรงข้างในแล้วมันจะบินยังไงเหล่า”

“ชะอ่าว จริงด้วยแฮะ อ้ำ...หยับๆๆ”

โมโมะยังคงปลอกกล้วยเข้าปากอันแล้วอันเหล่า

“มันจะบินได้ยังไงกันเหล่า ถึงแม้ว่าประตูกรงจะเปิด ทว่าเมื่อออกมาก็ยังมีกรงอีกชั้นอยู่

เธอคนนั้นก็เหมือนกัน คิดว่าเมื่อไม่มีเขาคนนั้นแล้วก็คิดว่าตัวเองเป็นอิสระ

แต่ความจริงแล้วเธอไม่สามารถโบยบิดได้  เพราะมีสิ่งที่ขังเธอไว้โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว

หรือผู้ให้ถูกคือเธอลืมห่วงสิ้นสุดท้ายที่เด็กหนุ่มมอบมันไว้ไงหละ

เนอะ แดเนี้ยล”

                “อื่ม....ก็เกือบจะเก็ตแล้วหละ ว่าแต่โมโมะ”

“อ้ำ...หยับๆๆๆ ฮีฮะไฮเฮอ?”

                “เวลาเธอกินกล้วยนะหัดทิ้งเปลือกให้มั้นเป็นที่เป็นทางหน่อยได้ไหมหา รู้ทั้งรู้ว่ามุขลื่นเปลือกกล้วยมันไม่ฮาแล้วยังจะเล่นอีก”

                “อ้ำ...หยับๆๆๆๆ อาหย่อยจัง”

                “เฮ่อ ไม่พูดด้วยแล้วไปดีกว่า”

และทันทีที่เจ้าแมวพูดไห้กำลังจะลุกขึ้นยืนของขาอยู่นั้น

“เมี้ยว!!!!”

แดเนียลลื่นเปลือกกล้วย

“ฮะๆๆๆ หัวขมำ ไปเลยแฮะ อ้ำ.....หยับๆๆๆ