พันธะหัวใจ...ดวงใจรักซาตาน

บทที่ 10

การแย่งชิง

ช่วงเวลาแห่งการรักษาพยาบาลเด็กชายผู้ได้รับบาดแผลที่ศีรษะก็สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี แต่ร่างกายยังคงมีความอ่อนแอจึงยังต้องได้รับการดูแลปกป้องคุ้มครองอย่างดีจากผู้เป็นมารดา  ตรัสอุ้มเด็กชายไว้ในวงแขนอันแข็งแรงอย่างรักใคร่และปลอมประโลมจากภัยอันตรายที่เด็กชายเพิ่งได้รับและพบเจอมาในยามนี้ ตรัสไม่แตกต่างอะไรจากบิดาผู้ให้กำเนิดลูกชายตัวน้อยเลยแม้แต่เพียงนิดเดียว ภาคีนัย  มาวิณ และทุกคนในห้องพยาบาลต่างจ้องมองตรัสด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน ยกเว้นสองบุรุษผู้หมายปองดอกรักกุหลาบแสนงามนามว่าเมทินีเท่านั้น ที่มีแววตาและสีหน้าขึงโกรธและหึงหวงอย่างเห็นได้ชัด สองบุรุษหนุ่มต่างกำลังเกิดความอิจฉาริษยา  นายตำรวจตรัสลักษณ์ อย่างมากมายจนมีความคิดที่อยากจะฆ่ากันให้ตายไปข้างหนึ่ง แต่ต้องระงับความนึกคิดและอารมณ์โหดร้ายอิจฉาริษยาไว้ บุรุษทั้งสองต่างจ้องมองคู่รักที่ชะตากรรมไม่ยอมให้ทั้งสองได้เคียงคู่ตุนาหงันร่วมกันเมื่อครั้งอดีตผ่านมาต่อไป

“เมเดี๋ยวผมอุ้มนาวิณเอง เมจูงมือกระต่ายกระแตเถอะ แล้วเดินตามผมมา”

“คะตรัส”

แล้วสองหนุ่มสาวคู่รักที่ชะตากรรมได้สร้างกำแพงสูงใหญ่ขวางกั้นไว้ก็ก้าวเดินหายออกไปจากห้องพยาบาล ทิ้งไว้แต่สายตาที่คอยจับจ้องมองของบุคคลมากมายในห้องพยาบาล ภาคีนัย และมาวิณ กำมือเป็นกำปั้นบีบกันแน่นแล้วต่างหันหน้ามาเผชิญกันอย่างคู่ชกนอกสังเวียน ถึงบุรุษทั้งสองลงมือต่อสู่กันให้ตายกันไปข้างหนึ่ง ภาคีนัยและมาวิณต่างก็คือผู้พ่ายแพ้ในการต่อสู่ร่วมกันทั้งคู่ เพราะบุรุษผู้กำชัยชนะคือนายตำรวจตรัสลักษณ์ ผู้ที่ไม่ต้องออกแรงกำลังต่อสู่เลยแม้แต่เพียงสักนิดเดียวต่างหากคือผู้กำชัยชนะไว้อย่างแท้จริง สองบุรุษคายกำปั้นออกแล้วต่างหันวงหน้าจ้องมองตรงไปยังประตูห้องพยาบาลที่สองหนุ่มสาวเพิ่งเดินออกไป สองบุรุษผู้กำลังโกรธและหึงหวงต่างก็เดินตามคู่รักตุนาหงันที่สวรรค์ไม่ได้สรรสร้างมาเคียงคู่กันออกไป  

