พันธะหัวใจ...ดวงใจรักซาตาน

 บทที่ 2

 

 

ซาตานพบรัก

 

 

“นาวิณ พาน้องมาอาบน้ำ เตรียมตัวทานข้าวได้แล้วลูก...” 

 

เสียงตะโกนนุ่มนวลเรียกลูกชายและลูกสาวฝาแฝดสองคน จากในห้องครัว 

 

“ครับแม่ น้องกระต่าย กระแต เล่นโคลนเลอะเทอะ เป็นสัตว์ประหลาดไปทั้งสองตัวเลยครับ แม่...” 

 

ไม่มีเสียงตอบรับจากผู้เป็นแม่ เมื่อลูกชายตะโกนฟ้องมารดาตอบกลับไป.. 

 

“ฮ่า ฮ่า นี้ นี้ ชอบฟ้องแม่นักใช่มั้ย พี่นาวิณก็เลอะโคลนเป็นสัตว์ประหลาดเหมือนกัน...” 

 

“กระต่าย กระแต ปาโคลนใส่พี่ อย่างนั้นหรือเตรียมตัวโดนน้ำจากสายยางของพี่แล้วกัน....” 

 

“ว้าย!อ้าย!อย่าพี่นาวิณอย่าแกล้งหนู ว้าย !ว้าย! ห้า! ห้า!....” 

 

เสียงร้องกลี๊ดวี้ดว้ายของน้องสาวฝาแฝดวิ่งเป็นวงกลมในพื้นที่ที่จำกัด ไม่สามารถวิ่งไปไหนได้ไกล พี่ชายวิ่งตามเอาน้ำจากสายยางตามฉีดใส่เพื่อล้างโคลนออกจากใบหน้าและเส้นผมของน้องสาวทั้งสองคน... 

 

“ร้องไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกกระต่าย กระแต เพราะพี่กำลังจะอาบน้ำให้สัตว์เลี้ยงตัวน้อยของพี่สองตัวที่ชอบเล่นโคลนจนตัวดำไปหมดอย่างพวกเธอทั้งสองตัวอย่างไรละ....” 

 

“ไม่เอาหนูไม่อาบน้ำจากสายยาง หนูก็ไม่อาบน้ำจากสายยาง มันแสบตาพี่นาวิณ หยุดแกล้งพวกหนู...” 

 

“อย่าวิ่งหนี กระต่าย กระแต วันนี้พี่จะจับพวกเธอขังไว้ในกรงให้ได้ยอมเป็นสัตว์เลี้ยงของพี่เสียดีๆ พี่จะดูแลอย่างดีเลย...” 

 

“ว้าย!ว้าย! แม่จ๋าช่วยกระต่ายกระแตด้วยพี่นาวิณแกล้งพวกหนู ว้าย!แม่จ๋า...” 

 

มาวิณ...จ้องมองบ้านหลังน้อยจากระเบียงบ้านติดกันมีเพียงรั้วขนาดเล็กกั้นไว้เท่านั้น...มาวิณ จ่ายเงินจำนวนมากเพื่อซื้อบ้านหลังนี้จากเจ้าของคนเก่าเพียงเพื่อจะได้จ้องมองเด็กผู้ชายอายุห้าขวบที่มีชื่อว่า... นาวิณ ซึ่งเป็นลูกชายของเขาเองในบ้านหลังน้อยฝั่งตรงข้ามนอกจากลูกชายตัวน้อยของเขายังมีสาวน้อยฝาแฝดน่ารักอีกสองคนอายุอ่อนกว่าลูกชายของเขาแค่ขวบปีเดียวแต่ดูยังเด็กกว่าลูกชายของเขาสักสองปี คำกล่าวที่ว่าเด็กผู้หญิงมักจะโตช้ากว่าเด็กผู้ชายก็คงเป็นความจริงนอกจากเด็กทั้งสามคนสิ่งที่ทำให้เขาแปลกใจมากก็คือมารดาของเด็กเป็นผู้หญิงสาวที่สวยมาก เขาให้นักสืบตามสืบค้นประวัติของเธอทำให้ได้รู้ว่าเธอคือน้องสาวของเพื่อนรักถึงแม้จะเป็นเพียงน้องสาวต่างมารดาก็ตาม... 

