จิกัง (เพียงเธอ...หนึ่งกาลเวลา)

เวลาเป็นสิ่งที่ไม่สามารถหวนกลับได้...

เวลามีค่ายิ่งสำหรับใครหลายๆคน...

และบางคน เวลา อาจไม่มีค่าเลยสักนิด...

แต่สำหรับบางคน เวลาทำให้เขาได้พบ และพรากจาก...เธอคนสำคัญของหัวใจ...

----------------------------------------------------------------------------------------------

อากาศร้อนตับแตก แดดแรงจัดเลียผิวกายหญิงสาวร่างบางที่กำลังเดินท่อมๆ ตรงเข้าไปในบริษัทที่ดูใหญ่โตแห่งหนึ่ง เมื่อก้าวขาเรียวเข้าไปในห้องโถงใหญ่  พนักงานคนหนึ่งยิ้มแย้มให้เธอก่อนจะพาเธอไปนั่งรอที่มุมรับแขกของบริษัท หญิงสาวนั่งรออยู่เพียงอึดใจร่างสูงของพนักงานคนเดิมก็เดินเข้ามา พร้อมกล่าวด้วยใบหน้าที่รู้สึกผิดเตมทน

"ขอโทษด้วยนะครับน้อง ทางผู้ใหญ่เขาบอกว่า จะไม่รับคนเพิ่มแล้ว" พนักงานหนุ่มยิ้มแห้งๆขณะที่พูดประโยคนั้นออกมา

"อ่าว ไหนว่าจะรับสมัครพนักงานเพิ่มไงคะ แล้วมีจดหมายเรียกหนูมาทำไม"

"ไม่รู้สิครับ ผู้ใหญ่เขาบอกมาแบบนั้นน่ะ แล้วเมื่อเช้าก็มีคนมา 1 คนนะ เขาได้รับเลือกไปแล้วด้วย"

"แล้วเรียกหนูมาทำไมล่ะคะ บอกว่าจะให้มาสัมภาษณ์ มาแล้วไม่ได้สัมภาษณ์แบบนี้" หญิงสาวอารมณ์ขุ่นพลางสะกดอารมณ์เอาไว้

"นะครับน้อง พี่ต้องขอโทษจริงๆนะ น้องลองไปหาที่อื่นดูนะครับ"

"แต่หนูไปมาทุกที่แล้วนะคะ ไม่มีใครรับหนูสักคน"

"พี่ต้องขอโทษจริงๆนะครับน้อง นะครับๆ"

"อ่า ค่ะๆ ขอบคุณมากๆนะคะพี่"

"ครับ" พนักงานยิ้มแห้งๆให้เธออีกครั้ง หญิงสาวยิ้มตอบก่อนจะเดินออกมาจากบริษัทแห่งนั้น เธอถูกกระทำแบบนี้มาหลายบริษัทแล้ว แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ นิสิตจบใหม่ไม่ถึงปีอย่างเธอก็คงต้องก้มหน้ารับมันต่อไปล่ะมั้ง

กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆ

"โว้ย ใครโทรมาวะ" หญิงสาวสบถอย่างหัวเสีย พลางกดรับโทรศัพท์โดยไม่แม้แต่จะดูชื่อผู้โทรเข้า

"ใครวะ!" ถ้อยคำที่มาพร้อมอารมณ์ฉุนเฉียว ทำให้ผู้ฟังแอบตกใจเล็กน้อย

"เป็นอะไรไปวะเมษา แอมเองโว้ย" ปลายสายกรอกเสียงแข่งกับหญิงสาวนามว่า "เมษา" บ้าง

"อ่าว แอมเองหรอ โทษทีๆนะ เรากำลังหงุดหงิดน่ะ"

"ไม่ได้งานอีกล่ะสิท่า"

"เออ เราไม่ใช่แกนิ ไฟแรงเกินไป ยังไม่ทันจบก็มีคนมาทาบทามไปทำงานที่ญี่ปุ่นอ่ะ" เมษาแอบทำหน้าหมั่นไส้นิดๆ ในความแรงของเพื่อน

