นายังเด็กหญิงผู้อาภัพ

 
นายังยังคงดิ้นรนพยายามต่อสู้ออกจากร่างชายลึกลับคนนั้นเขาเป็น
ใครเป็นทหารพม่าจริงหรือเปล่าหรือเขาแค่แค่จับนายังและน้องชาย
มาทรมานเล่น
"ปล่อยหนูไปเถอะค่ะ หนูยอมแล้ว"น้ำตาไหลหยดเป็นทาง
"หึ" เสียงอำนาจลึกลับจากชายคนนั้นเหมือนเขาจะพอใจในสิ่งที่ตน
กระทำ
"อย่าทำน้องชายหนูเลยนะคะ เรายอมแล้ว" นายังกำลังหาโอกาสที่
จะหนีไปกับน้องชายของเธอ เธอรอให้ชายคนนั้นเผลอมองไปทาง
อื่นก่อนจะหยิบไม้มาท่อนหนึ่งแล้วจะเดินไปตีจนสลบ
"ปล่อยหนูไปเถอะค่ะ เรามาดีเราไม่มีที่อยู่จริงๆ" นายังขอร้องปาด
น้ำตาออกจากแก้มอย่างน่าเวทนา
และแล้วเหมือนฟ้าเข้าข้างชายลึกลับคนนั้นเดินออกจากบ้านหลัง
มหึมาเดินออกไปท่ามกลางสายลมที่เย็นกระหน่ำ นายังได้ทีเข้าไปตี
จนเขาสลบไป "ปึ๊ก"
สำเร็จนายังตีหัวทหารคนนั้นเร็วอย่างว่องไวพลางยกมือไหว้
"ขอโทษด้วยค่ะ" น้ำตาเธอก็หล่นไปตามทางเช่นเดียวกันจากนั้นนายัง
ก็รีบอุ้มน้องชายวิ่งหนีออกไปจากบ้านหลังมหึมาหลังนั้นเธอวิ่งฝ่าทุ่ง
หญ้าเขียวขจีวิ่งผ่านสายน้ำที่ไหลผ่านอย่างรวดเร็วเธอวิ่งผ่านสะพาน
ที่ยาวเป็นทอดๆเธอวิ่งผ่านทุกอย่างที่ขวางหน้าเธอไปอย่างรวดเร็ว
นายังพาน้องชายของเธอมาพักตรงต้นไม้ต้นใหญ่ซึ่งพอจะช่วยเป็น
บ้านพักให้หนึ่งคืน
"พี่จ๋า พี่จ๋า หนูหิวจังไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว"น้องชายเธอ
อวดครวญ
"พี่รู้จ๊ะ แต่เราจะไปหาอาหารได้ที่ไหนล่ะจ๊ะเราไม่มีที่ไปแล้วจ๊ะ"นา
ยังบอกน้องชายของเธอ
"เข้าเมืองสิจ๊ะ" น้องชายที่แสนดีบอกกับนายัง
"แต่คนที่นั่นก็ใจร้ายกับเรานะจ๊ะ" นายังพูดดูมีเหตุมีผล
"แงแง" น้องชายของเธอเริ่มงอแงเมื่อพี่สาวเริ่มปฏิเสธเช่นเดียวกัน
"ก็ได้จ๊ะ พี่จะพาไปนะ อย่าร้องไห้นะ หยุดร้องไห้ก่อนจ๊ะ" นายัง
บอกน้องชายที่รัก
และแล้วน้องชายก็เลิกงอแงนอนหลับอย่างสบายในอ้อมแขนของนา
ยังไปซะดื้อๆ
นายังได้แต่หัวเราะร่วน พลางกอดน้องอย่างแน่นหนาปกป้อง
อันตรายในค่ำคืนนี้
เช้าวันต่อมานายังอุ้มน้องชายของเธอเข้าเมืองเพื่อไปหาอาหารกินกัน
เมื่อไม่ได้กินข้าวอย่างอร่อยหลายวันก่อนน้องชายเธอก็เริ่มป่วยด้วย
นายังนั่งอยู่ตรงชานบ้านของหญิงชราคนหนึ่งก็เดินมาหาเธอเหมือน
อยากช่วยเหลืออะไรบางอย่างเมื่อเห็นสภาพของน้องชายเธอและนา
ยัง
"เข้าบ้านชั้นก่อนสิจ๊ะ"
"ขอบคุณค่ะ" นายังตอบรับอย่างยินดี
"หนูเป็นลูกเต้าเหล่าใครจ๊ะถึงได้มาเร่ร่อนแถวในเมืองรู้ไหมว่าแถวนี้
ทหารเขาคุมเข้มตลอเวลาและแถวนี้ก็อันตรายด้วยหมู่นี้มีโจรเยอะแยะ
มากมายเลยล่ะ"  หญิงชรามองนายังอย่างน่าสงสาร
"แล้วหนูชื่อะไรหรือจ๊ะ"
