ณ กาลเวลา

  
   กรี๊งงงงงงงงงงง ๆๆๆๆๆ
 
นี่คือเสียงในตอนเช้าวันอาทิตย์ของเดือนกันยายน ปลายฝนต้นหนาว อากาศกำลังน่านอนมากมันเป็นเสียงที่ทำให้ "บอล" หนุ่มน้อย Programer มือใหม่ ตื่นขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดยิ่งนัก
 
"โว้ยยยยย รู้แล้วๆ จะส่งเสียงอะไรนักหนาว๊ะ ตื่นแล้ว" บอลบ่นกับนาฬิกาขี้โวยวายเรือนนั้นก่อนจะเอื้้อมมืออ้วนๆของเค้าไปทุบเพื่อปิดเสียงปลุก "นี้มันกี่โมงละว๊ะนิ" บอลพูดก่อนจะมองไปที่นาฬิกา "แม่เจ้าาาาาา กูตื่นขึ้นมาทำไมว๊ะนี้ 6 โมงเช้า" หนุ่มน้อยยังบ่นพึมพัมๆก่อนที่จะเดินเข้าไปอาบน้ำ .............
 
"อ่าาาา สบายตัว ยามเช้า ..... ลาล๊า ลาๆ ล๊า" หนุ่มน้อยอารมณ์ดีเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่แต่งตัวเสร็จแล้ว เค้าก็ได้เปิด Computer ของเค้าตามปกติ .... ระหว่างรอ หนุ่มน้อยก็ไปค้นหนังสือที่ชั้นหนังสือ เพื่อมานั่งอ่านเล่น "อ่านอะไรดีน๊อ วันนี้" หนุ่มน้อยตั้งคำถาม"เซงๆแบบนี้ หาไรฮาๆ อ่านดีกว่า" เค้ายังค้นหาหนังสือที่เค้าต้องการต่อไป
 
   ปั๊ก!!!
 
สมุดสีดำเล่มหนึ่งหล่นลงมาจากชั้นหนังสือ "อะไรว๊ะนี้ตกมาได้ไง" เค้าสงสัยกับสมุดที่ตกอยู่ตรงหน้าเค้า ก่อนที่จะหยิบสมุดเล่มนั้นขึ้นมา มันเป็นสมุดบันทึกสีดำฝุ่นเขอะ และดูเก่ามากๆ
 
" นี้มัน.......ไดอารีเก่านิ " สีหน้าของเค้าเปลี่ยนไปเมื่อหยิบสมุดเล่มนี้มาดู หนุ่มน้อยกระตือรือล้นมากขึ้น เค้าเอามือปัดฝุ่นหนาๆ ที่เกาะอยู่บนสมุด ก่อนที่จะเดินไปหยิบผ้าชุบน้ำและบิดหมาดๆ เพื่อมาเช็ดทำความสะอาดไดอารีของเค้า ...........
 
หลังจากปัดฝุ่นเรียบร้อยแล้ว บอล ก็ได้เปิดหน้าแรกของไดอารี่เล่มนี้ขึ้นมา สิ่งที่บอลเห็นก็คือคำคำหนึ่งซึ่งเป็นภาษาอังกฤษ เขียนตัวใหญ่ไว้เต็ม 2 หน้าแรกว่า "Time Machine" 
 
"Time Machine ?? นี่กูเคยเขียนเรื่องแบบนี้ด้วยหรอว๊ะนิ" และเค้าก็เปิดไปอีกหน้า มันเป็นคำนำเนื้อหาของคำนำ มีประมาน ครึ่งหน้ากระดาษ ลายมือชุ้ยๆ ในคำนั้นนั้น หนุ่มบอลจำได้ดีว่าเป็นลายมือของตัวเองนั้นเอง ก่อนจะเริ่มอ่านคำนำ
 
"คำนำ
 
   ถึงตัวกูเองในอนาคต ถ้ามึงได้เปิด Time Machine เล่มนี้ขึ้นมาอ่าน ตอนนั้นมึงคงมีงานมีการทำแล้ว และมึงคงไม่ได้มาเขียน Time Machine เล่มนี้อยู่ เพราะถ้ามึงเขียนอยู่มึงจะไม่ได้มาอ่าน คำนำ ที่กูเขียนไว้ให้กูเองแบบนี้หรอก
 
   เอาละสิ่งที่กูอยากบอกมึงก็คือ ตอนที่มึงหยิบมันขึ้นมาอ่านสิ่งที่มึงเขียนเอาไว้เองอีกครั้งแปลว่าเวลาคงผ่านไปนานแล้ว มึงอาจจะลืมด้วยซ้ำ ว่ามึงเขียน Time Machine เล่มนี้ขึ้นมาเพราะฉนั้นมึงคงเป็นผู้ใหญ่มากกว่ากูตอนนี้เป็นไหนๆ มุมมองชีวิตของมึงอาจเปลี่ยนไปมึงอาจจะโตขึ้นมาก หรือมึงอาจจะไม่เปลี่ยนเลย แต่ที่กูตั้งใจจะเขียน Time Machine เล่มนี้ขึ้นมาก็เพื่อ ให้มึงไม่ลืมอะไรเก่าๆ ที่มึงเคยเป็น ที่มึงเคยทำ และมึงเคยมีความสุขกับมันถึงตอนที่มึงเปิดอ่าน มึงอาจจะเอาเรื่องของกู ไปทำใหม่ก็ได้ เพราะมึงคงมีความคิดที่ต่างออกไปแล้ว
 
  กูไม่เขียนอะไรมากมายแล้ว แต่อยากจะบอกว่า กูอยากให้สมุดบันทึกเล่มนี้ มันเป็นTime Machine จริงๆ กูถึงได้ตั้งชื่อนี้ เวลามึงกลับมาอ่าน มันก็เหมือน มึงได้ย้อนเวลากลับมาหากู มาดูว่ากูเคยเป็นยังไง ถึงแม้มึงจะเปลี่ยนอะไรไม่ได้ก็ตาม แต่ก็ถือว่ามึงได้นั่ง Time Machine กลับมาหากูแล้ว ......
 
                                                                       บอล                                                                7 ตุลาคม 2543                         "
 
 
 " ไอ้บอล!!! " เสียงเรียกดังขึ้น กอนที่บอลจะเปิดหน้าถัดไปของ Time Machine "เออๆ กูไปแล้วๆ"เค้าตอบรับเสียงเรียก ก่อนที่จะเปิดหน้าต่อไป ซึ่งเขียนที่หัวกระดาษว่า "เพ้อเจ้อ..."