พันธะหัวใจ...ดวงใจรักซาตาน

บทที่ 11

วันหวานชื่นที่ยากลืมเลือน

โรสิตา  เป็นหญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งสง่างาม ร่างกายสมส่วนสมดุลทุกส่วนสัดเหมาะที่จะยืดหยุ่น หมุนตัว ก้าวเดินและทรงตัวอย่างสง่าบนเวทีแคทวอล์ค ดังนั้นโรสิตาหญิงสาวแสนสวยจึงมีชื่อเสียงโด่งดังในอาชีพนางแบบและดาราดัง สิ่งที่เป็นเสน่ห์ของโรสิตาไม่ใช่เพียงรูปร่างที่ได้สัดส่วนและสง่างามเพียงอย่างเดียว รูปทรงวงหน้าของโรสิตาก็ยังดึงดูดความสนใจฝูงผึ้งหมู่ภมรด้วยเช่นกันใบหน้าขาวนวลดังหยวกกล้วยตอบรับกับลำคอระหงและเส้นผมสีดำดังนิล ดวงตาและขนตายาวงอน รับกับคิ้วปีกกาที่ถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางค์ดินสอสีจนระรานตาน่ามอง โรสิตามักเป็นจุดสนใจของผู้คนมากมาย ตั้งแต่เด็กเล็ก วัยรุ่น คนหนุ่มสาว ตลอดจนชายหนุ่มที่เป็นดังฝูงผึ้งหมู่ภมรที่หลงคิดหรือมองเห็นโรสิตาเป็นเหมือนดังดอกไม้แรกแย้มแสนสดสวยงดงาม …

จึงต่างพากันมาคอเคลียโบยบินโชว์ปีกแสนงามอย่างฝูงผึ้งภมรหนุ่มหลากหลายเฉดสีหลอกล้อดอกไม้แรกแย้มแสนสวยเช่นโรสิตาให้ลุ่มหลงไม่มีเว้นวันเว้นคืน ทั้งยามเช้า ยามสาย ยามบ่าย ย่ำค่ำหรือดึกดื่น โรสิตาก็จะยังเป็นดอกไม้แรกแย้มและความสนใจของบุรุษหนุ่มฝูงผึ้งหมู่ภมรไม่เว้นวางวาย ...

มันจึงเป็นเช่นความสุขและความภาคภูมิใจของโรสิตามาแสนยาวนานเช่นกัน ...จวบจนวันคืนของอดีต ปัจจุบัน และอนาคตที่กำลังจะมาถึง โรสิตาเริ่มสูญเสียความสุขและความภาคภูมิใจในความงดงามทรงเสน่ห์ของตนเองไปจนเกือบหมดสิ้น สาเหตุมาจากหม้ายสาวกำมะลอนามว่าเมทินี หญิงสาวไร้ชื่อเสียง ขาดแคลนเสน่ห์ อาภัพความรักและชีวิตคู่ ฐานะยากจนไร้คนให้พึ่งพิงเมื่อยามต้องเจ็บไข้ได้ป่วย แต่ในยามนี้หญิงสาวไร้ชื่อเสียง ขาดแคลนเสน่ห์กับได้ครอบครองเกาะกุมหัวใจของชายหนุ่มฝูงผึ้งหมู่ภมรที่เป็นเหมือนดังราชาของสัตว์ปีกแสนงามและเป็นทั้งอดีต ปัจจุบัน และอนาคตของโรสิตา ถึงสามตัว ได้แก่ มาวินคืออดีต  ภาคีนัยคือปัจจุบัน ตรัยคืออนาคตที่คิดจะสำรองเก็บไว้ในข้อง ในโอ่ง ไห เช่น กุ้ง หอย ปู ปลา กบ หรือเขียด หากโรสิตากับภาคีนัยไม่สามารถร่วมเรียงเคียงหมอนไปด้วยกันได้ตลอดถึงฝั่งฝันก็ยังมีภมรหนุ่มเช่นตรัสเป็นตัวสำรอง แต่สุดท้ายปลาใหญ่สามตัวที่เป็นเหมือนฝูงผึ้งหมู่ภมรที่เก็บไว้อย่างดีในข้อง โอ่ง ไห กับหลุดมือเธอไปจนหมดสิ้น โรสิตาไม่มีวันยอมรับเรื่องบ้าๆ แบบนี้ได้แน่นอน เธอต้องบริหารเสน่ห์ให้มากยิ่งขึ้นเสียแล้ว...

