ขวัญใจ

ตอนที่ 9 (Trip)ทริปพิเศษ

รถทัวร์เคลื่อนที่ออกจากสถานีขนส่งผู้โดยสารกรุงเทพ(จตุจักร)หรือเรียกกันโดยทั่วไปว่า หมอชิตใหม่หรือหมอชิต 2 มุ่งหน้าเข้าสู่ภาคอีสานอย่างช้าๆ

ภายในรถหญิงสาวนามว่า “ขวัญใจ” นั่งอยู่ริมหน้าต่าง ที่นั่งข้างๆของเธอไม่มีผู้โดยสาร เธอจึงนั่งได้อย่างสบายใจเฉิบ

“ป่านนี้แม่กับไอ้เหมียวจะเป็นงัยบ้างน๊า กลับไปนี่ ต้องมีเซอร์ไพรส์กันซะหน่อยแล้ว”

ขณะที่เธอกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่ รถทัวร์ก็จอดรับผู้โดยสารคนหนึ่งระหว่างทาง บังเอิญว่าที่ว่างที่อยู่ใกล้ที่สุดก็คือที่ที่ขวัญใจนั่งอยู่พอดี

“ขอโทษนะครับ ผมขอนั่งด้วยคน”

ผู้มาใหม่กล่าวขึ้นอย่างสุภาพ เมื่อเห็นว่าหญิงสาวผู้ที่นั่งอยู่ก่อนวางกระเป๋าเป้เดินทางเอาไว้ตรงที่นั่งข้างๆของเธอ

“อ้อ เชิญค่ะ”

ขวัญใจกล่าวเรียบๆสั้นๆ พลางชำเลืองมองเครื่องแต่งกายของผู้มาใหม่อย่างงงๆปนขำ

ชายหนุ่มผู้มาใหม่ใส่เสื้อคลุมตัวใหญ่หนาสีดำ เขาสวมแว่นตาและหมวกสีดำเข้าชุดกันกับเสื้อคลุมพอดี

ขวัญใจหยิบกระเป๋าเป้ใบใหญ่ออกจากที่นั่งข้างๆมาวางไว้บนตักแทน ชายหนุ่มคนนั้นค่อยๆนั่งลง เขาหันมามองหน้าขวัญใจแว๊บหนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหันไปมองข้างนอกหน้าต่างแทน

ขวัญใจแอบลอบชำเลืองมองชายคนนั้นเช่นกัน การแต่งกายของเขาดูคล้ายกับ เชอร์ล็อก โฮล์มส์ นักสืบชื่อดังแห่งเมืองผู้ดีอังกฤษยังไงยังงั้น

ถ้าจะต่างกันก็ตรงที่เขาไม่ได้ถือไปป์เหมือนกับโฮล์มส์เท่านั้นเอง

ขวัญใจได้แต่แอบคิดในใจ

“หวังว่าคุณคงไม่ได้มาสืบคดีอะไรบนรถทัวร์คันนี้หรอกนะ คุณโฮม ฮ่าๆๆ”

“ขอโทษนะครับ คุณขำอะไรงั้นเหรอครับ”

เสียงคุณโฮล์มส์ของหญิงสาวถามขึ้น ขวัญใจสะดุ้งเล็กน้อย

“นี่เธอเผลอแสดงสีหน้าออกไปให้เขาเห็นว่าเธอกำลังแอบขำเขาอยู่เหรอเนี่ย ขวัญใจเอ๊ย”

หญิงสาวรีบหุบยิ้มโดยอัตโนมัติ โดยที่เธอก็แทบไม่รู้ตัวว่าเผลอยิ้มขำออกมาได้งัย

“อ๋อ…เอ่อ…ป่าวนี่คะ ฉันไม่ได้มีเจตนาจะหัวเราะเยาะคุณเลยนะคะ”

ชายคนนั้นยิ้มเล็กน้อย ก่อนพูดขึ้นว่า

“เอ๊ะ! งั้นก็แสดงว่าคุณกำลังแอบหัวเราะเยาะผมจริงๆด้วยสิ เพราะผมยังไม่ได้บอกเลยว่าคุณหัวเราะใคร แต่คุณก็ร้อนตัวจนได้”

ขวัญใจหน้าเสียไปนิดนึง ก่อนจะปรับสีหน้ากลับมาเป็นปกติ และแสร้งทำเป็นไม่พอใจขึ้นมาซะเฉยๆ