 

เพื่อนรักของเขามีน้องสาวเขาเองก็พอรู้อยู่บ้างเพราะเคยพบเจอมาบ้างเหมือนกันเขาคิดว่ามีเพียงคนเดียวที่เป็นน้องสาวร่วมมารดาที่มีชื่อว่า...วิมลวรรณ...เขาเคยเจอมาบ้างเมื่อเพื่อนรักพาไปเที่ยวบ้านจนวันนี้เขาถึงได้รู้ว่าเพื่อนรักยังมีน้องสาวอีกคนเป็นน้องสาวต่างมารดาที่มีชื่อว่า...เมทินี...เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวเพื่อนรักกันแน่เท่าที่รู้ครอบครัวเพื่อนรักเป็นครอบครัวที่มีหน้ามีตาในวงสังคมมีเงินทองมากมายฐานะร่ำรวยแต่ทำไมน้องสาวอีกคนต้องแยกมาใช้ชีวิตเพียงลำพังคนเดียวแล้วเพื่อนรักหายตัวไปอยู่เสียที่ไหนกันจุดประสงค์ที่เขาจ้างนักสืบก็คือต้องการจะรู้ที่อยู่ลูกชายส่วนรายละเอียดเรื่องอื่นเขาไม่ต้องการละเมิดความเป็นส่วนตัว จึงไม่ได้ให้นักสืบตรวจสอบรายละเอียดของหญิงสาวผู้มีฐานะเป็นมารดาของลูกชายเขาต่อไป ...

 

มาวิณย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหม่ได้สิบห้าวันแล้วหลังจากให้นักสืบตามสืบอยู่ห้าวันจึงได้พบสิ่งที่เขาตามหาวันนี้ก็ครบหนึ่งเดือนพอดีในช่วงสิบห้าวันเขาทำตัวเหมือนกับพวกโรคจิต พวกถ้ำมอง ตามสะกดรอย เขาตามลูกชายไปที่โรงเรียนในตอนเช้า ตอนเย็นเขาตามมาจ้องมองลูกชายที่ระเบียงเขาตามจ้องมองลูกชายและมารดาของลูกไปจ่ายตลาด ไปเที่ยว ไปกินขนม ไปสวนสนุก ไปเที่ยวเล่นในสวนสาธารณะพร้อมถ่ายรูปและอัดวีดีโอไว้ แล้วเขาก็ตามทุกคนกลับมาบ้านพร้อมลูกชาย มารดาของลูกพร้อมลูกสาวฝาแฝดน่ารักอีกสองคนสิ่งที่เขาติดตามมาสิบห้าวันมันทำให้เขากลัว... 

 

ลูกชายของเขาถูกเลี้ยงมาอย่างดีมีสุขภาพแข็งแรงร่าเริงแจ่มใส ฉลาดและรักมารดามากจนเขาไม่กล้าที่จะเข้าไปแทรกระหว่างกลางและทำลายความสุขของลูกชาย 

 

มารดาลูกชายของเขาเป็นคนสวย นิสัยดี น่ารัก ใจเย็น ยิ้มและหัวเราะเสมอเมื่ออยู่กับลูกชาย เธอจะกอดจะหอมแก้มและเช็ดเหงื่อตามใบหน้าลูกชายเมื่อวิ่งเล่นหรือออกกำลังกายเสร็จและจะจูงมือกันเดินกลับบ้านด้วยเสียงหัวเราะหยอกล้ออย่างสนุกสนานเขาเอาวีดีโอมาเปิดดูหลายรอบ สุดท้ายเกิดอาการกลัวขึ้นมาในหัวใจและจิตใจเขาจะสามารถแยกลูกชายออกมาจากหญิงสาวคนนั้นได้จริงหรือ เธอเป็นสาวสวยทั้งร่ายกายและจิตใจ มาวิณคิดว่าเขาตกหลุมรักมารดาของลูกชายเข้าให้แล้ว เขาจะทำอย่างไรดี... 