"อ่ะฮ่ะ คนมันแรงทุกองศาร้อนย่ะ ร้อนแรง แผดเผา ฮ่ะฮ่า นี่เรารอแกอยู่ที่หน้าบ้านอ่ะ จะกลับรึยัง ไม่อยากรอนานโว้ย เมื่อยชิบ"

"แล้วจะไปรอทำพระแสงอะไรล่ะจ๊ะ ห้างใกล้ๆก็มี"

"เออว่ะ ก็ทำไมล่ะ อยากรอนี่ เร็วๆ เพื่อนกลับมาจากญี่ปุ่นทั้งที มีของมาฝากเยอะแยะว่ะ"

"อืมๆ จะรีบๆกลับนะยะคุณนาย 10 นาที โอเคไหม"

"เออ รีบๆล่ะแม่คุณ"

สาวน้อยร่างบางเดินทางกลับบ้านโดยเร็ว ทันทีที่ก้าวขาหยุดบริเวณหน้าบ้าน แอมเพื่อนรักก็โผเข้าใส่เพื่อนรักของเธอทันที

"วู้ๆๆๆ คิดถึงจังวุ้ย"

"แหม ทำยังกับไม่ได้เจอมา 10 ชาติงั้นแหละ มาทำไมล่ะ"

"โหย ไล่หรอวะ คนเค้าอุส่าจะชวนไปเที่ยวญี่ปุ่น"

"เฮ้ย จริงดิ ไปฟรีรึเปล่า ถ้าฟรีเราไปโดยไม่มีข้อยกเว้น"

"ก็จริงสิ เออนี่ ใจคอจะไม่ให้เข้าไปในบ้านเลยใช่ไหม"

"เออลืม โทษทีๆ ไปๆๆๆ เข้าบ้านกัน"

สองสาวนั่งคุยกันตามประสาเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันมานานเกือบปี แอมเล่าเรื่องที่ญี่ปุ่นให้เมษาฟังอย่างสนุกสนาน เมษาก็เล่าถึงชีวิตสุดเซ็งของเธอให้เพื่อนฟังเช่นกัน แอมบอกกับเมษาว่าเธอเหงา เลยมาชวนเมษาไปอยู่ด้วย และเธอได้ทาบทามงานที่นั้นไว้ให้เพื่อนรักแล้ว เมษาดีใจมากที่เพื่อนมีน้ำใจช่วยเหลือคนอย่างเธอ แอมบอกเธออีกว่าจะจัดการเรื่องต่างๆให้ และพร้อมที่จะพาเพื่อนไปทันที่ที่เรื่องทุกอย่างเรียบร้อย

"ขอบใจนะแอม ถ้าไม่ได้แก เราคง..."

"น่ะ เอาน่า เพื่อนกันโว้ย เดี๋ยวไปถึงนะจะพาไปดูของอร่อย"

"อะไรวะ อุดงหรอ หรือ ซูชิ"

"หึหึ อร่อยกว่านั้นอีก ผู้ชายย่ะ หล่อๆทั้งนั้น เหอะๆ"

"เฮ้ย เพื่อนแกเป็นคนแบบนั้นหรอวะ ฉันอยากไปเที่ยวดูพวกบ้านโบราณๆ สถานที่โบราณๆมากกว่าเว้ย"

"งั้นหรอ ถ้างั้น มีที่หนึ่ง สวยมากๆ คิดว่าแกน่าจะชอบนะ"

หลังจากวันนั้น แอมได้จัดการเรื่องต่างๆให้เมษาตามที่เธอได้พูดไว้ และรีบพาเมษาไปญี่ปุ่นทันที แอมพาเมษาทั้งเที่ยวทั้งช๊อป หวังให้เพื่อนสนุกสนาน และเธอก็ได้พาเมษาไปยังสถานที่ที่เธอเคยการันตีไว้

"นี่ไง บ้านที่เราว่า สวยใช่ไหมล่ะ"