โรสิตาหลบมุมแอบจ้องมองมาวิน อดีตคนรักที่ครั้งหนึ่งเธอและมาวินเคยมีความสัมพันธ์ร่วมกันจนก่อเกิดดอกผลแห่งตัณหาราคะเป็นเด็กชายนามว่านาวิน ในอดีตเธอเคยมีวันหวานชื่นที่ยากจะลืมเลือนกับชายหนุ่ม ...ในค่ำคืนแห่งรักของการปล่อยตัวปล่อยใจเธอคิดว่ามันจะเป็นดังรักแท้ จวบจนชั่วฟ้าดินสลายก็จะไม่มีวันแยกจากกัน แต่โรสิตาคิดผิด เธอและมาวิณต่างก็เป็นได้แค่ขนนกเบาบางที่กำลังร่องลอยสู่ท้องฟ้าอย่างไร้จุดมุ่งหมาย เธอและมาวิณไม่สามารถมีความฝัน ความหวังและอนาคตร่วมกันได้เลย มาวินอ่อนแอ ตื่นกลัว ขาดความเป็นผู้นำอย่างชายชาตรีชาตินักรบ แต่มาวินมีบางสิ่งที่โรสิตาหลงใหลมันคือฐานะครอบครัวและความร่ำรวย ตำแหน่งหม่อมราชวงศ์ที่ติดตัวชายหนุ่มมาตั้งแต่ถือกำเนิดเกิดเป็นตัวตนที่ไม่ใช่ใครก็จะสามารถมีได้  

โรสิตาสนใจมาวิณมากมายในช่วงแรกแย้มส่งกลิ่นหอมอย่างสาวน้อยแสนซื่อและไร้เดียงสาในวัยที่ยังเด็กไม่รู้ความรักแท้เป็นเช่นไร เธอมอบความรักให้แก่มาวินมากมายเกินกว่าฝูงผึ้งหมู่ภมรตัวอื่นๆ ...เธอใช่เสน่ห์วัยสาวหลอกล้อภมรน้อยอ่อนแอ ที่กำลังตื่นกลัวอย่างมาวิณให้ลุ่มหลงดอกไม้แรกแย้มเช่นเธอ จนสุดท้ายเธอมอมเมาสุราเมรัยมาวินและความสาวของดอกไม้แรกแย้มที่ไม่เคยให้แก่ภมรหนุ่มใดได้ลิ้มลองมาก่อน มาวิณหลงกลหลงใหลดอกไม้แรกแย้มเช่นโรสิตาจนขาดสติการรับรู้ใดๆ ตกเป็นภมรน้อยๆของเธอดังถูกของต้องมนต์ตราแห่งรัก...