 

มาวิณจ้องมองไปยังบ้านหลังเล็กอีกครั้ง มารดาของลูกชายเดินออกมาจากในครัว เธอกำลังตะโกนเรียกลูกชายและลูกสาวด้วยเสียงเบานุ่มนวล และเด็กน้อยทั้งสามคนก็วิ่งไปยืนอยู่ข้างหน้าเธอ... 

 

“นาวิณเลิกแกล้งน้องได้แล้วทั้งสามคนมาหาแม่ แล้วถอดเสื้อผ้าสกปรกออกแม่จะล้างตัวให้แล้วเข้าไปในห้องน้ำแม่เตรียมน้ำไว้ให้อาบแล้วอาบเสร็จเราจะมาทานข้าวเย็นกัน...” 

 

“ครับแม่  คะแม่ คะแม่” 

 

เด็กทั้งสามวิ่งเข้าไปในห้องน้ำที่มารดาเตรียมน้ำอาบไว้ให้ในสิบห้าวันเขาจะเห็นภาพอันน่ารัก ของครอบครัวฝั่งตรงข้ามอย่างน่าอิจฉาจนเขาต้องการจะเข้าไปมีส่วนร่วมด้วยและต้องการให้เด็กทั้งสามคนเรียกเขาว่าคุณพ่อครับ คุณพ่อคะ...เขาจะทำอย่างไรดีคำถามนี้มันเกิดขึ้นในใจเขาไม่ยอมหยุดเลย เขาตั้งคำถามวนไปวนมาแต่ก็หาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้เขาจะทำอย่างไรดี...เขาจะทำอย่างไรดี...แล้วเมื่อหาคำตอบไม่ได้เขาก็เดินเข้าไปในบ้านเปิดวีดีโอที่เขาแอบถ่ายไว้ในวันนี้ดูอีกครั้งแล้วก็คิดหาวิธีที่จะได้อยู่กับลูกชายและหญิงสาวแสนสวยที่เป็นมารดาของลูกชาย อย่างจิตใจเลือนลอยต่อไป....

 

ระหว่างที่มาวิณกำลังใช้ความคิดมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาวิณหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูมันโชว์ชื่อน้องสาวของเขา...หญิงเล็ก...หรือชื่อจริง...หม่อมหญิงรุ่งทิวา...เป็นน้องสาวของหม่อมราชวงค์มาวิณเขาหายตัวออกจากบ้านมาสิบห้าวันไม่ได้ไปทำงานและไม่ได้โทรบอกใครว่าอยู่ที่ไหนจึงไม่น่าแปลกที่น้องสาวจะโทรมาตามท่านพ่อและท่านแม่ก็คงเป็นห่วงเขาเช่นกันมาวิณกดรับสายน้องสาวทันทีด้วยน้ำเสียงอ่อนล้าหมดกำลังใจ..

 

“ฮัลโล หญิงเล็กมีอะไรถึงโทรหาพี่...” 

 

“พี่มาวิณเล่นตลกอะไรหายออกจากบ้านเป็นครึ่งเดือนโทรศัพท์ก็ไม่เปิดหญิงเล็กกดโทรเป็นพันครั้งแล้ว...” 

 

“พี่ขอโทษพี่ต้องการอยู่เงียบๆ คนเดียวสักพัก...” 

 

“พี่มาวิณเป็นอะไรหรือเปล่า น้ำเสียงพี่ดูไม่ดีเลย...” 

 

“พี่มีเรื่องกลุ้มใจนิดหน่อยหญิงเล็ก...ช่วยเรียนท่านพ่อท่านแม่ด้วยอีกสองสามวันพี่ถึงจะกลับวังพี่กำลังหาทางแก้ปัญหาของพี่อยู่...” 

 

“ท่านพี่อยู่ที่ไหนหญิงจะไปหาหญิงตามไปหาพี่ที่คอนโดก็ไม่พบหญิงเป็นห่วงท่านพี่บอกที่อยู่หญิงมาเถอะนะคะ...” 