ในยามนี้บุรุษทั้งสองต่างก็มีความเชื่อฝังใจว่าสวรรค์ได้สร้างกำแพงขวางกันคู่รักทั้งสองได้ สวรรค์ก็สามารถสรรสร้างสะพานดอกรักเชื่อมหัวใจคู่รักทั้งสองให้มาเคียงคู่กันได้ด้วยเช่นกัน  จนกว่าจะถึงวันนั้น วันที่สวรรค์จะเริ่มสรรสร้างสะพานดอกรักให้แก่คู่รักตุนาหงันได้สำเร็จ พวกเขาบุรุษผู้หมายปองดอกรักหญิงสาวผู้เดียวกันก็จะร่วมกันทำหน้าที่เป็นเหมือนดังช่างไม้ ช่างเหล็ก คนตัดฟืน... คอยตัด คอยฟัน คอยโค่น คอยทำลายสะพานที่สวรรค์ต่างสรรสร้างเพื่อคู่รักทั้งสองให้จงพินาศย่อยยับเป็นเศษชิ้นเล็กชิ้นน้อยต่อไปอย่างไม่มีวันจบไม่มีวันสิ้นหรือจนกว่าสวรรค์จะหยุดเป็นเหมือนดังช่างเชื่อม...  คอยสรรสร้างสะพานรักให้แก่นายตำรวจตรัสลักษณ์และเมทินี ต่อไป พวกเขาก็จะไม่ยอมเลิกเป็นเหมือนดังคนเลวร้าย เป็นปีศาจคอยทำลายความรักของคนทั้งสองด้วยเช่นกัน สองบุรุษหนุ่มผู้มีดวงชะตาใกล้เคียงกันต่างเดินเคียงคู่กันออกมาจากห้องพยาบาลด้วยอารมณ์โกรธและหึงหวงที่ระงับไว้อย่างมิดชิดในความรู้สึกตัวของตัวเอง แต่ไม่ใช่ของบุคคลรอบข้างที่ต่างจ้องมองอยู่...

“สวัสดีครับผมชื่อภาคีนัย คุณคงจะพอรู้จักผมแล้วใช่มั้ยครับ คุณมาวิณ”

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ คุณภาคีนัย ผมก็พอจะได้ยินได้ฟังชื่อเสียงของคุณภาคีนัยมาพอสมควร แต่วันนี้ผมก็เพิ่งจะได้เห็นตัวจริงชัดๆ เป็นครั้งแรก ...ภาคีนัยชายหนุ่มรูปหล่อหน้าตาดีเป็นที่หมายปองของหญิงสาวสวยมากมาย เป็นชายหนุ่มสมบูรณ์แบบทั้งฐานะครอบครัววงตระกูล หน้าที่การงานมั่นคงตลอดจนชื่อเสียงโด่งดังในฐานะนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง และบลาๆๆ อีกมายมาย นี้พอจะเรียกว่าผมพอจะรู้จักคุณได้มั้ยครับ คุณภาคีนัย”

“ผมก็ได้ยินคุณตรัสเรียกคุณมาวิณว่า เป็นคนไม่ธรรมดาด้วยเช่นกันไม่ใช่หรือครับ ผมไม่รู้จักคุณมาวิณและคุณตรัส มาก่อนเลย จนถึงวันนี้ผมถึงได้รู้ว่าคุณมาวิณและคุณตรัสก็มีฐานะความรู้ความสามารถอะไรไม่ได้แตกต่างจากผมเลยแม้เพียงนิดเีดียว คุณสมบัติของพวกคุณต่างก็เหมือนกับผมแทบจะทุกสิ่งทุกอย่าง และที่สำคัญในวันนี้ผมถึงได้รู้ว่าผมภาคีนัยคนนี้ต่างหากที่เป็นเหมือนดังกบในกะลาครอบ ไม่เคยได้รับรู้เรื่องราวอะไรเลย ผมคิดและหลงตัวเองมาโดยตลอดคือผู้ควบคุมเกมทุกๆ เกม เป็นเหมือนดังแม่ทัพใหญ่เป็นเหมือนดังตัวขุนในเกมหมายรุก แต่จริงๆ แล้วผมเป็นได้แค่เบี้ยตัวหนึ่งในกระดานหมากเท่านั้น ผมคิดว่าผู้ที่กำลังควบคุมเกมทั้งกระดานอยู่ในขณะนี้น่าจะเป็นคุณมาวิณมากกว่าผมนะครับ หรือมันไม่จริงครับ คุณมาวิณ”

“คุณภาคีนัยครับหากผมคือผู้กำลังควบคุมเกมอยู่จริงๆ ผมคงไม่ต้องมาเดินพูดอยู่กับคุณภาคียัยอย่างนี้หรอกนะครับ คุณภาคีนัยอาจจะเคยมีความคิดว่าตัวเองเป็นดังแม่ทัพเป็นตัวขุนในหมากทุกๆเกมของกระดาน แต่สำหรับผมเมื่อก่อนเป็นได้แค่เบี้ยในหมากทุกๆกระดาน ตอนนี้ก็ยังคงคิดว่าตัวผมเองก็เป็นได้แค่ตัวเบี้ยเล็กๆ อยู่เหมือนเดิมครับ  หากคุณนัยสังเกตดีๆ ก็จะได้รู้ว่าหมากกระดานนี้พวกเราต่างก็ถูกกินจนเรียบหมดสิ้นแล้วนะครับ คงไม่ต้องให้ผมบอกนะครับ ใครคือผู้ล้มกระดานหมากเกมนี้ คุณภาคีนัย”

“นายตำรวจตรัสลักษณ์...”