"เก่าจะตาย"

"ไหนว่าชอบของเก่าไงวะ"

"แต่มันก็สวยดีนะ"

บ้านเก่าในแบบญี่ปุ่นแท้ๆ ตั้งตระหง่านตรงหน้าสองสาว ซุ้มประตูที่ดูเก่าแต่ก็ได้รับการดูแลอย่างดีให้ความรู้สึกเย็นสบายอย่างบอกไม่ถูก   เมษารู้สึกคุ้นเคยกับบ้านหลังนี้เป็นพิเศษ เหมือนมีแรงดึงดูดหรืออะไรไม่ทราบ เธอเดินตรงดุ่มเข้าไปในบ้านทันที สวนญี่ปุ่นน้อยๆแต่น่ารัก น้ำตกจำลองเล็กๆ นั่นดูงดงามราวภาพเขียน เมษาเดินเข้าไปเรื่อยๆ โดยที่มีแอมคอยเดินตามไปติดๆ สองสาวชื่นชมบรรยากาศสวยงามด้วยความเพลิดเพลิน แต่เมษาก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อมีมือเย็นมาวางบนไหล่เธอ

"หนู........." เสียงชายชรายานคาง เมษาตกใจหันไปตามเสียงเรียก ชายชราดูภูมิฐานคนหนึ่งยืนจ้องเธอ แววตาเป็นประกายน่าสงสัย

"คะ?" เมษาขานรับเบาๆ แอมมองชายชราคนนั้น พลางกระซิบข้างหูเพื่อน "ไม่น่าไว้ใจเลยว่ะ เรารู้จักเจ้าของบ้านนี้นะ แต่ไม่ใช่คนนี้อ่ะ คนนี้เราไม่เคยเห็น"

แต่เมษากลับรู้สึกต่างกันออกไป เธอรู้สึกอบอุ่นเมื่อสบนัยน์ตาคู่นั้น รู้สึกว่าเธอรู้จักกับชายผู้นี้มานานแสนนาน เวลาที่สบตาเขา เธอไม่อยากจะจ้องมองหรือสนใจใครอีก

"บ้านตาเองลูก เข้ามาๆ" ชายชราพูดเบาๆ เมษาเดินตามด้วยความเชื่อง แอมดึงแขนเพื่อนสาวไว้ "ตาคะ ตาไม่ใช่เจ้าของบ้านนี้ หนูรู้"

ชายชรายิ้มบางๆให้สาวน้อย เสียงตะโกนของชายอีกคนทำให้แอมต้องหันไปดู "นายท่านๆ มาทำอะไรตรงนั้นครับ"

"อ่าว คุณลุงเจ้าของบ้าน สวัสดีค่ะ" แอมโค้งตัวลงไปทำความเคารพ ก่อนจะถามต่อ "เมื่อกี้ลุงเรียกตาคนนี้ว่านายท่านหรอ"

"ใช่จ๊ะๆ นายท่านเจ้าของบ้านนี้เอง"

"แล้วลุงไม่ใช่หรอ"

"ครับ ลุงไม่ใช่เจ้าของบ้าน แต่เป็นพ่อบ้านของที่นี่ต่างหาก"

"มาๆ แม่หนูทั้งสอง ตาจะเลี้ยงขนมนะ"

สองสาวเดินตรงเข้าไป พูดคุยกับคุณตาผู้นั้นอย่างอบอุ่น และกินขนมแสนอร่อยนั่นจนหมดเกลี้ย คุณตาเล่าเรื่องต่างๆให้พวกเธอฟัง และบอกให้พวกเธอมาเยี่ยมบ่อยๆก็ได้ถ้าต้องการ เมษานั้นมาเยี่ยมคุณตาบ่อยกว่าแอม เพราะเธอมีความรู้สึกพิเศษบางอย่างกับตาที่เธอเองก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่ามันคืออะไรจนกระทั่งเวลาผ่านไป 2 เดือน เมษามีงานทำเป็นที่เดียวกันกับแอมและเธอคิดว่ามั่นคงแล้ว เธอยัคงไปเยี่ยมเยียนคุณตาทุกวัน จนกระทั่งวันนี้