 

 

มาวิณหยุดคิดอยู่สักพักจึงบอกที่อยู่น้องสาวไปเพราะขณะนี้มาวิณชายหนุ่มจนหนทางจะแก้ไขปัญหาของตัวเองและด้วยตัวคนเดียวเสียแล้วมาวิณนั่งคิดนอนคิดไม่ได้หลับได้นอนได้ทานอาหารบ้างเป็นบางวันบางมื้อปัญหาเรื่องลูกชายหากบิดามารดา ได้รับรู้เรื่องจะเป็นเช่นไรพวกท่านคงโกรธโดยไม่ต้องสงสัยเลยลูกชายที่พวกท่านรักและปราบปลื้มใจเป็นหม่อมราชวงค์ผู้เพียบพร้อมในทุกสิ่งทุกอย่างทั้งหน้าที่การงานและการศึกษา ผู้ถูกกำเนิดมาเพื่อให้เป็นสุภาพบุรุษเป็นลูกผู้ชายเต็มตัวแต่ในชีวิตจริงมาวิณคือลูกชายอ่อนแอไร้ความรับผิดชอบและเคยทำความผิดพลาดมาแล้วเหมือนมนุษย์คนอื่นๆเช่นกันเขาจะได้รับการให้อภัยหรือไม่มาวิณคิดมันในใจ…

 

เวลาผ่านไปสองชั่วโมงมันเป็นเวลาเกือบสองทุ่มมาวิณ ได้ยินเสียงรถวิ่งมาจอดหน้าประตูบ้านเขารู้ทันทีเสียงรถหญิงเล็กน้องสาวของเขามาวิณเดินลงมาจากบ้านเพื่อเปิดประตูรถหรูราคาแพงอาจจะมากกว่าราคาบ้านหลังน้อยที่เขาเพิ่งซื้อไว้ เมื่อรถจอดสนิทบุคคลที่ลงมาจากรถมีด้วยกันสามคนบิดามารดาและน้องสาวเขามองหน้าน้องสาวเพื่อกล่าวโทษที่บิดามารดามาพบเขาในเวลานี้ซึ่งเขาได้บอกน้องสาวไปแล้วอีกวันหรือสองวันเขาถึงจะกลับบ้าน... 

 

“แกชอบอยู่ในที่แบบนี้ใช่มั้ย หม่อมมาวิณลูกชายของท่านนายพลก้องเกียรติ และหม่อมหญิงเพ็ญแขผู้มีวังใหญ่พอๆ กับวังของเจ้าหญิงสโนไวท์และคนแคะทั้งเจ็ด....” 

 

มันคือคำพูดประชดประชันของบิดาส่วนสายตามองสำรวจสภาพบ้านสองชั้นไปด้วย มันมีห้องนอนสามห้องทุกห้องมีห้องน้ำในตัวชั้นล่างมีห้องรับรองแขกและห้องครัวหน้าบ้านและหลังบ้านเป็นลานกว้างหากบ้านหลังนี้มันยังแคบและเล็กสำหรับบิดามาวิณก็ไม่รู้ว่าแบบไหนที่เรียกว่าบ้านหลังใหญ่ถ้าจะเทียบกับวังของบิดามารดาก็คงเทียบกันไม่ได้ วังมีขนาดใหญ่มากเนื้อที่โดยรอบประมาณสิบไร่มีคนอาศัยและดูแลเป็นร้อยคนเขายังไม่ได้ตอบคำถามบิดา ผู้เป็นบิดาไม่รอฟังคำตอบของเขาเดินเข้าไปในบ้านทันทีท่านแม่ของเขาเดินมาจับมือเขาไว้แล้วเอามือลูบใบหน้าด้วยความนุ่มนวลอ่อนโยนท่านอาจต้องการจะรับรู้ว่าเขาสบายดีหรือไม่... 

 

“ผมสบายดีครับท่านแม่ ผมแค่มีเรื่องกลุ้มใจนิดหน่อย....” 

 

มารดามองใบหน้าซูบเซียวแล้วส่ายหน้า ท่านรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดมันเป็นเรื่องโกหกมาวิณคิดว่าสภาพของเขามันคงดูย่ำแย่มากจริงๆ... 

 

“อย่าโกหกแม่มาวิณลูกดูโทรมมากน้ำเสียงลูกอ่อนล้าเล่าความจริงให้แม่ฟังเถอะมาวิณแม่สัญญาจะช่วยเหลือลูกทุกอย่าง...” 