“ครับคุณนัย นายตำรวจตรัสลักษณ์ไม่ใช่แค่ล้มกระดานเท่านั้น คุณตรัสยังเผากระดานหมากและตัวหมากทิ้งไปด้วย พวกเราพ่ายแพ้แล้วครับ คุณภาคีนัย”

“หึ หึ..คุณมาวิณนี้ร้ายกาจและไม่ธรรมดาจริงๆอย่างที่คุณตรัสพูดเลยนะครับ พูดซะจนผมต้องการอยากจะยอมแพ้และเดินออกจากเกมนี้ไปจริงๆ ผมต้องแสดงความเสียใจด้วยนะครับ เกมนี้ถึงจะต้องเสียกระดานหมากไปเป็นสิบเป็นร้อยกระดาน ผมก็ยังไม่ถอดใจง่ายๆ หรอกครับ คุณมาวิณ”

“คุณภาคีนัย เกมนี้มันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคุณโดยตรงเลยนะครับ ผมต่างหากคือผู้มีส่วนได้ส่วนเสียในเกมนี้มากที่สุด ผมมีลูกชายที่ต้องการจะดูแลและมอบความรักให้ ส่วนคุณภาคีนัยก็แค่หลานสาวไม่ใช่ลูกของคุณเสียหน่อย ทำไมต้องเข้ามายุ่งวุ่นวายให้เรื่องมันยุ่งยากด้วยละครับ คุณภาคีนัยเองก็มีคนรักเป็นถึงดาราสาวสวยโด่งดังจนคนอิจฉากันมากมายอยู่แล้ว อย่าเข้ามาแย่งชิงอะไรกับผมเลยนะครับ คุณจะเข้าใจว่าผมขอร้องคุณก็ได้ คุณภาคีนัย”

“หึ หึ...คุณมาวิณพูดได้กินใจและมีเหตุผลจนผมอยากจะเดินออกจากเกมไปจริงๆ โดยเฉพาะคำพูดขอร้องของคุณมาวิณ มันทำให้ผมใจอ่อนไปกว่าครึ่งเลยนะครับ แต่ผมต้องบอกว่าผมเดินออกจากเกมนี้ไปไม่ได้จริงๆ ผมไม่ต้องการจะแย่งชิงอะไรจากใครทั้งนั้นแม้แต่กับคุณมาวิณและคุณตรัส... ที่ผมทำทั้งหมดก็เพราะความรู้สึกชอบหรือความรู้สึกหลงรักคุณเมทินีต่างหากหละครับ ไม่ใช่เหตุผลเรื่องหลานสาวของผมอย่างที่คุณมาวิณเข้าใจเลย”

“แต่คุณภาคีนัยก็มีคนรักอยู่แล้วนะครับ คุณยังจะมาทำให้เรื่องมันยุ่งยากซับซ้อนไปทำไม ระหว่างผู้ชายสามคนที่เข้ามาเกี่ยวข้องกับคุณเมทินี ผู้ชายที่มีเปอร์เซ็นจะสมหวังน้อยที่สุดก็น่าจะเป็นคุณภาคีนัยนะครับ รองลงมาก็คือผม... แล้วที่เป็นม้ามืดนำโด่งไร้คู่แข่งคงตกยกให้คุณตรัส ชายหนุ่มโสดไร้พันธะใดๆ แถมเป็นคู่รักที่สวรรค์ได้สรรสร้างมาให้เป็นเหมือนดังคู่รักคู่ยาก คู่สร้าง คู่สม ที่พยายามต่อสู่อุปสรรคขวากหนามร้อยแปดถึงจะได้เคียงคู่กัน คุณคิดว่าชายหนุ่มเจ้าชู้มากรักอย่างเช่นคุณภาคีนัยจะสามารถเข้าแทรกกลางระหว่างคู่รักทั้งสองได้จริงหรือครับ ผมคิดว่าคุณภาคีนัยยอมแพ้แล้วเดินออกจากเกมไปอย่างง่ายๆ จะดีกว่านะครับ”