ไม่นานโรสิตาก็ตั้งท้องลูกภมรน้อยของมาวิณ แต่ภมรผู้ตื่นกลัวอย่างมาวินเกิดได้สติและตื่นกลัวอีกครั้งทำให้มนต์ตราแห่งรักแสนหลอกลวงที่โรสติตาได้ทำหลอกล้ออย่างทรงเสน่ห์เล่ห์กลก็ไม่สามารถใช้ได้อีกต่อไป มาวินกางปีกแสนงามโบยบินหนีหายจากโรสิตาไปอย่างไม่หลงเหลือเยื่อใยในวันคืนที่เป็นเหมือนอดีตรักอันหวานชื่น... โรสิตาเศร้าเสียใจได้ไม่นานก็กางปีกโบยบินจากไปเช่นกัน ทอดทิ้งผลผลิตดอกผลแห่งตัณหาราคะ ให้แก่ฝูงผึ้งหมู่ภมรตัวอื่นที่หลงกลหลงใหลต้องศรรักดอกไม้แสนสวยเช่นเธอ...ดังถูกของต้องมนต์ตราแห่งรักเฉกเช่นเดียวกับมาวินให้เป็นดังกาฝากเลี้ยงดูลูกชายของเธอดังเช่นชายหนุ่มภมรผู้แสนโง่เคล้าชายหนุ่มผู้นั้นมีนามว่าชายชัญ ตรีเมฆ พี่ชายของเมทินี ตรีเมฆ หญิงหม้ายกำมะลอ ที่กำลังเป็นที่หมายปองของชายหนุ่มที่เป็นอดีต ปัจจุบันและอนาคตของเธอ...

โรสิตายอมสูญเสียมาวิณและลูกชายให้แก่เมทินีได้แต่จะไม่ยอมสูญเสียภาคีนัยให้แก่ใครไปอย่างแน่นอน แม้แต่ผู้หญิงสาวที่ยอมสละชีวิต เวลาและความฝันของตัวเองเพื่อเลี้ยงดูลูกชายของเธอตลอดมาถึงห้าปีโรสิตาก็จะไม่ยอมยกภาคีนัยให้กับหม้ายสาวกำมะลอแน่นอน  โรสิตายอมที่จะสูญเสียอดีตคนรักเช่นมาวินให้แก่เมทินีได้ แต่เธอจะไม่ยอมยกความรักที่กำลังก่อเกิดขึ้นในช่วงเวลาปัจจุบันให้แก่เมทินีโดยเด็ดขาด โรสิตาจะรักษาความรักครั้งที่สองไว้ด้วยชีวิต

โรสิตาแอบจ้องมองมาวิณเดินออกมาจากห้องพยาบาลพร้อมกันกับภาคีนัยแล้วต่างแยกย้ายเดินหายไปคนละเส้นทางเธอแอบเดินตามมาวิณไม่ห่างมากนักด้วยมีเรื่องต้องพูดคุยตกลงกันกับมาวิณให้รู้เรื่องและเข้าใจก่อนที่เรื่องราวความรักของเธอจะยิ่งวุ่นวายจนไม่สามารถแก้ไขหรือควบคุมได้อีกต่อไป...มาวิณกำลังเดินไปและพูดคุยรับโทรศัพท์ไปด้วยโรสิตาเดินไม่ห่างจากมาวินเพื่อคอยรับฟังการสนทนาของสองพี่น้องที่กำลังโทรคุยกับพี่ชาย...

“หญิงเล็กน้องอยู่ที่ไหน น้องตามคุณตรัสกับเมและลูกชายพี่ทันมั้ย”

“ทันคะพี่ชาย คุณเม กับคุณตรัสอยู่ที่หน้าฟร้อนรับรองแขก ยังออกไปหน้าโรงแรมไม่ได้ มีนักข่าวมาออกันอยู่เต็มไปหมด ตำรวจที่พี่มาวิณแจ้งไว้ก็มาถึงแล้ว คุณตรัสเธอคงกำลังรอเคลียเรื่องนี้กับพี่ชายอยู่แน่เลย เพราะตำรวจไม่ยอมไปจนกว่าพี่ชายจะไปเจรจาด้วยตัวเอง หญิงกลุ่มใจมากหากเรื่องการทะเลาะวิวาทของพี่ชายกับคุณเมรู้ไปถึงหูท่านพ่อกับท่านแม่ พวกท่านคงโกรธและโมโหมาก พี่มาวิณไม่น่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่เลย น้องสงสารคุณเมและลูกเธอเหลือเกินพรุ่งนี้คงเป็นข่าวใหญ่โต...นักข่าวคงไม่เขียนชื่นชมเธอแน่ ...ต่อไปเธอและลูกๆ จะอยู่กันอย่างไร... เรื่องนี้พี่มาวินมีส่วนผิดด้วยต้องหาทางรับผิดชอบด้วย”