 

มาวิณพยักหน้าแล้วเดินจูงมือมารดาเข้าไปในบ้านบิดายืนรออยู่ในห้องรับรองแขกอยู่ก่อนแล้วมาวิณนั่งคิดนอนคิดมาเกือบครึ่งเดือนและตัดสินใจที่จะไปสารภาพความจริงกับบิดามารดาแต่ในเมื่อบิดามารดามาพบเขาในวันนี้ มาวิณก็จะขอสารภาพทุกอย่างให้จบให้สิ้นในวันนี้เลยเช่นกันมันจะเป็นอย่างไรจะเกิดอะไรขึ้น มาวิณพร้อมจะยอมรับทุกอย่างเพราะหมดสิ้นหนทางจะให้หนีอีกแล้ว บิดายังยืนนิ่งมองเขาอยู่ด้วยความสงสัย น้องสาวและมารดาเดินไปนั่งที่โชฟาแต่ก็ยังไม่ได้สอบถามสิ่งใดเขาเพราะรู้ว่าคนที่จะต้องสอบถามเขาคือบิดาผู้ยืนหน้าเครียดอยู่ต่างหากมาวิณไม่รอให้บิดาสอบถามเดินไปที่วีดีโอที่อัดไว้พร้อมหยิบอัลบั้มรูปปึกหนาส่งให้น้องสาวและมารดาได้ดูแต่ยังไม่ได้เปิดดูรูปในอัลบั้ม จอทีวีก็ฉายภาพเคลื่อนไหวปรากฏรูปหญิงสาวแสนสวยเด็กชายที่มีหน้าตาเหมือนกับมาวิณสมัยยังเด็ก ถอดแบบตามพิมพ์เดียวกันอย่างไม่ต้องสงสัยและเด็กหญิงฝาแฝดตัวน้อยอีกสองคน ในสถานที่ต่างๆทุกที่จะมีเสียงหัวเราะ ดีใจ ในบ้างครั้งจะมีเสียงร้องเพลง และเต้นรำ กันอย่างสนุกสนานมันช่างเป็นครอบครัวที่มีความสุขจริงๆ เมื่อทุกคนดูจบมันได้เกิดคำถามตามมามากมายบิดามารดาและน้องสาวต่างมองหน้ากันและทุกคนน่าจะเดาออกหมดสิ้นแล้วบิดาของเขาพูดขึ้นมาก่อนคนแรก 

 

“มาวิณเด็กในวีดีโอนั้นเป็นใครกัน....” 

 

เสียงบิดาดัง สั่น โกรธ โมโห พร้อมชี้นิ้วไปที่วีดีโอที่กำลังฉายภาพซ้ำอีกรอบ... 

 

“ลูกชายผมครับ ท่านพ่อ...” 

 

เขาคาดเดาว่าบิดาน่าจะรับรู้คำตอบอยู่ก่อนแล้วทันที่ที่ได้ดูวีดีโอเพียงแค่ต้องการความมั่นใจเท่านั้น แล้วสิ่งที่มาวิณคาดเดาไว้ก็มาถึง... 

 

“มาวิณแกทำอะไรลงไป แกมีลูกชายโตขนาดนั้นแล้วเพิ่งมาบอกพ่อ กับแม่อย่างนั้นรึไง ไอ้ลูกบ้า ไอ้ลูกชั่ว แกไอ้มาวิณแกเป็นบ้าอะไรของแก..”  

 

บิดาชี้นิ้วมาที่ใบหน้าของเขาอย่างโมโหและโกรธมาวิณไม่รู้จะทำอย่างไรมองหน้าบิดามารดาด้วยความสำนึกผิด... 

 

“ผมต้องขอโทษท่านพ่อและท่านแม่ด้วยครับ ผมผิดไปแล้วจะให้ผมทำอย่างไรก็ยอม ผมต้องการอยู่กับลูกชายของผมครับท่านพ่อท่านแม่ผมกลัวและสับสนมากจริงๆ..” 