“หึ หึ...คุณมาวิณพูดจากดผมเสียจนจมพื้นธรณีเลยนะครับ โดยเฉพาะคำพูดที่บอกว่าผมเป็นผู้ชายเจ้าชู้มากรัก มันทำผมจี๊ด...ขึ้นถึงสมองเลยครับ คุณมาวิณคุณร้ายกาจมากนะครับ ทำผมเสียกำลังใจไปจนหมดสิ้นศักดิ์์ศรีลูกผู้ชายเลย...ผู้ชายเจ้าชู้มากรัก พูดได้ดี พูดได้ดีจริงๆ ผู้ชายเจ้าชู้มากรัก...คุณคิดคำพูดนี้ขึ้นมาได้อย่างไรกันครับคุณมาวิณ ผมอาจจะคบหาดูใจผู้หญิงมากหน้าหลายตาเป็นสิบเป็นร้อยมาแล้วก็จริงแต่ผมและผู้หญิงพวกนั้นเราต่างก็แลกเปลี่ยนความสุขซึ่งกันอย่างยุติธรรมตามข้อตกลงกันก่อนแล้วทุกครั้งถึงมีความสัมพันธ์กัน ผมไม่เคยได้สัญญาและบอกรักใครก่อนเลยและหากใครไม่ยินยอมรับข้อเสนอหรือข้อตกลงของผม ...ผมก็ตัดความสัมพันธ์ไม่ยุ่งเกี่ยวอะไรด้วย แล้วอย่างนี้แล้วจะมาบอกว่าผมเจ้าชู้มากรักได้อย่างไร ในยามนี้ถึงแม้ผมจะคบหาดูใจอยู่กับโรสิตาดาราดังจนคนอิจฉาทั่วบ้านทั่วเมืองแต่ผมก็ไม่ได้ให้สัญญาหรือบอกรักเธอเลยแม้แต่เพียงครั้งเดียว ตอนนี้ผมกับโรสิตาเราต่างก็มีฐานะเป็นได้แค่เพื่อนกันเท่านั้นครับ คุณมาวิณ”

“ฮ่า ฮ่า !! คุณนี้สุดยอดเลยนะครับ คุณภาคีนัย เหตุผลของคุณสำหรับผม ผมอาจจะยอมรับได้โดยไม่ยากเย็นอะไรเลยอาจจะเพราะเราต่างก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่สิ่งที่คุณพูดบอกเล่าให้ผมฟังในตอนนี้ ผมคิดว่าคุณน่าจะไปบอกเล่ากับผู้หญิงที่ตามติดคุณเหมือนปลิงไม่ยอมห่างเป็นเหมือนเงาตามตัวเลยจะดีกว่าจะครับ ผมคิดว่าเธอคงจะยอมรับเหตุผลผู้ชายมากรักจอมเจ้าชู้อย่างคุณภาคีนัยไม่ได้ง่ายๆ เหมือนอย่างกับผมแน่นอน เพราะผมรู้จักผู้หญิงอย่างโรสิตาดีมากๆ ครับคุณภาคีนัย”

“ทำไมคุณถึงบอกว่ารู้จักกับโรสิตาดีไม่ทราบครับ คุณมาวิณ ในเมื่อพวกคุณเพิ่งได้พบเจอกันเป็นครั้งแรกไม่ใช่หรือครับ คุณมาวิณ”

“ความจริงแล้วผมก็ไม่ต้องการจะบอกเล่าเรื่องอะไรให้คุณได้ยินได้ฟังหรอกนะครับ เพราะผมสัญญากับโรสิตาไว้แล้ว แต่เมื่อตอนที่ผมสัญญาไว้กับโรสิตานั้นผมไม่รู้ว่าพวกเราจะต้องมาเกี่ยวข้องวุ่นวายกันจนเรื่องราวยุ่งยากวุ่นวายอย่างนี้ ไม่ช้าก็เร็วเรื่องมันก็ต้องเปิดเผยออกมาอยู่ดี แต่ก่อนที่ผมจะบอกเล่าอะไรให้คุณได้ฟังผมขอให้คุณภาคัีนัยจงสัญญากับผมก่อนว่าเราไม่เคยได้พูดคุยเรื่องนี้กันมาก่อน ตกลงมั้ยครับคุณภาคีนัย”

“หึ หึ...คุณนี้เล่ห์เหลี่ยมจัดไม่ใช่เล่นเลยนะครับ หากผมไม่สัญญาผมคงไม่ได้รับฟังใช่มั้ยครับคุณมาวิณ”