"สวัสดีค่ะ อ่าว ตาไม่อยู่หรอลุง"

"คือ นายท่าน...นายท่าน...ฮือออออออออ"

"เฮ้ยลุง ตาไปไหน"

"นายท่าน...นายท่าน...เสียแล้วครับ"

"ห๊ะ อะไรนะ!!!" ทุกอย่างอื้ออึงไปหมด เมษางุนงงกับทุกคำพูด จะบ้าหรือไง เมื่อวานคุณตายังคุยอยู่กับเธอดีๆแท้ๆ แล้วจะมาบอกว่าตาย มันเป็นไปได้อย่างไร

"อำหนูรึเปล่า" เสียงสั่นเครือถามด้วยใจที่หวาดกลัวในคำตอบ

"ท่านจากไปแล้วจริงๆครับ"

"ฮืออออออออออออออออออออ" เมษาทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ปล่อยให้น้ำตาไหลไปเรื่อยๆ เธอเริ่มเดินตรงเข้าไปในบ้านอย่างเลื่อนลอย เธอคิดว่า เข้าไปแล้ว คงจะเจอคุณตาอยู่ในบ้านแน่ๆ เมษาเดินเข้าไปจนถึงห้องพระเล็กๆของบ้านที่คุณตาเคยพามาดู เธอมองห้องที่มืดสนิทด้วยใจที่มืดมัว พาลนึกไปถึงเมื่อวานที่ตาพูดประโยคแปลกๆกับเธอ

"ขอตา กอดหนูสักทีได้ไหม ก่อนที่จะไม่มีโอกาสอีกแล้ว"

"อะไรกันคะ หนูมาออกจะบ่อย อ่ะๆๆๆ กอดก็กอด" ตากอดหญิงสาวเนินนาน ชายชรากระชับวงแขนแน่นขึ้นเหมือนไ่อยากให้เธอจากไปไหน "หนุูต้องกลับแล้วนะคะ เย็นแล้ว" ตาจำต้องปล่อยเธอออกจากอ้อมกอดอย่างอ้อยอิ่ง เขามองเธออย่างมีความหมาย มองแผ่นหลังที่จากไป แสงสว่างวาบทอประกายออกจากร่างชายชราที่ค่อยๆกลายร่างเป็นชายหนุ่มรูปงาม เขาผู้นั้นเฝ้ามองเธอพลางกระซิบเบาๆ ซึ่งแน่นอน ภาพเหล่านั้นเธอไม่มีทางได้เห็นเลย

"ลาก่อน จิกัง ข้ารักเจ้า ไม่ว่าวันนี้ พรุ่งนี้ หรือ ตลอดไป ข้าก็จะรักเจ้า..."

หญิงสาวปาดน้ำตาที่ร่วงพลู พลางมองห้องพระที่ว่างเปล่า เธอเซไปข้างหน้าเล็กน้อย เมษาใช้มือเรียวจับโต๊หมู่ไว้ไม่ให้เสียหลัก

ฉับพลัน!!!

แสงสว่างจากเปลวไฟของเทียนไขเล่มหลายเล่มต่างก็ลุกโชน ห้องทั้งห้องสว่างวาบด้วยแสงไฟน้อยๆ ข้าวของภายในห้องดูใหม่ขึ้นจนน่าสงสัย หญิงสาวตกใจกับภาพที่ได้เห็น และพลันเธอหันหลังไปดู เธอก็พบกับ

"ว๊ายยยย คุณพระคุณเจ้า ผีเจ้าค่ะ ผี...." หญิงสาววัยกลางคนหน้าตาสะสวยคนหนึ่งในชุดกิโมโนเพียบพร้อม กำลังวิ่งหนีออกจากห้องพระด้วยความกลัวสุดขีด

เมษารี่ตามองพลางคิด

เกิดอะไรขึ้น...