จิกัง (เพียงเธอ...หนึ่งกาลเวลา)

เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ...
ความคิดต่างๆนานา แล่นเข้าแล่นออกจากเซลล์สมองจนเมษามึนหัวไปหมด คำถามต่างๆผุดขึ้นในใจ เกิดอะไรขึ้นกันนี่ แล้วผู้หญิงคนเมื่อครู่เป็นใครกัน ทำไมบ้านที่ดูเก่าๆ ถึงได้ดูใหม่ขึ้นถนัดตาล่ะ โอ๊ย ไม่เข้าใจจริงๆเล้ย
"เดี๋ยวค่ะ รอด้วย ฉันมีเรื่องจะถามคุณ เดี๋ยว...เอ๊ะ! นี่!! เดี๋ยวสิ!!!" เมษาวิ่งตามหญิงสาวคนนั้นไปติดๆ
"กรี๊ด ใครน่ะ เข้ามาในบ้าน"
"ท่านหญิงๆ ท่านหญิงจะไปไหนเจ้าค่ะ"
"เหวอ ผีกลางวัน"
"ว๊าย ช่วยด้วย"
หลายเสียงและหลายบทสนทนาแปลกๆ แว่วเข้าหูของเมษา แต่บัดนี้ เธอไม่สนใจสิ่งเหล่านั้นแล้ว เธอยังคงวิ่งตามหญิงสาวผู้นั้นไปด้วยใจที่มีแต่คำถาม ' เกิดอะไรขึ้นกับฉันนี่? ' เมษาวิ่งตามหล่อนไปเรื่อยๆ จนกระทั่งสายตาไปหยุดชะงักกับ...
 
...ชายหนุ่มผู้หนึ่ง เขานั่งทอดอารมณ์อยู่บนสะพานเล็กๆ ในสวนญี่ปุ่นที่ตกแต่งได้อย่างลงตัว ลักษณะการนั่งดูผ่อนคลายอย่างเหลือเชื่อ นี่คนทั้งบ้านกำลังตกใจกลัวเธออยู่ บางคนถึกับไม่กล้าเข้าใกล้ด้วยซ้ำ แล้วเขาเป็นใครกันนะ ถึงไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับใครเลยสักนิด แสดงว่าคนๆนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ เขาต้องมีคำตอบที่จะสามารถตอบคำถามมากมายให้ฉันได้แน่ๆ...
 
ไม่รอช้า เมษารีบวิ่งตรงไปยังชายผู้นั้นทันที และเหมือนเขาจะรู้ตัว ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนช้าๆ และมองไปทางหญิงสาวที่กำลังวิ่งมาทางเขา ดวงตาทั้งสองของชายหุ่มเบิกกว้าง หญิงสาวเบื้องหน้าเป็นใครกัน ยังไม่ทันที่เขาจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น
"ว๊ายยยยยยยยยย"
"เหวอออออออออ"
โครม!!!!!!!!!!!
เมษาที่วิ่งมาด้วยความเร็วพอสมควร เสียหลักพุ่งชนชายหนุ่มเข้าอย่างจัง แรงปะทะทำให้ทั้งคู่ล้มลงไปกองอยู่กับพื้น ชายหนุ่มผลักหญิงสาวให้พ้นตัวด้วยความเขินอายและตกใจ  เมษารีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วโดนที่ไม่ต้องมีใครมาสั่ง ชายหนุ่มได้สติรีบลุกขึ้นและพยายามช่วยพยุงเมษาที่ลุกขึ้นมาก่อนหน้าแล้ว แต่ยังโซเซอยู่ จังหวะบังเอิญทำให้ทั้งสองได้สบตากัน
'แปลกจังเลย ทำไมฉันรู้สักคุ้นสายตาคู่นี้นะ ทำไมเมื่อได้จ้องมองมัน ฉันถึงได้รู้สึกอบอุ่นพิกลล่ะ รู้สึกคุ้นเคย รู้สึกเชื่อมั่นในสายตาคู่นี้ ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้ล่ะ ทำไมนะ...'
"เจ้า เอ่อ... เจ้าจะอยู่แบบนี้อีกนานไหม ?"เสียงนุ่มทุ้มปลุกเมษาให้ออกจากภวังค์
"อะ...เอ่อ...คือฉัน...คือ...ฉัน"
"บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่..." น้ำเสียงที่อ่อนโยนทำให้เมษาใจเต้นเป็นระส่ำ
"นายท่าน! ระวังนะขอรับ!" เสียงชายอีกคนตะโกนดังมาจากชานบ้าน ทั้งสองหันไปตามเสียงเรียก ชายหนุ่มอีกคนวิ่งกระหืดหระหอบตรงเข้ามาและหยุดชะงักเมื่อเขาเห็นเมษา
"อะไรของเจ้ารึ" ชายหนุ่มถามกลับไป น้ำเสียงเขาราบเรียบแต่ก็มีพลังเฉียบขาด
"เอ่อ...คือ...นายท่านขอรับ นางผู้นั้นเป็นปีศาจนะขอรับ ออกห่างจากนาง..."
"อะไรกัน! ตะกี้ก็ว่าฉันเป็นผี ทีนี้มาเพิ่มยศให้เป็นปีศาจอีกแล้วหรอ ห๊ะ!?" หญิงสาวโต้กลับด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกความหงุดหงิดเสียเต็มประดาของเธอ "ตกลงว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉันจะถามแค่เนี้ย วิ่งหนีทำไมก็ไม่รู้ เหอะ!"
"เกิดอะไรขึ้นน่ะ ไหนใครลองอธิบายเรื่องราวให้ข้าฟังได้รึไม่" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเบาๆ
 