“หญิงเล็ก...พี่เข้าใจแล้วตอนเกิดเรื่องพี่กำลังโกรธและโมโหมากเลยไม่ได้คิดหน้าคิดหลังเรื่องเล็กๆ ก็เลยกลายเป็นเรื่องใหญ่ พี่จะรีบออกไปจัดการตำรวจกับนักข่าวอย่างไรหญิงเล็กช่วยไปอยู่เป็นเพื่อนคณเมและลูกชายพี่ด้วย...และบอกเธอพี่ขอโทษ”

“คะพี่ชาย...หญิงจะไปอยู่คุยเป็นเพื่อนเธอ พี่รีบไปจัดการให้ตำรวจกับนักข่าวรีบกลับไปโดยเร็วเถอะคะ”

“พี่เข้าใจแล้ว แค่นี้ก่อนนะหญิงเล็กพี่แก้ปัญหาเรียบร้อยแล้วจะรีบโทรกลับไปรายงานหญิงเล็กอีกที”

“คะพี่ชาย...”

โรสิตาเดินแรงฝีเท้าตามมาวินเพื่อที่จะหยุดมาวินไม่ให้ไปถึงหน้าฟร้อนรับรอบแขกที่นักข่าวและตำรวจกำลังทำงานกันอยู่อย่างวุ่นวายแต่โรสิตต้องหยุดการติดตามมาวินอย่างกะทันหันเพราะเธอรู้สึกตัวว่าตัวเธอเองก็กำลังถูกติดตามเช่นกันเธอรู้สึกกลัวหากผู้กำลังติดตามเธอคือภาคีนัยที่เธอยังไม่ต้องการพบในเวลานี้ ที่ยังไม่ได้พูดคุยตกลงกับมาวิน โรสิตาหยุดเดินแล้วกลับหลังหัน อย่างอารมณ์สับสนไม่พอใจในโชคชะตา...

“คุณโรสจะรีบไปไหนหรือครับ...”

“จิมมี่คุณนั้นเอง คุณหายไปไหนมา ฉันไม่เห็นคุณคิดว่าคุณกลับคอนโดไปพักผ่อนแล้ว”

“ผมก็เดินไปที่นั้นที่ ที่นี้ที เรื่อยเปื่อย ฟังคนนั้นพูดบาง คนนี้พูดบาง แล้วคุณโรสละครับผมก็ไม่เห็นคุณที่ห้องพยาบาลเหมือนกัน คุณหายไปไหนมาครับ”

“ฉันไปห้องน้ำมาคะ ฉันไม่ชอบกลิ่นยาในห้องพยาบาล เลยอยู่คอยภาคีนัยอยู่ข้างนอก แล้วนี้คุณจิมมี่กำลังจะไปไหนหรือคะ”

“ผมกำลังจะไปเปิดห้องครับ ผมรู้สึกเมานิดหน่อยไม่อยากกลับคอนโด พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้ามาทำงานก็เลยคิดว่าจะนอนที่โรงแรมนี้เสียเลย พรุ่งนี้ตื่นมาก็จะได้ลงมาทำงานเลย แล้วคุณโรส ละครับจะนอนที่โรงแรมหรือกลับบ้านครับ”

“โรสขอคิดดูก่อนนะคะยังไม่ได้ตัดสินใจ คิดอย่างคุณจิมมี่ก็ดีนะคะแต่โรสไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาด้วย ที่เตรียมไว้ในรถก็ใส่หมดแล้ว”

