นายังเด็กหญิงผู้อาภัพ

"แก! ออกไปจากบ้านชั้นเดี๋ยวนี้นะไอ้ลูกขอทาน" เจ้าบ้านหญิงวัยกลางคนชี้มือแล้วตะโกนด่านายังซึ่งเธอเดินมาขอข้าวเพื่อเลี้ยงดูน้องชายของเธอ
"ขอร้องเถอะค่ะ ช่วยน้องหนูด้วย!" น้ำตาเริ่มไหลรินอาบแก้มน้อยๆทั้งสองของเธอผสมกลบเกลื่อนกับสายฝนที่ตกลงมา
"เฮอะ! ไอ้ลูกขอทานแกยังมีหน้ามาขออีกเหรอ พ่อกับแม่แกตายแล้วนี่ แกก็ตายไปสิ ไปขอข้าวอยู่บนสวรรค์โน่นอย่ามาขอแถวนี้ ไป๊ ไป ไอ้ขอทานเลว" เสียงหญิงวัยกลางคนปิดประตูดัง "โครม" ก่อนที่จะเชิดหน้าหนีเข้าบ้านโดยไม่มีความปราณี
"โอ๋ อย่าร้องนะจ๊ะน้องชาย" เสียงของนายังตะโกนแข่งกับเสียงฟ้าร้องให้น้องของเธอในขณะที่เขาเริ่มร้องไห้
และแล้วนายังจึงเดินอุ้มน้องไปบ้านหลังอื่นต่อไป
"ขอให้ข้าวน้องหนูด้วยค่ะ" เธอเริ่มร้องไห้เสียงดัง
สักพักเจ้าของบ้านรีบเปิดประตูมารับให้เข้าไปข้างใน
"นี่จ๊ะข้าวต้มให้น้องส่วนเธอนี่จ๊ะข้าวต้มโจ๊ก" หญิงสาวท่าทางใจดีรีบยกชามให้
"ไม่เป็นไรค่ะ " เธอยิ้มอย่างดีใจ
"ขอบคุณนะคะที่ให้หนูและน้องชายมาทานข้าวที่บ้านน้องชายไม่ได้ทานข้าวมาหลายวันแล้วค่ะ" เธอเล่าเรื่องในอดีตแล้วเริ่มร้องไห้
"ป้าเข้าใจจ๊ะ รีบออกไปเถอะจ๊ะฝนหยุดตกพอดี สามีป้าจะมาแกดุออกจะตาย"
"ค่ะ" เธอรีบพาน้องออกไป อย่างเร็ว
ณ หมู่บ้าน แห่งหนึ่ง   นายังพาน้องชายมาที่หมู่บ้านอโศก มีขอทานมากมายอยู่เป็นแถวเรียงรายต่างๆส่วนมากมาขออาหารกินกัน
"เฮ้ย! ถอยไปดิว่ะ แถวนี้ถิ่นข้า" ขอทาอัธพาลเดินมาหาเรื่องนายัง
"ขอโทษค่ะ พี่หนู่ไม่รู้ "เธอรีบยกมือขอโทษ
ดูเหมือนจะไม่ทัน
อันธพาลขี้เมาคนนี้ทำท่าเหมือนกับว่าจะลวนลามนายัง
"ว๊าย ปล่อยหนูนะ " เธอร้องไห้ สั่นเทาด้วยความกลัวโดยมีน้องชายตะโกนร้องไห้ด้วย ทั้งคนในหมู่บ้านต่างตกใจ
"ปล่อยนะ ปล่อยหนู" เธอครวญคราง
"ไม่ชั้นไม่ปล่อยแน่ มาเป็นของชั้นซะเถอะ"
"อย่า นะ ปล่อยหนู"
ถ้าอยากเอาใจช่วยนายังให้รอดพ้นจากชายขี้เมาคนนี้เอาใจช่วยด้วยนะจ๊ะ โปรดติดตามอ่านครั้งต่อไปจ๊ะ