ในห้องโถงใหญ่กลางบ้านที่ถูกตบแต่งไว้ย่างดี ผู้คนมากมายนั่งเรียงกันเป็นแถวยาวสองฝั่งห้อง สีหน้าของแต่ละคนบ่งบอกความคิดและความรู้สึกได้อย่างชัดเจน พวกเขาเหล่านั้นจ้องมองเมษาที่นั่งพับเพียบอยู่กลางห้องด้วยสายตาแบบเดียวกันไม่มีผิด เมษาเริ่มอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงซุบซิบระงมไปทั่ว เสียงเย็นชาและเฉียบขาดของชายหนุ่มที่นั่งเป็นประธานในห้องโถงดังขึ้นสยบเสียงหึ่งๆที่อยู่รอบๆห้องไปจนหมด ความเงียบสงบกลับมาอีกครั้งหนึ่ง
"มีใครจะอธิบายเรื่องนี้ได้หรือไม่" ความเงียบสงบคือคำตอบที่เขาได้รับกลับไป
"ไหนแม่นางท่านนี้ลองกล่าวอะไรเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ได้หรือไม่" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น แต่สายตาที่มองมานั้น ทำให้เมษามีกำลังใจขึ้นเป็นกอง
"คือ ฉันๆไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นนะ แต่อยู่ๆ ฉันก็มาอยู่ที่นี่ แล้วเจอกับผู้หญิงคนนั้น..." เมษาชี้นิ้วไปยังผู้หญิงที่เธอเจอเป็นคนแรก "แล้วเธอก็กรี๊ดๆๆๆ แล้วก็วิ่งหนีไปเลย"
"ก็...ก็...ก็นางเป็นปีศาจนิ" หญิงผู้นั้นกล่าวด้วยเสียตะกุกตะกัก เกิดเสียงซุบซิบระงมขึ้นอีกครั้ง ชายหนุ่มกระแอมไอเบาๆ ทุกอย่างจึงสงบลง
"ท่านพี่หญิงมิโกะ ท่านพี่คิดว่ามันเป็นเยี่ยงนั้นหรือขอรับ" ชายหนุ่มถามกลับ
"ใช่ ข้าคิดว่ามันเป็นเยี่ยงนั้นนะ เรียวสุเกะ มะ...มะ...ไม่สิ ท่านเจ้าเมือง" สิ้นคำพูดของนาง เมษาได้แต่นั่งตาค้างตกตะลึง อะไรกันนี่ มีท่านพี่ แล้วนายคนนั้นยังเป็นถึง ไดเมียว เรื่องอะไรกันแน่เนี่ย
"เอ่อ  ท่านเจ้าเมืองขอรับ ข้ามีความเห็นอย่างหนึ่งที่ปกปิดทุกท่านมานาน..." ผู้เฒ่าวัยชราค่อยๆ เคลื่อนตัวช้าๆเข้ามาในโถงกลาง เสียงยานคางของเขาทำให้ทุกคนเหลียวมอง
"มีอะไรงั้นรึ ท่านผู้เฒ่าพยากรณ์"
"ข้าคิดว่า มันคงเป็นไปตามคำทำนายจริงๆขอรับ..."
คำทำนายงั้นรึ...
แล้วคำทำนายอะไรล่ะ...