“ส่งให้แม่บ้านในโรงแรมซักให้ก็ได้นี้ครับ หรือหาซื้อเอาจากห้องเสื้อในโรงแรมก็ได้ จริงมั้ยครับคุณโรส”

“แหม๊..คุณจิมมี่นี้ จะให้โรสค้างที่โรงแรมด้วยจริงๆ หรือคะ เดียวโรสขอตัดสินใจอีกที่นะคะ ขอถามภาคีนัยก่อนว่าเขาจะพักที่โรงแรมกับโรสหรือเปล่า คุณจิมมี่เห็นคุณภาคีนัยหรือเปล่าคะ โรสหาเธอไม่เจอเลยคะ โทรศัพท์ก็ปิดเครื่องโทรไม่ติดเลยคะ”

“หึ หึ...คุณโรสเดินมาผิดทางแล้วละครับ ผมเห็นคุณภาคีนัยเดินหายไปด้านโน่นครับน่าจะเดินกลับไปหาคุณพ่อคุณแม่และพี่ชาย แต่ผมคิดว่าอีกไม่นานก็คงเดินผ่านมาทางนี้ครับ คุณโรสน่าจะไปรอที่หน้าฟร้อนรับรองแขกนะครับ ที่นั้นนักข่าวไม่กล้ายุ่งหลอกนะครับ ทางโรงแรมกันไว้เป็นที่ส่วนตัว ผมคิดว่าคุณภาคีนัยและครอบครัวคงตามไปที่นั้นด้วยเหมือนกัน”

“จริงหรือคะคุณจิมมี่ อย่างนั้นโรสขอตัวก่อนนะคะ คุณจิมมี่ไม่ตามมาด้วยกันหรือคะ”

“ไม่ละครับผมเมามากแล้ว มันคงไม่ดีที่จะให้เด็กและคนที่เราเคารพเห็นสภาพ ของผมในเวลานี้ อย่างไรรบกวนคุณโรสบอกลาพวกท่านให้ผมด้วยนะครับ ผมขอตัวขึ้นไปนอนพักก่อน”

“ตกลงคะคุณจิมมี่...นอนหลับฝันดีนะคะ”

“เช่นกันครับ คุณโรส ผมขอตัวนะครับ”

จิมมี่จ้องมองโรสิตาเดินหายไปหน้าฟร้อนรับรองแขก แล้วนึกหัวเราะขันความตลบตะแลงหลอกลวงของโรสิตา วันนี้จิมมี่นั่งสังเกตพฤติกรรมของสมาชิกใหม่หลายๆ คนโดยเฉพาะโรสิตาและภาคีนัย มาวิณ ตรัส จนจิมมี่เกิดความสนใจจึงแฝงกายหลบมุมตามมุมต่างๆ ของโรงแรม เพื่อคอยตามเก็บข้อมูลของสมาชิกทุกคน

สุดท้ายจิมมี่ก็ได้ยินและรับฟังการสนทนากันระหว่างภาคีนัยและมาวิณ มันคือการสารภาพความจริงที่จิมมี่ก็ไม่เคยนึกถึงมาก่อนเช่นกัน โรสิตาดาราดังที่เพียบพร้อมทั้งหน้าตาและความสามารถในอดีตเคยมีความลับที่ไม่สามารถบอกแก่ใครได้ โรสิตาเคยมีลูกชายกับมาวิน และขณะนี้กำลังพยายามที่จะปกปิดมันไว้ไม่ให้ใครรับรู้  จิมมี่แอบเดินตามโรสิตามาโดยตลอดเวลาจึงได้มั่นใจว่าสิ่งที่มาวิณสารภาพกับภาคีนัยไม่ใช่เรื่องโกหกหลอกลวงเลยสักนิด หากเรื่องของโรสิตาหลุดไปถึงหูนั่งข่าวคงจะสนุกและโด่งดังไม่น้อย