"ชื่อนายังค่ะ แล้วน้องหนูยังไม่ตั้งชื่อให้ค่ะ"
"หนูชื่อนายังหรือชื่อมีความหมายดีนะแล้วชื่อน้องหนูชั้นขอตั้งให้แล้ว
กันนะจ๊ะรับรองมงคลจ๊ะ"
นายังรอฟังอย่างตั้งใจ 
"ชื่อะไรหรือคะ"  นายังถามด้วยความดีใจหญิงชราคนนั้นหลับตา
เหมือนคนมีพลังทำนายอนาคตได้
"ชื่อรือจิน ดีไหม เพราะชื่อนี้ได้มาจากบรรพบุรุษของเราแต่ก่อน
เชียวนะ"
"ก็ดีค่ะ มีชื่อแล้วนะรือจินน้องรักของพี่" น้องชายวัยนี้กำลังป่วย
สาหัสเลย
"น้องชายป่วยใช่ไหม แย่ล่ะสิเป็นโรคไทรอยส์ละสิต่อมแย่มากเลยนะ
นี่"
"อะไรนะคะ" น้ำตาใสๆเริ่มหยดมาเป็นทางๆ
"โธ่ เวรกรรมมาแต่ชาติปางก่อนของพี่เองผิดเพราะพี่เองถ้าพี่ไม่ไป
ขอเป็นพี่สาวในชาตินี้"
นายังร้องไห้อีกครั้งโดยมีหญิงชรามองด้วยความเวทนาใจอย่างยิ่ง
"หนูคงต้องไปแล้วล่ะคะ จะพาน้องชายคนนี้หนีไปนอกเมือง"
"โธ่ นายังอย่าไปเลยมันไกลมาก แต่ก็ยังดีที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับเธอ"
หญิงชราบอก
"ขอบคุณมากนะคะที่ตั้งชื่อให้น้องหนูไปนะคะ" เธอไหว้หญิงชราคน
นั้นก่อนที่จะวิ่งเดินออกไปให้ไกลที่สุดเพื่อที่จะพาน้องชายของเธอไป
รักษาที่แดนไกล
"อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะรือจินเธอต้องไม่เป็นอะไร" นายังปลอบน้องชาย
ที่มีอาการหน้าแดงหายใจรัวผิดปกติ
"มะ..ไม่ไหวแล้วคับพี่" รือจินบอกพี่สาวว่าตนกำลังจะตายภายในไม่ช้านี้
"อย่านะรือจินเธอเพิ่งได้ชื่อใหม่จะตายตอนนี้ไม่ได้นะ" นายังร้องไห้
น้ำตาไหลนองเต็มหน้า
"อี้ฮะ(พี่ครับ) อ๋มรักพี่อับ(ผมรักพี่ครับ" เสียงเด็กชายเสียงอ่อนอวด
ครวญครั้งสุดท้าย โดยมีนายังร้องไห้อยู่ตรงนั้น
"อาอ่อนอับอี้(ลาก่อนคับพี่สาวที่แสนดี)" น้องชายวัยนี้เพิ่งมาเป็นโรค
นี้ตั้งแต่เมื่อไร
"รือจิน รือจิน ฮือ ฮือ" นายังเจ็บปวดใจวันนี้ที่สุด
"พี่จะอยู่ยังไงเมื่อรือจินไปสบายแล้ว  ฮือ ฮือ" เธอร้องไห้เสียงดังราว
กับว่าชาตินี้จะไม่หยุดร้องไห้เลย
หัวใจนายังแตกสลายลงกับตาเมื่อครั้งแรกที่เธอเจอรือจินบนถังขยะก็
น่าสงสารอยู่แล้วแต่พอตายจากทำให้นายังยังรับไม่ได้กับสภาพนี้
นายังเดินมาฝังศพน้องชายอย่างเงียบๆท่ามกลางดอกไม้เขียวขชุม
"ลาก่อน สำหรับวันดีๆสำหรับเราขอให้รือจินไปอยู่บนสวงสวรรค์กับแม่พ่อพี่สาวอย่างสงบ ไม่ต้องห่วงพี่จ๊ะ" นายังถอนหายใจร้องไห้เบาๆ
ก่อนที่จะเดินจากไปด้วยเหตุการณ์วันนี้ทำให้นายังไม่มีจิตใจที่จะอยู่บนโลกใบนี้ต่อไป
"พี่จะขายตัวเพื่อให้ได้เงินมาชดใช้ในสิ่งที่พี่ทำลงไป"
นายังตัดสินใจขายตัวเองให้ชายหนุ่มจากบ้านนอกจริงหรือ
(โปรดติดตามอ่านครั้งต่อไปจร้า)