“ครับคุณภาคีนัย คุณไม่ได้ฟังมันแน่นอน เพราะผมไม่มีเหตุผลอะไรจะเล่าเรื่องที่เป็นเหมือนจุดอ่อนอดีตที่เจ็บปวดของผมให้คู่แข่งที่กำลังจะแย่งชิงของรักของห่วงของผมไปฟังเลย  มันอาจจะเป็นเรื่องดีเสียอีกที่คุณไม่ต้องการจะรับฟังมัน คุณต้องคิดแล้วละครับว่าจะสัญญากับผมก่อนหรือจะตัดสินใจไม่รับฟังมัน ขึ้นอยู่ที่คุณเลือกมันเอง ครับ คุณภาคีนัย”

“หึ หึ..ฮ่า ฮ่า !!! ผมคิดไว้แต่แรกไม่มีผิดเลยจริงๆ ตัวผมเองเป็นได้เพียงชิ้นเบี้ยในกระดานหมากจริงๆ ถูกจับถูกลากถูกจูงได้ตามใจชอบ ของผู้เล่น คุณมาวิณต้องการอยากจะให้อยู่หรือตายก็ได้ตามแต่ใจต้องการ... คุณมาวิณพูดมาจนขนาดนี้แล้วจะให้ผมไม่อยากจะรู้เลยก็เป็นเรื่องผิดมนุษย์คนธรรมดาเป็นแล้วละครับ ตกลงครับผมยอมสัญญา ผมไม่เคยได้รับฟังเรื่องราวอะไรจากคุณมาวิณเลยในวันนี้”

“หึ หึ...ดีมากครับคุณภาคีนัย สาเหตุที่ผมรู้จักนิสัยโรสิตาดีกว่าใครๆ ก็เพราะเธอคือมารดาของลูกชายผม นาวิณ อย่างไรละครับ คุณภาคีนัย”

“มา..มาร..มารดา ลู..ลูก..ชายคุณ หรือครับ”

“ฮ่า ฮ่า...เรื่องแค่นี้ ทำให้คุณภาคีนัยแปลกใจจนพูดติดอ่างเลยหรือครับ คุณภาคีนัยฟังไม่ผิดหรอกครับโรสิตามีฐานะเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดลูกชายผมจริงๆ ส่วนเรื่องอื่นๆ คุณภาคีนัยต้องหาคำตอบเอาเองแล้วหละครับ... ทำไมโรสิตาถึงยอมทิ้งลูกชาย ไม่รักไม่ห่วงหาอาทร เพราะแม้แต่ตัวผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แม้ผมจะเคยรู้จักโรสิตามาก่อนอย่างลึกซึ้งก็ไม่รู้จริงๆว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ และผมก็ขอเตือนคุณภาคีนัยไว้ด้วยนะครับโรสิตาไม่ใช่แค่คนธรรมดาเช่นกัน เธอรักมากและหวงมาก หากเธอผิดหวังเธอก็จะแค้นมากเช่นกัน วันนี้ผมเห็นฤทธิ์เดชคุณกานดาพี่สะใภ้คุณภาคีนัยแล้ว  คุณรู้มั้ยครับมันทำให้ผมนึกถึงใคร คุณภาคีนัย”

“คุณโรสิตา....”

“ครับโรสิตา คือเงาที่ผมมองเห็นผ่านแววตาของพี่สะใภ้ของคุณภาคีนัย หรืออาจจะร้ายกว่าเป็นสิบเป็นร้อยเท่า ผมถึงได้บอกคุณภาคีนัยอย่างไรหละครับ ในผู้ชายสามคนที่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับคุรเมทินี คุณคือคนที่มีความหวังที่จะได้สมหวังกับคุณเมทินีน้อยที่สุด เพราะโรสิตาไม่ยอมปล่อยคุณไปง่ายๆ แน่”

“คุณไม่ได้พูดล้อผมเล่นเพื่อหวังให้ผมถอนตัวถอดใจออกจากเกมนี้ใช่มั้ยครับ คุณมาวิณ”

“ผมไม่เคยพูดล้อใครเล่นนะครับคุณภาคีนัย ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมพูดเป็นความจริงทั้งสิ้น แล้วหากคุณยังดันทุรังต่อไป คุณอาจจะได้เห็นความยุ่งยากต่างๆ ตามมาอีกมากมาย ผมถึงได้ขอร้องให้คุณถอนตัวออกไปจากเกมที่คุณไม่มีทางกำชัยชนะได้เลยอย่างไรหละครับ ปล่อยคุณตรัส คุณเมทินี และผมไปตามชะตากรรมเถอะนะครับ อย่าได้เข้ามาแย่งชิงกับผมเลยครับ คุณภาคีนัย”