“นี่คุณ ฉันก็บอกไปแล้วว่าที่ฉันขำมันไม่เกี่ยวกับคุณเลย คุณเข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ ยังงัยก็โปรดเข้าใจตามนั้นด้วย กรุณาอย่ามองคนอื่นในแง่ร้ายขนาดนั้นสิคะ ขอร้อง”

ชายหนุ่มคนนั้นค่อยๆ ถอดหมวกสีดำของเขาออก ขวัญใจจ้องที่หน้าของเขาเขม็ง ไม่ใช่เพราะโมโห แต่เป็นเพราะรอยยิ้มปริศนานั่นต่างหากล่ะ

“นี่คุณ ผมล้อเล่นน่า ไม่เห็นต้องโมโหขนาดนั้นเลย เรายังต้องเดินทางร่วมกันอีกหลายชั่วโมงเลยเชียวนะ ผมว่าเรามาเป็นเพื่อนร่วมทางที่ดีต่อกันจะดีกว่านะครับคุณ”

จู่ๆเขาก็ยื่นมือขวาออกจากเสื้อคลุมตัวใหญ่มาตรงหน้าหญิงสาว

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณ…เอ่อ…”

“ขวัญใจค่ะ”

“อ้อ คุณขวัญใจ ผมชื่อ ขวัญฟ้าครับ เอ้ยไม่ใช่ ผม ปรีชา ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

ขวัญใจลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยๆยื่นมือขวามาจับกับมือของชายหนุ่มเพื่อนร่วมทางจำเป็นคนนี้ แล้วเขย่าเบาๆพอเป็นพิธี ก่อนจะรีบชักมือกลับทันที

“เอ! ดูเหมือนคุณขวัญใจคงกำลังจะเดินทางกลับบ้านสิครับเนี่ย ไม่ทราบว่ากำลังจะไปที่ไหนครับ”

“ขอนแก่นค่ะ”

ถึงแม้ว่าเขาจะดูท่าทางเป็นมิตรมากขึ้น แต่ขวัญใจก็ยังไม่วายไว้ตัวโดยการตอบคำถามเขาเพียงสั้นๆ

ปรีชายิ้มในหน้าเล็กน้อยก่อนพูดขึ้นว่า

“แหม บังเอิญจังเลยนะครับเนี่ย ผมก็กำลังจะไปทำธุระที่ขอนแก่นอยู่พอดีเลย”

ขวัญใจมองหน้าชายหนุ่มเหมือนไม่อยากเชื่อ และพูดต่อว่า

“งั้นเหรอคะ แล้วคุณจะไปสืบคดี เอ๊ย ไปทำธุระอะไรที่นั่นล่ะคะ”

“อ้อ เป็นธุระที่สำคัญมากจริงๆครับ คงไม่สะดวกที่จะเปิดเผยนะครับ ขอโทษที”

“งั้นเหรอคะ ไม่เป็นไรค่ะ”

ขวัญใจมองหน้าชายหนุ่มอย่างพินิจพิจารณาพลางนึกในใจ

“หมอนี่ท่าทางแปลกๆแฮะ คำพูดก็ยังแปลกๆอีก ท่าทางไม่ค่อยน่าไว้วางใจ ยังงัยระวังตัวไว้ก่อนดีกว่ายัยขวัญใจเอ๊ย ยังงัยซะเธอก็ต้องกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยให้ได้”

“เอ่อ! คุณคะ โทษทีนะคะ ช่วยหยิบผ้าห่มให้หน่อยนะคะ พอดีดิฉันชักจะเริ่มง่วงแล้วค่ะ”

“อ้อ ได้ครับคุณขวัญใจ”

ปรีชายื่นมือขึ้นไปหยิบผ้าห่มบนชั้นวางที่อยู่เหนือศีรษะลงมา 2 ผืน เขายื่นผืนที่ค่อนข้างหนาหน่อยให้ขวัญใจไป ส่วนอีกผืนเขานำมาวางไว้บนตัก

จากนั้นชายหนุ่มค่อยๆล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมสีดำตัวใหญ่เพื่อหยิบอะไรบางอย่าง? สีหน้าเขาดูนิ่งขรึม แฝงไปด้วยแววตาประหลาด

ขวัญใจไม่ได้รู้สึกง่วงเลย ตอนนี้เธอกลับขนลุกขึ้นมาซะเฉยๆ หญิงสาวรู้สึกกลัวอย่างประหลาดกับเพื่อนร่วมทางจำเป็นผู้ลึกลับและเป็นปริศนาคนนี้ขึ้นมาซะแล้ว

(โปรดติดตามตอนต่อไป)