นิยายไร้เรื่อง

“ อัง แกไม่น่ารีบกลับเลยนะ ตอนวันคืนงานวันเลี้ยงรุ่นนะ เลยอดเจอคนสำคัญเลย” มนันยาต่อว่าเมื่อตัวเองนั่งแหมะลงข้างเพื่อนสาวเรียบร้อยแล้ว
 
 
“ แหม ในตอนนั้นมันจะมีใครสำคัญกว่าป้านีที่เข้าโรงพยาบาลอีกนะ”
 
 
 คนถูกเอ่ยถึงกล่าวเสียงเนือยๆ นึกถึงเหตการณ์คืนวันงานเลี้ยงศิษย์เก่าที่ได้รับโทรศัพท์จากนทีในระหว่างที่ตัวเองกำลังจะเดินกลับเข้างานหลังจาก
 
 
ขอตัวเข้าห้องน้ำว่าป้านีล้มห้วฟาดพื้นในโรงเพาะชำ เธอเลยโทรหาเพื่อนขอตัวออกจากงานในทันที
 
 
“ มันก็ถูกของแก” มนันยาพูดเสียงอ่อย
 
 
“ ไม่ต้องมาทำหน้าเศร้ารู้สึกผิดอะไรขนาดนั้นหรอกยะ ป้าแกไม่ได้เป็นไรมาก แล้วนี่แกไปเจอใครมาละ” อังสุมาลีเอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนทำท่าจ๋อยไป
 
 
“ แหม นึกว่าจะไม่ถามซะละ” คนหน้าเศร้าหันมายิ้มกว้างตาหยี
 
 
“ พวกเราไปเจอพี่เมฆมา คู่กัดแกสมัยมอต้นนะ” มนันยาอธิบายเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้างงๆ
 
 
“ แหม แก ยังหล่อเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ จะว่าไปดูหล่อเข้มกว่าเก่าอีกนะแก ท่าทางใจดีกับเสียงทุ้มนุ่มของพี่แกยังอยู่ในความทรงจำฉันเลย” เพื่อนสาวเพ้อ
 
 
“  พี่เมฆอะไรของแก มันตั้งกี่ปีมาแล้ว ใครจะไปจำหน้าได้ แกนะ บ้าไปละ ฉันเข้าไปดูในครัวกับนังแมนดีกว่า แกนั่งเพ้อกับยัยดลไปเหอะ”
 
 
 อังสุมาลีกล่าวทิ้งท้ายก่อนลุกจากเก้าอี้เดินหายเข้าไปในครัวซึ่งมีแมนช่วยเด็กรับใช้ในบ้านดูเรื่องอาหารอยู่ วันนี้สาวๆมารวมกลุ่มทานอาหารเย็นกันที่
 
 
บ้านของดลนภา เพื่อนสาวสุดเปรี้ยวและมีอันจะกินกว่าใครในกลุ่ม สำหรับอังสุมาลีแล้วบ้านของเพื่อนสาวเป็นคฤหาสน์หลังใหญ่ในสายตาเธอ
 
 
ทีเดียว น่าสงสารที่สองพี่น้องต้องอยู่กันตามลำพัง เพราะทั้งพ่อและแม่ด่วนจากไปด้วยอุบัติเหตุเครื่องบินตกตั้งแต่ยังเด็ก โชคดีที่มีนมแย้ม แม่นมของมารดา
 
 
เพื่อนสาวคอยดูแลจัดการทุกทอย่างให้ จะว่าไปถ้าไม่นับเรื่องการสูญเสียบุพการีตั้งแต่เด็กแล้ว ชีวิตของดลนภานั้นสมบูรณ์แบบอย่างไร้ที่ติทีเดียว รูป
 
 
สวย รวยทรัพย์ การศึกษาดี ทำงานเก่ง  แม้จะมีข่าวซุบซิบว่าเธอ สวย เริด เชิด หยิ่ง มาเป็นระยะๆแต่ดูเจ้าตัวไม่เคยสนใจ
 
 
“ ใครจะไปทำอะไรถูกใจเหล่าคุณหญิงคุณนายได้ทั้งหมดละ ไหนจะลูกหลานเหลนโหลนเป็นขบวนอีก ฉันทำงานให้สายการบินนะยะ ไม่ใช่ขี้ข้า
 
ส่วนตัวของใครบนเครื่อง ไม่เอาละ ขี้เกียจจะสนใจ” เจ้าตัวเคยพูดไว้อย่างนั้น และก็ทำได้ดีมาจนถึงทุกวันนี้
 
 
“ อ้าว เข้ามาทำอะไรในนี้ละอัง เขาจะเสร็จแล้วนะ นั่นไง เสียงยัยวิดังแจ้วมาแล้ว พี่วีก็คงมากันแล้วเหมือนกัน เดี๋ยวเด็กๆเขายกไปเอง แกกลับไป
 
เหอะ” วีรภาพไล่เพื่อนสาวเมื่อเห็นอีกฝ่ายมายืนเมียงมองอยู่ในครัวก่อนแล้วหันไปสนใจเหล่าสาวๆของนมแย้มต่อ หญิงสาวยืนลังเลสักพักจึงเดินเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำอีกทาง
 