“ฮ่า ฮ่าๆๆ !!! สุดท้ายหมากเกมนี้ผมก็รู้ว่าจะต้องลงเอยอย่างไร ไม่ต้องรอให้จบเกม....เขาร้องเพลงกันต่อไปอย่างไรนะครับ ผมจำเนื้อเพลงไม่ได้ครับคุณมาวิณ ผมเองคิดมาเสมอว่าเป็นนักพูดจานักต่อลองฝีมือดีหาตัวจับยากคนหนึ่ง แต่ตอนนี้ผมคงต้องยอมแพ้ยกตำแหน่งศรีปราชญ์นักกวีเอกของไทยให้แก่คุณนาวิณแล้วละครับ คุณทำผมขนลุกขนพองไม่ใช้น้อยเลย นะครับ และผมไม่เชื่อหรอกนะครับคุณมาวิณว่าโรสิตาจะร้ายกาจอย่างที่คุณมาวิณบอกเล่าให้ผมฟัง เธอเป็นคนดีที่มีเหตุมีผลมากกว่าผู้หญิงหลายๆคนที่ผมเคยรู้จักคบมาเลยก็ว่าได้”

“คุณภาคีนัยเก่งเรื่องเจ้าชู้มากรักจริงๆเลยนะครับผมขอยอมรับ... แต่ไม่เก่งเรื่องจิตใจและความรู้สึกของผู้หญิงเลยแม้แต่นิดเดียวนะครับ  หากคุณภาคีนัยมั่นใจและตัดสินแล้วว่าโรสิตาเป็นคนดีน่ารักและจะยอมจากคุณไปง่ายๆ จากการพูดคุยตกลงกันเพียงแค่คำสองคำ คุณภาคีนัยก็คิดต่อไป ฝันต่อไปเถอะนะครับ... แล้วผมจะนั่งรอดูปลาตัวใหญ่ในแอ่งน้ำเล็กๆ พยายามดิ้นหนีตายอย่างที่คุณตรัสเคยพูดกับคุณไว้ ครับคุณภาคีนัย... วันนี้ผมไม่มีเรื่องอะไรจะพูดคุยกับคุณอีกแล้วผมคงต้องขอตัวนะครับ และก็ขอให้คุณพยายามดิ้นและหนีตายต่อไปและขอให้ประสบความสำเร็จนะครับ  ลาก่อนสำหรับวันนี้นะครับ คุณภาคีนัย”

ภาคีนัยมองตามมาวิณเดินหายไปอีกเส้นทางโดยไม่รับรู้ว่ามาวิณไปทำอะไรยังเส้นทางที่กำลังเดินไป วันนี้มันช่างเป็นวันที่ภาคีนัยรู้สึกพ่ายแพ้ด้วยความสิ้นหวังอย่างทหารผู้หนีสงครามมันช่างเสื่อมเกียรติเสื่อมศักดิ์ศรีจริงๆ ภาคีนัยถูกบุรุษสองคนที่คิดมาเสมอว่าพวกเขาเป็นได้ก็แค่เบี้ยในเกมจะบีบก็ตายจะคายก็รอด แต่ความคิดของภาคีนัยต้องเปลี่ยนแปรไป บุรุษผู้เป็นดังลูกนกน้อยๆทั้งสองตัวแท้จริงแล้วคือคู่สิงโตและเสือหมอบ...ที่มีเล่ห์เหลี่ยมอันเหนือชั้นกว่าสุนัขจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์เช่นภาคีนัยมากมายหลายขุมนัก บุรุษทั้งสองคนต่างตีค่าราคาของภาคีนัยเป็นได้แค่ปลาตัวใหญ่ในแอ่งน้ำเล็กๆ เท่านั้น มันช่างเสื่อมเกียรติและศักดิ์ศรียิ่งนัก... ภาคีนัยจะไม่ยอมเป็นได้แค่ปลาตัวใหญ่ในแอ่งน้ำเล็กๆ แน่นอน ในที่สุดแล้วภาคีนัยจะไม่ยินยอมตกเป็นอาหารยามว่างให้แก่สิงโตและเสือหมอบแน่นอน... ตรัสและมาวิณ จะต้องเป็นผู้พ่ายแพ้ในเกมแย่งชิงในครั้งนี้ ภาคีนัยขอเอาเกียรติและศักดิ์ศรีของปลาใหญ่ในแอ่งน้ำเล็กๆ เป็นประกัน

...........................................................................................

จบบทที่ 10 ต่อบทที่ 11  วันหวานชื่นที่ยากลืมเลือน