เรื่องราวของโรสิตาหากวิมลวรรณได้รับรู้คงพอใจและดีใจเหมือนอย่างที่จิมมี่กำลังพอใจและดีใจอย่างมีความสุขในเวลานี้เช่นกัน อนาคตที่คิดว่าจะไม่มีวันเป็นไปได้สุดท้ายมันก็สามารถเป็นไปได้และกำลังจะมาถึง... หากจิมมี่สามารถนำเรื่องราวของโรสิตาที่เธอกำลังพยายามจะปกปิดไปแบล็คเมย์บอกเล่าแก่นักข่าว โรสิตาจะต้องตื่นกลัวและยอมร่วมรสเสน่หามอบเรือนร่างตลอดจนความสุขให้แก่จิมมี่คนนี้แน่นอน

วิมลวรรณหญิงสาวสวยอีกคนก็จะต้องดีใจจนยอมปรนเปอความสุขให้แก่จิมมี่เพิ่มเติมอีกหลายสิบเท่าเพื่อเป็นรับรางวัลในงานที่วิมลวรรณมอบหมายให้จิมมี่ทำ เมื่อจิมมี่นึกถึงรูปแบบลีลาและท่วงท่าหลักกามสูตรโบราณของประเทศอินเดียและชาวจีนโบราณที่วิมลวรรณได้พยายามศึกษาค้นคว้าเรียนรู้มาอย่างชำนาญจนชำชองวิมลวรรณเคยให้สัญญากับจิมมี่หากวันใดจิมมี่สามารถทำงานให้แก่เธอจนสำเร็จและเธอพอใจ วิมลวรรณจะยอมเปิดตำราหลักกามสูตรโบราณปรนเปอเป็นรางวัลแก่จิมมี่อย่างอย่างไม่คิดห่องวิชาความรู้เลยแม้แต่เพียงสักนิดเดียว

เฉกเช่นเดียวกันหากโรสิตายอมตกลงปรนเปอรสสวาทให้แก่จิมมี่คนนี้แลกกับที่จิมมี่ไม่เอาเรื่องราวความลับของโรสิตาไปเปิดเผยแก่นักข่าว จิมมี่ก็จะเปิดตำราหลักกามสูตรโบราณของอินเดียและชาวจีนฉบับคัดลอกจากวิมลวรรณมาปรนเปอให้แก่โรสิตาเช่นกัน... จิมมี่ชายหนุ่มรูปกายงดงามและเปรี่ยมด้วยความโชคดี จิมมี่นึกขบขันและหัวเราะในความโชคดีของตัวเอง ยิ่งคิดจิมมี่ก็ยิ่งเกิดความกำหนัดอย่างชายชาตรีชาตินักรบที่กำลังลุ่มหลงในรสตัณหาราคะอย่างมากมายเป็นร้อยเท่าพันทวี...จิมมี่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงที่กำลังอัดแน่นด้วยเอ็นเนื้อแข็งนูนอย่างเร่าร้อนในอารมณ์ชายหนุ่มกลัดมันและยิ่งเพิ่มพูนด้วยฤทธิ์สุราเมรัยที่กำลังช่วยปลุกความเป็นชายเพิ่มมากยิ่งขึ้น…

“คุณมลหรือครับ ผมกำลังขึ้นไปหานะครับ ผมมีข่าวดีจะเล่าให้คุณมลฟังด้วยครับ แต่ก่อนอื่นผมต้องขอรับรางวัลล่วงหน้าจากคุณมลก่อนนะครับ คุณมลตกลงมั้ยครับ”

“ผู้ชายกลัดมันอย่างเช่นคุณจิมมี่ ใครจะปฏิเสธได้ลงคอละคะ มลรอคุณนานแล้วนะคะจิมมี่"

 .............................................................................................................

จบบทที่ 11 ต่อบทที่ 12 วิมลวรรณย่ำกลองรบ