หนึ่ง ยังไม่ทันที่มือหญิงสาวจะจับโดนลูกปิดประตู คนอยู่ข้างในเปิดประตูออกมาเสียก่อน
 
 
“ อ้าว คุณ” ทั้งสองอุทานขึ้นพร้อมกัน
 
 
“ บังเอิญจังเลยนะครับ ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอกันที่นี่” เมฆากล่าวยิ้มๆ ด้วยน้ำเสียงแปลกใจ
 
 
“ นั่นซิค่ะ บังเอิญจริงๆด้วย แล้วมันก็บังเอิญตรงห้องน้ำเสียทุกทีซะด้วยนะค่ะ” ชายหนุ่มยิ้มกว้างกับคำพูดติดตลกของอีกฝ่าย เมื่อเขานึกถึงคืนวันงาน
 
 
เลี้ยงรุ่นที่เขาพา “หมูหวาน” ไปด้วย เรื่องยุ่งๆมันเกิดเมื่อยัยตัวแสบอยากเข้าห้องน้ำแต่ตัวเขาลำบากใจที่จะเดินเข้าไปส่งในห้องน้ำผู้หญิง จึงได้แต่
 
 
ยืนลังเลอยู่หน้าห้องน้ำเป็นนานสองนาน ดีที่ “พี่นางฟ้าใจดี” ของยัยตัวแสบเข้ามาช่วยแก้สถาณการ์ณให้
 
 
“ แล้ววันนี้ตัวเล็กไม่มาด้วยกันหรอกหรือค่ะ” เธอเอ่ยถามถึงลูกสาวของอีกฝ่าย
 
 
“วันนี้อยู่กับตากับยายนะครับ ว่าแต่นี่เรายังไม่รุ้จักชื่อกันเลยนะครับผมชื่อ...” ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะแนะนำตัว เสียงภาวีดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน
 
 
“ นี่สองคนนี้ ไม่ทันไรก็ แอบมาเจอกันละ”
 
 
“ แอบอะไรกัน ชื่อยังไม่รู้จักกันเลย แกนี่พูดจาแปลกๆ” เมฆาพูดกลั้วหัวเราะ
 
 
“ไม่รู้จักได้ยังไง ก็นี่ไง ยัยอัง ยัยเปียกระป๋องของแกไง แล้วนี่นะอัง พี่เมฆา หรือพี่เมฆจอมเฮี๊ยบของเราไงละ” ภาวีเดินไปตบบ่าเพื่อนชายเบาๆพร้อมส่งยิ้ม
 
 
หน้าทะเล้นให้กับเพื่อนรุ่นน้อง คนถูกเอ่ยชื่อทั้งสองคนมองหน้าคนที่ยืนยิ้มกริ่มก่อนหันมามองหน้ากันแบบงงๆสักพักเสียงอุทาน "เฮ้ย" ดังลั่นจนคนอื่น
 
 
ที่อยู่ในห้องอาหารตามออกมาดู
 
 
“อะไรกันพี่วี มันเกิดไรขึ้น” ดลนภาถามนำหน้ามาก่อนใคร
 
 
“ ไม่มีอะไรหรอก คู่สร้างคู่สมเขากลับมาเจอกันนะ” ภาวีพูดติดตลก สองหนุ่มสาวได้แต่ยิ้มแหยแก้เก้อ เมื่อเจอกับทุกสายตาที่พร้อมใจกันหันมาจ้องเขม็ง ที่หญิงสาวออกจะหวั่นๆในใจเห็นจะเป็นแววตาเป็นประกายแปลกๆของเหล่าเพื่อนสาวนะแหละ
 
" แกบอกฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะว่าแกไปเจอพี่เขาได้ยังไง" มนันยารี่มาถามเพื่อนสาวเมื่อเห็นอีกฝ่ายนั่งอ่านนิตยสารเพียงลำพังในห้องนั่งเล่น
 
" ก็ตอนฉันขอตัวเข้าห้องน้ำนะ ฉันเห็นเขายืนเคว้งอยู่หน้าห้องน้ำหญฺิงกับลูกสาวเขาไง ก็เลยช่วยพาลูกสาวเขาเข้าห้องน้ำ เท่านั้นแหละ" อังสุมาลีอธิบายโดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ
" มีอะไร" หญฺิงสาวเงยหน้ามองเพื่อเมื่อเห็นั่งเงียบผิดปกติ
"เปล๊า เปล่าจริงๆ ก็อดดีใจไม่ได้ไง ได้เจอกัน จริงจริ๊ง " มนันยาทำหน้าซื่อเมื่อเห็นเพื่อนสาวจ้องเขม็ง
หญิงสาวผ่อนลมหายใจเบาๆเมื่อเห็นเพื่อนสาวหันไปสนใจกับนิตยสารตรงหน้าต่อ พลางเหลือบมองไปทางหนุ่มผมยาวเข้มคมที่ยืนคุยกับคนอื่นๆอยู่นอกชานด้วยสายตามุ่งมั่น