ณ กาลเวลา

หลังจากที่หนุ่มน้อยปิดสมุดบันทึกสีดำของเขาลง เขาได้ลงไปตามเสียงเรียกของเพื่อน
โดยมีคำคำหนึ่งติดอยู่ในหัวของเขา นั้นคือคำว่า "เพ้อเจ้อ" ที่เค้าอ่านเจอก่อนจะ
ลงมาหาเพื่อน "เพ้อเจ้อ ... หรอ นี่กูเขียนไรไว้ว๊ะนิ..... ชั่งมันเหอะเดียวก็ได้อ่าน"

วันนี้หนุ่มน้อยมีนัดกับเพื่อนไปเดินเที่ยวกันที่สยาม เพื่อที่จะไปหาซื้อของมาแต่งห้อง

เมื่อถึงสยามพวกเค้าก็เดินเล่นในเพื่อดูของต่างๆ จนกระทั่งหิวกันแล้ว ทั้งสองจึง
หยุดพักเพื่อหาอะไรใส่ท้อง ในระหว่างที่ทานข้าวนั้น ทั่งสองได้สนทนากันถึงเรื่อง
สิ่งของที่เอามาตกแต่งห้อง และ เรื่องอื่นๆ

บอล : เห้ย!!มึง มึงว่ากูจะซื้อชั้นวางหนังสือใหญ่ๆ แล้วซื้อหนังสือมาเยอะดีเปล่าว๊ะ
เพื่อน : เพ้อเจ้อวะมึง มึงจะเอามาทำไม อ่านก็อ่านไม่หมดหนังสือก็ไม่ใช่ถูกๆ
เพื่อน : มึงนี่ชอบเพ้อเจ้อประจำเลยนะ
บอล : (คิดในใจ) เพ้อเจ้อหรอ ... เพ้อเจ้อ .....
บอล : ทำไมวะ กูชอบที่จะอ่าน กูก็อยากเป็นนักเขียนนะมึง
เพื่อน : แหนะ!! กูถึงบอกไง มึงอะเพ้อเจ้อ เรียนคอมพ์มา จะไปเป็นนักเขียน
บอล : ทำไมว๊ะ!!
เพื่อน : พอๆ เปลี่ยนเรื่องๆ เบื่อฟังมึงเพ้อเจ้อ

หลังจากนั้นก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย .. แล้วก้เดินซื้อของกันต่อ

หลังจากที่ซื้อของกันเสร็จเรียบร้อยแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
หนุ่มน้อยรีบขึ้นห้องอย่างว่องไว วางของ และไปหยิบสมุดบันทึกสีดำ
ของเค้าขึ้นมาอ่านต่อจากที่อ่านค้างเอาไว้ทันที

"  เพ้อเจ้อ

   วันนี้กุคุยกับเพื่อนใหม่ๆที่ห้อง ม.1/1 พวกเราคุยกันเรื่องอนาคตอยากจะเป็นอะไร
กูตอบเพื่อนๆ ของกูไปว่า กูอยากเป็นอะไรก็ได้ที่ทำให้อะไรๆ มันง่ายขึ้น
เพื่อนกูกับหัวเราะ แล้วพูดกับกูว่า อะไรละทำอะไรให้ง่ายขึ้น กุก็ตอบไปว่า
ก้พวก งานๆ พวกนี้ละ ไม่ต้องมานั่งทำนู้นทำนี้ด้วยมือหมด และพวกมันก็
หัวเราะกันอีกครั้ง แล้วก็พูดกับกูว่า "เพ้อเจ้อน่าไอ้บอล ถ้ามันมีจริงๆ
ป่านนี้คนก็ตกงานกันหมดแล้วสิวะ" กุก็เลยคิดว่า เออนั้นสิ มันอาจเป็นแบบนั้นจริงๆก็ได้
เพื่อนคนหนึ่งบอกกูว่า "อนาคตของมึงนะบอล อย่าเพ้อเจ้อฝันเฟื้องเลย ลองคิดดูดี
อยากเป็นอะไร ตำรวจ หมอ วิศวกร ที่เค้าเป็นๆ กัน มันไม่มีอะไรหรอก
ที่จะมาทำงานดีไปกว่าคน" นั้นสินะ ใครจะทำงานได้ละเอียดแล้วก้ดีไปกว่าคน
กูว่ากูเพ้อเจ้อไปเองแล้วละ

  ถึงมึงในอนาคต วันนี้กุคิดว่ากุเพ้อเจ้อมากๆ กูไม่รู้หรอกอนาคตกูจะเป็นอะไร
ถ้ามึงได้อ่านตอนนี้ มึงลองตอบคำถาม ที่มึงเคยถามกับตัวมึงเอง ว่ามึงเป็นอะไร
มึงช่วยให้คนอื่นๆทำอะไรง่ายๆ ขึ้นหรือป่าว หรือมึงไปเป็นหมอ รักษาคนไปแล้ว
ทุกอย่างที่กูอยากให้มันเป็น มันเพ้อเจ้อจริงหรือเปล่า หวังว่าสิ่งที่กูคิด
มันคงจะไม่ได้เป็นแค่เรื่องเพ้อเจ้อนะ ...... "

หนุ่มน้อยหยิบที่ขั้นหนังสือ มาขั้นหน้าเอาไว้ ก่อนจะปิดสมุดบันทึกของเขา
แล้วมาครุ่นคิด "เพ้อเจ้อหรือเปล่าหรอ ..... กูว่าไม่นะ ตอนนี้กูเป็น Programmer
สร้างสรรค์โปรแกรมต่างๆมากมาย เพื่อจะช่วยให้มนุษย์ทำงานสะดวกขึ้น
และถูกมากขึ้น สิ่งที่กูคิดไว้ มันเป็นจริง ฝันของกูเป็นจริง ที่จะช่วยให้อะไรๆ
มันง่ายขึ้น ฮ่าๆๆๆ ตอนเด็กๆ กูก็เจ๋งเหมือนกันนี้หว่า" หนุ่มน้อยหัวเราะให้กับ
ตัวเอง ที่สามารถมาถึงจุดนี้ได้ ก่อนที่เค้าจะกลับไปคิดเรื่องของวันนี้
ตอนที่เค้าโดนเพื่อนของเค้าว่า ว่าเพ้อเจ้อ "นั้นสิ เพ้อเจ้อหรอ ตอนเด็กๆ
กูก็โดนด่าแบบนี้ โตมาก็ยังเป็นได้เลย ทั้งๆที่หลายๆคนคืดว่าเป็นไปไม่ได้
แล้วทำไม อนาคต กูจะเป็นนักเขียนไม่ได้ละ ก็กูรักการอ่าน รักการเขียน
เอาว๊ะ....สักวันกูจะเป็นนักเขียนให้ได้ แรงบันดาลใจนะหรอ ก็ "เพ้อเจ้อ"นี้ไง
อนาคต ไม่รู้หรอก ว่าโลกจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน เหมือนเราเองเมื่อก่อน
ที่คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำอะไรแบบนี้ แต่นี่มันก็เป็นไปแล้วนี่ไง ... ฮ่าๆ"
หนุ่มน้อยหัวเราะให้กับตัวเอง ก่อนจะเดินลงไปหาอะไรกิน ......

โดยที่หน้าต่อไป เขียนหัวเรื่องไว้ว่า .... "ไร้สาระ"