 

เสียงพูดหมดหวังของลูกชายทำให้ท่านนายพลเปลี่ยนจากความโกรธนั่งลงเคียงคู่ข้างกายลูกชายและจับมือลูกชายไว้เป็นการปลอบโยนและการให้อภัยท่านนายพลนั่งดูวีดีโอ ที่กำลังฉายภาพหลานชายซ้ำไปมาอีกครั้งและเกิดนึกรักเด็กชายขึ้นมาในทันที ท่านนายพลต้องการหลานชายมานานมากนักหนาแล้ว พยายามจับคู่ให้ลูกชายก็หลายครั้งแต่ ลูกชายไม่ยอมตกลงปลงใจกับใครแม้แต่คนเดียวในภาพนั้นหรือคือหลานชายของตระกูลสุริยะวงค์...มันช่างเหมือนมาวิณตอนเด็กมากเหลือเกินเสียงเด็กหญิงฝาแฝดเรียกหลานชายด้วยชื่ออันใกล้เคียงกับลูกชายเขา...มาวิณและนาวิณ... 

 

“พี่นาวิณอย่าแกล้งพวกหนู....” 

 

อยู่ๆ ท่านนายพลก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมา ในอาการตลกอย่างมีความสุขเมื่อได้เห็นการแกล้งกันเล่นของเด็กน้อยทั้งสามคน.... 

 

“ฮ่า ฮ่า..”

 

ทุกคนในครอบครัวต่างยิ้มและหัวเราะชอบใจ เมื่อได้ตั้งใจนั่งดูวีดีโอที่เขาแอบถ่ายไว้นั้นซ้ำอีกครั้ง ทำให้มาวิณผู้กำลังกลุ้มใจอยู่รู้สึกโล่งใจ และสบายใจมากขึ้นอย่างน้อยขณะนี้ทุกคนในครอบครัวก็ยืนอยู่ข้างเดียวกับเขาทุกสิ่งที่มาวิณหวังไว้ก็น่าจะมีทางและเป็นไปได้เขาจะได้อยู่กับลูกชายได้อยู่กับมารดาของลูกชายและเด็กหญิงฝาแฝดน่ารักอีกสองคนเมื่อสบายใจแล้วมาวิณยิ้มและหัวเราะเสียงดังอย่างมีความสุข... 

 

“มาวิณเล่าทุกอย่างให้พ่อฟังได้มั้ย....” 

 

“ครับท่านพ่อ แต่ท่านพ่อต้องช่วยผมนะครับ....” 

 

“ถ้าพ่อไม่ช่วยลูกชายตัวเองแล้วจะช่วยใครอีกเล่า...” 

 

“น้องก็จะช่วยเหลือพี่ด้วย จะให้น้องทำอะไรก็บอกมาได้เลย...” 

 

“แล้วตอนนี้หลานแม่อยู่ที่ไหนมาวิณ....” 

 

มาวิณมองบิดามารดาและน้องสาวแล้วพาทุกคนเดินขึ้นไปที่ระเบียงบ้านมองลงไปยังบ้านหลังเล็กที่เด็กทั้งสามคนอาศัยอยู่ มารดาของลูกชายเขากำลังส่งเสียงดังร้องเพลงคาราโอเกะแข่งกันร้องและเต้นอย่างมีความสุขกับลูกชายและลูกสาว.... 

 

“แม่มองเห็นหลานแล้วมาวิณ คุณคะดูสิคะหลานเราร้องเพลงเพราะมากเลย..” 

 

“ครับคุณแม่ ลูกชายผมร้องเพลงได้เพราะมากๆ เลย....” 

 

ในใจนาวิณคิดถึงมารดาผู้ให้กำเนิดลูกชายผู้เป็นศิลปินเป็นดาราเป็นนักร้องและนางเอกหนังลูกชายคงได้พรสวรรค์มาด้วยอย่างแน่นอนแต่อาจจะไม่ใช่ก็ได้เพราะโรส...ร้องเพลงได้ห่วยมากจริงๆแต่การแสดงต่างหากที่เธอควรได้ตุ๊กตาทอง... 

 

 

.................................................................... 

 

จบบทที่ 2 ต่อบทที่ 3 คู่แข่งหัวใจ