นิยายไร้เรื่อง

“ อัง แกไม่น่ารีบกลับเลยนะ ตอนวันคืนงานวันเลี้ยงรุ่นนะ เลยอดเจอคนสำคัญเลย” มนันยาต่อว่าเมื่อตัวเองนั่งแหมะลงข้างเพื่อนสาวเรียบร้อยแล้ว

“ แหม ในตอนนั้นมันจะมีใครสำคัญกว่าป้านีที่เข้าโรงพยาบาลอีกนะ”

 คนถูกเอ่ยถึงกล่าวเสียงเนือยๆ นึกถึงเหตการณ์คืนวันงานเลี้ยงศิษย์เก่าที่ได้รับโทรศัพท์จากนทีในระหว่างที่ตัวเองกำลังจะเดินกลับเข้างานหลังจาก

ขอตัวเข้าห้องน้ำว่าป้านีล้มห้วฟาดพื้นในโรงเพาะชำ เธอเลยโทรหาเพื่อนขอตัวออกจากงานในทันที

“ มันก็ถูกของแก” มนันยาพูดเสียงอ่อย

“ ไม่ต้องมาทำหน้าเศร้ารู้สึกผิดอะไรขนาดนั้นหรอกยะ ป้าแกไม่ได้เป็นไรมาก แล้วนี่แกไปเจอใครมาละ” อังสุมาลีเอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนทำท่าจ๋อยไป

“ แหม นึกว่าจะไม่ถามซะละ” คนหน้าเศร้าหันมายิ้มกว้างตาหยี

“ พวกเราไปเจอพี่เมฆมา คู่กัดแกสมัยมอต้นนะ” มนันยาอธิบายเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้างงๆ

“ แหม แก ยังหล่อเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ จะว่าไปดูหล่อเข้มกว่าเก่าอีกนะแก ท่าทางใจดีกับเสียงทุ้มนุ่มของพี่แกยังอยู่ในความทรงจำฉันเลย” เพื่อนสาวเพ้อ

“  พี่เมฆอะไรของแก มันตั้งกี่ปีมาแล้ว ใครจะไปจำหน้าได้ แกนะ บ้าไปละ ฉันเข้าไปดูในครัวกับนังแมนดีกว่า แกนั่งเพ้อกับยัยดลไปเหอะ”

 อังสุมาลีกล่าวทิ้งท้ายก่อนลุกจากเก้าอี้เดินหายเข้าไปในครัวซึ่งมีแมนช่วยเด็กรับใช้ในบ้านดูเรื่องอาหารอยู่ วันนี้สาวๆมารวมกลุ่มทานอาหารเย็นกันที่

บ้านของดลนภา เพื่อนสาวสุดเปรี้ยวและมีอันจะกินกว่าใครในกลุ่ม สำหรับอังสุมาลีแล้วบ้านของเพื่อนสาวเป็นคฤหาสน์หลังใหญ่ในสายตาเธอ

ทีเดียว น่าสงสารที่สองพี่น้องต้องอยู่กันตามลำพัง เพราะทั้งพ่อและแม่ด่วนจากไปด้วยอุบัติเหตุเครื่องบินตกตั้งแต่ยังเด็ก โชคดีที่มีนมแย้ม แม่นมของมารดา

เพื่อนสาวคอยดูแลจัดการทุกทอย่างให้ จะว่าไปถ้าไม่นับเรื่องการสูญเสียบุพการีตั้งแต่เด็กแล้ว ชีวิตของดลนภานั้นสมบูรณ์แบบอย่างไร้ที่ติทีเดียว รูป

สวย รวยทรัพย์ การศึกษาดี ทำงานเก่ง  แม้จะมีข่าวซุบซิบว่าเธอ สวย เริด เชิด หยิ่ง มาเป็นระยะๆแต่ดูเจ้าตัวไม่เคยสนใจ

“ ใครจะไปทำอะไรถูกใจเหล่าคุณหญิงคุณนายได้ทั้งหมดละ ไหนจะลูกหลานเหลนโหลนเป็นขบวนอีก ฉันทำงานให้สายการบินนะยะ ไม่ใช่ขี้ข้า

ส่วนตัวของใครบนเครื่อง ไม่เอาละ ขี้เกียจจะสนใจ” เจ้าตัวเคยพูดไว้อย่างนั้น และก็ทำได้ดีมาจนถึงทุกวันนี้

“ อ้าว เข้ามาทำอะไรในนี้ละอัง เขาจะเสร็จแล้วนะ นั่นไง เสียงยัยวิดังแจ้วมาแล้ว พี่วีก็คงมากันแล้วเหมือนกัน เดี๋ยวเด็กๆเขายกไปเอง แกกลับไป

เหอะ” วีรภาพไล่เพื่อนสาวเมื่อเห็นอีกฝ่ายมายืนเมียงมองอยู่ในครัวก่อนแล้วหันไปสนใจเหล่าสาวๆของนมแย้มต่อ หญิงสาวยืนลังเลสักพักจึงเดินเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำอีกทาง

หนึ่ง ยังไม่ทันที่มือหญิงสาวจะจับโดนลูกปิดประตู คนอยู่ข้างในเปิดประตูออกมาเสียก่อน

“ อ้าว คุณ” ทั้งสองอุทานขึ้นพร้อมกัน

“ บังเอิญจังเลยนะครับ ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอกันที่นี่” เมฆากล่าวยิ้มๆ ด้วยน้ำเสียงแปลกใจ

“ นั่นซิค่ะ บังเอิญจริงๆด้วย แล้วมันก็บังเอิญตรงห้องน้ำเสียทุกทีซะด้วยนะค่ะ” ชายหนุ่มยิ้มกว้างกับคำพูดติดตลกของอีกฝ่าย เมื่อเขานึกถึงคืนวันงาน

เลี้ยงรุ่นที่เขาพา “หมูหวาน” ไปด้วย เรื่องยุ่งๆมันเกิดเมื่อยัยตัวแสบอยากเข้าห้องน้ำแต่ตัวเขาลำบากใจที่จะเดินเข้าไปส่งในห้องน้ำผู้หญิง จึงได้แต่

ยืนลังเลอยู่หน้าห้องน้ำเป็นนานสองนาน ดีที่ “พี่นางฟ้าใจดี” ของยัยตัวแสบเข้ามาช่วยแก้สถาณการ์ณให้

“ แล้ววันนี้ตัวเล็กไม่มาด้วยกันหรอกหรือค่ะ” เธอเอ่ยถามถึงลูกสาวของอีกฝ่าย

“วันนี้อยู่กับตากับยายนะครับ ว่าแต่นี่เรายังไม่รุ้จักชื่อกันเลยนะครับผมชื่อ...” ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะแนะนำตัว เสียงภาวีดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“ นี่สองคนนี้ ไม่ทันไรก็ แอบมาเจอกันละ”

“ แอบอะไรกัน ชื่อยังไม่รู้จักกันเลย แกนี่พูดจาแปลกๆ” เมฆาพูดกลั้วหัวเราะ

“ไม่รู้จักได้ยังไง ก็นี่ไง ยัยอัง ยัยเปียกระป๋องของแกไง แล้วนี่นะอัง พี่เมฆา หรือพี่เมฆจอมเฮี๊ยบของเราไงละ” ภาวีเดินไปตบบ่าเพื่อนชายเบาๆพร้อมส่งยิ้ม

หน้าทะเล้นให้กับเพื่อนรุ่นน้อง คนถูกเอ่ยชื่อทั้งสองคนมองหน้าคนที่ยืนยิ้มกริ่มก่อนหันมามองหน้ากันแบบงงๆสักพักเสียงอุทาน "เฮ้ย" ดังลั่นจนคนอื่น

ที่อยู่ในห้องอาหารตามออกมาดู

“อะไรกันพี่วี มันเกิดไรขึ้น” ดลนภาถามนำหน้ามาก่อนใคร

“ ไม่มีอะไรหรอก คู่สร้างคู่สมเขากลับมาเจอกันนะ” ภาวีพูดติดตลก สองหนุ่มสาวได้แต่ยิ้มแหยแก้เก้อ เมื่อเจอกับทุกสายตาที่พร้อมใจกันหันมาจ้องเขม็ง ที่หญิงสาวออกจะหวั่นๆในใจเห็นจะเป็นแววตาเป็นประกายแปลกๆของเหล่าเพื่อนสาวนะแหละ

" แกบอกฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะว่าแกไปเจอพี่เขาได้ยังไง" มนันยารี่มาถามเพื่อนสาวเมื่อเห็นอีกฝ่ายนั่งอ่านนิตยสารเพียงลำพังในห้องนั่งเล่น

" ก็ตอนฉันขอตัวเข้าห้องน้ำนะ ฉันเห็นเขายืนเคว้งอยู่หน้าห้องน้ำหญฺิงกับลูกสาวเขาไง ก็เลยช่วยพาลูกสาวเขาเข้าห้องน้ำ เท่านั้นแหละ" อังสุมาลีอธิบายโดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ

" มีอะไร" หญฺิงสาวเงยหน้ามองเพื่อเมื่อเห็นั่งเงียบผิดปกติ

"เปล๊า เปล่าจริงๆ ก็อดดีใจไม่ได้ไง ได้เจอกัน จริงจริ๊ง " มนันยาทำหน้าซื่อเมื่อเห็นเพื่อนสาวจ้องเขม็ง

หญิงสาวผ่อนลมหายใจเบาๆเมื่อเห็นเพื่อนสาวหันไปสนใจกับนิตยสารตรงหน้าต่อ พลางเหลือบมองไปทางหนุ่มผมยาวเข้มคมที่ยืนคุยกับคนอื่นๆอยู่นอกชานด้วยสายตามุ่งมั่น